Κυριακή, Μαρτίου 04, 2007

Παραμορφωμένες Αφροδίτες



Παίρνοντας αφορμή από τα τόσο ενδιαφέροντα σχόλια, σχετικά με την εκπαίδευση σε θέματα επικοινωνίας θεραπευτή-ασθενούς, σκέφτηκα να περιγράψω, σε αυτό το post, ένα workshop στο οποίο συμμετείχα πριν από δύο χρόνια.

Το σεμινάριο οργανώθηκε από το Πανεπιστήμιο της Γενεύης, από την έδρα Εκπαίδευσης και Έρευνας στην Εκπαίδευση ασθενών με χρόνιο νόσημα.

Έχω παρακολουθήσει τα τελευταία 12 χρόνια γύρω στα 5 τέτοια εργαστήρια. Το πιο πρόσφατο ήταν φέτος – για το οποίο έγραψα πριν από 3 posts.

Το μέρος που γίνονται είναι πάντα το ίδιο, ένα γαλλόφωνο Ελβετικό χωριό, δύο ώρες από την Γενεύη.

Το θέμα ήταν οι Θρυμματισμένες Αφροδίτες (Vénus brisées).

Ήμασταν περίπου 30 συμμετέχοντες, 20 επαγγελματίες υγείας και 10 ασθενείς (2 με διαβήτη, 2 με σκλήρυνση κατά πλάκας και 4 με καρκίνο).


Σαν πρώτο βήμα χωριστήκαμε σε ζευγάρια. Μας έδωσαν σε κάθε ζευγάρι από μια γύψινη κεφαλή, αντίγραφο της αρχαιοελληνικής Αφροδίτης των Μεδίκων και μας ζήτησαν να πούμε τι σκέψεις μας προκαλεί συνειρμικά η παρατήρηση αυτού του προσώπου σε σχέση με την έννοια Υγεία.

Ακούστηκαν πολλά, με κυριότερη ιδέα αυτή της τελειότητας, του άψογου και το πόσο μας ηρεμούσε η θέα αυτού του τόσο ωραίου προσώπου.

Στη συνέχεια μας μοίρασαν μπογιές, μαρκαδόρους, καρφιά, λίμες, τρυπάνια ή άλλα αιχμηρά αντικείμενα και μας είπαν: «Σας ζητάμε να παραμορφώσετε, να επέμβετε με τα εργαλεία που σας δώσαμε, σε αυτό το πρόσωπο». Η ακριβής φράση στα Γαλλικά ήταν porter atteinte.

Εγώ, που ήμουνα μαζί με ένα Γάλλο γιατρό, ένοιωσα ότι μου ήταν αδύνατον να παραμορφώσω αυτό το όμορφο κεφάλι. Δεδομένου όμως ότι δεν γινόταν αλλιώς, αποφασίσαμε να ζωγραφίσουμε μόνο τρία δάκρυα, που θα κυλάγανε από το ένα μάτι. Πίστευα ότι έτσι δεν ήταν και μεγάλο το κακό που προξένησα. Επειδή επρόκειτο για κούφιο εκμαγείο, βάλαμε και στη μέσα μεριά, ώστε να μην φαίνεται, ένα κομμάτι κόκκινη πλαστελίνη, ορίζοντας ότι αυτό ήταν ένας όγκος στον εγκέφαλο.


Η συνολική διαδικασία κράτησε γύρω στη μισή ώρα. Μετά μαζευτήκαμε γύρω από κάτι δένδρα (ήταν καλοκαίρι και ήμασταν στο βουνό) και το κάθε ζευγάρι παρουσίασε αυτό που είχε κάνει.

Ήταν απίθανο να δει κανείς πως είχαν επιτεθεί και καταστρέψει οι περισσότεροι αυτό το τόσο ωραίο πρόσωπο, αλλά και να ακούσει τι είχαν να πουν γι αυτή τους την επέμβαση.

Μερικά αποσπάσματα από όσα ειπώθηκαν: «Δεν είναι πια άψογη αλλά είναι πιο κοντά μας και πιο ενδιαφέρουσα». « Είναι μια άλλη ομορφιά και αυτή» « Έτσι ήμουνα μετά την χημειοθεραπεία, αλλοιωμένη, αλλά με έβλεπα όμορφη».

Μετά μας είπαν: «Τώρα έχετε στη διάθεση σας νερό, σαπούνι, μπογιά άσπρη, γυαλόχαρτο, προσπαθήστε να την επισκευάσετε, να την αποκαταστήσετε και να την κάνετε όπως ήταν πριν.

Αρχίσαμε όλοι να πλένουμε να ξύνουμε για να φύγει το χρώμα να ξαναβάφουμε πάνω από τις μπογιές.

Ένοιωσα τεράστια απογοήτευση γιατί όταν πήγα να ξεπλύνω τα δάκρυα, έγινε μια μουτζούρα στο πρόσωπο της Αφροδίτης των Μεδίκων. Το αν ήταν μεγάλη η ζημιά ή όχι δεν είχε καμία σημασία. Δεν ήταν πια το άψογο εκείνο πρόσωπο που θαύμαζες και δεν χόρταινες να κοιτάζεις.

Οι ασθενείς δεν είχαν τόση βία να αποκαταστήσουν, μάλιστα κάποια είπε : «Αφού δεν γίνεται όπως πριν, δεν υπάρχει λόγος να προσπαθήσω».

Μας πρότειναν ένας από τους δύο μας να πάρει μαζί του την κεφαλή. Την έδωσα πολύ πρόθυμα στον Γάλλο. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν ήθελα να την έχω εγώ.


Έχουν κάνει το ίδιο workshop άλλες 5 φορές μα διαφορετικές ομάδες.

Δύο φορές αντί για γιατρούς και νοσηλευτές, είχαν διοικητικούς υπαλλήλους νοσοκομείων και ανθρώπους από το χώρο των οικονομικών της Υγείας.

Στην προτροπή να επέμβουν αλλοιώνοντας την κεφαλή της Αφροδίτης, η πλειονότητα, έδωσε μία, την πέταξε κάτω και, μια και ήταν γύψινη, την θρυμμάτισε.

Ούτε μια φορά δεν συνέβη αυτό στις άλλες ομάδες.

Περιέγραψα αυτή την εμπειρία για να δώσω το στίγμα του πως αντιλαμβάνομαι την εκπαίδευση σε θέματα που έχουν να κάνουν όχι τόσο με γνώσεις αλλά με συμπεριφορά.

Αντιλαμβάνεται δε κανείς πόσο δύσκολο είναι να κάνεις τέτοια ή έστω και λιγότερο σύνθετα εργαστήρια.

Μέσα από αυτή τη διαδικασία, ένοιωσα πράγματα, αντιπαρατέθηκα συναισθηματικά με την αδυναμία μου να αποκαταστήσω (έστω και αν ήξερα βεβαίως ότι δεν είμαι Θεός) και προβληματίστηκα για το πώς διαχειρίζεται ο καθένας μας αυτή την αίσθηση.

Θα μπορούσα να είχα παρακολουθήσει μια καθ’ όλα τεκμηριωμένη διάλεξη με θέμα: «Τα όρια του γιατρού στην θεραπευτική αντιμετώπιση των ασθενών του». Νομίζω ότι δύο χρόνια ή και μερικές μέρες μετά, δεν θα θυμόμουνα τίποτα. Το workshop που περιέγραψα με προβληματίζει ακόμα.

26 σχόλια:

ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣ είπε...

Καλησπέρα

Εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα (όπως πάντα).

Ίσως ο βαθμός αλλοίωσης να σχετίζεται με την απογοήτευση που νοιώθει κανείς απ την ζωή;

Marianna είπε...

antonios liolios said...
Ίσως ο βαθμός αλλοίωσης να σχετίζεται με την απογοήτευση που νοιώθει κανείς απ την ζωή;
-------------------
Είναι μια ενδιαφέρουσα άποψη, δεν ξέρω αν η αλλοίωση εκφράζει κατ'ανάγκη επιθετικότητα ή την επιθυμία να φτιάξει κανείς κάτι στα μέτρα του.

fillosofos είπε...

Νομίζω ότι είναι έκπληξη η συνειδητοποίηση του ότι η αποκατάσταση έχει όρια, ενώ η καταστροφή και η δημιουργία δεν έχουν. Από πολλές απόψεις οι διοικητικοί και οικονομικοί υπάλληλοι σπάζοντας το μοντέλο έθεσαν τις προϋποθέσεις για νέα δημιουργία.

Η γνώση του τι μπορεί να κάνει κάποιος και τι όχι, αφήνει περισσότερο χώρο για επίγνωση της ομορφιάς μέσα από την διάρκεια και την ιστορία παρά μέσα από την εικόνα. Ο καλλιεργημένος άνθρωπος θα δει την ομορφιά μέσα σε μια κατακερματισμένη εικόνα (π.χ. ένα σπασμένο αρχαίο άγαλμα του Απόλλωνα χωρίς μύτη). Ο ακαλλιέργητος θα δει απλά το ελάττωμα της (την σπασμένη μύτη).

Δεν πρέπει να λυπόμαστε για τα σημάδια του χρόνου και την φθορά της τριβής με την πραγματικότητα. Είναι η ισχυρότερη ένδειξη ότι ο κόσμος αναγεννάτε.

Marianna είπε...

filosofos said....
Από πολλές απόψεις οι διοικητικοί και οικονομικοί υπάλληλοι σπάζοντας το μοντέλο έθεσαν τις προϋποθέσεις για νέα δημιουργία.
-----------------------

Πράγματι για ορισμένα πράγματα ή καταστάσεις μπορεί να ισχύει το ότι, για να φτιάξεις κάτι νέο χρειάζεται να "σπάσεις" κάτι.
Για την ανθρώπινη ύπαρξη το ανάλογο του σπασίματος του μοντέλου, είναι ο θάνατος και αυτό για το συγκεκριμένο άτομο, είναι φυσικά αμετάκλητο, ότι νέο δημιουργηθεί, δεν το αφορά.

athanasia είπε...

Έχω δύο κόρες.

Και οι δύο ήταν όμορφα μωρά, αλλά η μικρότερη ήταν -κατά γενική ομολογία, μη φανταστείτε τα γνωστά για την κουκουβάγια και το κουκουβαγάκι της- ένα ασυνήθιστα όμορφο μωρό, με μια αιθέρια ομορφιά στα χαρακτηριστικά και στις κινήσεις.

Η μεγαλύτερη είναι σήμερα μια υγιής, όμορφη και έξυπνη κοπέλα(μεταπτυχιακή φοιτήτρια πια). Οι περισσότεροι λένε ότι, όποιος δεν την ήξερε από μωρό ή μικρό παιδάκι, μπορεί να την αναγνωρίσει σε παιδικές ή μωρουδίστικες φωτογραφίες της.

Η μικρότερη (22 ετών πιά) διαγνώστηκε πολύ νωρίς ότι έχει αυτισμό. Εξακολουθεί να είναι όμορφη και μάλιστα ενδιαφέρεται πολύ για την εμφάνισή της κι επικοινωνεί αρκετά καλά (και με ομιλία).

Ωστόσο, το πρόβλημά της σκίασε την ομορφιά της. Νομίζω το βλέμμα κάνει τη διαφορά, δεν έχει τον πλούτο του βλέμματος του ανθρώπου που επικοινωνεί σωστά κι αυτό επηρεάζει την εικόνα της.

Παλιότερα, με πονούσε πάρα πολύ να βλέπω παλιές φωτογραφίες της μικρής.

Σήμερα, βλέπω κυρίως την σημερινή της εικόνα και πολύ σπάνια μελαγχολώ όταν βλέπω τις φωτογραφίες της όταν ήταν μωρό.

Μου πήρε πάρα πολύ καιρό (χρόνια θα έλεγα) για να έχω αυτή τη στάση. Κάποιοι ίσως θα την πουν απόσταση, εγώ θα την πω συναίσθηση των ορίων και αγάπη μέσα από την διάψευση.

Marianna είπε...

@athanasia

Ένοιωσα οτι μου κάνατε μεγάλη τιμή με αυτό το σχόλιο που γράψατε και σας ευχαριστώ

ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣ είπε...

Athanasia

Τίμησες όχι μόνο την Μαριάννα αλλά και όλους εμάς που συμμετέχουμε στο blog. Να χαίρεσαι τις κορούλες σου

paragrafos είπε...

Κυρία Μαριάννα, είστε υπέροχη!

Διαβάζοντας τα κείμενά σας, συνεχώς πιάνω τον εαυτό μου να λέει: "και αυτό είναι σαν να έχει γραφεί για μας"!!! Αυτην την αίσθηση αποπνέει, τουλάχιστον σε μας, το εδώ έργο σας.

Αυτός ήταν ένας ακόμη λόγος για τον οποίον δεχόμουν έντονες πιέσεις από τον σύντροφό μου, να έλθω εκεί να σας γνωρίσω από κοντά, πριν φύγω για την ΗΠΑ. Ο άλλος λόγος είναι ο πολυαγαπημένος μου Δάσκαλος, ο ΝικόΔημος.

Τώρα βεβαια, χάθηκε αυτή η ευκαιρία, επειδή η κορούλα μας γνωρίζει νέα δεινά: ένα βαρύ κρυολόγημα (με λίγο πυρετό) της προκαλεί πάλι σπασμούς (σήμερα, πριν τρείς ώρες, είχε και άλλο επεισόδιο, το τρίτο ολιγόλεπτο, σε διάστημα τριών εβδομάδων).

Ξύπνησε από το λήθαργο και μας ζητησε. Την πήρα αγκαλιά και ξαπλώσαμε, οπως μου ζήτησε: δίπλα-δίπλα, με τα πρόσωπά μας αντίκρυ. Μου χαμογέλασε κι έκλεισε για λίγο τα ματάκια της, τα πελώρια μάτια της...

Τότε είδα τα άλλοτε κατάλευκα βλέφαρά να με κοιτούν ολομέλανα, καθώς τα είχε σκεπάσει ένα πυκνό πληθος από μικρές μαύρες φλεβίτσες (μάλλον από το στρες και το βάλιουμ).

Η μικρή μας αφροδιτούλα είχε παραμορφωθεί ξανά, όπως και το περπάτημά της και η ομιλία της και οι κινήσεις των χεριών της και τα αντανακλαστικά της. Σε μια βδομάδα, αν δεν έχουμε κι άλλο επεισόδιο, θα έχει βρει τον εαυτό της, ο οποίος όμως είναι σταθερά, πάλι ημι-παραμορφωμένος.

Λέγαμε, λοιπόν, με τον καλό μου, πώς πρέπει να μάθουμε (αυτοδίδακτοι, για την ώρα) να ζουμε "φυσιολογικά" με τις δυσκολίες μας. Να αποδεχθούμε ως ως "φυσικό και αναμενόμενο" το γεγονός ότι η κορουλα μας, αν και εξωτερικά δείχνει υγιής και πανέμορφη, στην πραγματικότητα είναι παιδί με ειδικές ανάγκες και με βαριά ανηπηρία κινητική, ίσως και μαθησιακή.

Η δική μας αφροδίτη, είναι ήδη παραμορφωμένη και δυστυχώς δεν ξερουμε πόσο ακόμα θα προχωρήσει το κακό.

Σε ποιο σχολείο, άραγε, να πάμε, για να λιγοστέψει κάπως αυτη η αγωνία μας;



Σας φιλώ

με απέραντη αγάπη

Α.

Ναυαγός είπε...

Αν και ελαφρώς εκτός θέματος, θα καταχραστώ το χρόνο σας και θα προσπαθήσω να περιγράψω σύντομα τη συμμετοχή μου σε ένα workshop του ΕΣΥ, επειδή επηρεάστηκα αρνητικά από τη συμπεριφορά των διοικητικών στην πανέμορφη κεφαλή της Αφροδίτης:

Πριν από 4 χρόνια με πήραν τηλέφωνο να κατέβω στο νοσοκομείο του Ναυπλίου, όπου βρισκόταν ο πατέρας μου με έμφραγμα.

Κατέβηκα όντως και μετά τη θρομβόλυση τον συνόδεψα με ασθενοφόρο στην Αθήνα. Στο ασθενοφόρο για λόγους οικονομίας εκτός από τον πατέρα μου (58 ετών τότε) επέβαινε και ένας υπερήλικας για να κάνει αξονική στην Αθήνα. Μαζί του η ευτραφής συνοδός του και ο γιατρός με την ένεση στο χέρι για τον πατέρα μου και την πάπια στο άλλο χέρι για τον παππού.

Ο οδηγός πρώτα επέλεξε να αφήσει τον παππού σε εφημερεύον νοσοκομείο για την αξονική και επειδή ήταν κουρασμένος μας άφησε και εμάς στο ίδιο νοσοκομείο, αν και από αυτό είχαν ενημερώσει το ΕΚΑΒ πως δεν μπορούσαν να δεχθούν καρδιοπαθή.

Ο πατέρας μου νοσηλεύτηκε στην εντατική με αφόρητους πόνους, όμως δυστυχώς δε λειτουργούσε το μηχάνημα της στεφανιογραφίας γιατί είχε χαλάσει και η εταιρεία δεν το επισκέυαζε, γιατί ακόμα της χρωστούσαν την προηγούμενη επισκευή.

Μετά από δύο μέρες με κάλεσε ο γιατρός του για να μου πει ότι κατά τη γνώμη του χρειαζόταν επειγόντως αγγειοπλαστική για να σωθεί και άρα μεταφορά σε άλλο νοσοκομείο, αλλά με αυτό δε συμφωνούσε ο διευθυντής του.

Έβγαλα το κινητό μου και σχημάτισα τυχαίους αριθμούς, λέγοντας στο γιατρό ότι θα τον μετέφερα εκείνη τη στιγμή στο Ωνάσειο. Η μπλόφα έπιασε. Πίστεψε ο γιατρός ότι είχαμε κάποιο μεγάλο βύσμα, με σταμάτησε και μετά από μερικά λεπτά έφερε και το διευθυντή. Του εξεδήλωσα την επιθυμία μου να μεταφερθεί ο πατέρας μου άμεσα.

Σε 20 λεπτά τρέχαμε με ταξί πίσω από το ασθενοφόρο για άλλο νοσοκομείο.

Ο αιμοδυναμιστής καρδιολόγος είχε ειδοποιηθεί προσωπικά από τον γιατρό του προηγούμενου νοσοκομείου να επιστρέψει από το σπίτι του γιατί ήταν περασμένο μεσημέρι.

Πρόλαβε να βάλλει μόνο τα γάντια του στην πόρτα του χειρουργείου, καθώς ο ασθενής είχε χάσει τους σφυγμούς του.

Όλα πήγαν καλά. Αργά το απόγευμα ο γιατρός της βάρδιας, επειδή παρεξηγήθηκε που δεν εγχείρησε αυτός αλλά ο άλλος αναπληρωτής καθηγητής, συνάδελφός του, μου είπε με στόμφο, εντός του γραφείου του, ότι αν συνέβαινε κάτι το βράδυ, αυτός δε θα ασχολείτο με το περιστατικό.

Θέλω να πω, πως το σύστημα καθημερινά πετάει με ορμή αγαλματάκια ασθενών και συγγενών στο πάτωμα και τα σπάει.

Μερικά όμως είναι ανθεκτικά και έστω και με σκαμμένο το πρόσωπο και την ψυχή, όπως η Αφροδίτη της δεύτερης φωτογραφίας, θα επιχειρήσουν να τα αλλάξουν όλα αυτά, επειδή είναι παράλογα.

Συνεπώς, μη στεναχωριέστε πάντα για την αλλοίωση, μερικές φορές απο κει γεννιέται η ελπίδα.

Marianna είπε...

@paragrafos

Σκέπτομαι, διαβάζοντας το σχόλιο σας, πόσο εύκολο είναι να γράφεις, να προτείνεις τρόπους αντιμετώπισης και πόσο αφόρητο πρέπει να γίνεται, το να ζείς με τόση καθημερινή αγωνία.
Σας εύχομαι να μπορέσετε παρά το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζετε με την κορούλα σας, να βρείτε χαρά και κέφι για να τα μεταφέρετε στη ζωή της

Marianna είπε...

@ναυαγός said....
Συνεπώς, μη στεναχωριέστε πάντα για την αλλοίωση, μερικές φορές απο κει γεννιέται η ελπίδα.
--------------------
Ερχεται κάποια στιγμή που κουράζεσαι, γιατί δεν υπάρχουν και οι κοινωνικές δομές και οι αντίρροπες δυνάμεις που θα σε στηρίξουν, στην αδιαφορία του συστήματος ( τόσο στον ιδιωτικό όσο και στο δημόσιο τομέα).Η διαφορά έγκειται στο ότι στον ιδιωτικό τομέα πρέπει να υπάρχει οικονομικό κέρδος, το δημόσιο αδιαφορεί και γι αυτό.

athanasia είπε...

@Paragraphos,

Εύχομαι και ελπίζω να διαψευστούν οι φόβοι σου, κι αυτό το λέω όχι μόνον συναισθηματικά, το λέω και γιατί πιστεύω στην πρόοδο της επιστήμης και, επίσης, στο ότι συχνά τα παιδιά εκπλήσσουν όλους μας με τις δυνατότητες που έχουν στα μικροσκοπικά κεφαλάκια τους.

Σχολείο για την αγωνία του σήμερα δεν υπάρχει, τουλάχιστον όχι τέτοιο που να μπορεί να βγάλει από πάνω από ένα γονιό τέτοια στενοχώρια και αγωνία, και μάλιστα γρήγορα.

Ωστόσο, από τη δική μου εμπειρία, δεν είναι καθόλου εύκολο να τα βγάλουν πέρα οι γονείς χωρίς τη βοήθεια ειδικού. Οι αγωνίες και τα συναισθήματα είναι πολύ έντονα και τόσο οδυνηρά, ώστε πρέπει να βγουν προς τα έξω και να δουλευτούν, με τη βοήθεια ανθρώπου που ξέρει να το κάνει.

Προσωπικά είμαι ευγνώμων στην ειδικό που με βοήθησε πριν από πολλά χρόνια. Κυρίως μάλιστα της είμαι ευγνώμων γιατί δεν στήριξε τη δουλειά που έκανε μαζί μου σε οποιαδήποτε καλή ή κακή πρόγνωση για το παιδί (αν και κράτησε σταθερή επικοινωνία με τον γιατρό και τους άλλους ανθρώπους που δούλευαν με το παιδί). Αντίθετα, στήριξε τη δουλειά της -με μεγάλη τέχνη- στο εκάστοτε σήμερα, χωρίς να προσπαθεί ούτε να με καθησυχάσει με ευχές ούτε να σβήνει ελπίδες.

Της χρωστώ πάρα πολλά και πιστεύω ότι το οικογενειακό μας χαμόγελο (η τιμή και η δύναμη της οικογένειας!) οφείλεται καθοριστικά στη δική της δουλειά. Μετά απ' αυτά, δεν νομίζω ότι υπάρχει "φυσιολογική ζωή", υπάρχουν μόνο ζωντανοί άνθρωποι με στενοχώριες και χαρές, κι αυτό καμιά φορά το μαθαίνουμε με δύσκολο τρόπο.

Κουράγιο και θάρρος!

lemon είπε...

Σας ήρθα μέσω της "παραγράφου".
Με εντυπωσίασε πολύ το ποστ σας αυτό, και ιδιαίτερα η τελευταία παράγραφος...
Όντως, αν όλα (στα σχολεία) τα διδασκόμασταν έτσι-και όχι με μακροσκελείς ομιλίες, θα είχαμε ωριμότερους ανθρώπους.

Marianna είπε...

@lemon

Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.

christoforos είπε...

@paragrafos

Κουράγιο. Συμφωνώ απόλυτα με τα όσα λέει η athanasia (6 Μάρτιος 2007 8:29 μμ) - για το "τώρα" και το "μετά".

Καλημέρα σε όλους!

Betty είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Betty είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Betty είπε...

Marianna said:
Μια άλλη παράμετρος,που οι Έλληνες συνάδελφοι μας δείχνουν ιδιαίτερη ευαισθησία και συναισθηματική εμπλοκή, είναι αυτή της αμφισβήτησης.Το να εκφράσει ο ασθενής άποψη αντιμετωπίζεται σαν αμφισβήτηση της αυθεντίας του γιατρού.

***

Tα λόγια σας μου θύμησαν ότι για να κανονίσει η μητέρα μου ταξίδι στο Λονδίνο και ραντεβού με πολύ γνωστό γιατρό στο Marsden Hospital, περίμενε πότε ο επικεφαλής της ομάδας που την παρακολουθούσε εδώ θα ανακοινώσει πως θα απουσιάσει στο εξωτερικό ούτως ώστε εκείνος να μην προσβληθεί/ενοχληθεί/δυστροπήσει.

Ο ασθενής στην Ελλάδα δηλαδή κατάλαβα ότι εκτός από τον πόνο και την απόγνωση που βιώνει, καλείται να αντιμετωπίσει και το πώς ο γιατρός που τον παρακολουθεί δεν θα θεωρήσει ότι ο ασθενής του τον έκρινε ανεπαρκή με ό, τι αυτό συνεπάγεται για τον δεύτερο (στο μεταξύ οι Ελληνες δεν είχαν καμία μα καμία εμπειρία από τη συγκεκριμένη ασθένεια, καλά καλά δεν είχαν στο Λονδίνο που είναι σταυροδρόμι ασθενών).

Αντίθετα οι Αγγλοι λειτουργούν με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο. Μου έλεγε φίλος ότι όταν στο τελευταίο του ταξίδι με τη γυναίκα του, στο Marsden επίσης, είπε στους γιατρούς "Σας παρακαλώ, βοηθήστε με! Να φύγω για Αμερική?", εκείνοι ναι μεν του είπαν ότι "ούτε μέχρι το αεροπλάνο δεν προλαβαίνετε να φτάσετε" (και πράγματι η κοπέλα πέθανε λίγες μέρες αργότερα), από την άλλη όμως χωρίς κανένα κόμπλεξ τον διαβεβαίωσαν ότι σε περίπτωση που αποφασίσει μετάβαση στην Αμερική θα τον βοηθούσαν σε ό, τι χρειαζόταν...

Παρακολουθώ το blog σας τακτικά και το να σας συγχαρώ είναι βεβαίως το ολιγότερο. Θα ευχόμουν μέσα από την καρδιά μου να σας διάβαζαν τακτικά και πολλοί συνάδελφοί σας. Ίσως τότε αντιλαμβανόντουσαν ότι τον κάθε ασθενή που στέκεται με αγωνία μπροστά τους επιβάλλεται να τον σέβονται και να τον αντιμετωπίζουν ως μια ακόμα μοναδική περίπτωση και όχι ως ένα ακόμα στατιστικό δείγμα.

Marianna είπε...

@ miaarkoudapouthneleganbetty

Η ιστορία που αναφέρετε είναι πράγματι τυπική, όμως εξίσου συνηθισμένο είναι το να αλλάζει ο ασθενής γιατρό, μέχρις ότου βρεί αυτόν που θα του πεί, αυτά που τον βολεύουν να ακούσει. Στην ειδικότητα μου, αυτό συμβαίνει όταν πουν στον ασθενή ότι χρειάζεται ινσουλίνη. Ερχονται στο νοσοκομείο και κάνουν τάχα οτι για πρώτη φορά ακούν ότι χρειάζεται να αρχίσουν ινσουλίνη, ενω έχουν γυρίσει άλλους 3-4 πριν από εμάς.
Εξάσκησα ιατρική πάνω από ένα χρόνο σε μεγάλο νοσοκομείο στο Λονδίνο. Οι ασθενείς εμπιστεύονται τους γιατρούς και το σύστημα a priori, γι αυτό και δεν είχαν αντίρρηση να εξετασθούν και από εναν ξένο γιατρό (στην αρχή της σταδιοδρομίας μου τότε)που τους ήταν άγνωστος. Εδω αν δεν εξετασθούν από τον διευθυντή, γίνεται καυγάς με την γραμματέα.
Θυμάμαι δε τους Ελληνες που ερχόντουσταν στην Αγγλία, έχοντας κλείσει ραντεβού, για να εξετασθούν, με κάτι άσχετους Αγγλους γιατρούς. Αισθανόντουσταν όμως σιγουριά γιατί "τους είδε ξένος γιατρός".

Νομίζω οτι η εμπιστοσύνη στη σχέση γιατρου ασθενούς στην Ελλάδα, δεν διαφέρει απο αυτή που έχει κανείς με την Δικαιοσύνη με την Αστυνομία με την Εφορία κ.τ.λ.
Ολοι μέλη αυτής της κοινωνίας είμαστε. Αν πρόκειται να φτιάξει κάτι ( και σίγουρα χρειάζεται να φτιάξει)πρέπει ο καθένας μας να συνειδητοποιήσει τον βαθμό της προσωπικής του εμπλοκής στο σαθρό σύστημα.

pwlina είπε...

η αδερφή μου έχει νεανικό διαβήτη....σαν πρώτη εικόνα θυμάμαι έναν τεράστιο "ροζ πάνθηρα" που κάποιος της είχε φέρει στο νοσοκομείο κι εγώ ,πέντε χρόνια μικρότερο πιτσιρίκι!, να γκρινιάζω γιατί εμένα δε μου φέρνουν παιχνίδια!πάντα θεωρούσα ότι δεν είναι σημαντική ασθένεια...κάτι σαν ίωση δηλαδή!μάλλον γιατί έτσι μου το πέρασαν οι γονείς μου για να μην ανησυχώ..η αδερφή μου κάθε χρόνο "γιορτάζει" τη μέρα που το έμαθε...ακόμα....κι ας πλησιάζει τα τριάντα..σπάνια κάνει ινσουλίνη μπροστά σε άλλους!μόνο αν δεν έχει άλλη επιλογή, πάντα μόνη της.Το μεγάλο της άγχος είναι αν τα παιδάκια της θα βγουνε "γουρουνάκια" όπως λέει!όσο κι αν το διακομωδεί όμως ξέρω ότι είναι ένα κομμάτι της που θα το κουβαλάει για όλη της τη ζωή...Το "στυλό" ήταν κάτι που της έδωσε μεγάλη ανακούφιση μόνο και μόνο από άποψη αισθητικής...να μην κρατάει πια όλη μέρα τις σύριγγες...πάντα της έδινα την εντύπωση ότι θεωρώ ασήμαντο αυτό που έχει...προσπαθώντας να τη βγάλω από το κόμπλεξ που ασυναίσθητα δημιουργεί στον εαυτό της.Είναι μια αντικειμενικά πανέμορφη κοπέλα!δικηγόρος που πολλοί θα ζήλευαν!απλά φοβάμαι καμιά φορά....μήπως δίνω την εντύπωση ότι δεν την καταλαβαίνω και αισθάνεται μόνη της...

ήρθα εδώ από την "παράγραφο" που πάντα διαβάζω κι ας μη σχολιάζω τις περισσότερες φορές...αλλά εδώ..αισθάνθηκα ότι το θέμα με αφορά περισσότερο...ειδικά από το προηγούμενο ποστ!

να είστε πάντα καλά..

paragrafos είπε...

Από τη μια η έλλογη και νηφάλια αφοσίωση μιας γιατρού στον συνάνθρωπο, και από την άλλη η χωρίς ενδοιασμούς ανοιχτοσύνη των επισκεπτών της.

Τελικά, όταν ο επιστήμονας τιμά τον όρκο του, τον τιμά και η κοινωνία.

Κα Μαριάννα,

την αγάπη μας και την εκτιμησή μας!

Πολλά φιλιά - Παράγραφος

MIRACLE είπε...

Ο εγκέφαλος αναγνωρίζει και ορίζει τον άνθρωπο από τα χαρακτηριστικά του προσώπου του.
Βάση αυτού μπορεί να ειπωθεί ότι η συμπεριφορά που εκδηλώθηκε στο πρόσωπο της Αφροδίτης είναι η πρωτογενής τάση που παρουσιάζει ο καθένας απέναντι στην υγεία και στη αρρώστια ενός ασθενούς, αντίστοιχα.

Από έναν τέλειο γιατρό θα αναμένονταν να μην δεχτεί με τίποτα να κάνει οποιαδήποτε αρνητική παρέμβαση και να κάνει το πάν για να επαναφέρει στην αρχική κατάσταση ένα παραμορφωμένο πρόσωπο(ακόμη και να ζητήσει κόλλα).

Marianna είπε...

@miracle

Το ότι έπρεπε να επέμβουμε στο πρόσωπο ήταν τόσο δεδομένο όσο και η εμφάνιση κάποιου νοσήματος. Πράγματι προσπαθήσαμε να επαναφέρουμε το πρόσωπο στην αρχική, άψογη μορφή του. Συνειδητοποιήσαμε ότι αυτό ήταν αδύνατον και ο καθένας μας υποθέτω, επεξεργάσθηκε συναισθηματικά, αυτή την γνώση, με διαφορετικό τρόπο

Ανώνυμος είπε...

ενδιαφερον η μαρτυρια των ασθενων οτι δεν εβλεπαν την αφροδιτη ασχημη μετα τον "βανδαλισμο"

ετσι οι ασθενεις βλεπουν οτι ειναι "μαχητες" (χωρις μαλλια ή χωρις την πρωτυτερη υγεια..)

και καθε "στρατιωτης" ασθενής, ακομη και αυτος που το κοψανε τα ποδια μετα τη μάχη (που δεν εχει πια μαλλιά λογω θεραπειας πχ), ειναι πολυ ομορφος ,οχι αισθητικα (απ'εξω) αλλα ποιητικά

ισως γιαυτο οι ασθενεις δεν ειχανε ΚΑΝΕΝΑ προβλημα με την αλλαγμενη (αισθητικα προς το χειροτερο) αφροδιτη

αλλωστε ο ανθρωπος δεν ειναι μονο εξωτερικη ομορφια που τοσο υμνει η καθε ζωγραφισμενη ή σκαλισμενη Αφροδιτη, η τεχνη παντα υπερβαλει

γενικα παντως πολυ ωραιο γορκσοπ,θα μπορουσα να πω οτι ειναι σχεδον καλλιτεχνικο

στην Αγγλια οταν εκανα ΄τεχνη μας ζητηθηκε μια φορα να φτιαξουμε μασκες που να περιγραφουν την προσωπικοτητα μας

η δικη μου ηταν μια πολυχρωμη ολιγο "αρχαιοελληνικη" κλασσικη μασκα θεατρου

μου αρεσε αυτη ομως ενος συνμφοιτητη, που ηταν ενα κομματι χαρτονι στερεομενο σε συρματοπλεγμα που φοριοταν στο κεφαλι, το χαρτονι καλυπτε το στομα και αφηνε το υπολοιπο προσωπο να φαινεται μεσα απο το πλεγμα (ηθελε ετσι να πει οτι δεν μιλαει πολυ αλλα ειναι διαφανος, δεν κρυβει κατι)

Marianna είπε...

@anula2

Μακάρι να μπορούσα και να ξέραμε πως να βάλουμε λίγη τέχνη στην καθημερινή ιατρική πράξη. Εχω την εντύπωση οτι οι γιατροί, όχι όλοι βέβαια, έχουν ελάχιστη σχέση με τα διάφορα είδη τέχνης.

Marianna είπε...

@anula2

Μακάρι να μπορούσαμε και να ξέραμε πως να βάλουμε λίγη τέχνη στην καθημερινή ιατρική πράξη. Εχω την εντύπωση οτι οι γιατροί, όχι όλοι βέβαια, έχουν ελάχιστη σχέση με τα διάφορα είδη τέχνης.