Κυριακή, Μαρτίου 12, 2017

Έχουμε άραγε προοδεύσει στην αντιμετώπιση του Διαβήτη;

Την Τετάρτη αρχίζει το Πανελλήνιο Διαβητολογικό Συνέδριο.
 Απευθύνεται σε γιατρούς κυρίως Παθολόγους Ενδοκρινολόγους αλλά και σε άλλες ειδικότητες όπως παιδίατροι, καρδιολόγοι κ.τ.λ

Μού έχει ζητηθεί να συμμετάσχω σε τρείς εκδηλώσεις, μια διάλεξη, ένα προεδρείο και μια  τρίτη εκδήλωση που γίνεται με αφορμή τα 20 χρόνια από την κυκλοφορία της Humalog, της ινσουλίνης ταχείας δράσης που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1997.

Αυτό που μου ζητήθηκε, εκτός από το να προεδρεύσω άλλων δύο ομιλητών, είναι να θυμηθώ και να περιγράψω πως ήταν τα πράγματα στον διαβήτη τότε.

Αυτό μου έδωσε την αφορμή να πάω πίσω όχι 20 αλλά 30 χρόνια, τότε που μόλις είχα γυρίσει από το Λονδίνο και έστηνα το Διαβητολογικό της Πολυκλινικής.

Η Πολυκλινική είχε μέχρι τότε τον Τζον Αλιβιζάτο διευθυντή και Πρόεδρο του νοσοκομείου.

Ήταν από τους πρώτους αν όχι ο πρώτος που «έφερε» τον διαβήτη στην Ελλάδα  στη δεκαετία του 60, το μόνο που μπορώ να πω γι αυτόν είναι δεν υπάρχουν πια στο χώρο μας άνθρωποι αυτού του ήθους και του επιστημονικού και ανθρώπινου διαμετρήματος.

Πολλά από τα «παιδιά» που βλέπω τις Τετάρτες, ερχόντουσταν πριν από 30 χρόνια με τη μαμά τους, σε ηλικία τότε 13-16 ετών και τώρα τους /τις βλέπω στα 40+ με χωρίς  παιδιά.

Γι αυτό και συνεχίζω να αναφέρομαι  στα «παιδιά».

Όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον διαβήτη οι μετρητές ήταν 10 φορές μεγαλύτεροι από τους σημερινούς, στην αρχή έπρεπε να υπάρχει τρεχούμενο νερο να ξεπλυθεί η ταινία για να μπεί στο μηχάνημα και να μετρήσει.

Τις περισσότερες φορές ξεπλέναμε την ταινία και την συγκρίναμε με χρωματική κλίμακα πάνω στο κουτί, σκούρο πράσινο από 200-260 πιο ανοικτό 120-180….

Στυλό ινσουλίνης δεν υπήρχαν είχαν αρχίσει να κυκλοφορούν οι σύριγγες μιας χρήσης με βελόνες που δεν είχαν καμία σχέση με τις σημερινές.

Το πρόβλημα ήταν ότι έπρεπε να έχει κανείς 2 μπουκαλάκια την βραδείας και ταχείας δράσης και να κάνει ανάμειξη στη σύριγγα από την καθεμία. Καμία δυνατότητα διακριτικότητας αν ήθελες να κάνεις την ένεση εκτός σπιτιού.

Μέχρι το 1997, έπρεπε να περιμένει κανείς τουλάχιστον μισή ώρα από την στιγμή που έκανε την ταχείας μέχρι να αρχίσει να τρώει.

Στον διαβήτη τύπου2 ίδια και χειρότερα. Δύο κατηγορίες δισκίων  η μία εκ των οποίων προκαλούσε  βαρειές υπογλυκαιμίες.

Η ύπαρξη γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης , άγνωστη μέχρι το 1980.

Με τα χρόνια και όπως ήταν αναμενόμενο , εμφανίστηκαν  νέες ινσουλίνης μακράς και ταχείας δράσης που είναι πιο κοντά στη φυσιολογική δράση, δεν υπάρχουν πια σύριγγες, οι μετρητές είναι όπως όλοι ξέρετε, υπάρχουν αντλίες με αισθητήρες υπάρχουν αισθητήρες που δίνουν συνεχή ενημέρωση .

Στον διαβήτη τύπου 2 επανάσταση τα τελευταία χρόνια με κατηγορίες φαρμάκων που προσφέρουν εκτός από ρύθμιση του ζαχάρου σημαντική καρδιοπροστασία.

Παρολαυτά  έχω την αίσθηση ότι όσο το πρόβλημα διαβήτης δεν έχει οριστική αντιμετώπιση είναι σαν όλα αυτά να μην υπάρχουν.

Αυτό είναι φυσικό, η ανθρωπότητα προοδεύει ακριβώς επειδή δεν  επαναπαύεται σε ότι έχει καταφέρει αλλά ψάχνει για το καλύτερο .

Εξάλλου  για τους νέους που εμφανίζουν σήμερα διαβήτη, τους είναι εντελώς αδιάφορο το πώς ήταν τα πράγματα  20 χρόνια πριν.

Το ερώτημα μου είναι αν και κατά πόσο παρά την τεχνολογική αυτή έκρηξη η ρύθμιση του ζαχάρου είναι αναλόγως καλύτερη σε σχέση με τότε.

Σίγουρα η ποιότητα ζωής έχει αλλάξει , οι επιπλοκές είναι λιγότερες , αλλά πέρα από τις δικές μου νοσταλγικές αναμνήσεις, το ερώτημα παραμένει: Τι θα έπρεπε να γίνει ώστε η γλυκοζυλιωμένη  6-6.8% να είναι ο κανόνας για την πλειοψηφία είτε του τύπου1 ή του 2.  

    

9 σχόλια:

Unknown είπε...

Θεωρώ πως ο σύγχρονος τρόπος ζωής, οι διατροφικές συνήθειες (ήδη αναφερθήκατε στην παχυσαρκία) και το άγχος είναι οι παράγοντες που αποτρέπουν την εφαρμογή του ιδανικού κανόνα (γλυκοζυλιωμένη 6-6.8%). Θα ήταν ενδιαφέρον να αναφερθείτε σε επόμενη ανάρτηση στο άγχος σε σχέση με τον διαβήτη. Ποιος προκαλεί τι;Πώς επηρεάζει το ένα το άλλο; Κατά πόσο ο διαβήτης προκαλεί ψυχολογικά προβλήματα και πώς τα ίδια τα ψυχολογικά προβλήματα χειροτερεύουν τον διαβήτη. Πώς σπάει αυτός ο γόρδιος δεσμός; Η τεχνολογική πρόοδος στην υπηρεσία της ιατρικής είναι σίγουρα μια νότα αισιοδοξίας. Ας ελπίσουμε και σε κάτι καλύτερο...

Μαρία είπε...

Εγώ νομίζω ότι σε μεγάλο βαθμό ευθύνη έχουν οι γιατροί. Δώσανε τους μετρητές έδειξαν πως λειτουργούν αλλά πόσοι εκπαιδευσαν τους ασθενείς τους στο να ερμηνεύουν σωστά τα αποτελέσματα και να τροποποιούν τη θεραπεία αναλόγως;

Unknown είπε...

Αχ, μου θυμίσατε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες από τις εποχές του 1994 που ανακάτευα 2 ινσουλίνες , για να κάνω το μείγμα.
Η ταχείας δράσης actrapid τότε δε, σε περίπτωση λάθους, προκαλούσε κανονικό paralyze.
Έχω επιβάλει όμως στη μνήμη μου , το shift+delete σε αυτά τα θέματα. Αν και δεν θυμάμαι πολλά όπως προείπα…

Θα ήμουν αγνώμων αν δεν μνημόνευα την γιατρό , που με έκανε να αποδεχτώ το διαβήτη και να αλλάξω στάση ζωής εν τέλει.
Οι μακαρισμοί δε, θα συνεχιστούν και από τους διαδόχους μου, αν μακροημερεύσω...

Άρα στο ερώτημα αν η τεχνολογική αυτή έκρηξη, έφερε πρόοδο, η απάντηση είναι: ποιό είναι το ποσοστό αποδοχής του διαβήτη ;
Αν το χωνέψεις καλά-καλά, τότε ψάχνεις και τις λύσεις. Το τίμημα ήταν μεγάλο αν το έκρυβες από τον κοινωνικό περίγυρο πριν 20 χρόνια, άλλα ήμουν πάντα διατεθειμένος να ρισκάρω και να πληρώσω , προκειμένου να είμαι ψυχολογικά εντάξει.
Το πόσο θα σε επηρεάσει στον ψυχικό σου κόσμο αυτό, είναι καθαρά θέμα χαρακτήρα. Μεγαλύτερα επίπεδα άγχους, δύναται να έχει και κάποιος με ασήμαντα ιατρικά θέματα.
Εν ολίγοις το τιμόνι της ζωής το στρίβουμε πάντα εμείς και ποτέ δεν φταίει η Porsche… Ούτε οι γιατροί, μας φταίνε. Φταίμε καθαρά ΕΜΕΙΣ. Just do it – Nike air

Σε κάθε περίπτωση είναι μεγάλα τα άλματα προόδου και είμαι σχεδόν βέβαιος ότι, όταν η επιστήμη οριστικά ξεμπερδέψει με τον διαβήτη, θα βρει με κάτι άλλο να ασχοληθεί…

Unknown είπε...

Θα συμφωνήσω με την παρατήρηση της Μαρίας. Έχω την αίσθηση πως πολλοί άνθρωποι ειδικά όσοι έχουν τύπο 2 προσπαθούν να το ρυθμίσουν σε συνεργασία με παθολόγο. Ακούω από πολλούς να θεωρούν φυσική εξέλιξη όπως το γήρας και τον διαβήτη. Δεν είναι κακό νομίζω ένας παθολόγος να παραπέμπει έναν διαβητικό σε διαβητολόγο και το λέω από προσωπική εμπειρία...όταν ανακαλύψαμε με την παθολόγο ζάχαρο νηστείας 373 προσπαθούσαμε για κανα 2μηνο με χάπια να το αντιμετωπίσουμε χωρίς βέβαια αποτέλεσμα. Μόνος μου αποφάσισα να απευθυνθώ στο διαβητολογικό της Πολυκλινικής και αυτό ύστερα από προτροπή συγγενικού μου προσώπου που ήξερε την κυρία Μπενρουμπή. Αν δεν είχα πάει ακόμα θα πολεμούσα με αντιδιαβητικά δισκία, ή μάλλον δεν θα μουν τώρα εδώ να μπορώ να γράφω!To ίδιο ισχύει και για τους ενδοκρινολόγους. Προσωπική μου άποψη είναι (ίσως κάνω λάθος βέβαια) πως χρειάζεται κάποιος με εξειδίκευση στον διαβήτη. Έχει τύχει πολλές φορές περιμένοντας στην ουρά να βλέπω τον φαρμακοποιό να κάνει επίδειξη το πώς δουλεύει ένας μετρητής ή να προμηθεύει μετρητή! Όπως επίσης και να κάνει μέτρηση...αν είναι 119 , μια χαρά αν είναι 121 χρειάζεται χάπια!!Οπότε καταλήγω σε αυτό που η Μαρία είπε..πώς αξιολογούνται τα αποτελέσματα και πώς ορίζεται η εξατομικευμένη θεραπεία; Όσον αφορά τους διαβητολόγους, δε θέλω καν να σκεφτώ πως απλά μοιράζουν έναν μετρητή και τέλος. Η συνεχής εκπαίδευση είναι το παν

xaris είπε...

Αυτό το άρθρο ομολογώ ότι με έκανε να αισθανθώ ανακούφιση που απέκτησα τον διαβήτη σχετικά πρόσφατα...
Και μιας και το θέμα είναι σχετικό και με τις τεχνολογικές εξελίξεις στον διαβήτη θα ήθελα να σχολιάσω για το Libre. Θα ήθελα την γνώμη της κυρίας Μπενρουμπή στο κατα πόσο θεωρείται αξιόπιστο στις μετρήσεις του γιατί κατά τα άλλα θεωρώ οτι είναι ένα σημαντικό εργαλείο στην ρύθμιση του διαβήτη και στην βελτίωση της καθημερινότητάς μας.

Διάβαζα ένα άρθρο το οποίο πραγματικά με έκανε να αναρωτιέμαι αν είναι τόσο καλό, γιατί δεν το έχει εγκρίνει ακόμα ο ΕΟΠΠΥ;
Υπάρχει κάτι που θα μπορούσαμε να κάνουμε (μαζικά ή ατομικά) ώστε να πιέσουμε προς αυτήν την κατεύθυνση;

Marianna είπε...

Το ότι οι γιατροί δεν εκπαιδεύουν τους ασθενείς τους, δεν έχει να κάνει μόνο με την ειδικότητα
αλλα και με τις συνθήκες εργασίας καιτην νοοτροπία που υπάρχει στον ιατρικό χώρο. Αυτό που ζούμε στο χώρο εργασίας μας μετά το κλείσιμο των ΙΚΑ είναι εξωφρενικό. Τα διαβητολογικά κέντρα υπάρχουν σαν τριτοβάθμια κέντρα υγείας, δηλαδή θα έπρεπε να βλέπουμε αυτούς που έχουν διαβήτη και έχουν επιπλοκές ή δεν ρυθμίζεται με ένα μόνο χάπι.
Τώρα με το 1535 έρχεται όποιος νομίζει οτι έχει ζάχαρο και θέλει να το επιβεβαιώσει.
Το libre εχει ακρίβεια τέτοια που να μπορεί κανείς να το εμπιστευθεί. Σε όλες τις μελέτες η απόκλιση είναι 15% πάνω ή κάτω. Χρειάζεται επιβεβαίωση όταν υπάρχει υπογλυκαιμία γιατι δείχνει χαμηλότερες τιμές.
Δεν θέλω να εκφράσω δημόσια την άποψη μου γιατι δεν χορηγει ο ΕΟΠΠΥ τους αισθητήρες αφου το κόστος θα είναι το ίδιο με τις ταινίες.
Θα μπορούσατε να στέλνετε επιστολές στον ΕΟΠΠΥ ζητώντας την έγκριση τους. Γίνονται πάντως πολλές προσπάθειες από τους συλλόγους. Όπως λέει ο Σαββόπουλος " Στην Ελλάδα ζεις"
Θα επανέλθω στα θέματα στρες γιατι θεωρώ οτι είναι καθοριστικό στην όλη αντιμετώπισητου διαβήτη.

Harris 67 είπε...

φυσικα και προοδευσαμε ...
οταν ανοιξε το διαβητολογικο της πολυκλινικης για να γινουν οσα ανεφερες με τις ινσουλινες επρεπε να σου χορηγησει το ΙΚΑ τοτε 100 συριγγες που τις προμηθευοσουν απο το τερμα κηφισου στις αποθηκες του .
Τοτε η γιατρος μου προσπαθουσε να μου μαθει να μετραω το ζαχαρο μου τρεις φορες την ημερα και ο διευθυντης του Ικα κεντρικα στην Πειραιως μου εγραφε με κοκκινο στυλο στο βιβλιαριο οταν χρηζω 50 ταινιων μετρησης αιματος το μηνα !!!
τοτε ημουν 19 και σημερα 49 και δεν ερχομουν στις ομαδες συζητησης που εφτιαξε η γιατρος μου γιατι της εξομολογηθηκα οταν δεν θελω να ειμαι με παιδια σε καροτσακι, σε ατομα ακρωτηριασμενα η το χειροτερο με τυφλους συναθλητες μου. με επεισες να ερθω να δω και γνωρισα παιδια που ηθελαν να κανουν παιδια και εκαναν οπως δεν θα ξεχασω το Βασιλη που με διαβητη τυπου 1 απο μωρο εκανε ασκησεις με βαρη. Καταλαβα λοιπον ποσο ρολο εχει να κανει η ενημερωση και η Αγαπη του γιατρου στους ασθενεις του και στηον ορκο του.
θυμαμαι τον αγωνα για απογευματινα ιατρεια τις Τεταρτες με μοναδικο στοχο να μην χανουν οι ασθενεις επιπλεον ημερες αδειας απο την κανονικη τους για να κανουν το ραντεβου με το γιατρο τους (αυτο μου ειπες τοτε ).
θυμαμαι επισης το πιστοποιητικο υγειονομικων φρονιματων ! μου ζητηθηκε χωρισ καμια αιδω για να παρω πιστοποιητικο διαβητικου τυπου 1 να ανοιξω καρτελα και να παρακολουθουμε απο το διαβητολογικο κεντρο και οχι το ΔΚ της Πολυκλινικης οπου μαλλον κακως με ρυθμιζε μεχρι την ημερα εκεινη.
Βεβαιως και προοδευσαμε κυρια Μπενρουμπη , σημερα και τα δυο κεντρα βρισκονται κατω απο την ιδια επωνυμια και φυσικα οι δασκαλοι για να κανουν απογευματινο ιατρειο εκδοθηκε επισημος τιμοκαταλογος ενω ο τιμοκαταλογος στην πολυκλινικη ηταν η επισκεψη στο νοσοκομειο αξιας 1000 δραχμων τοτε συμπεριλαμβανομενου του κοστους γραμματειακης και νοσηλευτικης υποστηριξης .....
Ετσι λοιπον θα τιμω παντα την προσφορα στον ανθρωπο και θα ευχομαι να προοδευουμε οχι μονο υλικα , τεχνολογικα αλλα και σαν πνευματικοι ανθρωποι .
Επισης δημοσια θα σου ειμαι ευγνωμων ως ασθενης σου οπως και για το φαρο που τοσα χρονια τροφοδοτεις με φως.

Unknown είπε...

Επιμένω, οι γιατροί δεν μας φταίνε. Φταίμε καθαρά ΕΜΕΙΣ για όλα. Διαβάστε επίκαιρο στην Ελλάδα του 2017 :

https://www.docmed.gr/afti-imaste-kirii-apotichame/

Unknown είπε...

Είμαι απο εκείνους που γνώρισα την Μαριάννα σε ηλικία 21 και τώρα είμαι ...49. Ναι στην αρχή ερχομουν με την μητέρα μου τότε (αφού την είχα καλέσει την πρώτη φορά που δεν είχε έρθει να μου φέρει πυτζάμες γιατί έπρεπε να νοσηλευτώ).

Ήταν δύσκολα τα χρόνια στην αρχή. Όμως νιώθω πολύ τυχερός μέσα στην ατυχία μου που γνώρισα την Μαριάννα. Θα μπορούσα να γράφω ώρες για το πόσο με βοήθησε και με βοηθάει όλα αυτά τα χρόνια.

Ένα πράγμα που με είχε σημαδέψει από τα πρώτα δύσκολα χρόνια είναι η δωδεκαωρη χρήση της ινσουλίνης αργής δράσης ( η οποία στην πράξη δεν ήταν πότε δωδεκαωρη ). Η χρήση αυτής της ινσουλίνης με έκανε να μην ξενυχτάω τα βράδυα γιατί έπρεπε να ξυπνήσω το πρωί να κάνω την ένεση. Ήταν αδύνατον να ξανά κοιμηθώ μετά γιατί έπρεπε να φάω λογω της ινσουλίνης. Αυτό μου άλλαξε όλη την ζωή.

Δεν υπέχει καμία αμφιβολία ότι έχουν γίνει βήματα μπροστά. Δεν πιστεύω ίδιο θα υπάρξει οριστική λύση για τον διαβήτη εννοώ χωρίς ένεση. Το αντίθετο. Νομίζω ότι η λύση θα δοθεί με ινσουλίνες (πραγματικά) μεγάλης διάρκειας ίσως και εβδομαδιαίας.