Δευτέρα, Ιουνίου 04, 2007

Γερνάμε με χάρη;


Πριν από μερικές ημέρες πρότεινα, σε κυρία ηλικίας 75 ετών, να αρχίσει ινσουλίνη, σαν μόνο τρόπο για να ρυθμίσει το ζάχαρο της.

Της εξήγησα ότι επειδή έχει διαβήτη πάνω από 10 χρόνια έχουν εξαντληθεί τα δικά της αποθέματα σε ινσουλίνη, το ζάχαρο της είναι σταθερά υψηλό εδώ και αρκετό καιρό και θα μπορούσε να βοηθηθεί κάνοντας μια ένεση την ημέρα, σε συνδυασμό με τα χάπια.

Η αντίδραση τόσο από την ίδια όσο και την κόρη που την συνόδευε, ήταν αστραπιαία: «Θα πρέπει να τρυπιέται για όλη της τη ζωή;»

Τους είπα ότι οι ενέσεις ινσουλίνης δεν έχουν σχέση με τις άλλες, δεν πονάνε καθόλου και ότι, εν πάση περιπτώσει, οι πιθανότητες για ζωή σε καλή κατάσταση, αυξάνονται αν ρυθμιστεί ο διαβήτης.

Η απάντηση σε αυτό ήταν: «Δεν έχει βρει ακόμα τίποτα η Επιστήμη;»

Σκέφτηκα ότι η συνέχιση του διαλόγου σε αυτή τη βάση δεν θα οδηγούσε πουθενά.

Δεν θεωρούσαν την ανακάλυψη της ινσουλίνης επιστημονική πρόοδο, θεωρούσαν ότι στα 75 του κάποιος είναι κρίμα να ταλαιπωρείται, έστω και με ένα ανώδυνο τρύπημα την ημέρα και εξέπεμπαν δυσαρέσκεια προς εμένα, που τους πρότεινα την ινσουλίνη και δεν είχα καταφέρει, σαν εκπρόσωπος της Επιστήμης, να βρω κάτι καλύτερο.

Η κυρία που περιέγραψα δεν είναι μια γραφική εξαίρεση. Αν όχι ο κανόνας, πάντως οι περισσότεροι άνθρωποι δυσκολεύονται πάρα πολύ να αποδεχθούν ότι με την ηλικία έρχονται και τα νοσήματα φθοράς.

«Μα γιατί να με πονάνε τα γόνατα;» συχνά επαναλαμβανόμενο παράπονο. Το ότι αυτά τα γόνατα κουβαλάνε επί 40 χρόνια γύρω στα 80 κιλά βάρος, δεν μετράει.

Καθημερινή κατανάλωση βιταμινών και τονωτικών για να μην νοιώθουν κουρασμένοι έστω και μετά τα 80.

Μπορεί να μου πει κανείς: «Μα γιατί σε εκπλήσσει αυτό, δεν είναι ανθρώπινο και φυσικό να μην θέλει κανείς να συμφιλιωθεί με τα γηρατειά και την αρρώστια;
Δεν είναι μοιρολατρία να παραιτηθείς από το να διεκδικείς συνεχή βελτίωση της κατάστασης σου;»

Ε λοιπόν εγώ πιστεύω ότι ισχύει το αντίθετο! Αν δεν έχεις την «σοφία» να αποδεχθείς τους περιορισμούς που σου θέτει το σώμα σου, λόγω ηλικίας ή κάποιας άλλης κατάστασης, αν δεν μπορείς να «ακούς» τα μηνύματα που σου στέλνει κάθε μέλος του σώματος σου, τότε θα βρίσκεσαι σε συνεχή κατάσταση διαμαρτυρίας και γκρίνιας, αδύναμος να χαρείς αυτά που μπορείς να κάνεις.

Έχω την εντύπωση ότι η κατάσταση είναι χειρότερη στις γυναίκες από ότι στους άνδρες.

Οι περισσότερες, δύο τρία χρόνια αφότου μπουν στην εμμηνόπαυση, χάνουν το ανθρώπινο σχήμα. Αυτή καθεαυτή η εμμηνόπαυση συνεπάγεται μείωση του μεταβολισμού, αύξηση του σωματικού βάρους κατά 5-10 κιλά και ανακατανομή του λίπους (κοιλιακή παχυσαρκία, αύξηση στήθους μείωση της μάζας στα άκρα).

Πως αντιδρά η πλειοψηφία των Ελληνίδων σε αυτό;

Αντί να αρχίσει οποιαδήποτε μορφής άσκηση, να προσέξει ιδιαίτερα το διαιτολόγιο της, να φροντίσει το σώμα της πριν εμφανισθεί η υπέρταση, το ζάχαρο ή η οστεοπόρωση, δεν κάνει τίποτα για μια πενταετία και όταν αυτά προκύψουν, αρχίσει το αναθεμάτισμα.

Μου κάνει εντύπωση όταν ακούω στα συνέδρια στο εξωτερικό, τις Αγγλίδες ή Γερμανίδες συναδέλφους να συζητάνε μεταξύ τους για τις επιδόσεις που έχουν στα σπορ που κάνουν. Οι δικές μου συνήθως απαριθμούν τα προβλήματα υγείας, τα δικά τους ή της οικογένειάς τους.

Δεν θα πείραζε καθόλου να μπορούσαμε να γεράσουμε χωρίς καμία συνέπεια στις δυνάμεις μας, στο κορμί μας στο μυαλό μας, εξάλλου ο καθένας μας έχει διαφορετικές αντοχές.

Μακάρι στο μέλλον να μπορεί να αντικατασταθεί με τρόπο μηχανικό ή βιοτεχνολογικό, κάθε όργανο που παρουσιάζει φθορά.

Όμως έως ότου επιτευχθεί κάτι τέτοιο, μήπως θα είχε πιο θετική επίδραση η αποδοχή του γεγονότος ότι όσο γερνάμε αυξάνονται οι πιθανότητες να παρουσιάσουμε τα λεγόμενα νοσήματα φθοράς και το ενδεχόμενο να εμφανίσουμε κάποια σοβαρή πάθηση;

Αλλιώς εκτός από την φθορά της ηλικίας θα υποστούμε και την φθορά της μεμψιμοιρίας και δεν θα χαρούμε ακόμα και αυτά που θα μπορούσαμε

Έχω δε την εντύπωση ότι όσο λιγότερο ασχολούμεθα εμείς με τους γέροντες μας τόσο περισσότερο απαιτούμε από την Επιστήμη να τους απαλλάξει από τα προβλήματα υγείας που έχουν, έτσι ώστε να μην τα φορτωνόμαστε και εμείς.

Ανάμεσα στην παραίτηση του: «τι τα θέλεις πια, γεράσαμε» και την απαίτηση: «δεν υπάρχει τονωτικό για να μην νοιώθω κουρασμένος;» (έστω και στα 80+) υπάρχει μια τρίτη στάση ζωής. Αυτή που δίνει δύναμη να πάμε κόντρα στην φθορά ενσωματώνοντας τις απώλειες.