Σάββατο, Μαρτίου 31, 2007

Μεταθέτοντας το πρόβλημα




Η ιδέα γι’αυτό το post προέκυψε μέσα από συζήτηση, που είχα πριν μερικές ημέρες με δύο ανθρώπους, μια φίλη και έναν ασθενή μου.

Η φίλη μου με πήρε να μου πει ότι επισκέφθηκε διαιτολόγο (πρέπει να χάσει περί τα 15 κιλά λόγω προβλημάτων υγείας) ο οποίος της είπε να συνοδεύει κάθε γεύμα με άφθονη σαλάτα για να έχει το αίσθημα του κορεσμού.

Ακολούθησε ο παρακάτω διάλογος:

Εγώ:
- Έτσι δίνουμε πάντα γιατί αλλιώς νοιώθει πείνα κανείς και δεν τηρεί το διαιτολόγιο.
- Ναι αλλά εγώ δεν μπορώ να φάω σαλάτα, μου πέφτει βαριά, δεν έχω φάει σχεδόν ποτέ στη ζωή μου (αυτό ειπωμένο με ύφος εκνευρισμένο σαν να την είχαν προσβάλει).
- Δοκίμασε να φας βραστή σαλάτα, είναι πιο εύπεπτη .
- Α πα, πα δεν μου αρέσει καθόλου.
- Εντάξει τότε δεν θα έχει σαλάτα το γεύμα σου
- Μα δεν μπορεί να χορτάσω μόνο με την ποσότητα που έχω για κυρίως γεύμα!
- Αν αυξήσεις την ποσότητα αυτή, δεν θα καταφέρεις να χάσεις ούτε τα μισά από τα κιλά που πρέπει να χάσεις.
- Ε ναι, αλλά πως θα γίνει!

Στη δεύτερη περίπτωση, μιλάω με έναν νέο που έχει 20 χρόνια διαβήτη, κάνει τρεις ενέσεις την ημέρα και τώρα παρουσιάζει περίεργες διακυμάνσεις στις τιμές του ζαχάρου, που οφείλονται στο ότι έχει, όπως οι περισσότεροι νέοι, ακατάστατο ωράριο γευμάτων. Πριν από μερικές ημέρες έπαθε μια βαριά υπογλυκαιμία στον ύπνο του, τραυματίστηκε δαγκώνοντας τη γλώσσα του και τρόμαξε πολύ από το όλο συμβάν.

Έχω ήδη αναφερθεί σε αυτό, αλλά για όσους δεν ξέρουν από διαβήτη, πρέπει να πω ότι οι ενέσεις ινσουλίνης γίνονται με λεπτότατες κοντές βελόνες, δεν έχουν σχέση με αυτές που κάνουμε σαν ενδομυϊκές ή ενδοφλέβιες και ως εκ τούτου δεν πονάνε σχεδόν καθόλου.

Προκειμένου να μπορεί να έχει το πρόγραμμα ζωής που θέλει αλλά και καλή ρύθμιση του ζαχάρου του προτείνω να κάνει το πιο σύγχρονο σχήμα ινσουλινοθεραπείας που δίνει ελευθερία κινήσεων, αλλά προϋποθέτει την ύπαρξη τεσσάρων ενέσεων την ημέρα και περισσότερες μετρήσεις ζαχάρου, από τις δύο που κάνει ο ασθενής μου τώρα.

Η αντίδραση του ήταν:
- Μα τι μου λέτε τώρα; Να κάνω και άλλη ένεση;
- Αυτό που λέω είναι ότι υπάρχει σχήμα που μπορεί να σου δώσει την δυνατότητα να τρως όποτε θέλεις, να μειώσεις τον κίνδυνο εμφάνισης υπογλυκαιμιών, να έχεις καλή ρύθμιση του ζαχάρου σου. Για να γίνει αυτό χρειάζεται να κάνεις 4 αντί για 3 ενέσεις και να μετράς το ζάχαρο σου, πιο συχνά σε σχέση με τώρα.

Ακολουθεί έκφραση εκνευρισμού και αγανάκτησης και το «μα ποιος τα κάνει αυτά;»
- Όλοι οι νέοι που έχουν όπως εσύ το ίδιο πρόβλημα.
- Πολύ ωραία! τέλος πάντων δεν βλέπω να ακολουθώ αυτό το σχήμα
- Τότε ας μείνουμε σε αυτό που κάνεις αλλά να κοιμάσαι με πιο υψηλές τιμές ζαχάρου ώστε να μην υπάρχει κίνδυνος υπογλυκαιμίας στον ύπνο.
- Ναι αλλά έτσι μπορεί να πάθουν τα μάτια μου….

Θεωρώ χαρακτηριστικό των δυο παραπάνω τύπων συμπεριφοράς, το ότι τα άτομα χρεώνουν τον άλλον ή τους άλλους με το πρόβλημα που καλούνται οι ίδιοι να αντιμετωπίσουν, ενώ οι ίδιοι είναι απρόθυμοι να κάνουν οιαδήποτε παραχώρηση.

Δεν λένε δηλαδή: «Μου συνέβη κάτι, πρέπει να το αντιμετωπίσω, δεν μπορώ να υιοθετήσω αυτό που μου συστήνουν, άρα παραμένουν τα πράγματα ως έχουν, μέχρι να βρεθεί μια πιο εφικτή για μένα λύση» αλλά: «αυτό που μου προτείνεται δεν το μπορώ, δεν δέχομαι να παραμείνουν τα πράγματα όπως έχουν, δες εσύ τι θα κάνεις για να λύσεις το πρόβλημά μου».

Είναι δε χαρακτηριστικό το ότι με σου μεταφέρουν την ευθύνη των τυχόν προβλημάτων που μπορεί να προκύψουν, από το γεγονός ότι δεν βρήκες ΤΗ λύση.


Όπως: «και τι θα γίνει που εγώ με αυτά τα κιλά δυσπνοώ;» ή: «αν ξαναπάθω υπογλυκαιμία στον ύπνο μου και δεν συνέρχομαι;».

Ίσως να παίζει ρόλο και το πόσο επιρρεπής είναι ο συνομιλητής στο «να φορτωθεί» την απροθυμία ή αδυναμία του άμεσα ενδιαφερόμενου, για αλλαγή στάσης.


Ενδεχομένως κάποιος αδιάφορος θεραπευτής να μην άφηνε περιθώρια για διαπραγμάτευση, να έδινε την συνταγή με το νέο σχήμα και να τέλειωνε η συζήτηση εκεί.

Τι γίνεται όμως όταν από την μια δεν θέλεις να υιοθετείς παρόμοιο τρόπο συμπεριφοράς με τους ασθενείς σου, αλλά από την άλλη οι ίδιοι δεν έχουν μάθει να παίρνουν το μερίδιο της ευθύνης που τους αναλογεί, πράγμα που μπορεί να συμβαίνει και σε άλλους τομείς της ζωής τους.

Υπάρχει βέβαια ολόκληρη θεωρία, το health locus of control και το health belief model, που αναφέρονται στους τύπους των ανθρώπων ανάλογα με το ποιος πιστεύουν ότι είναι υπεύθυνος για την έκβαση της υγείας τους.

Σύμφωνα με αυτές λοιπόν υπάρχουν εκείνοι που θεωρούν ότι υπεύθυνοι για την υγεία τους είναι μόνο οι ίδιοι. Άλλοι αναθέτουν τα πάντα στον θεραπευτή και άλλοι στην τύχη ή τον Θεό.

Μένει τώρα να εξετασθεί το πώς αντιδρά συνήθως ο θεραπευτής και πώς θα έπρεπε να αντιδράσει προκειμένου να ξεπεραστεί το πρόβλημα.

39 σχόλια:

ΔΙΟΝΥΣΟΣ είπε...

Ο εγκέφαλος καταναλώνει μόνο γλυκόζη και η περίσσεια της έστω και παροδική κάνει τους ασθενείς μας δύστροπους, ανασφαλείς, αναποφάσιστους και αυτό που λέμε "μη συνεργάσιμους". Ολο το ζητούμενο στο χώρο της ιδιωτικής ή δημόσιας εξάσκησης της ιατρικής είναι η εμπιστοσύνη γιατρού και ασθενή. Πολλές ερωτήσεις, σωστά περιγράψατε,όσον μπορούμε ο ρόλος μας είναι να δίνουμε επαρκείς απαντήσεις, τεκμηριωμένες και εμπεριστατωμένες που να ξεδιαλύνουν πλάνες και φοβίες. Μέρες που είναι όλοι ξέρουμε ότι καθένας που προσέρχεται σε μας κουβαλαει ένα Γολγοθά εκτροπής από το φυσιολογικό ,μια μοναδικότητα βασανιστική και με απαίτηση όχι για ευθύνη(θέμα παιδείας) αλλά της ήσσονος προσπαθείας και ...θυσίας. Το Αναστάσιμο σενάριο είθισται δυστυχώς μόνο στο δόγμα, την προσφορά που εξασκούμε ισχύουν, και συμπάσχουμε όλα τα ενδιάμεσα φθοροποιά σενάρια. Ας έχουμε πάντα το πρότυπο στόχο αποκατάστασης χωρίς να περιοριζόμαστε στην αποκατάσταση της συγκεκριμένης βλάβης, έτσι βλέπουμε τον συνομιλητή μας σαν homo sapiens.

Ναυαγός είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ναυαγός είπε...

Επειδή γιατρός δεν έγινα (ευτυχώς για το κοινωνικό σύνολο), αλλά και πάλι δεν κρατιέμαι να μη μιλήσω για το πολύ ενδιαφέρον θέμα που θίξατε, να πω μια ανάλογη ιστορία, που μου συνέβη, σχετικά πρόσφατα.

Έκανα το λάθος και μπήκα στο αυτοκίνητο μια φίλης με 3ετή εμπειρία στην οδήγηση. Μετά από λίγα μέτρα παρατήρησα πως δε σταματούσε στα στοπ, αλλά απλά έκοβε ταχύτητα και κοιτούσε γρήγορα αριστερά δεξιά.

Της είπα πως το σωστό είναι να σταματάει επί τόπου, γιατί έτσι ήταν σίγουρη ότι δε θα συνέβαινε κάτι απρόοπτο. Παρεξηγήθηκε και άρχισε να λέει ότι αυτή έτσι πάντα το κάνει και ότι δεν έχει πάθει ποτέ τίποτα (ψέματα έλεγε) και ότι έτσι το κάνει και ο πατέρας της κ.ο.κ.

Παρεξηγήθηκα και εγώ και σταμάτησα να μιλάω. Μετά όμως από λίγες ακόμα διασταυρώσεις αποφάσισα να σταματήσω να είμαι παρεξηγημένος, ένεκα που δε με συνέφερε αυτό. Κάτι δε μου κολλούσε. Αν όντως ήταν σίγουρη για τον εαυτό της, δε θα μου απαντούσε έτσι οργισμένα, ίσως μόνο να χαμογελούσε.

Έκανα την καρδιά μου πέτρα και της είπα ότι τελικά είχε δίκιο για τα στοπ κι ότι μου άρεσε που ήταν πολύ "ξεψάρωτη" οδηγός. Της είπα ότι ήμουν επηρεασμένος από τον Κ.Ο.Κ. και ότι είχα αυτό το κακό συνήθειο να σταματάω, γιατί υπάρχουν κάποιες δύσκολες συνθήκες. Προσπάθησα να τις απαρριθμήσω όσες περισσότερες μπορούσα (μηχανάκια, κακή ορατότητα, παρκαρισμένα αυτοκίνητα, "γκαζοφονιάδες" κ.α.).

Τελικά, υποθέτω πως οι φωνές της απευθύονταν στον εαυτό της και ότι απλά της είχαν ανοίξει τις πύλες για την αυτοκριτική της, που εμπλουτίστηκε με στοιχεία από τις περιγραφές μου και από πράγματα που δεν είχε φανταστεί. Κάποια στιγμή άρχισε να σταματάει κανονικά, λέγοντας μου βέβαια πως μου κάνει χάρη.

Υποψιάζομαι πως ίσως τώρα να σταματάει γενικά στα στοπ, αλλά με σιγουριά δεν μπορώ να σας πω τίποτα, γιατί εγώ εκεί μέσα δεν ξαναμπαίνω, ούτε κι αν με διατάξετε να το ερευνήσω για χάρη της επιστήμης.

:))

Marianna είπε...

@ναυαγός

Η ιστορία που περιγράψατε εκτός από το ότι είναι ΄πολύ σχετική με το θέμα του post, μου δίνει και μια ιδέα για τον τρόπο αντιμετώπισης παρόμοιων καταστάσεων. Η διαφορά μας είναι οτι εμείς, σαν θεραπευτές, πρέπει να μπορούμε να μπούμε ξανά στο αυτοκίνητο.

MIRACLE είπε...


Δύο είναι οι τρόποι αντίδρασης απέναντι σε ένα ενδεχόμενο κίνδυνο. Ο νοητικός με την έκφραση του φόβου και ο σωματικός με την έκφραση του πόνου.

Συνήθως για τους περισσότερους ανθρώπους ισχύει ότι για να φτάσουν να συνειδητοποιήσουν έναν κίνδυνο πρέπει να προηγηθεί η έκφραση του πόνου και μετά από αυτό θα νιώσουν τον φόβο έτσι ώστε να λάβουν κάποια μέτρα.

Αυτό συμβαίνει διότι ο άνθρωπος τείνει να αποφεύγει να σκέφτεται αγχώδεις καταστάσεις όταν δεν υπάρχει κάποια σωματική αιτία η οποία να του προκαλεί πόνο, διότι έτσι αισθάνεται καλύτερα.
Μια βιολογική εξήγηση για αυτό είναι ότι το σώμα δεν μπορεί να λειτουργήσει για πολύ υπό την επήρεια των ορμονών που προκαλούν στρες.
Μια πιο ψυχολογική είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι προκείμενου να διαχειρισθούν μια κατάσταση τείνουν να την προβάλουν πάνω στον εαυτό τους διότι τον εαυτό τους γνωρίζουν καλύτερα και σε αυτόν έχουν τον απόλυτο έλεγχο.

Το «πρόβλημα» με τον διαβήτη είναι ότι δεν πονάει. Πράγμα που σημαίνει ότι ο ασθενής δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει (όχι απλά να τον αντιληφθεί στιγμιαία) εγκαίρως τον κίνδυνο ώστε να λάβει μέτρα για την αποτροπή του.
Φυσικά δεν γίνετε να προκαλέσει κανείς σωματικό πόνο στους ασθενείς προκειμένου να ενεργοποιήσει την αντίδραση τους απέναντι στον κίνδυνο.

Ωστόσο από την πλευρά του γιατρού μπορεί να χρησιμοποιηθούν υποκατάστατα.

Δηλαδή, μια βόλτα στο νοσοκομείο για να ΔΕΙ (όχι απλά να ακούσει για την ύπαρξη τους) άλλους ασθενείς με σοβαρές επιπλοκές από την ίδια ασθένεια με την δική του θα είχε νομίζω πολύ θετικά αποτελέσματα στην εγρήγορση του.
Επίσης οι φωτογραφίες έχουν και αυτές θετική αντίδραση στην ενεργοποίηση του αισθήματος του φόβου και κατ’ επέκταση στην λήψη μέτρων για την αποτροπή του κινδύνου.
Και γενικά οτιδήποτε συμβάλει στην έμμεση παρουσίαση του πόνου που βιώσει αν δεν λάβει μέτρα, λειτουργεί θετικά.

Σε αυτόν τον κόσμο για να επιτυγχάνει κανείς καλά αποτελέσματα (σε όλους τους τομείς) πρέπει να καταβάλει ταυτόχρονα και την μέγιστη δυνατή προσπάθεια και να ακολουθεί τον καλύτερο δυνατό σχεδιασμό.

Με άλλα λόγια θέλει και κόπο ΚΑΙ τρόπο. Και αν είναι τυχερός και δεν βρεθεί κάποιος στον δρόμο να του βάλει τρικλοποδιά οι προσπάθειες του θα έχουν σίγουρα καλά αποτελέσματα. Σε κάθε άλλη περίπτωση η μετριότητα είναι το άνω όριο.


Marianna είπε...

@miracle

Η άποψη που αναφέρετε σχετικά με το να βιώσει κανείς την απειλή, που φέρνει η ύπαρξη της νόσου, υιοθετείται από τους περισσότερους συναδέλφους μου.
Διαφωνώ με την χρήση του φόβου σαν κίνητρο, πρώτον διότι θεωρώ ότι υπονομεύει την ποιότητα ζωής των ανθρώπων και δεύτερον διότι πιστεύω ότι είναι αναποτελεσματικό.
Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι πρέπει να παρουσιάζονται στους ασθενείς, τα πράγματα ρόδινα.Είναι υποχρέωση όχι μόνο να ενημερώσουμε αλλά και να μεταφέρουμε με πειστικότητα το μέγεθος του προβλήματος. Ομως είναι πολύ πιθανόν ο φόβος να αποτελέσει παράγοντα που θα οδηγήσει στην "παράλυση" και άρνηση του προβλήματος παρά σε κινητοποίηση.
Για το ότι δεν λειτουργεί αποτελεσματικά, φέρνω για παράδειγμα το ποσοτό των γιατρών, υπεύθυνων μονάδας εντατικής, που καπνίζουν ενώ βλέπουν καθημερινά τους ασθενείς να δυσπνοούν ακόμα και με μάσκα οξυγόνου, λόγω αναπνευστικής ανεπάρκειας από το κάπνισμα.

MIRACLE είπε...


Μια διευκρίνιση, δεν εννοώ να τους πουν ψέματα ή υπερβολές. Απλά να δουν την αλήθεια, δηλαδή τι πρόκειται να πάθουν στην χειρότερη περίπτωση.
Νομίζω είναι καλύτερα να βλέπουν εφιάλτες στον ύπνο τους για καμία εβδομάδα παρά να τους ζήσουν σε μόνιμη βάση.

Για τους καπνιστές, μπορεί να καπνίζουν διότι είναι εθισμένοι αλλά υποθέτω ότι αυτοί που βλέπουν τους ασθενείς με τα αναπνευστικά προβλήματα μάλλον θα καπνίζουν λιγότερο από ότι αν δεν τους έβλεπαν και θα καταβάλουν κάποια προσπάθεια να το κόψουν.

Άλλωστε και σε ορισμένες χώρες όπου θέλησαν πραγματικά να μειώσουν το κάπνισμα στον πληθυσμό, άρχισαν να βάζουν εικόνες πάνω στα πακέτα.

Eleni63 είπε...

πολύ ενδιαφέρον ποστ. Θα ήταν επίσης σημαντικό να μαθαίναμε πώς μπορεί να αλλάξει η συμπεριφορά κάποιου από την μία κατεύθυνση στην άλλη, εφόσον βέβαια είναι επιθυμητό από τον ίδιο.

GEORGIA SANDI είπε...

MIRACLE είπε… «Για τους καπνιστές, μπορεί να καπνίζουν διότι είναι εθισμένοι αλλά υποθέτω ότι αυτοί που βλέπουν τους ασθενείς με τα αναπνευστικά προβλήματα μάλλον θα καπνίζουν λιγότερο από ότι αν δεν τους έβλεπαν και θα καταβάλουν κάποια προσπάθεια να το κόψουν.»
Δυστυχώς, δεν είναι έτσι τα πράγματα. Είμαι βαριά καπνίστρια (60 τσιγάρα ημερησίως). Έχω δει ντοκυμανταίρ με εικόνες πνευμόνων καπνιστών, έχω απειληθεί από τον πνευμονολόγο μου ότι έχω πάρα πολλές πιθανότητες να αρρωστήσω ή από καρκίνο πνευμόνων ή (στην καλύτερη περίπτωση) από αποφρακτική πνευμονοπάθεια. Πότε πότε μου συμβαίνει να έχω ελαφριά δύσπνοια. (Το περίεργο είναι ότι παθαίνω δύσπνοια αν αργήσω να καπνίσω, να πάρω τη «δόση» μου.) Το κάπνισμα είναι ένα ελεεινό ναρκωτικό, δημιουργεί μεγάλη εξάρτηση και, πιστεύω ότι μόνο για λόγους καθαρά οικονομικούς δεν καταργήθηκε η ίδια η Παρασκευή του και επιτρέπεται ελεύθερα η πώλησή του. Εντούτοις, επιθυμία μου είναι να πεθάνω κάποια στιγμή ξαφνικά, έστω και νέα, χωρίς να υποχρεωθώ να το κόψω… Δεν είναι παράλογο;

ΜΑΡΙΑΝΝΑ,
και φίλοι…
ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!

Marianna είπε...

@georgia sandi

Εύχομαι να μην υποχρεωθείτε να κόψετε το κάπνισμα, αλλά να το θελήσετε και να δείτε οτι μπορείτε να το καταφέρετε, μπορεί αυτό να σας δώσει μια άλλη διάσταση, άσχετη από την αναπνευστική λειτουργία των πνευμόνων.
Καλό Πάσχα και σε σας.

paragrafos είπε...

Η κυρία Μαριάννα ευθύνεται για ένα μεγάλο... κακό, για μια μεγάλη απογοήτευση:

μας έμαθε να έχουμε υψηλές προσδοκίες (γνώση, ευαισθησία, ενημέρωση και κουλούρα) από τους συναδέλφους της.

Σήμερα, σε μια συζήτηση που είχα με τα μέλη του ιατροσυμβουλίου (είναι όλοι τους διευθυντές κάποιας κλινικής) συνειδητοποίησα ότι τίποτε από όσα λέει η κα Μαριάννα δεν ξέρουν ή δεν ενδιαφέρονται να μάθουν (ή ακόμα χειρότερα να εφαρμόσουν) όλοι αυτοί οι "σπουδαίοι" άνθρωποι...

Γιατί άραγε;

Με αγάπη

Α.

Το σωστό να λέγεται είπε...

Γειά σας.
Σαν πρώην καπνιστής (40 την ημέρα) θα ήθελα να πω στην Georgia ότι πρέπει να βρει ένα τρόπο να σταματήσει το κάπνισμα.

Πραγματικά το τσιγάρο είναι ένα απο τις χειρότερες εθιστικές ουσίες όχι γιατί είναι τόσο δυνατή εθιστική ουσία καθ' αυτό και δύσκολο να το κόψεις αλλά γιατί οι επιπτώσεις στην υγίεια έρχονται μετά απο πολλά χρόνια συνήθειας και τότε είναι πολύ πιο δύσκολο να το σταματήσεις.
Έχει γίνει μια πανίσχυρη συνήθεια.

Σταμάτησα το κάπνισμα για ένα αγαπητό μου πρόσωπο.
Την τότε μικρή κορούλα μου που μου το ζητούσε επίμονα και με τον δικό της μοναδικό τρόπο.
Δεν ήταν εύκολο να το αποφασίσω, αλλά μετά την απόφαση πήρε μόνο 2 εβδομάδες για την αποτοξίνωση.
Ήταν πολύ πιο εύκολο απ΄ ότι μου είχαν πει και είχα φαντασθεί.

Αν υπάρχει κάποιο ή καποια αγαπητά σας πρόσωπα που θα θέλατε να τα δείτε για κάποιο λόγο περισσότερο απο όσο σκοπεύετε να επιζήσετε αξίζει πιστεύω η προσπάθεια.

Georgia θέλετε να πεθάνετε νέα χωρίς να το κόψετε είπατε;
Μόνο ο Θεός γνωρίζει πότε θα πεθάνετε και αν είναι ξαφνικά ή μετά απο πολύχρονη βασανιστική αρρώστεια.

Δεν πεθαίνουν όλοι οι καπνιστές απο καρδιακή προσβολή.
Πολλοί πεθαίνουν έναν αργό και επώδυνο θάνατο απο πνευμονικές παθήσεις σαν to Eμφύσημα που σε κάνει να νοιώθεις ότι πνίγεσαι σε κάθε αναπνοή.

Άλλοι πεθαίνουν απο καρκίνο του πνεύμονος ή άλλων οργάνων που είναι απο τους πιο επώδυνους θανάτους.

Δεν μπορείτε να διαλέξετε τον τρόπο του φυσικού σας θανάτου αλλά βέβαια μπορείτε να διαλέξετε για πόσο καιρό ακόμη θα χρησιμοποιείτε το δηλητήριό σας.


Σε παθήσεις που έχουν σχέση με τον τρόπο που οι ασθενείς διαλέγουν τον τρόπο ζωής δεν πρέπει να κρύβονται οι μακρόχρονες συνέπειες αρνητικών συμπεριφορών.

Ο φόβος που σωστά γράφει ο miracle είναι δραστικός σε αλλαγή καταστρεπτικής συνήθειας.
Αν και ο φόβος είναι αρνητικό συναίσθημα δεν πρέπει να αποθαρρύνεται.

Ο Θεός μας δώρησε το αίσθημα του πόνου για να προφυλάξουμε την καταστροφή του σώματος μας και μας έδωσε τον φόβο του θανάτου σαν ένα άλλο αίσθημα που ενισχύει το ένστικτο αυτοπροστασίας.

Πρέπει να αφήσουμε ελεύθερο τον φυσιολογικό ανθρώπινο φόβο τυφλώματος, ακρωτηριασμού, καρδιακών, νεφρικών καί άλλων καταστροφών των ανθρωπίνων οργάνων απο την καταστρεπτική δράση των συνεπειών του διαβήτη.

Φωτογραφίες, βίντεο, περιγραφές απο άλλους ασθενείς με την ίδια πάθηση είναι όλα χρήσιμα αν παρουσιάζονται ρεαλιστικά (matter of fact and no sugarcoating).
Αλλαγή διαίτας, εξάσκηση και φάρμακα είναι οι σωστές λύσεις για την αποφυγή του φόβου.

Μια άλλη ανθρώπινη δύναμη που μπορεί να αλλάξει την αποτελεσματικότητα μιας θεραπείας είναι η συνήθεια.

Για να αλλάξει ο άνθρωπος μια κακή συνήθεια πρέπει να την αντικαταστήσουμε με μια καλή για το σώμα συνήθεια.

Υπάρχουν εκατοντάδες συνδυασμοί αντικατάστησης που εξαρτούνται απο τους ανθρώπινους και ιατρικούς παραμέτρους της κλινικής/ ψυχολογικής διάγνωσης.

Το σωστό να λέγεται είπε...

Αγαπητή Αντιγόνη,
εκεί που δεν περνάει η λογική περνάει η φοβέρα.

Αλλά πρώτα απ΄ολα πρέπει να είστε βέβαια ότι οι γιατροί δεν περιορίζονται απο άλλους παράγοντες που είναι έξω απο τις δυνατότητές τους.

Σε τέτοια περίπτωση χριεάζεστε τον γιατρό σαν σύμμαχο για να κατορθώσετε να ξεπεράσετε αυτούς τους εξωτερικούς αρνητικούς παράγοντες που περιορίζουν αυτούς και εσάς.

Marianna είπε...

@paragrafos

Ξέρω πολύ καλά τι λέτε, στον χώρο που εργάζομαι υφίσταμαι καθημερινά την απαράδεκτη, κατά τη γνώμη μου, συμπεριφορά συναδέλφων προς ασθενείς.
Με ρωτάτε γιατι συμβαίνει αυτό; Για τον ίδιο λόγο που εσείς γράφετε όπως γράφετε, ενώ άλλοι σκέπτονται και εκφράζονται τόσο διαφορετικά...

athanasia είπε...

Κι η Paragrafos έχει δίκιο, αλλά κι απάντηση της Marianna εξηγεί πολύ ωραία γιατί τα πράγματα είναι έτσι.

Δεν έχω τίποτε να προσθέσω σ' αυτά, γράφω για να ευχηθώ καλό Πάσχα, αγωνίζομαι να τελειώσω εκκρεμότητες στη δουλειά (δεν μετατίθενται όλα τα προβλήματα..) και να φύγω για λίγες ημέρες.

Καλό Πάσχα - Καλή ξεκούραση (ελπίζω) σε όλους

Marianna είπε...

@athanasia

Να περάσετε καλά και να ξεκουρασθείτε.. έτσι ώστε να έχετε δυνάμεις για περισσότερη κούραση μετά.

Andreas είπε...

Προσωπικά θα ήθελα να διαφωνήσω, τουλάχιστον όσον αφορά εμένα, με την τακτική του τρομάζω έναν διαβητικό για να μην πάθει τα χειρότερα. Ο διαβήτης δεν είναι σαν το τσιγάρο. Το τσιγάρο το κόβεις και αν το κόψεις σχετικά νωρίς τότε ξέρεις ότι δεν θα σε βλάψει. Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει με το διαβήτη. Μπορεί να ακολουθήσεις την τακτική που σου συνιστά ο γιατρός και όμως τα πράγματα να μην οδηγηθούν στο επιθυμητό αποτέλεσμα για χίλιους δυο λόγους. Και αν η κ. Μαριάννα μου είχε πει πριν ότι αν δεν ακολουθήσεις αυτό κοίτα τι μπορεί να πάθεις και μου έδειχνε φωτογραφίες με κομμένα πόδια, ή τυφλούς, ή προβληματικά νεφρά, ή δεν ξέρω 'γω τι άλλο τρομερό τότε τι? Είσαι που είσαι ψυχολογικά κουρασμένος, άντε βρες μετά κουράγια να συνέλθεις. Πιστεύω ότι τα "θετικά" πρέπει να τονίζονται από τον γιατρό. Να γίνει σύγκριση του πριν με το μετά, να δειχθούν εικόνες βελτίωσης από ασθενείς ή να τονιστούν σημεία που ο ίδιος ο ασθενής θα δει βελτίωση στον ίδιο του τον οργανισμό. Μόνον τότε θα έχει το κίνητρο να προχωρήσει, να ακολουθήσει τη συμβουλή του γιατρού του. Και αν δεν το κάνει είναι θέμα επιλογής του. Ο γιατρός δεν είναι ιεροεξεταστής, μπαμπούλας ή μπόγιας. Είναι πρώτα απ' όλα σύμβουλος, γιατί έχουν δει τα μάτια του πολλά. Προσωπικά έκοψα το τσιγάρο μετά από 11 χρόνια, όπου κάπνιζα 2 πακέτα ημερησίως. Το έκοψα όχι γιατί τρόμαξα από τα σάπια πνευμόνια στις φωτογραφίες. Ήθελα να δω απλά αν μετά από 2 μήνες ως μη καπνιστής αν θα μπορούσα να ανεβαίνω τις σκάλες χωρίς να λαχανιάζω σαν υπερήλικας. Και όταν το διαπίστωσα πλέον ξέρω ότι δεν θα ξανακαπνίσω για μένα και όχι για τον φόβο που μου επιβλήθηκε. Το ίδιο ισχύει και για τη ζώνη ασφαλείας. Αν την φοράς για τον μπάτσο τότε καλύτερα μην την φοράς ή φόρα τα μπουζάκια που την έχουν ζωγραφισμένη πάνω τους.
Απλά πιστεύω ότι πάνω στη σύγκριση του πριν με το μετά συνεχίζεις μια αγωγή ή την εγκαταλείπεις. Προσωπικά δεν θέλω να τρυπιέμαι καθόλου, όπως και κάθε διαβητικός. Θέλω να τρώω ότι μαλακία μου γουστάρει, όποτε θέλω, όπως πριν πάθω ζάχαρο. Ξέρω όμως ότι μετά από 5 ώρες το χέρια μου θα τα αισθάνομαι σαν να έχουν σύρματα μέσα τους, θα πονάει το κεφάλι μου, θα νιώθω εξάντληση.... Έτσι προτιμώ να κάνω ινσουλίνη, να προσέχω τι τρώω και να νιώθω όσο πιο κοντά στο φυσιολογικό μπορώ γιατί απλά από τις δύο επιλογές αυτή είναι η καλύτερη για μένα.
Καλές γιορτές με υγεία σε όλους σας.

Marianna είπε...

Σκέφτομαι, διαβάζοντας αυτά που έγραψε η athanasia και ο andreas, ότι το να φοβήσεις, να φέρεις τον άλλον αντιμέτωπο με τις συνέπειες των πράξεων του, στην υγεία του, είναι εύκολο, άσχετα αν συμφωνώ ή όχι με αυτή την μέθοδο.
Το δύσκολο είναι να μπορέσεις να τον κινητοποιήσεις και να τον στηρίξεις στο να κάνει την αλλαγή που χρειάζεται για την υγεία του. Πάντα εφόσον ο ίδιος την επιλέγει και θέλει να την κάνει.

Το σωστό να λέγεται είπε...

Καταλαβαίνω Ανδρέα ότι σ'αυτό το στάδιο έχετε τον πόνο και τον φόβο του που σας έκανε να αλλάξετε τόν προηγούμενο βλαβερό τρόπο ζωής.

Στους διαβητικούς τύπου Β', (δεν είναι εκ γεννετής), περνάνε αρκετά χρόνια κακής διατροφής και τρόπου ζωής πριν φτάσουν στο σημείο να κάνουν ενέσεις ινσουλίνης.

Οι περισσότεροι προ-διαβητικοί και διαβητικοί των πρώτων χρόνων γνωρίζουν ότι υπάρχει ο κίνδυνος αλλά οι συνήθειες που μάθαμε απο παιδιά με την επιβράβευση σε γλυκά μας δένουν την θέληση.
Αν υπήρχε και προδιάθεση στην οικογένεια τότε δεν χωρούν δικαιολογίες γιατί έχουμε δεί τα αποτελέσματα της κακής διατροφής.

Στα αρχικά στάδια του διαβήτη Β΄ τί κάνει έναν διαβητικό να αλλάξει διατροφή.
Δεν υπάρχει πόνος ούτε φόβος ίσως μόνο ωρισμένα ενοχλητικά φαινόμενα όπως συχνή ούρηση τα βράδυα.
Δεν υπάρχουν όμως περιθώρια χρόνου γιατί οι καλές συνήθειες διατροφής δεν εφαρμοζονται απ΄ όλους τους ασθενείς σε μερικούς μήνες. Στα αρχικά στάδια όλα τα ψυχολογικά μέσα που έχει ο γιατρός πρέπει να χρησιμοποιηθούν αν πραγματικά η γιατρός δεν αδιαφορεί για τον ασθενή του.

Ο γιατρός δεν κάνει έρευνα στο εργαστήριο με άψυχα αντικείμενα. Χρειάζεται γνώσεις προσωπικής επικοινωνίας και ψυχολογίας.

darkcat είπε...

Είμαι σχετικά "νέα" στο όλο θέμα του διαβήτη. Μόλις 3 χρόνια με διαβήτη Τύπου 1 και σε μάλλον μεγάλη ηλικία για τη συγκεκριμένη ασθένεια... Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι όταν δεν αντιμετωπίζονται τα πράγματα δεν βοηθάμε τον ευατό μας. Έχω κρυφτεί και εγώ πίσω απο προφάσεις, δικαιολογίες κ.λπ. κ.λπ. και όχι μόνο για το συγκεκριμένο ζήτημα. Το μόνο που έχω καταφέρει είναι να εκνευριστώ με τον εαυτό μου... Ξέρω πολύ καλά ότι όταν θα φάω παραπάνω θα έχω ανεβασμένο ζάχαρο. Γι' αυτό θα φταίω εγώ, όχι η γιατρός μου ή η ένεση που έκανα. Δουλεύω πολλές ώρες, προσπαθώ παράλληλα να ασκούμαι όποτε και όταν μπορώ γιατί το θέλω. Προσωπική άποψή μου είναι ότι δεν υπάρχει δεν μπορώ... υπάρχει, όμως, δεν θέλω.

darkcat είπε...

Εύχομαι σε όλους Καλό Πάσχα, Καλή Ανάσταση και το πιο σημαντικό... Ξεκούραση!

Marianna είπε...

@darkat

Ελπίζω με την όποια δική σας συμμετοχή, να δούμε και άλλες πτυχές του θέματος διαβήτης, σε αυτό το blog.
Σας εύχομαι Καλό Πάσχα!

paragrafos είπε...

Τρίβουμε τα χάπια της, τα κάνουμε σκόνη, τα βάζουμε σε δύο κουταλάκια, γεμίζουμε το ποτηράκι της (μπιμπερό) με νερό, της δίνουμε το ένα κουτάκι, αμέσως λίγο νερό, μετά το άλλο και αμέσως πολύ νερό. Συνεργάζεται χωρίς ενθουσιασμό. Συνεργάζεται όμως! (Μια μέρα ξέχασα να της δώσω τα φάρμακα και μου το θύμισε: «μαμά! φαμακα»!!!) Αυτό, δυο φορές την ημέρα από τότε που ήταν έξι μηνών. Δεν αναφέρομαι στη Δίαιτα. Άλλο ζήτημα εκεινο.

Σήμερα, για πρώτη φορά, έφτιαξα τέσσερα κουταλάκια. Τα δύο τα πήρα εγώ. Ήθελα επιτέλους να ξέρω πώς στην ευχή τα καταπίνει... Δεν μπόρεσα να τα καταπιώ. Τέτοια αηδία...

Με το καλό, με υπομονή και αποφασιστικότητα την καταφέραμε να παίρνει τα φάρμακά της και να είναι συνεπής στη Δίαιτά της.

Ούτε μια φορά δεν της θυμώσαμε. Πάντα με το καλό, με το καλό, με το καλό. Εμαθε ότι πρέπει και το ακολουθεί. Οχι επειδή της αρέσει, αλλά επειδή πρέπει.

Εδώ καθοριστική ήταν και είναι η συνεισφορά της νταντά της (την έχουμε σαν δεύτερη μαμά). Ως νοσοκόμα σε παιδονευρολογική κλινική (στην πρώτη ΕΣΣΔ) επεκόμισε τεράστια πείρα. Η καλοσύνη της (ξεχειλίζει από ειλικρινή ανθρωπιά) συν η πείρα της, συν το ότι η ίδια είναι μάνα (έχουμε φέρει εδώ όλη της την οικογένεια) είναι παράγοντες με διαρκή ευεργετικά αποτελέσματα.

Ο μισθός της: της δίνουμε το μισό δικό μου μισθό. (Στη Κύπρο οι μισθοί του Δημοσίου είναι υψηλοί. Κι εγώ δεν είμαι από τους χαμηλόμισθους.) Πέραν του μισθού της, τής παρέχουμε και όλα όσα δικαιούται και αρκετά ακόμα: κοινωνικές ασφαλίσεις, έξτρα ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, 13ο μισθό, τα δίδακτρα της κορούλας της, την ιατροφαρμακευτική της περίθαλψη, την αποταμίευσή της, τους οδοντιάτρους.

Επιπλέον παρέχουμε στην δεύτερη μανούλα: αυτοκίνητο με πληρωμένα όλα τα έξοδα (άδειες κυκλοφορίας, ασφάλειες, τρακαρίσματα). Αλλά και τα έξοδα για την εκμάθηση οδήγησης, πάλι δικά μας ήταν.

Αυτός ο άνθρωπος δεν μας ζήτησε ποτέ του τίποτε. Όμως κι εμείς δεν περιμέναμε να μας ζητήσει κάτι η ίδια. Την θεωρούμε δικό μας άνθρωπο και πιστεύουμε ότι η συνεισφορά του ήταν καθοριστική στο να αναγεννηθεί το παιδί μας.

Α, ξέχασα να σας πω ότι για τους μήνες στο εξωτερικό της δίνουμε διπλό μισθό.

Γιατί τα λέω όλα αυτά:

Επειδή πιστεύω ότι η παιδεία και η υγεία είναι αγαθά (όπως έλεγε και ο Μοσκόφ) που αν δεν πληρώσεις δεν τα παίρνεις.

Η κυρία Μαριάννα, λοιπόν, έχει ανεβάσει, με τον παράδειγμά της, πολύ υψηλά τον πήχη: θεωρεί ότι ο γιατρός πρέπει να είναι, κατά κάποον τρόπο ψυχολόγος και παιδαγωγός. Και έχει απόλυτο δίκιο!!!

Εμείς ευτυχήσαμε να έχουμε δίπλα μας δύο υπέροχους ανθρώπους: την θεράποντα ιατρό του παιδιού (μας συνοδεύει στο εξωτερικό) και την νοσοκόμα/νταντά, της οποίας, όπου και αν απήγαμε στο εξωτερικό, όλοι οι γιατροί της δίνανε συγχαρητήρια.

Ο γιατρός όμως και ο νοσοκόμος, για να κάνει το καθήκον του, δεν αρκεί η καλή του προαίρεση και η αίσθηση καθήκοντος. Θα πρέπει να έχουν και μια ανταμοιβή, μια ικανοποιητική αποζημίωση που θα τους τιμά και συμβολικά.

Φανταστείτε εμείς να δίναμε στη νοσοκόμα και νταντά μας ό,τι ορίζει το συμβόλαιό της, δηλαδή 250 Ευρώ!!!

Εν κατακλείδι: Για κάνει ο γιατρός τη δουλειά του, θα πρέπει όμως να ανταμείβεται ικανοποιητικά και απ΄ ό,τι ξέρω στην Ελλάδα οι μισθοί δεν είναι πολύ υψηλοί.

Ο καλοπληρωμένος γιατρός (όπως σε πολλά νοσοκομεία στις ΗΠΑ) μπορεί να φροντίσει και την οικογένειά του και την επιστήμη του (ενημέρωση). Έτσι έχει και ισχυρό κίνητρο να βρίσκεται, ψυχή τε και σώματι, στο πλευρό του ασθενούς.

Στην αντίθετη περίπτωση, αφοσιωμένοι γιατροί θα είναι μόνο προικισμένα άτομα με ανθρωπιστική παιδεία και σπάνια κουλτούρα, καλή ώρα σαν την Κυρία Μαριάννα.

Συγγνώμη για τον εκτεταμένο μονόλογο

Πολλές ευχές για Καλό Πάσχα

με αγάπη

Παράγραφος

fillosofos είπε...

H Darkcat είπε: Ξέρω πολύ καλά ότι όταν θα φάω παραπάνω θα έχω ανεβασμένο ζάχαρο. Γι' αυτό θα φταίω εγώ, όχι η γιατρός μου ή η ένεση που έκανα.

Αγαπητή μου Darkcat όταν θα φας παραπάνω και θα έχεις ανεβασμένο ζάχαρο θα φταίει αποκλειστικά η κακή εκπαίδευση που έχεις λάβει σχετικά με τον διαβήτη σου.

Αν είχες εκπαιδευτεί σωστά θα μπορούσες να υπολογίσεις τους υδατάνθρακες στο επιπλέον φαγητό και να υπολογίσεις την επιπλέον δόση ινσουλίνης που πρέπει να κάνεις ώστε το ζάχαρο σου να ακολουθήσει μια φυσιολογική πορεία και να μην εκτραπεί.

Δεν φταις που έπαθες ζάχαρο αφού αυτό είναι κάτι που σου έτυχε. Για το φταίξιμο του γιατρού σου δεν μπορώ να προσθέσω περισσότερα εδώ. Μπορώ όμως να σου πω ότι μπορείς και από μόνη σου να αναζητήσεις και να βρεις τρόπους ώστε να μπορείς να υπολογίζεις το φαγητό και την δόση σου.

Σαν συνπάσχοντας παίρνω το θάρρος να σου συστήσω ένα εξαιρετικό βιβλίο του Φαίδωνα Χατζηπαναγιώτου που ονομάζεται Ισογλυκαιμική διατροφή και είναι κάτι σαν ευαγγέλιο για όποιον θέλει να ρυθμίσει το ζάχαρο του. (δεν έχω κανένα οικονομικό ή άλλο συμφέρον, πέραν των γνώσεων που περιέχει, από το συγκεκριμένο βιβλίο).

Σε μια κατάσταση όπως ο διαβήτης δεν είναι υποχρεωτικό να υπάρχει κάποιος φταίχτης. Είναι πάθηση, δεν είναι αδίκημα.

Paragrafos: Μακάρι να είχαμε την οικονομική σου ευμάρεια για να αντιμετωπίζουμε την πάθηση μας πληρώνοντας ένα σωρό ανθρώπους. Δυστυχώς η πραγματικότητα μας υποχρεώνει να λαμβάνουμε διαφορετικές αποφάσεις. Διαβάζοντας σε, κατάλαβα με παράδειγμα, ότι αν και δεν μπορείς να αγοράζεις την ευτυχία με τα λεφτά μπορείς να αποκτήσεις μαλακό κρεβάτι.

Μαριάννα αν βρίσκεις το σχόλιο μου αιρετικό μπορείς να το διαγράψεις χωρίς τύψεις.

paragrafos είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
paragrafos είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
paragrafos είπε...

fillosofos said...

Paragrafos: Μακάρι να είχαμε την οικονομική σου ευμάρεια για να αντιμετωπίζουμε την πάθηση μας πληρώνοντας ένα σωρό ανθρώπους. Δυστυχώς η πραγματικότητα μας υποχρεώνει να λαμβάνουμε διαφορετικές αποφάσεις. Διαβάζοντας σε, κατάλαβα με παράδειγμα, ότι αν και δεν μπορείς να αγοράζεις την ευτυχία με τα λεφτά μπορείς να αποκτήσεις μαλακό κρεβάτι.

Μαριάννα αν βρίσκεις το σχόλιο μου αιρετικό μπορείς να το διαγράψεις χωρίς τύψεις.

6 Απρίλιος 2007 2:02 μμ

--------------------------------


Αγαπητέ φίλε,

Δυστυχώς έχετε δίκιο, χωρίς χρήματα δεν γίνεται απολύτως τίποτε!!! Το ξέρουμε όλοι μας!

Ωστόσο, τα "χρήματα" (στην δική μου περίπτωση μιλάμε για μία μέση ακίνητη περιουσία), συχνά προέρχοναι από χρέη και υποθήκες (τα μέχρι στιγμής χρέη μας ξεπερνούν τις 250 χιλιάδες ευρώ, δηλαδή τρώμε την "προίκα" του παιδιού).

Από την άλλη μεριά, έστω, τα δανεικά "χρήματα", αναμφίβολα, μεταφράζονται και σε αποφασιστικότητα. Λες, όσο έχω, ελπίζω και αγωνίζομαι. Οταν τελειώσουν, τελείωσαν. (Τουλάχιστον θα έχουμε κανει το καθήκον μας, όσο μας επέτρεψαν οι δυνάμεις μας.)

Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι θα βρούμε και την υγεία μας. Απλώς αυξάνονται οι πιθανότητες να ζήσει το παιδί μας κι ίσως, ποιος ξέρει, η επιστήμη μπορεί να κάνει το θαύμα της...

Υπ΄ αυτήν την έννοια, για λίγα χρόνια ακόμα, ίσως εξακολουθήσουμε να ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι θα κοιμόμαστε τάχα σε... "μαλακό κρεβάτι".

Σας εύχομαι, ολόψυχα, υγεία και πάλι Υγεία.

Με πολλή αγάπη

Παράγραφος

Marianna είπε...

@filosofos

Ξέρεις πολύ καλά οτι δεν βρίσκω το κείμενο σου καθόλου αιρετικό. Εχω μια ένσταση στο θέμα τρώω περισσότερο αυξάνω τις μονάδες ινσουλίνης. Αυτό μπορεί να ρυθμίζει το ζάχαρο αλλά οδηγεί σε αύξηση του σωματικού βάρους, κάτι πού συμβαίνει είτε έχει κανείς διαβήτη είτε όχι. Είναι κατά τη γνώμη μου η παγίδα στην οποίαν μπορεί να πέσει κάποιος που έχει αντλία συνεχούς έγχυσης ινσουλίνης.
Είδα πριν μερικούς μήνες μια κοπέλα 24 ετών που πήρε 30! κιλά σε δύο χρόνια από τότε που έβαλε την αντλία,με σχετικά καλές τιμές ζαχάρου, αλλά ύψος 160 βάρος 95κιλά, απίστευτο πως έγινε.

@paragrafos

Πολύ μεγάλο θέμα θίξατε. Εκεί που εγώ δυσκολεύομαι να απαντήσω δεν είναι στο αν θα πρέπει να αμείβεται ικανοποιητικά (τι σημαίνει άραγε αυτό για τον καθένα μας;)ο γιατρός, αλλά τι γίνεται με αυτούς που δεν είναι σε θέση να πληρώσουν αυτή την ικανοποιητική αμοιβή, αλλά έχουν την ίδια ανάγκη για καλή περίθαλψη.

Δεν εξάσκησα ποτέ ιδιωτικά ιατρική και σας διαβεβαιώνω ότι έχω δεχθεί συστηματικά πιέσεις για να το κάνω, του τύπου "τι κάθεσαι στο ΕΣΥ τόσο γνωστή που έχεις γίνει θα έβγαζες τα δεκαπλάσια χρήματα".
Η εύκολη απάντηση είναι ότι δεν το έχω κάνει επειδή είμαι καλυμμένη οικονομικά από τον άνδρα μου.
Δεν νομίζω ότι είναι μόνο αυτό.
Νοιώθω ότι η διαμεσολάβηση χρημάτων μεταξύ εμού και του ασθενούς μου, το γεγονός ότι μπορεί να με βρεί όποιος μπορεί να πληρώσει (δεν γίνεται ελεύθερο επάγγελμα με αγαθοεργία) μου δημιουργούσε πάντα ένα αισθημα αμηχανίας. Σχεδόν σαν να ντρέπομαι!
Όμως αντιλαμβάνομαι ότι αυτό είναι προσωπική μου υπόθεση και δεν θα ισχυριζόμουνα ότι "έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα".

swma είπε...

Χρονια Πολλά σε όλους και την ευχή να υπάρχει ψυχική δύναμη και στους γιατρούς και στους ασθενείς να συνεχίζουν τον γενναίο αυτό (και ακατάπαυστο) πόλεμο.

Στην δικη μας περίπτωση βλέπω να χάνουμε τον πόλεμο παρα τις επιτυχεις καθημερινές μικρές μάχες που καταφέρνουμε... :(

(Νόμιζα, αφελέστατα, ότι με αυτές θα κερδίζαμε τον πόλεμο...)

Marianna είπε...

@swma

Ευχαριστώ για τις ευχές σας.
΄Τις περισσότερες φορές μπορούμε και επιβιώνουμε επειδή όπως λέτε "νομίζουμε αφελέστατα ότι θα κερδίσουμε τη μάχη".

Ναυαγός είπε...

Marianna said...

Νοιώθω ότι η διαμεσολάβηση χρημάτων μεταξύ εμού και του ασθενούς μου, το γεγονός ότι μπορεί να με βρεί όποιος μπορεί να πληρώσει (δεν γίνεται ελεύθερο επάγγελμα με αγαθοεργία) μου δημιουργούσε πάντα ένα αισθημα αμηχανίας. Σχεδόν σαν να ντρέπομαι!

Η "ντροπή" σας, αν αξιολογηθεί και προβληθεί με συγκεκριμένες μεθόδους στο σύστημα της κοινωνικής οργάνωσης, είναι ακριβώς το συναίσθημα που μπορεί να οδηγήσει τον κόσμο μας σε ένα άλλο επίπεδο ανθρωπιστικής ωριμότητας, σε μια κοινωνία εντελώς διαφορετική.

Καλά να είστε και καλή άνοιξη!

swma είπε...

paragrafos said... "Επειδή πιστεύω ότι η παιδεία και η υγεία είναι αγαθά (όπως έλεγε και ο Μοσκόφ) που αν δεν πληρώσεις δεν τα παίρνεις."

Τραγική η πραγματικότητα αυτή για ανθρώπους που δεν έχουν να πληρώσουν (σε κάποιες περιπτώσεις ούτε για το ένα ούτε για το άλλο...)

Δεν θα έπρεπε όμως να ισχύει κάτι τόσο απάνθρωπο...

(Στο κάτω της γραφής, άνθρωποι οργανώνουν τις κοινωνίες.)

Takis Alevantis είπε...

Χρόνια πολλά Μαριάνα. Χρόνια πολλά αγαπητοί φίλοι.

Κάποιος από τους παλαιούς σοφούς είχε πει, ότι ο γιατρός πρέπει να πληρώνεται για τις υπηρεσίες του. Είναι όμως σωστό να παίρνει παραπάνω από τους πλούσιους και λιγότερα από τους φτωχούς. Έτσι ώστε αυτά που παίρνει από τους πλούσιους να αντισταθμίζουν αυτά που δεν παίρνει από τους φτωχούς. Γιατί δεν είναι σωστό ο γιατρός να πάσχει από την χειρότερη από τις ασθένειες που είναι η φτώχια ...

paragrafos είπε...

Καλοί μας φίλοι, νομίζω ότι έγινα αιτία να πάει αλλού η συζήτηση. Ευτυχώς η κα Μαριάννα και ο κος Τάκης μας έδωσαν μία άλλη, άγνωστη διάσταση στη σχέση κινήτρου και αποδοτικότητας ενός γιατρού.

Εύχομαι υγεία σε όλους σας και πάλι Χρόνια Πολλά!!!

Με πολλη αγάπη

Παράγραφος

Marianna είπε...

Χρόνια Πολλά και,για την Ελλάδα τουλάχιστον,καλώς δεχθήκατε την Άνοιξη!

Σχετικά με το θέμα οικονομικής σχέσης θεραπευτή-θεραπευόμενου (δεν πειράζει να πάει αλλού η συζήτηση, δική μας είναι οτι θέλουμε την κάνουμε)νομίζω ότι το θέμα έχει πολλές πλευρές, περαν του πόσο θα πάρω από τον καθένα.

Κατ αρχήν δεν πιστεύω ότι μπορεί ο γιατρός να εξακριβώνει κάθε φορά, την οικονομική επιφάνεια του καθενός.Οι ακραίες περιπτώσεις, πλούτου- φτώχειας, είναι εύκολο να διαπιστωθούν, αλλά οι πλειονότητα των ανθρώπων κινείται κάπου ανάμεσα.

Στην συνείδηση πολλών ανθρώπων, απαξιώνεται κάτι για το οποίο δεν έχουν καταβάλει σημαντικό, γι αυτούς, οικονομικό τίμημα.
Μου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι στα ιδιωτικά ιατρεία, βλέπεις να περιμένουν αδιαμαρτύρητα, με τις ώρες, ενώ εχουν κλείσει ραντεβού, να έρθει η σειρά τους.
Στα εξωτερικά ιατρεία του νοσοκομείου, αν καθυστερήσουμε κάποιν πάνω από πέντε λεπτά, ξεσήκώνει το κόσμο από τις φωνές!
Σε καμμία περίπτωση δεν ισχυρίζομαι ότι αυτός που εξασκεί ιατρική πρέπει να πάρει απόφαση οτι θα κινείται στα όρια της οικονομικής δυσκολίας. Χρειάζονται μίνιμουμ 12-15 χρόνια βασικών σπουδών για να ξεκινήσεις να εξασκείς μια ειδικότητα, εκτός από την συνεχή μετεκπαίδευση και ενημέρωση.
Θα μπορούσα να φανταστώ ενα μεικτό σύστημα, προφανώς θα γίνεται σε άλλες χώρες στην Ευρώπη, όπου ο γιατρός θα αμοίβεται από το κράτος με έναν αξιοπρεπή, για το επίπεδο ζωής της χώρας, μισθό και θα μπορεί να έχει πρόσθετη αμοιβή από τον ασφαλιστικό φορέα του ασθενούς.
Στην Ελλάδα οι εργαζόμενοι και οι εργοδότες καταβάλουν μεγάλα ποσά στους ασφαλιστικούς οργανισμούς, αλλά αυτά δεν φτάνουν σαν αμοιβές περίθαλψης στους ασφαλισμένους.
Δεν συνεχίζω γιατι το θέμα τώρα πράγματι πάει αλλού, όπως άλλωστε και οι εισφορές των εργαζομένων.

Takis Alevantis είπε...

Υπάρχει βέβαια και η παλαιά κινέζικη μέθοδος - ο γιατρός πληρώνεται όσον καιρό ο πελάτης του είναι υγιής και η πληρωμή σταματά μόλις αρρωστήσει και για όσον καιρό ασθενεί.

darkcat είπε...

Καλημέρα σε όλους και καλή επιστροφή. Κατ' αρχήν θα ήθελα να δώσω μια απάντηση στον philosofo. Εγώ προσωπικά διαφωνώ στο ότι πρέπει να κάνω παραπάνω μονάδες για να καταναλώσω παραπάνω υδατάνθρακες, αν και κάποιες φορές, το κάνω. Προσπαθώ να τηρώ ένα σωστό διαιτολόγιο και όσο μπορώ να μη ξεφεύγω απο αυτό, χωρίς, όμως, υπερβολές. Όσον αφορά τη γιατρό που με παρακολουθεί είναι η πρώτη φορά που πραγματικά είχα τέτοια αντιμετώπιση. Η σχέση μου με τους γιατρούς δεν είναι και η καλύτερη, απο εμπειρία που είχα με ανθρώπους του περιβάλλοντός μου. Η δική της η στάση απέναντι μου και απέναντι στο πρόβλημα με έκανε να δώ πως τελικά υπάρχουν γιατροί που πραγματικά ασκούν το επάγγελμά τους όπως θα έπρεπε και την ευχαριστώ γι' αυτό. Το θέμα που έθιξα εγώ ήταν κυρίως το ψυχολογικό το οποίο δεν έχει καμία απολύτως σχέση με "υπολογισμό υδατανθράκων" ή "παραπάνω μονάδες ινσουλίνης". Όταν εσύ δεν είσαι καλά ψυχολογικά για λόγους άσχετους με κάποιο πρόβλημα υγείας με αποτέλεσμα να μην τηρείς αυτά που ήδη ξέρεις και έχεις εκπαιδευτεί. Ο ψυχολογικός παράγοντας είναι το πιο βασικό πράγμα για την αντιμετώπιση και πιθανή "λύση" του προβλήματος. Ευτυχώς, θα το πώ πάλι και ελπίζω να μη γίνομαι κουριαστική, η συγκεκρίμένη γιατρός που με παρακολουθεί με έχει βοηθήσει πολύ, χωρίς να με πιέσει. Και το πιο σημαντικό... Ξέρει να ακούει.

fillosofos είπε...

@Darkcat

Η σχέση μεταξύ υδατανθράκων και ινσουλίνης είναι αποδεδειγμένη και δεν υπάρχει κανένα λάθος ή υπερβολή στο να υπολογίζεις την δόση σου με βάση τους υδατάνθρακες. Αν σκοπεύεις να φας πολύ είναι προτιμότερο να πάρεις περισσότερη ινσουλίνη παρά να έχεις υψηλό ζάχαρο. Το ιδανικό θα ήταν να φας την πρέπουσα ποσότητα αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με την ινσουλίνη που θα πρέπει να κάνεις. Δεν αμφισβήτησα την γιατρό σου αλλά την εκπαίδευση που έχεις λάβει.

@Μαριαννα

Ερώτημα: Είναι καλύτερα να είναι κάποιος αρρύθμιστος και λεπτός γιατί κατουράει (μαζί με το νεφρό του) τις επιπλέον θερμίδες και επιβαρύνει τα πάντα με τον αρρύθμιστο διαβήτη του; Μήπως το σωστό είναι να μάθει να ρυθμίζει σωστά τον διαβήτη του και επίσης να αντιληφθεί τις πραγματικές ανάγκες του σε θερμίδες και να τρώει σαν άνθρωπος (σε ποσότητα) για να διατηρήσει το βάρος του εκεί που πρέπει;

Marianna είπε...

@filosofos said...
Μήπως το σωστό είναι να μάθει να ρυθμίζει σωστά τον διαβήτη του και επίσης να αντιληφθεί τις πραγματικές ανάγκες του σε θερμίδες και να τρώει σαν άνθρωπος (σε ποσότητα) για να διατηρήσει το βάρος του εκεί που πρέπει;
---------------------

Αγαπητέ filosofe, το όλο θέμα είναι ακριβώς πως ορίζει ο καθένας το να τρώει "σαν ¨ανθρωπος¨" δεν τίθεται θέμα το να είσαι αδύνατος επειδή έχεις αρύθμιστο ζάχαρο.
Όμως το θέμα της darkcat είναι ότι η διατήρηση και εφαρμογή της όποιας γνώσης και μεθόδου, μπορεί να εξανεμισθεί αν υπάρχει συναισθηματική φόρτιση και ψυχολογική δυσκολία στην αποδοχή της ύπαρξης του διαβήτη.