Σάββατο, Μαΐου 19, 2007

Οταν η σχέση βαλτώσει



Πριν από δύο ημέρες, στο ιατρείο που κάνω για παιδιά και νέους, ήρθε ο Νίκος.

Ο Νίκος είναι γύρω στα τριάντα, έχει διαβήτη από 14 ετών και εγώ τον βλέπω τα τελευταία 5 χρόνια.

Δεν έχω προσωπική εικόνα του πώς ήταν τα πράγματα πιο παλαιά, εκείνο που ξέρω είναι ότι τα τελευταία 2-3 χρόνια, όταν έρχεται στο Κέντρο (πάντα τυπικός στα ραντεβού του) γίνεται σχεδόν κάθε φορά ο ίδιος διάλογος:

- Τι κάνεις, πώς είσαι Νίκο;
- Καλά είμαι, όπως πάντα, δουλειά πολλή, ξέρετε πως είναι τα πράγματα (εργάζεται ως ταπετσιέρης).
- Μήπως αυτή τη φορά άρχισες να ελέγχεις το ζάχαρο σου;
- Σπάνια, μια φορά την εβδομάδα….. Δεν αρκεί ε; Τι ζάχαρο είχα σήμερα, πόσο βγήκε η γλυκοζυλιωμένη;
- Είναι και τα δύο ψηλά Νίκο, πώς να πέσει το ζάχαρο όταν δεν κάνεις δίαιτα και δεν έχεις και ιδέα του που κυμαίνονται οι τιμές σου.
- Δίκιο έχετε, τα έχουμε πει τόσες φορές άλλωστε! Θα προσπαθήσω πάντως να προσέχω περισσότερο.

Ο διάλογος δεν τελειώνει εδώ, αλλά δεν έχει νόημα μια εκτενέστερη περιγραφή. Ο λόγος που το αναφέρω είναι γιατί ο Νίκος είναι ιδιαίτερα φιλικός, δείχνει να αντιλαμβάνεται το αδιέξοδο της συμπεριφοράς του ως προς τη ρύθμιση του διαβήτη του, είναι έτοιμος να προσπαθήσει, αλλά δύο χρόνια τώρα, ίσως και παραπάνω, έχουμε μια από τα ίδια.

Δεν έχω την αίσθηση ότι υπάρχουν δυνατότητες για μια πιο εις βάθος συζήτηση. Η προσπάθεια διερεύνησης του γιατί δεν κάνει τίποτε περισσότερο από τα άκρως απαραίτητα, αρχίζει και τελειώνει με κάτι σαν «ναι μωρέ αλλά τελικά μπλέκω με τη δουλειά, ή με την παρέα και εντάξει δεν γίνεται τίποτα».

Όπως ήδη ανέφερα είναι τυπικότατος στα ραντεβού στο Ιατρείο, στο να κάνει τις γενικές εξετάσεις όταν αυτό του ζητηθεί ή έστω και με καθυστέρηση, στο να πάει στον οφθαλμίατρο για έλεγχο.

Προχθές, μου πέρασε η ιδέα ότι, με το να έρχεται σε μένα κάθε τρεις μήνες, μπορεί γι αυτόν να σημαίνει, ότι δεν θα πάθει τίποτε, μια και παρακολουθείται τακτικά από διαβητολόγο, έστω και αν αυτός δεν κάνει τίποτα.

Κάτι ανάλογο με αυτό που πιστεύουν ορισμένοι δήθεν θρησκευόμενοι, ότι δηλαδή αν εξομολογηθείς σε παπά την αμαρτία πού έκανες, αυτή παραγράφεται, είναι σαν να μην έγινε.

Μπορεί και εγώ να συντηρώ αυτή την πεποίθηση με την κατανόηση και την ανεκτικότητα μου.

Γιατί άσχετα αν κάθε φορά επαναλαμβάνω το ότι δεν θα έπρεπε να πίνει 4 μπύρες σχεδόν κάθε μέρα, το ότι δεν μπορεί να ρυθμισθεί το ζάχαρο αν το μετράει μια φορά την εβδομάδα και ότι είναι επικίνδυνο να περιφέρεται με το μηχανάκι του, χωρίς να έχει ιδέα αν έχει υπογλυκαιμία ή όχι, συνεχίζω και τον βλέπω κάθε τρεις μήνες.

Έτσι την τελευταία φορά , όταν φεύγοντας με χαιρέτησε με το συνηθισμένο άνετο, εγκάρδιο χαμόγελο, λέγοντας : «θα είσαστε εδώ τον Αύγουστο για να κλείσω ραντεβού;» επιστράτευσα τη δύναμη μου και με ήπιο αλλά σταθερό τόνο, του είπα: «δεν νομίζω ότι έχει νόημα να ξαναέρθεις, δεν βλέπω να μπορώ να σε βοηθήσω , θα ήταν καλύτερα να έβλεπες κάποιον άλλον που θα είχε καλύτερα αποτελέσματα».

Δεν το έκανα για να εκβιάσω την κατάσταση, δεν ένοιωθα ότι με κούρασε ούτε ότι με θύμωνε η στάση του. Πίστευα ότι έπρεπε , εγώ τουλάχιστον, να έχω το θάρρος να αναγνωρίσω την αποτυχία αυτής της θεραπευτικής σχέσης.

Η σχέση γιατρού-ασθενούς δεν είναι αυτοσκοπός, ούτε μπορεί να θεωρηθεί επιτυχής με κριτήριο το αν και οι δύο νοιώθουν άνετα μέσα σε αυτήν. Όλα αυτά είναι επιθυμητά , αλλά αν η κατάσταση υγείας του ασθενούς δεν βελτιώνεται ή, όπως στην προκειμένη περίπτωση, δεν υπάρχει ρύθμιση του σακχάρου, η σχέση είναι αναποτελεσματική .

Η έκπληξη του Νίκου ήταν αναμενόμενη. Άσχετα με το τι θα έλεγα ή θα εξηγούσα εγώ, αυτός εισέπραττε απόρριψη.

«Έχετε δίκιο δεν κάνω τίποτα…..» δεν τον άφησα να ολοκληρώσει γιατί δεν ήθελα να κάτσει πάνω στην ερμηνεία, του «με βαρέθηκε γιατί δεν είμαι σωστός».

Άλλωστε δεν πρόκειται για αυτό, νομίζω ότι και εγώ με την ανεκτικότητα μου και την οποιαδήποτε κατανόηση του έχω δείξει, δεν τον βοηθάω στο να μπει σε ένα πρόγραμμα πειθαρχίας, ανάλογο με αυτό που έχει στην δουλειά του.

Παρά το ότι λογικά είμαι πεπεισμένη ότι έκανα τη σωστή κίνηση, αισθάνομαι σαν «να του την έφερα» και να τον άφησα ξεκρέμαστο.

Του είπα ότι θα του συστήσω σε ποιον συνάδελφο να πάει, ότι μπορεί να έρχεται να μας βλέπει όποτε θέλει κ.τ.λ.

Ο Νίκος δεν είναι μέσα στους νέους με τους οποίους έχω εγκαταστήσει κάποια πιο ουσιαστική σχέση. Η κατάλυση της θεραπευτικής μας επικοινωνίας, από αυτή την πρωτοβουλία μου, ήταν για μένα η αρχή ενός δύσκολου προβληματισμού, σχετικά με το αν, πότε και πως πρέπει να αφήνεις τον άλλον, (όταν αυτός είναι ο ασθενής σου).

Το ότι διαπιστώνεις ή υποθέτεις, ότι η πολύ καλή επικοινωνία σας αποτελεί καταφύγιο για τον ασθενή, τον ηρεμεί από το άγχος τού «δεν προσπαθώ», αντί να τον κινητοποιεί, είναι επαρκής λόγος για να κόψεις τις γέφυρες;

Δεν θα έκανα κάτι παρόμοιο με ένα έφηβο. Ξέρω ότι χρειάζεται να κρατήσω ανοικτό το κανάλι της επικοινωνίας μας, έτσι ώστε όταν περάσει η ηλικία της αντίδρασης, να ξαναδούμε τα πράγματα με άλλο μάτι.

Όταν όμως έχεις να κάνεις με κάποιον που έχει ήδη 15 χρόνια το νόσημα, είναι επαγγελματίας έχει οικογένεια, έχεις αφιερώσει 2-3 χρόνια για προσαρμογή και δεν αλλάζει τίποτα, παρά το γεγονός ότι του είχα επισημάνει την ματαιότητα μιας τέτοιας μη-συνεργασίας – τι νόημα έχει η διατήρηση αυτής της επικοινωνίας;

Ενώ τα σκέπτομαι όλα αυτά και λέω «δεν γινόταν αλλιώς», έχω μια πολύ πικρή αίσθηση προσωπικής αποτυχίας. Ναρκισσιστική αντίδραση που ίσως να δικαιολογείται από το ότι μου παρέπεμψαν τον Νίκο λέγοντας μου: «δες τον, αν και δεν νομίζω ότι θα έρχεται στα ραντεβού του».

Έχω ήδη πει ότι ερχόταν ανελλιπώς και στο τέλος εγώ τον έδιωξα. Διερωτώμαι τώρα: αυτό το σοκ θα λειτουργήσει θετικά;

23 σχόλια:

Το σωστό να λέγεται είπε...

Τα μυστικά του βάλτου μιας σχέσης ιατρού με ασθενή:


Ασθενής:
Είμαι ο ....
Δεν αντέχω άλλο αυτή την αρρώστεια, με βασανίζει τόσα χρόνια, απο μικρό παιδί.

Δεν υπάρχει θεραπεία που λένε. Μόνο πρόσεχε, μην φας αυτό, μην πιείς εκείνο.
Ακόμα κι αν ακολουθήσω γραμμή προς γραμμή τις οδηγίες των γιατρών πάλι άρρωστος θα είμαι.
Για όλη την υπόλοιπη ζωή μου.

Γιατί να συμβεί αυτό σε μένα. Γιατί εγώ;
Τι εφταιξα και έχω ζάχαρο.
Έτσι γεννήθηκα!

Νομιζα ότι είχα μια καλή σχέση με την γιατρό μου, την κυρία ......, ότι ήταν ένας άνθρωπος που ενδιαφερόταν για μένα, το τι θα μου συμβεί.
Δεν είχε εκείνη την παγερή αδιαφορία ή το γύρισμα της πλάτης των άλλων γιατρών.
Δεν ήμουν ο "ασθενης", μια γραμμή στο χοντρό βιβλίο.
Ένοιωθα άνετα μαζί με την κυρία .......
Νόμισα ότι βρήκα τελικά την γιατρό που μπορώ να εμπιστευθώ.


Αλλά σήμερα με ξάφνιασε έτσι που σχεδόν με έδιωξε.
Απροειδοποίητα μου είπε να μην ξανάρθω, να βρω άλλο γιατρό.
Έπεσα απο τα σύννεφα.
Πως μπορεί η συμπεριφόρα ενός ανθρώπου να αλλάξει τόσο γρήγορα;

Ούτε κατάλαβα τι μου είπε, γιατί μου το είπε τώρα μετά απο τόσα χρόνια γιατρός μου, ήταν τόσο ξαφνικό.
Έκανα ότι την καταλαβαίνω γιατι δεν ήθελα να την στεναχωρήσω με μια διαμαρτυρία.
Ήταν τόσο καλή μαζί μου όλο αυτόν τον καιρό.

Φταίω εγώ. Δεν αντεχω να τρυπιέμαι δυό φορές την ημέρα. Τα δάκτυλα μου, τα χέρια μου.
Είμαι ταπετσέρης.
Πρέπει να ζήσω την οικογένεια μου δουλεύοντας σκληρά με τα χέρια μου.
Δεν δουλεύω σε γραφείο.

Ναί είναι και το φαγητό μου, πίνω και καμιά μπύρα με τους φίλους μετά την δουλειά.
Άνθρωπος είμαι, δεν μπορώ πάντα να λέω όχι όταν κάποιος "κολλητός" σε κερνάει.

Είναι τόσα πράγματα που απαγορεύεται να φάω, ούτε καν να αγγίξω.
Ότι είναι φυσιολογικό για όλους τους άλλους, να πάνε σε μια ταβέρνα να φάνε με την οικογένεια και τους φίλους είναι δηλητήριο για μένα.
Τι να κάνω να πάω μόνος μου να ζήσω σε ερημονήσι;
Η παρέα είναι η μόνη μου διάσκέδαση.
Ούτε η κυρά καταλαβαίνει γιατί απαγορεύεται να φάω σαν άνθρωπος. Νομίζει ότι μόνο τα γλυκά απαγορεύονται.
Δεν ξέρει τι φαγητό να φτιάξει.
Όχι! Αυτό απαγορεύεται, εκείνο απαγορεύεται.
Πρέπει να μαγειρέψει για όλους. Δεν μπορεί να φτιάχνει δύο φαγητά κάθε μέρα. Ένα για μένα και ένα για όλους τους υπόλοιπους.

Δεν αγοράζουμε γλυκά, ούτε φτιάχνουμε στο σπίτι, αλλά διαμαρτύρεται η κυρά, ούτε μια μακαρονάδα με μπόλικη σάλτσα να μην μπορούμε να φάμε;
Τα παιδιά διαμαρτύρονται συνέχεια.

Δεν ξέρει τι να μαγειρέψει και εγώ δεν ξέρω τι να κάνω!
Δεν είναι ζωή αυτή!
Αν δεν με καταλαβαίνει και δεν μπορεί να με βοηθήσει ούτε η κυρία ..... που είναι η καλύτερη γιατρός γι'αυτη την καταραμένη αρρώστια ποιός τότε μπορεί να με βοηθήσει;


Απάντηση:
Ο Θεός. Εκεί που οι ειδικοί "επιστήμονες" σηκώνουν τα χέρια μόνο η πίστη στον Θεό μπορεί να βοηθήσει.

Καλύτερα να λέγατε κυρία Μαριάννα του Νίκου:

Προσευχήσου Νίκο στον Θεό και κάνε την εξής νηστεία...
Θα τον βοηθούσατε πιο πολύ σαν συνάνθρωπος αλλά και σαν γιατρός παρά να του πείτε δεν "σ'αντέχω άλλο να μην μ'ακους" σαν να ήταν ένα παιδάκι.


"Βρες άλλο γιατρό"!
Πιστεύω ότι το έχετε μετανιώσει για την έλλειψη αυτοσυγκράτησης και την στιγμή απελπισίας, δικαιολογημένα ίσως σε τόσο φόρτο εργασίας, αλλά ποτέ δεν εγκαταλείπουν τον ασθενή όσο ακόμη ζεί.
Αυτός νομίζω είναι ο όρκος του Ιπποκράτη.
Πρέπει να καλέσετε τον Νίκο πίσω.
Πρώτα όμως πρέπει εσείς να αποφασίσετε τι θα του πείτε, ώστε η όλη εμπειρία της απόρριψης τελικά να τον βοηθήσει και όχι να τον βλάψει.

Ξέρετε όταν ο γιατρός βλέπει σαν ρουτίνα τον ασθενή λέγοντας του τα ίδια και τα ίδια τότε και ο ασθενής βλέπει την επίσκεψη στον γιατρό σαν ρουτίνα και δεν κάνει το επόμενο μικρό βηματάκι.
Οι αλλαγές γίνονται με μικρά βήματα για τους πολλούς.
Λίγοι μπορούν να τις κάνουν με μία μεγάλη αποφάση και πάλι μόνο κάτω απο τις κατάλληλες συνθήκες.

Ο βάλτος κρύβει πολλά μυστικά και το Τουρκικό στρατιωτικό καταστημένο για την Γενοκτονία εναντίον των Ποντίων περισσότερα.

Το σωστό να λέγεται κι ας είναι ενοχλητικό.

Ευχαριστώ για την φιλοξενία.

Το σωστό να λέγεται είπε...

Μόλις είδα το θέμα του προηγούμενου ποστ σας με τον τίλτο "Στην θέση του άλλου".

Πολύ επιτυχής!
Ελπίζω να σας έδωσα με το προηγούμενο σχόλιο μια εικόνα "της θέσης του άλλου".
My intentions are good, I hope that they will not be misunderstood.

fillosofos είπε...

@το σωστό να λέγεται

lol

Marianna είπε...

το σωστό να λέγεται said...
My intentions are good, I hope that they will not be misunderstood.
-----------------------
Κάθε άλλο! Ισως να μην προκύπτει από το ποστ, αλλά το αδιέξοδο της σχέσης το είχα επισημάνει από καιρό, δεν ήταν κάτι ξαφνικό.

Αυτό που βλέπω με μεγάλη χαρά είναι οτι , έστω και με δόση υπερβολής, υιοθετείτε την θέση του ασθενούς, σε σχέση με παλαιότερο σχόλιο σας όπου γράφατε:

"Πρέπει να αφήσουμε ελεύθερο τον φυσιολογικό ανθρώπινο φόβο τυφλώματος, ακρωτηριασμού, καρδιακών, νεφρικών καί άλλων καταστροφών των ανθρωπίνων οργάνων απο την καταστρεπτική δράση των συνεπειών του διαβήτη".

Αυτή τη καταστροφική δράση θέλω να προλάβω, με τον τρόπο μου, σας διαβεβαιώνω δε ότι δεν έχω την ελευθερία, που θα ήθελα να έχω, να κάνω παρορμητικές πράξεις (αναφέρομαι στο χώρο της δουλειάς μου) λόγω κούρασης ή εκνευρισμού.

Δεν ισχυρίζομαι οτι σωστά έπραξα ούτε όμως ότι κακώς έκανα ότι έκανα. Ως συνήθως προβληματίζομαι και ψάχνω.

Unknown είπε...

Έχετε κάποιο μέιλ για να σας στείλω σε pdf το symptoms of unknown origin του Meadon, που ως ενδοκρινολόγος και ο ίδιος, ερεύνησε σε μεγάλο βάθος αυτά που ψάχνετε και εσείς;

Marianna είπε...

@antonios

Το e mail μου είναι marian@ndimou.gr

Ευχαριστώ εκ των προτέρων, για την βιβλιογραφία.

Takis Alevantis είπε...

Προσωπικά Μαριάνα νομίζω πως άργησες πολύ να διακόψεις τη σχέση. Στον πρώτο χρόνο θα έπρεπε να βάλεις το όριο. Ίσως όμως νάπρεπε να του υποδείξεις να δει και κάποιο ψυχολόγο (δεν σχολιάζω τα περί προσευχής και νηστείας που ισοδυναμούν τελικά με τη δημιουργία αισθημάτων ενοχής).

athanasia είπε...

Αισθάνομαι αυτό το ποστ σαν συνέχεια (όχι μόνο χρονικά, αλλά και νοηματικά) του προηγουμένου.

Μ' άλλα λόγια, όπως το καταλαβαίνω, ο τερματισμός της συγκεκριμένης θεραπευτικής σχέσης πρακτικά λέει: "Καταλαβαίνω τί συμβαίνει, αλλά δεν μπορώ να βοηθήσω με αυτή την μη-ανταπόκριση".

Κατανόηση βεβαίως χρειάζεται, αλλά κατανόηση δεν μπορεί να σημαίνει και επ' αόριστον ανοχή, είναι σχέση γιατρού και ασθενούς, όχι γονιού με άτακτο παιδάκι (κι εκεί ακόμη, όρια μπαίνουν).

Στη δική μου δουλειά πάντως, όσες φορές έβαλα ανάλογα όρια, καλά πήγε (για τον πελάτη).

:-)

Andreas είπε...

Αν και δεν ζω το ζήτημα από την πλευρά του γιατρού αλλά από την πλευρά του ασθενή, καθότι και ο ίδιος διαβητικός, νομίζω ότι το πρώτο πράγμα που πρέπει να κατανοήσει ο κάθε ενήλικας ασθενής είναι ότι στο ποτάμι πρέπει να μάθεις να κολυμπάς μόνος και μάλιστα προς την αντίθετη κατεύθυνση του ποταμού γιατί το ρεύμα του οδηγεί σε καταρράχτη. Και αν δεις μάλιστα τον καλοσυνάτο, γεμάτο κατανόηση γιατρό, ο οποίος αντιλαμβάνεται το πρόβλημά σου όσο κανείς άλλος, σαν σωσίβιο που δεν χρειάζεται ούτε να κουνάς τα πόδια σου, τότε θα πέσεις στο γκρεμό ακόμα πιο γρήγορα!
Όλοι μας δουλεύουμε σαν ζώα, έχουμε ένα κάρο σκοτούρες και προβλήματα στο κεφάλι μας, ζούμε σε μια ζούγκλα και όπως μαθαίνουμε να επιβιώνουμε στη ζούγκλα της καθημερινότητας έτσι πρέπει να μάθουμε και να παλεύουμε με τον διαβήτη. Αν σου χαϊδέυουν τα αυτιά και σου δικαιολογούν ότι κάνεις λάθος και σε συμπονούν, χτυπώντας σε με κατανόηση στην πλάτη τότε πως θα βελτιωθείς; Είναι η ίδια περίπτωση ακριβώς όπως τα κακομαθημένα παιδιά. Έκανε ζημιά; Δεν τρέχει τίποτα. Είναι τουρίστας στο σχολείος; Ε, παιδί είναι. Ξοδεύει όσα ένα άρρωστος τζογαρόδος κάθε βδομάδα; Ε, αν δεν ζήσει τώρα που είναι νέος; Και φτάνεις τα 30 και σου λένε ξαφνικά πέσε στα βαθιά και κολύμπα και εσύ βουλιάζεις! Πιστεύω κυρία Μαριάννα ότι ή θα έπρεπε να δόσετε μερικά "χαστούκια" λίγο νωρίτερα ή θα έπρεπε να κάνετε την κίνηση αυτή μήνες πριν. Και με την περιγραφή του κυρίου το "σωστό να λέγεται" δεν συμφωνώ. Αν το περιβάλλον που ζεις δεν σε κατανοεί , δεν σε βοηθά να σταθείς μόνος στα πόδια σου, δεν σε θέτει σε εγρήγορση, τότε γιατί όλο αυτό το βάρος να πέσει στον γιατρό; Ο γιατρός οφείλει να ενημερώνει, να συμβουλεύει, να βοηθά τον ασθενή όσο μπορεί αλλά δεν μπορεί να είναι ούτε η μαμά του, ούτε ο συντροφός του, ούτε οι φίλοι του, ούτε ο μέντορας της ζωής του. Εγώ απλά θα έλεγα στον συμπάσχοντα κύριο Νίκο ότι σε λάθος τομέα διάλεξε να ξαποστάσει από το ζόρι της ζωής. Με τον διαβήτη πρέπει να είσαι πάντα μάχημος διαφορετικά βρέθηκες στο καναβάτσο πριν καν καταλάβεις για πότε έγινε...

Marianna είπε...

@andreas

Σε παύση του απογευματινού ιατρείου, διαβάζω το σχόλιο σου, αυτό που είναι πραγματικά σημαντική παρατήρηση είναι το ότι δεν μας παίρνει να βγάζουμε το οιοδήποτε ζόρι μας ή να κάνουμε επανάσταση, πάνω σε θέματα
που έχουν σχέση με την υγεία. Είναι γεγονός οτι θα το βρούμε μπροστά μας, είτε πρόκειται για διαβήτη, παχυσαρκία, κάπνισμα κ.τ.λ

Filomila είπε...

Το μόνιμο πρόβλημα της θεραπευτικής συμμαχίας!

Μια σκέψη μόνο: ίσως μια κουβέντα πριν φτάσετε στην "αναγγελία απόφασης" να βοηθούσε. Εάν πριν από αυτό το ραντεβού δεν είχε ειπωθεί τίποτα για διακοπή της συνεργασίας σας (όχι απλά κουβέντα που θα καταδεικνύει το αδιέξοδο της σχέσης, αλλά προβληματισμό για λύση της), σκέφτομαι (και δεν έχω καμία, μα καμία πρόθεση, να κρίνω την αντίδρασή σας) ότι δεν βοηθιέται να καταλάβει ότι η (θεραπευτική) σας σχέση έχει έναν σκοπό, με τον οποίο ρητά ή άρρητα συμφώνησε όταν αποφάσισε να παρακολουθείται από εσάς, κι αυτός είναι να βελτιωθεί η υγεία του/να ελέγχει το σάκχαρό του ή ό,τι άλλο ορίσατε. Ότι σε αυτήν τη σχέση εσείς είστε εκεί για να βοηθήσετε αυτόν να αντιμετωπίσει την ασθένειά του κι όχι να αναλάβετε την ευθύνη για όσα δεν πράττει. Ενδεχομένως να τον βοηθούσε να μη νιώθει (σε όποιο βαθμό) απόρριψη ή ακύρωση της όποιας (για τα δικά του μέτρα) προσπάθειάς του.
Ίσως να μην τον ωθούσε σε πιο συνεπή αντιμετώπιση του διαβήτη, τουλάχιστον θα τον έφερνε μπροστά στην δέσμευση που ο ίδιος ανέλαβε και θα κατανοούσε το (δίκαιο) μερίδιο ευθύνης που φέρει στην διακοπή της σχέσης.

Μου έρχονται στο μυαλό τα λεγόμενα (θεραπευτικά) "συμβόλαια" στην Ψυχοθεραπεία. Βοηθούν όταν απομακρύνεται η σχέση από τον στόχο να ξαναγυρνάνε θεραπευτής και θεραπευόμενος εκεί, επαναξιολογώντας την παρούσα κατάσταση και χαράσσοντας νέα πορεία αν χρειάζεται.

Φαντάζομαι ότι τα έχετε σκεφτεί όλα αυτά. Ίσως και πολλά από αυτά να τα κάνατε. Κατανοώ επίσης ότι, τουλάχιστον όσον αφορά την υπόθεση του Νίκου, δεν είναι βοηθητικά - κατόπιν εορτής...

Μια τελευταία σκέψη: αν ο Νίκος πριν έρθει σε εσάς αμελούσε τα ραντεβού του, τότε η συνέπεια στα δικά σας ραντεβού φαίνεται μια φιλότιμη προσπάθεια να βελτιωθεί η υγεία του. Άλλωστε ο καθένας έχει τον δικό του ρυθμό. Καταλαβαίνω ότι σε ένα ζήτημα υγείας που απαιτεί επείγουσα και συστηματική αντιμετώπιση ο "δικός του ρυθμός" δεν είναι επαρκής. Όμως κι αν κανένας άλλος δρόμος δε μας φέρνει αποτέλεσμα, ίσως αυτό να είναι το καλύτερο αποτέλεσμα που μπορούμε να πάρουμε.


(Λυπάμαι για το μακροσκελές σχόλιο - ευτυχώς (για εσάς), μέχρι τώρα, περιοριζόμουν στην ανάγνωση των ποστ και δεν προλάβαινα να αφήσω σχόλιο! :) )

Antonis_K είπε...

το ¨οταν η σχεση βαλτωσει¨ για να ειμαι ειλικρινης μου θυμιζει Ελληνικη ταινια της δεκαετιας του 60 και μαυρο δακρυ με την Ελενη Χατζηαργυρη και τον Ν. Ξανθοπουλο σε μεγαλες στιγμες του Ελληνικου κινηματογραφου...

Σε καθε στιγμη της ζωης μας ζηταμε επιτακτικα μιαν ανανεωση γιατι αυτο επιθυμει η -ανησυχη- ζωη του ανθρωπου. Οταν καποιος ταλαιπωρειται επι χρονια με μια παθηση που του στερει καποια πραγματα ειναι απολυτα λογικο να ¨σαλταρει¨ καποια στιγμη.

το αν καποιος ακολουθησει ή οχι τις οδηγιες της γιατρου του, ειναι απολυτα συναφες με τον χαρακτηρα του.

Αν ειναι οργανωτικος και συνεπης τοτε ειναι σιγουρο οτι θα παει πολυ καλυτερα απο καποιον που ειναι ασυνεπης και ανοργανωτος.

υπαρχει το διαζευκτικο (ή) μπροστα σε μια χρονια παθηση. Ή θα ακολουθησω την τυπικη διαδικασια των μετρησεων και των ενεσεων καθημερινα (χωρις να αναθεματιζω ανα πασα στιγμη τον εαυτο μου γιατι ετυχε σε μενα να ειμαι διαβητικος και οχι στον γειτονα) ή θα πω ¨μια ζωη την εχουμε, κι οτι φαμε κι οτι πιουμε¨ (σταματαω εδω..) :-)))

στη δευτερη περιπτωση βεβαια υποθηκευουμε το μελλον μας αλλα πλεον εν γνωσει μας...

προσπαθω να τηρω το προγραμμα μου χωρις να αναθεματιζω την ωρα και την στιγμη που η (τοτε) κοριτσαρα μου με κολλησε μια παιδικη ασθενεια στα...21 μου, γιατι δεν εχει κανενα νοημα ουτε τοτε, ουτε τωρα.

παρεκκλινω δεν λεω, γιατι δεν ειμαι ρομποτ... αλλα κανω τα πραγματα συνειδητα και νομιζω οτι τα παω καλα μεχρι τωρα.

για πρωτο post, πολλα εγραψα... :-)))

Αντωνης Κορωναιος

Marianna είπε...

@filomila

Ευχαριστώ για το σχόλιο,το λέω ουσιαστικά όχι με το τυπικό της έκφρασης.
Διαβάζοντας αυτά που γράψατε, διερωτήθηκα, γιατί, ενω άλλες φορές το κάνω, δεν συζήτησα το θέμα του "θεραπευτικού συμβολαιου" με τον Νίκο.
Νομίζω οτι προεξόφλησα ότι δεν θα καταλάβει(οχι λεκτικά αλλά και σαν ουσία σχέσης) γιατι πράγμα μιλάω.
Υπέθεσα ότι ο Νίκος δεν έχει την δυνατότητα μετα επικοινωνίας πάνω στην σχέση.
Θα έπρεπε να βρω εγώ τρόπο να το κάνω κατανοητό, εκτός και αν δεν πίστευα ότι μπορεί να γίνει κάτι, οπότε και "κλείδωσα" τα πράγματα

Marianna είπε...

@antonis k

Καλως ήρθες! Αν όλοι είχαν συμπεριφορά του τύπου :"ή θα μετράω και θα είμαι τυπικός με το ζάχαρο ή δεν θέλω να ασχοληθώ και ότι θέλει ας γίνει" δεν θα υπήρχε θέμα προβληματισμού.
Αυτοί που εκ των προτέρων είναι οργανωμένοι θα τα κατάφερναν και μεσω διαδικτύου οι δε άλλοι εφόσον είναι χαμένοι από χέρι, γιατι να ασχοληθούμε;
Δυστυχώς οι περισσότεροι γιατροί ακολουθούν αυτή την λογική, αν είναι συνεργάσιμος ο ασθενής να ασχοληθώ (λες και τον χρειάζεται)αλλοιώς κακό του κεφαλιού του.
Η πρόκληση είναι να βοηθήσεις τον πρώτο να μην εξαντληθεί και τον δεύτερο να κινητοποιηθεί

tassos georgakopoulos είπε...

@Marianna

Η πρόκληση είναι να βοηθήσεις τον πρώτο να μην εξαντληθεί και τον δεύτερο να κινητοποιηθεί...........

Όμως κα Μπενρουμπή όταν στο βάθος του μυαλού κάποιου υπάρχει ένας γρανιτένιος αταβισμός για τα must της ζωής του πόσο είναι θέμα γιατρού (εννοώ του άμεσα ασχολούμενου με το παθολογικό του πρόβλημα) και όχι μιας συνολικότερης αντιμετώπισης που μπορεί να περιλαμβάνει και ψυχολόγο ή όποιον άλλο είναι απαραίτητος?
Κατανοώ την προσπάθεια του κάθε γιατρού να ασχοληθεί με την ειδική περίπτωση αλλά μπορούμε να τα περιμένουμε όλα από έναν και μόνο άνθρωπο (έστω και μόνο από άποψη ειδικότητας)?

Marianna είπε...

@ tassos geprgakopoulos said...
...μπορούμε να τα περιμένουμε όλα από έναν και μόνο άνθρωπο;

----------------------
Σίγουρα όχι και δεν πρέπει να τα αναλαμβάνει όλα ένας άνθρωπος, διότι , πέραν του ότι δεν είναι παντογνώστης, θα εξαντληθεί ο ίδιος πολύ γρήγορα.
Το θέμα είναι, εκεί που υπάρχει η δυνατότητα, πότε και πως παραπέμπεις (σε ψυχολόγο ή ψυχίατρο).
Το ότι ορίζομαι σαν παθολόγος -διαβητολόγος σημαίνει ότι ασχολούμαι με τις τιμές ζαχάρου και τις ενδεχόμενες επιπλοκές και ότιδήποτε βγαίνει από αυτά τα όρια, το παραπέμπω;
Είναι δυνατόν να μπορέσω να "φτιάξω" το γλυκαιμικό προφίλ του ασθενούς μου αν δεν έχω άμεση γνώση του τι είναι αυτό που τον αναστέλει από το να μετράει το ζάχαρο του;
Υπάρχουν περιπτώσεις όπου η ανάγκη φροντίδας του ειδικού, είναι εμφανής από την αρχή. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων με χρόνιο νόσημα,κυρίως δε με διαβήτη, η σχέση θεραπευτή- ασθενούς αυτή καθεαυτή, αποτελεί θεραπευτικό εργαλείο.
Για να μπορέσει να γίνει αυτό χρειάζεται όχι μόνο ευαισθητοποίηση, από την μεριά του γιατρού, αλλά και εκπαίδευση .
Η καλή πρόθεση, η συμπαθητική παρουσία κ.τ.λ δεν αρκούν.
Δυστυχώς σε ελάχιστες χώρες διδάσκονται οι φοιτητές στο Πανεπιστήμιο, την βιο-ψυχο-κοινωνική προσέγγιση του ασθενούς με χρόνιο νόσημα.

tassos georgakopoulos είπε...

@Marianna

Δεν μιλώ για παραπομπή αλλά για ταυτόχρονη, από κοινού, αντιμετώπιση από ομάδα γιατρών όπου αυτό είναι απαραίτητο. Συμφωνώ πάντως ότι πρωτη και βασική είναι η σχέση ασθενούς -ιατρού.
Το κακό ανάμεσα στα άλλα, που αντιμετώπισα και πρόσφατα είναι οτί ενώ πολλοί νέοι γιατροί, θα προσυπόγραφαν τα λεγόμενα σας όταν αρχίζουν την ειδικότητα μέσα σ΄ένα νοσοκομείο το πρώτο με το οποίο έρχονται αντιμέτωποι είναι η περιχαράκωση των κλινικών. Πρόσφατα επρεπε να κάνω εγώ τον μεσάζοντα ανάμεσα στις κλινικές για να βγάλουμε άκρη. Πως να μιλήσεις μετά για συνολική αντιμετώπιση.

Το σωστό να λέγεται είπε...

Αγαπητή κυρία Μαριάννα,
με τόσους ασθενείς που έχετε φροντίσει μέχρι τώρα πρέπει να ξέρετε ποιοί έχουν ανάγκη απο τον φόβο της πραγματικότητας και ποιές απο ψυχολογική υποστήριξη και μικρά βήματα ως προς την θεραπεία τους.

Αρνούμαι να πιστέψω ότι δεν πρέπει ο ασθενής να γνωρίζει απο τα πρώτα στάδια θεραπείας ποιές είναι οι μεσοπρόθεσμες αλλά και μακρόχρονες επιπτώσεις στην υγίεια του.

Πιστέυω η ειλικρίνεια σε όλα τα επίπεδα σχέσεων είναι αποφασιστική.

Σκεφθείτε την σχέση ασθενή και γιατρού σαν μια άκρα προσωπική σχέση παρόμοια με εργασιακή σχέση ή και ακόμα σχέση συζυγικού ζεύγους.

Δεν ωφελεί ποτέ σ'αυτές τις σχέσεις η αναμονή και η έλλειψη επικοινωνίας ελπίζοντας ότι το άλλο άτομο αργά ή γρήγορα θα καταλάβει τι σκέπτεστε.

Δεν είναι μόνο στην Ελλάδα αυτό το πρόβλημα miscommunication αλλά και στο εξωτερικό.

Λίγοι μπορούν να διαβάσουν την σκέψη μας και όχι πάντοτε.
Αν είχατε επισημάνει το αδιέξοδο της σχέσης για πολύ καιρό μάλλον θα είχατε επικοινωνήσει την διαπίστωσή σας στον ασθενή.
Μη περιμένετε εκείνος να καταλάβει τα δευτερεύοντα σήματα άρνησης που εκπέμπετε όπως κι εκείνος δεν έπρεπε να έχει την απαίτηση να καταλάβετε χωρίς να σας πει για ποιό λόγο δεν ακολουθούσε κατα γράμμα τις οδηγίες σας.

Γιατί υπάρχουν αυτά τα κοινωνικά ταμπού και ο φόβος ότι αν πω την αλήθεια θα χάσω τον ασθενή ή τον γιατρό ή τον υπάλληλο ή την σύζυγο;
Αν έχετε κάνει καλά και ευσυνείδητα την δουλειά σας και έχετε επικοινωνήσει ειλικρινά με τον ασθενή τότε πρέπει να είναι δική του ευθύνη αν θέλει να συνεχίσει ή να διακόψει εφόσον ξέρει απο την αρχή τους κανόνες της σχέσης.

Γυρίζω στο θέμα του Ιπποκράτειου όρκου που πρέπει ο ιατρός "κατὰ δύναμιν καὶ κρίσιν ἐμήν" να θεραπεύει και να μη γίνεται πρόξενος κακού στους αρρώστους του.

Εσείς είστε η γιατρός του και αν πιστεύετε κατα την κρίσην σας και την δύναμή σας ότι η ενέργειά σας να διακόψετε την σχέση ιατρού ασθενή μαζί του θα τον βοηθούσε στα χέρια ενός άλλου γιατρού και δεν θα ήταν αιτία να γίνει πρόξενος κακού στην υγίεια του τότε πράξατε ορθά κατα την ταπεινή Ιπποκράτειου όρκου γνώμη.

Κανείς άνθρωπος δεν είναι τέλειος.
Έχω δει ασθενείς που καπνίζουν με καρκίνο και έχω δει τον χειρούργο που μόλις αφαίρεσε όγκο στον πνεύμονα απο καρκινοπαθή να καπνίζει κι αυτός!

Σαν γιατρός ιδανικά θα χρησιμοποιούσα όλα τα όπλα στην διάθεσή μου για την θεραπεία του ασθενή.

Αν ήξερα ότι του άρεσαν τα μαθηματικά θα τον έβαζα να κάνει υπολογισμούς και να σχεδιάζει τις συντεταγμένες των ποσοτήτων γλυκόζης ανα χρονική περίοδο ή μετά απο γεύμα.

Αν ήταν θρησκευόμενος θα του μιλούσα ανάλογα και γιατί όχι θα του ζητούσα να κάνει νηστεία σ'αυτά τα φαγητά και ποτά που κατέστρεφαν το σώμα του!

Αν ήταν φοβιτσιάρης με τις βελόνες θα του εξηγούσα ότι αν μπορούσε να επιβάλλει στον εαυτό του την κατάλληλη δίαιτα που θα του έδινα και οι τριμηνιαίες εξετάσεις αιμογλομπίνης ήταν κάτω απο τα όρια δεν θα χρειαζόταν να βελονίζεται κάθε μέρα.

Αν δεν ήξερε τι φαγητό να φάει θα του συνιστούσα να αγοράσει ένα βιβλίο μαγειρικής για διαβητικούς, ή θα του έδινα ένα αντίτυπο πληροφόρησης.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να βοηθήσει ο γιατρός έναν ασθενή που δεν "υπακούει".
Τα χρόνια εμπειρίας με ασθενείς είναι το μόνο όριο στις μεθόδους αλλά και εκεί που δεν υπάρχει εμπειρία οι καθηγητές Ιατρικής πρέπει να τις διδάσκουν.

Μια από τις βασικές διδασκαλίες της πυθαγορικής διαιτητικής είναι ότι είναι στη φύση των ανθρώπων να προκαλούν οι ίδιοι στον εαυτό τους βλάβες και αδικίες, και ότι αυτή η τάση των ανθρώπων γίνεται φανερή σε καθετί που αφορά τη δίαιτα τους.

Οι περισσότεροι διαβητικοί είναι αυτής της κατηγορίας.
Αν μπορούσαν να αποφύγουν τις διαιτητικές καταχρήσεις δεν θα χρειάζονταν γιατρό.

Δυστυχώς οι γιατροί σε όλο σχεδόν τον κόσμο έχουν εκπαιδευτεί στην φαρμακευτική παρά στην δίαιτα και ψυχολογία του ασθενή που είναι τόσο εξαρτημένα μεταξύ τους, πάνε χέρι-χέρι.

Νομίζουν ότι με την σωστή δόση θα πάρουν τα σωστά αποτελέσματα.
Ναι ίσως στο εργαστήριο, αλλά στην πραγματική ζωή ο κάθε ασθενής είναι μια καινούργια ιατρική έρευνα που μόνο η εκπαίδευση,το ένστικτο και η ικανότητα για λύση προβλημάτων σε ανθρώπινες σχέσεις μπορεί να φέρει θετικά αποτελέσματα για τον γιατρό.

Το σωστό να λέγεται είπε...

Marianna said...

'Αν όλοι είχαν συμπεριφορά του τύπου :"ή θα μετράω και θα είμαι τυπικός με το ζάχαρο ή δεν θέλω να ασχοληθώ και ότι θέλει ας γίνει" δεν θα υπήρχε θέμα προβληματισμού.
Αυτοί που εκ των προτέρων είναι οργανωμένοι θα τα κατάφερναν και μεσω διαδικτύου οι δε άλλοι εφόσον είναι χαμένοι από χέρι, γιατι να ασχοληθούμε;
Δυστυχώς οι περισσότεροι γιατροί ακολουθούν αυτή την λογική, αν είναι συνεργάσιμος ο ασθενής να ασχοληθώ (λες και τον χρειάζεται)αλλοιώς κακό του κεφαλιού του.
Η πρόκληση είναι να βοηθήσεις τον πρώτο να μην εξαντληθεί και τον δεύτερο να κινητοποιηθεί".

Απόλυτα συμφωνώ.
Ο δεύτερος τύπος ασθενή συνήθως δεν θα είναι δικός σας ασθενής αλλά των ιατρών των Άμεσων Βοηθειών και των Χειρούργων που δυστυχώς με κάθε διαβητική κρίση θα έχουν και μικρότερη δυνάτοτητα να τον βοηθήσουν.

Όταν ο ασθενής έρχεται για μια μόνιμη θεραπεία τότε είναι έτοιμος κατα περισσότερο ή λιγότερο βαθμό να θεραπευθεί.
Έχει κάποια θέληση που χρειάζεται ψυχολογική ενίσχυση ώστε ο ιατρός μπορεί να αρχίσει την θεράπευση.

Theo είπε...

ΟΠΩΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΣΧΕΣΗ ΙΑΤΡΟΥ - ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΠΕΙΣ ΤΙ ΕΦΤΑΙΞΕ ΠΡΩΤΟ... ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΑΤΕ ΑΛΛΑ..... ΜΕΡΙΚΕΣ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΩΣ ΠΙΟ "ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑΚΕΣ" ΕΧΟΥΝ ΒΑΛΕΙ ΣΕ ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΟΙΡΑ ΤΗΝ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΩΣΤΟ... ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΟΤΑΝ ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ.... ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΥΠΟΘΕΣΗ ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΣΑς ΠΕΡΊΠΤΩΣΗ... ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΚΑΙ ΣΕΙΣ ΘΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΕΤΕ ΟΤΙ ΤΕΙΝΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΝΟΝΑΣ Η ΣΚΗΝΗ "ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΞΑΤΑΣΕΙΣ ΠΑΜΕ ΚΑΛΑ ΘΑ ΤΑ ΞΑΝΑΠΟΥΜΕ ΣΕ ΤΟΤΕ.... ΞΕΡΕΤΕ ΚΑΛΛΙΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΟΤΙ ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΣΗΜΑΝΤΟ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΛΕΙΠΕΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΜΙΑ ΟΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΕΚΑΝΕ ΠΙΟ ΣΩΣΤΗ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΣΧΕΣΗ............

Marianna είπε...

@δημητρησ

Η ύπαρξη αυτού του blog, ο προβληματισμός που διατυπώνεται σε αυτό το ποστ, νομίζω οτι είναι αρκετά για να αντιληφθεί κανείς ότι το " ρίχνουμε μια ματια στις εξετάσεις και όλα καλά πάνε" δεν με αφορά.
Το ερώτημα που τίθεται είναι :" πρέπει να μπορεί να αποδεχθεί , για κάποιες περιπτώσεις, ο θεραπευτής, ότι είναι προτιμότερο για τον ασθενή του, να τον αφήσει, από το να επιμένει σε μια στείρα, έστω αν είναι αρεστή στον ασθενή , επικοινωνία.

Το σωστό να λέγεται είπε...

marian said
"πρέπει να μπορεί να αποδεχθεί , για κάποιες περιπτώσεις, ο θεραπευτής, ότι είναι προτιμότερο για τον ασθενή του, να τον αφήσει, από το να επιμένει σε μια στείρα, έστω αν είναι αρεστή στον ασθενή , επικοινωνία."

In a Fright you Fight or Flight.

Αυτό ισχύει και για τα δύο μέρη μιας αμφίδρομης σχέσης.

Όλα εξαρτώνται απο την αποφασιστικότητα μετά απο καλό ζύγισμα στα υπέρ και τα κατά. Άλλες φορές χρειάζεται βοήθεια απο ειδικούς.

Ο ασθενής που δεν θέλει να θεραπευτεί, δηλαδή δείχνει τάσης αυτοκαταστροφής ή άλλων ψυχολογικών διαταραχών χρειάζεται την βοήθεια ψυχολόγου ή μιας ολόκληρης "οικογένειας".

Ένα παράδειγμα απο πρόσφατα:
Σ' ένα νοσοκομείο που επισκεπτόμουν ήταν μια ασθενής περίπου στην ηλικία σας Μαριάννα σε όλα τα άλλα υγιής αλλά σε βαριά κατάθλιψη που αρνιόταν να τραφεί και να πιεί.
Μιλούσε Γερμανικά και μερικά Ελληνικά, αλλά συνήθως σε κοιτούσε σιωπηλή με κείνη την ματιά που έχουν αυτοί που μόλις αντίκρυσαν ξαφνικά τον θάνατο.
Ο σύζυγός της πέθανε πρόσφατα και δεν είχε κανένα συγγενή να την επισκεπτεί.
Οι νοσοκόμες και οι γιατροί παρά την υπερφόρτωση δουλειάς με τόσους ασθενείς στην πτέρυγα προσπάθησαν να την βοηθήσουν.
Αλλά ανήμπορος ασθενής χωρίς συγγενείς ή φίλους σε κρατικό νοσοκομείο είναι σαν μωρό σε καλάθι σε ποτάμι.
Προσωρινά είναι ασφαλής αλλά το εγγύς μέλλον αβέβαιο.
Μόνο ο Θεός μπορεί να το προστατεύσει "στέλνοντας" κάποιο καλόκαρδο που θα το "υιοθετήσει".
Κάθε μέρα που περνούσε όμως η κυρία με την άρνηση της να δεχθεί τι της προσφέρανε, άρχισε φανερά και έσβηνε μπροστά στα μάτια του ιατρικού προσωπικού, αδύναμου να κάνει κάτι.

Σιγά σιγά όμως οι επισκέπτες και συγγενείς ασθενών με φιλότιμο ανέλαβαν την φροντίδα της, μια και δεν υπήρχε στο νοσοκομείο διαθέσιμο εκπαιδευμένο προσωπικό.

Έγιναν οι προστάτες της, η παρέα της, οι ψυχολόγοι της, οι μανάδες, αδελφές, και αδελφοί της, δηλαδή την υιοθέτησαν.
Με γλυκόλογα την κατάφεραν μετά απο 3-4 μέρες και της έδιναν να πίνει νερό με το καλαμάκι απο τα ξερά αφυδατωμένα χείλη της.
Μετά κατάφερε και λίγο τσάι, μετά γιαούρτι.

Δεν ήταν η ώρα της.
Τρομερά φοβισμένη (fright)για το μέλλον της μόνη της, έβλεπες τον φόβο στα μάτια της, ήθελε να "φύγει" (flight) αλλά τελικά με τόση καλωσύνη των γύρω της σταμάτησε και αποφάσισε να δώσει την μάχη για την ζωή της (fight).

Όταν η ζωη βαλτώσει...

maria είπε...

Καλησπέρα σας, το όνομα μου είναι Μαρία, 29 ετών απο Κύπρο. Έχω κι εγώ διαβήτη τύπου 2. Τυχαία έχω βρεί το blog σας... έψαχνα να βρώ κάτι που θα με βοηθήσει να καταλάβω τι γίνεται σχετικά με τον διαβήτη την κατάθλιψη και την παχυσαρκία. Τελευταίως έχω προσέξει ότι δεν είμαι καλά ψυχολογικά (κατάθλιψη, άγχος, στεναχώρια) και πρέπει να το αλλάξω αυτό. 'Αρα πρέπει να ρυθμίσω τον ύπνο μου (έχω αυπνίες), σωματική άσκηση (νιώθω κουρασμένη και δεν ασκούμαι κανονικά - εδώ χρειάζομαι υποστήριξη... κάποιον να μου κάνει συντροφία στο περπάτημα για να μην το βλέπω σαν αγγαρία-κούραση) και τέλος υγιεινή διατροφή (δύσκολο όταν πείθεις τον εαυτό σου ότι δεν πρέπει να φάς ενώ στην ουσία πρέπει να τρώς αλλά σωστά.. όταν μένεις μόνος μαγειρεύεις για ένα άτομο? θες συντροφία...).Ανάλογα με τα όσα έχω διαβάσει απο διάφορα sites η έλειψη ύπνου επηρεάζει και τα τρία. Δουλεύεις.. αισθάνεσαι κουρασμένος πας σπίτι... πρέπει να πάρεις τα φάρμακα σου μερικές φορές τα ξεχνάς άλλες πάλι δεν τα παίρνεις επειδή δεν τρώς... ή απλά επειδή η προσοχή σου είναι αλλού και τα ξεχνάς όλα... όχι... νευρική ανορεξία...και το χειρότερο όταν είναι σε μικρή ηλικία. (να τρώς κανονικά και επειδή σε βλέπει η μητέρα σου λίγο ζουμερή να το πω... σε βάζει να κάνεις δίαιτα στην ηλικία των 13ων..Θυμάμαι στα 13 μου η μητέρα μου με πήρε ενδοκρινολόγο επειδή είχα ορμονικό πρόβλημα... βλέπετε το ένα ενώνει το άλλο ορμονικό πρόβλημα στα 13.. ιατρική συνταγή αντισυλληπτικά στο μετ' έπειτα διάφορα άλλα φάρμακα επειδή δεν είναι λογικό ένα κορίτσι να έχει τέτοιου είδους πρόβλημα... όταν ζείς σε χωρίο και κλειστή κοινωνία αυτά παθαίνεις επειδή δεν μαθαίνεις... και καταλήγουμε στο ότι απο μικρή δεν είχα σωστό ύπνο άρα κάθε λίγο καιρό έβαζα κάποια κιλά. Σημειώστε ότι ο κάθε γιατρός που επισκεπτόμουν ανά κάθε χρόνια έλεγε διαφορετικά πράγματα και έδινε διαφορετικές συνταγές τα οποία αυτά επηρεάζαν τα υπόλοιπα ενώ είναι τόσο απλό και δυστυχώς τώρα το καταλαβαίνω... Στο δικό σας το blog συγκεκριμένα στο post του Νίκου καταλαβαίνω την θέση του. Θέλει να θεραπευτεί θέλει να προσπαθεί να κάνει αυτά που του λέει η γιατρός... θέλει όμως και υποστήριξη να το κάνει αυτό. Ξέρω ότι δεν είναι παιδάκι να το κρατάς απο το χέρι αλλά θέλει βοήθεια. Να έχει μαγειρεμένο φαγητό όπως πρέπει υγιεινό μικρές ποσότητες αρκετές φορές την ημέρα (διατροφολόγος λέει κάθε 3 ώρες). Όταν πρέπει να περπατήσει (γιατί κάνει καλό το περπάτημα έστω και 30 λεπτά την ημέρα) δεν χρειάζεται να το δει σαν αγγαρία αλλά σαν ένα περίπατο με την οικογένεια - συντροφία).


Γενικώς πιστεύω σας τα έχω γράψει λίγο μπερδεμένα αλλά αυτό είναι επειδή και στο δικό μου μυαλό μπερδεμένα είναι. Είναι αυτό που λέμε τώρα παίρνω την ζωή μου στα χέρια μου τώρα αναλαμβάνω εγώ κι όχι οι άλλοι για μένα. Γενικώς όμως έχει αλλάξει λίγο η διάθεση μου μετά απο τα sites που έχω επισκεφθεί και εαν θέλετε θα ήταν χαρά μου να σας τα δείξω.

P.S. αυπνία, κατάθλιψη, στεναχώρια, αποφυγή εξόδων (διασκέδαση), κακή διατροφή, κούραση γενικά απο την ζωή και πόσο μάλλον το χρονικό που παίρνει ο καθένας τα φάρμακα του, απομάκρυνση απο τους ανθρώπους λόγω κατάθλιψης ή ακόμη και αίσθημα ανασφάλειας λόγω κιλών (να θές να σ'αγαπησουν να αγαπήσεις αλλά να φοβάσαι επειδή χώρισαν οι γονείς σου.. επειδή βλέπεις τις σχέσεις των ανθρώπων ότι είναι επιφανιακές... επειδή... επειδή... επειδή...) όλα αυτά συντήνουν με την αυπνία και το διαβήτη... έαν κάνω λάθος παρακαλώ διορθώστε με.

Με εκτίμηση
Μαρία


--
“I don't wish to be everything to everyone, but I would like to be something to someone...love isn't finding a perfect person. It's seeing an imperfect person perfectly and in the end...love is when the other person's happiness is more important than your own”