tag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post1859656303351263094..comments2023-07-11T12:03:26.834+03:00Comments on marian's diablog: Οταν η σχέση βαλτώσειMariannahttp://www.blogger.com/profile/05508414521120346825noreply@blogger.comBlogger23125tag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-86738399670231367052009-07-16T14:24:52.420+03:002009-07-16T14:24:52.420+03:00Καλησπέρα σας, το όνομα μου είναι Μαρία, 29 ετών α...Καλησπέρα σας, το όνομα μου είναι Μαρία, 29 ετών απο Κύπρο. Έχω κι εγώ διαβήτη τύπου 2. Τυχαία έχω βρεί το blog σας... έψαχνα να βρώ κάτι που θα με βοηθήσει να καταλάβω τι γίνεται σχετικά με τον διαβήτη την κατάθλιψη και την παχυσαρκία. Τελευταίως έχω προσέξει ότι δεν είμαι καλά ψυχολογικά (κατάθλιψη, άγχος, στεναχώρια) και πρέπει να το αλλάξω αυτό. 'Αρα πρέπει να ρυθμίσω τον ύπνο μου (έχω αυπνίες), σωματική άσκηση (νιώθω κουρασμένη και δεν ασκούμαι κανονικά - εδώ χρειάζομαι υποστήριξη... κάποιον να μου κάνει συντροφία στο περπάτημα για να μην το βλέπω σαν αγγαρία-κούραση) και τέλος υγιεινή διατροφή (δύσκολο όταν πείθεις τον εαυτό σου ότι δεν πρέπει να φάς ενώ στην ουσία πρέπει να τρώς αλλά σωστά.. όταν μένεις μόνος μαγειρεύεις για ένα άτομο? θες συντροφία...).Ανάλογα με τα όσα έχω διαβάσει απο διάφορα sites η έλειψη ύπνου επηρεάζει και τα τρία. Δουλεύεις.. αισθάνεσαι κουρασμένος πας σπίτι... πρέπει να πάρεις τα φάρμακα σου μερικές φορές τα ξεχνάς άλλες πάλι δεν τα παίρνεις επειδή δεν τρώς... ή απλά επειδή η προσοχή σου είναι αλλού και τα ξεχνάς όλα... όχι... νευρική ανορεξία...και το χειρότερο όταν είναι σε μικρή ηλικία. (να τρώς κανονικά και επειδή σε βλέπει η μητέρα σου λίγο ζουμερή να το πω... σε βάζει να κάνεις δίαιτα στην ηλικία των 13ων..Θυμάμαι στα 13 μου η μητέρα μου με πήρε ενδοκρινολόγο επειδή είχα ορμονικό πρόβλημα... βλέπετε το ένα ενώνει το άλλο ορμονικό πρόβλημα στα 13.. ιατρική συνταγή αντισυλληπτικά στο μετ' έπειτα διάφορα άλλα φάρμακα επειδή δεν είναι λογικό ένα κορίτσι να έχει τέτοιου είδους πρόβλημα... όταν ζείς σε χωρίο και κλειστή κοινωνία αυτά παθαίνεις επειδή δεν μαθαίνεις... και καταλήγουμε στο ότι απο μικρή δεν είχα σωστό ύπνο άρα κάθε λίγο καιρό έβαζα κάποια κιλά. Σημειώστε ότι ο κάθε γιατρός που επισκεπτόμουν ανά κάθε χρόνια έλεγε διαφορετικά πράγματα και έδινε διαφορετικές συνταγές τα οποία αυτά επηρεάζαν τα υπόλοιπα ενώ είναι τόσο απλό και δυστυχώς τώρα το καταλαβαίνω... Στο δικό σας το blog συγκεκριμένα στο post του Νίκου καταλαβαίνω την θέση του. Θέλει να θεραπευτεί θέλει να προσπαθεί να κάνει αυτά που του λέει η γιατρός... θέλει όμως και υποστήριξη να το κάνει αυτό. Ξέρω ότι δεν είναι παιδάκι να το κρατάς απο το χέρι αλλά θέλει βοήθεια. Να έχει μαγειρεμένο φαγητό όπως πρέπει υγιεινό μικρές ποσότητες αρκετές φορές την ημέρα (διατροφολόγος λέει κάθε 3 ώρες). Όταν πρέπει να περπατήσει (γιατί κάνει καλό το περπάτημα έστω και 30 λεπτά την ημέρα) δεν χρειάζεται να το δει σαν αγγαρία αλλά σαν ένα περίπατο με την οικογένεια - συντροφία).<br /> <br /><br />Γενικώς πιστεύω σας τα έχω γράψει λίγο μπερδεμένα αλλά αυτό είναι επειδή και στο δικό μου μυαλό μπερδεμένα είναι. Είναι αυτό που λέμε τώρα παίρνω την ζωή μου στα χέρια μου τώρα αναλαμβάνω εγώ κι όχι οι άλλοι για μένα. Γενικώς όμως έχει αλλάξει λίγο η διάθεση μου μετά απο τα sites που έχω επισκεφθεί και εαν θέλετε θα ήταν χαρά μου να σας τα δείξω.<br /><br />P.S. αυπνία, κατάθλιψη, στεναχώρια, αποφυγή εξόδων (διασκέδαση), κακή διατροφή, κούραση γενικά απο την ζωή και πόσο μάλλον το χρονικό που παίρνει ο καθένας τα φάρμακα του, απομάκρυνση απο τους ανθρώπους λόγω κατάθλιψης ή ακόμη και αίσθημα ανασφάλειας λόγω κιλών (να θές να σ'αγαπησουν να αγαπήσεις αλλά να φοβάσαι επειδή χώρισαν οι γονείς σου.. επειδή βλέπεις τις σχέσεις των ανθρώπων ότι είναι επιφανιακές... επειδή... επειδή... επειδή...) όλα αυτά συντήνουν με την αυπνία και το διαβήτη... έαν κάνω λάθος παρακαλώ διορθώστε με.<br /><br />Με εκτίμηση<br />Μαρία<br /><br /><br />-- <br />“I don't wish to be everything to everyone, but I would like to be something to someone...love isn't finding a perfect person. It's seeing an imperfect person perfectly and in the end...love is when the other person's happiness is more important than your own”mariahttps://www.blogger.com/profile/03911890141457000068noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-73131843133711082612007-06-05T04:01:00.000+03:002007-06-05T04:01:00.000+03:00marian said"πρέπει να μπορεί να αποδεχθεί , για κά...marian said<BR/>"πρέπει να μπορεί να αποδεχθεί , για κάποιες περιπτώσεις, ο θεραπευτής, ότι είναι προτιμότερο για τον ασθενή του, να τον αφήσει, από το να επιμένει σε μια στείρα, έστω αν είναι αρεστή στον ασθενή , επικοινωνία."<BR/><BR/>In a Fright you Fight or Flight.<BR/><BR/>Αυτό ισχύει και για τα δύο μέρη μιας αμφίδρομης σχέσης.<BR/><BR/>Όλα εξαρτώνται απο την αποφασιστικότητα μετά απο καλό ζύγισμα στα υπέρ και τα κατά. Άλλες φορές χρειάζεται βοήθεια απο ειδικούς.<BR/> <BR/>Ο ασθενής που δεν θέλει να θεραπευτεί, δηλαδή δείχνει τάσης αυτοκαταστροφής ή άλλων ψυχολογικών διαταραχών χρειάζεται την βοήθεια ψυχολόγου ή μιας ολόκληρης "οικογένειας".<BR/><BR/>Ένα παράδειγμα απο πρόσφατα:<BR/>Σ' ένα νοσοκομείο που επισκεπτόμουν ήταν μια ασθενής περίπου στην ηλικία σας Μαριάννα σε όλα τα άλλα υγιής αλλά σε βαριά κατάθλιψη που αρνιόταν να τραφεί και να πιεί.<BR/>Μιλούσε Γερμανικά και μερικά Ελληνικά, αλλά συνήθως σε κοιτούσε σιωπηλή με κείνη την ματιά που έχουν αυτοί που μόλις αντίκρυσαν ξαφνικά τον θάνατο. <BR/>Ο σύζυγός της πέθανε πρόσφατα και δεν είχε κανένα συγγενή να την επισκεπτεί.<BR/>Οι νοσοκόμες και οι γιατροί παρά την υπερφόρτωση δουλειάς με τόσους ασθενείς στην πτέρυγα προσπάθησαν να την βοηθήσουν.<BR/>Αλλά ανήμπορος ασθενής χωρίς συγγενείς ή φίλους σε κρατικό νοσοκομείο είναι σαν μωρό σε καλάθι σε ποτάμι.<BR/>Προσωρινά είναι ασφαλής αλλά το εγγύς μέλλον αβέβαιο.<BR/>Μόνο ο Θεός μπορεί να το προστατεύσει "στέλνοντας" κάποιο καλόκαρδο που θα το "υιοθετήσει". <BR/>Κάθε μέρα που περνούσε όμως η κυρία με την άρνηση της να δεχθεί τι της προσφέρανε, άρχισε φανερά και έσβηνε μπροστά στα μάτια του ιατρικού προσωπικού, αδύναμου να κάνει κάτι.<BR/><BR/>Σιγά σιγά όμως οι επισκέπτες και συγγενείς ασθενών με φιλότιμο ανέλαβαν την φροντίδα της, μια και δεν υπήρχε στο νοσοκομείο διαθέσιμο εκπαιδευμένο προσωπικό.<BR/><BR/>Έγιναν οι προστάτες της, η παρέα της, οι ψυχολόγοι της, οι μανάδες, αδελφές, και αδελφοί της, δηλαδή την υιοθέτησαν.<BR/>Με γλυκόλογα την κατάφεραν μετά απο 3-4 μέρες και της έδιναν να πίνει νερό με το καλαμάκι απο τα ξερά αφυδατωμένα χείλη της.<BR/>Μετά κατάφερε και λίγο τσάι, μετά γιαούρτι.<BR/><BR/>Δεν ήταν η ώρα της.<BR/>Τρομερά φοβισμένη (fright)για το μέλλον της μόνη της, έβλεπες τον φόβο στα μάτια της, ήθελε να "φύγει" (flight) αλλά τελικά με τόση καλωσύνη των γύρω της σταμάτησε και αποφάσισε να δώσει την μάχη για την ζωή της (fight).<BR/><BR/>Όταν η ζωη βαλτώσει...Το σωστό να λέγεταιhttps://www.blogger.com/profile/11793677485021203865noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-47443361482894550642007-06-04T10:44:00.000+03:002007-06-04T10:44:00.000+03:00@δημητρησΗ ύπαρξη αυτού του blog, ο προβληματισμός...@δημητρησ<BR/><BR/>Η ύπαρξη αυτού του blog, ο προβληματισμός που διατυπώνεται σε αυτό το ποστ, νομίζω οτι είναι αρκετά για να αντιληφθεί κανείς ότι το " ρίχνουμε μια ματια στις εξετάσεις και όλα καλά πάνε" δεν με αφορά.<BR/>Το ερώτημα που τίθεται είναι :" πρέπει να μπορεί να αποδεχθεί , για κάποιες περιπτώσεις, ο θεραπευτής, ότι είναι προτιμότερο για τον ασθενή του, να τον αφήσει, από το να επιμένει σε μια στείρα, έστω αν είναι αρεστή στον ασθενή , επικοινωνία.Mariannahttps://www.blogger.com/profile/05508414521120346825noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-45762282160185056472007-06-03T22:21:00.000+03:002007-06-03T22:21:00.000+03:00ΟΠΩΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΣΧΕΣΗ ΙΑΤΡΟ...ΟΠΩΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΣΧΕΣΗ ΙΑΤΡΟΥ - ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΠΕΙΣ ΤΙ ΕΦΤΑΙΞΕ ΠΡΩΤΟ... ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΑΤΕ ΑΛΛΑ..... ΜΕΡΙΚΕΣ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΩΣ ΠΙΟ "ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑΚΕΣ" ΕΧΟΥΝ ΒΑΛΕΙ ΣΕ ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΟΙΡΑ ΤΗΝ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΩΣΤΟ... ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΟΤΑΝ ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ.... ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΥΠΟΘΕΣΗ ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΣΑς ΠΕΡΊΠΤΩΣΗ... ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΚΑΙ ΣΕΙΣ ΘΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΕΤΕ ΟΤΙ ΤΕΙΝΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΝΟΝΑΣ Η ΣΚΗΝΗ "ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΞΑΤΑΣΕΙΣ ΠΑΜΕ ΚΑΛΑ ΘΑ ΤΑ ΞΑΝΑΠΟΥΜΕ ΣΕ ΤΟΤΕ.... ΞΕΡΕΤΕ ΚΑΛΛΙΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΟΤΙ ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΣΗΜΑΝΤΟ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΛΕΙΠΕΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΜΙΑ ΟΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΕΚΑΝΕ ΠΙΟ ΣΩΣΤΗ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΣΧΕΣΗ............Theohttps://www.blogger.com/profile/11071582749733217640noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-66074143548469359532007-06-02T21:37:00.000+03:002007-06-02T21:37:00.000+03:00Marianna said... 'Αν όλοι είχαν συμπεριφορά του τύ...Marianna said... <BR/><BR/>'Αν όλοι είχαν συμπεριφορά του τύπου :"ή θα μετράω και θα είμαι τυπικός με το ζάχαρο ή δεν θέλω να ασχοληθώ και ότι θέλει ας γίνει" δεν θα υπήρχε θέμα προβληματισμού.<BR/>Αυτοί που εκ των προτέρων είναι οργανωμένοι θα τα κατάφερναν και μεσω διαδικτύου οι δε άλλοι εφόσον είναι χαμένοι από χέρι, γιατι να ασχοληθούμε;<BR/>Δυστυχώς οι περισσότεροι γιατροί ακολουθούν αυτή την λογική, αν είναι συνεργάσιμος ο ασθενής να ασχοληθώ (λες και τον χρειάζεται)αλλοιώς κακό του κεφαλιού του.<BR/>Η πρόκληση είναι να βοηθήσεις τον πρώτο να μην εξαντληθεί και τον δεύτερο να κινητοποιηθεί".<BR/><BR/>Απόλυτα συμφωνώ.<BR/>Ο δεύτερος τύπος ασθενή συνήθως δεν θα είναι δικός σας ασθενής αλλά των ιατρών των Άμεσων Βοηθειών και των Χειρούργων που δυστυχώς με κάθε διαβητική κρίση θα έχουν και μικρότερη δυνάτοτητα να τον βοηθήσουν. <BR/><BR/>Όταν ο ασθενής έρχεται για μια μόνιμη θεραπεία τότε είναι έτοιμος κατα περισσότερο ή λιγότερο βαθμό να θεραπευθεί.<BR/>Έχει κάποια θέληση που χρειάζεται ψυχολογική ενίσχυση ώστε ο ιατρός μπορεί να αρχίσει την θεράπευση.Το σωστό να λέγεταιhttps://www.blogger.com/profile/11793677485021203865noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-80324169263392860852007-06-02T21:01:00.000+03:002007-06-02T21:01:00.000+03:00Αγαπητή κυρία Μαριάννα,με τόσους ασθενείς που έχετ...Αγαπητή κυρία Μαριάννα,<BR/>με τόσους ασθενείς που έχετε φροντίσει μέχρι τώρα πρέπει να ξέρετε ποιοί έχουν ανάγκη απο τον φόβο της πραγματικότητας και ποιές απο ψυχολογική υποστήριξη και μικρά βήματα ως προς την θεραπεία τους.<BR/><BR/>Αρνούμαι να πιστέψω ότι δεν πρέπει ο ασθενής να γνωρίζει απο τα πρώτα στάδια θεραπείας ποιές είναι οι μεσοπρόθεσμες αλλά και μακρόχρονες επιπτώσεις στην υγίεια του.<BR/><BR/>Πιστέυω η ειλικρίνεια σε όλα τα επίπεδα σχέσεων είναι αποφασιστική.<BR/><BR/>Σκεφθείτε την σχέση ασθενή και γιατρού σαν μια άκρα προσωπική σχέση παρόμοια με εργασιακή σχέση ή και ακόμα σχέση συζυγικού ζεύγους.<BR/><BR/>Δεν ωφελεί ποτέ σ'αυτές τις σχέσεις η αναμονή και η έλλειψη επικοινωνίας ελπίζοντας ότι το άλλο άτομο αργά ή γρήγορα θα καταλάβει τι σκέπτεστε.<BR/><BR/>Δεν είναι μόνο στην Ελλάδα αυτό το πρόβλημα miscommunication αλλά και στο εξωτερικό.<BR/><BR/>Λίγοι μπορούν να διαβάσουν την σκέψη μας και όχι πάντοτε.<BR/>Αν είχατε επισημάνει το αδιέξοδο της σχέσης για πολύ καιρό μάλλον θα είχατε επικοινωνήσει την διαπίστωσή σας στον ασθενή.<BR/>Μη περιμένετε εκείνος να καταλάβει τα δευτερεύοντα σήματα άρνησης που εκπέμπετε όπως κι εκείνος δεν έπρεπε να έχει την απαίτηση να καταλάβετε χωρίς να σας πει για ποιό λόγο δεν ακολουθούσε κατα γράμμα τις οδηγίες σας.<BR/><BR/>Γιατί υπάρχουν αυτά τα κοινωνικά ταμπού και ο φόβος ότι αν πω την αλήθεια θα χάσω τον ασθενή ή τον γιατρό ή τον υπάλληλο ή την σύζυγο;<BR/>Αν έχετε κάνει καλά και ευσυνείδητα την δουλειά σας και έχετε επικοινωνήσει ειλικρινά με τον ασθενή τότε πρέπει να είναι δική του ευθύνη αν θέλει να συνεχίσει ή να διακόψει εφόσον ξέρει απο την αρχή τους κανόνες της σχέσης.<BR/><BR/>Γυρίζω στο θέμα του Ιπποκράτειου όρκου που πρέπει ο ιατρός "κατὰ δύναμιν καὶ κρίσιν ἐμήν" να θεραπεύει και να μη γίνεται πρόξενος κακού στους αρρώστους του.<BR/><BR/>Εσείς είστε η γιατρός του και αν πιστεύετε κατα την κρίσην σας και την δύναμή σας ότι η ενέργειά σας να διακόψετε την σχέση ιατρού ασθενή μαζί του θα τον βοηθούσε στα χέρια ενός άλλου γιατρού και δεν θα ήταν αιτία να γίνει πρόξενος κακού στην υγίεια του τότε πράξατε ορθά κατα την ταπεινή Ιπποκράτειου όρκου γνώμη.<BR/><BR/>Κανείς άνθρωπος δεν είναι τέλειος.<BR/>Έχω δει ασθενείς που καπνίζουν με καρκίνο και έχω δει τον χειρούργο που μόλις αφαίρεσε όγκο στον πνεύμονα απο καρκινοπαθή να καπνίζει κι αυτός!<BR/><BR/>Σαν γιατρός ιδανικά θα χρησιμοποιούσα όλα τα όπλα στην διάθεσή μου για την θεραπεία του ασθενή.<BR/><BR/>Αν ήξερα ότι του άρεσαν τα μαθηματικά θα τον έβαζα να κάνει υπολογισμούς και να σχεδιάζει τις συντεταγμένες των ποσοτήτων γλυκόζης ανα χρονική περίοδο ή μετά απο γεύμα.<BR/><BR/>Αν ήταν θρησκευόμενος θα του μιλούσα ανάλογα και γιατί όχι θα του ζητούσα να κάνει νηστεία σ'αυτά τα φαγητά και ποτά που κατέστρεφαν το σώμα του!<BR/><BR/>Αν ήταν φοβιτσιάρης με τις βελόνες θα του εξηγούσα ότι αν μπορούσε να επιβάλλει στον εαυτό του την κατάλληλη δίαιτα που θα του έδινα και οι τριμηνιαίες εξετάσεις αιμογλομπίνης ήταν κάτω απο τα όρια δεν θα χρειαζόταν να βελονίζεται κάθε μέρα.<BR/><BR/>Αν δεν ήξερε τι φαγητό να φάει θα του συνιστούσα να αγοράσει ένα βιβλίο μαγειρικής για διαβητικούς, ή θα του έδινα ένα αντίτυπο πληροφόρησης.<BR/> <BR/>Υπάρχουν πολλοί τρόποι να βοηθήσει ο γιατρός έναν ασθενή που δεν "υπακούει".<BR/>Τα χρόνια εμπειρίας με ασθενείς είναι το μόνο όριο στις μεθόδους αλλά και εκεί που δεν υπάρχει εμπειρία οι καθηγητές Ιατρικής πρέπει να τις διδάσκουν.<BR/><BR/>Μια από τις βασικές διδασκαλίες της πυθαγορικής διαιτητικής είναι ότι είναι στη φύση των ανθρώπων να προκαλούν οι ίδιοι στον εαυτό τους βλάβες και αδικίες, και ότι αυτή η τάση των ανθρώπων γίνεται φανερή σε καθετί που αφορά τη δίαιτα τους.<BR/><BR/>Οι περισσότεροι διαβητικοί είναι αυτής της κατηγορίας.<BR/>Αν μπορούσαν να αποφύγουν τις διαιτητικές καταχρήσεις δεν θα χρειάζονταν γιατρό.<BR/><BR/>Δυστυχώς οι γιατροί σε όλο σχεδόν τον κόσμο έχουν εκπαιδευτεί στην φαρμακευτική παρά στην δίαιτα και ψυχολογία του ασθενή που είναι τόσο εξαρτημένα μεταξύ τους, πάνε χέρι-χέρι.<BR/><BR/>Νομίζουν ότι με την σωστή δόση θα πάρουν τα σωστά αποτελέσματα.<BR/>Ναι ίσως στο εργαστήριο, αλλά στην πραγματική ζωή ο κάθε ασθενής είναι μια καινούργια ιατρική έρευνα που μόνο η εκπαίδευση,το ένστικτο και η ικανότητα για λύση προβλημάτων σε ανθρώπινες σχέσεις μπορεί να φέρει θετικά αποτελέσματα για τον γιατρό.Το σωστό να λέγεταιhttps://www.blogger.com/profile/11793677485021203865noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-6127788974586089252007-05-28T12:07:00.000+03:002007-05-28T12:07:00.000+03:00@MariannaΔεν μιλώ για παραπομπή αλλά για ταυτόχρον...@Marianna<BR/><BR/>Δεν μιλώ για παραπομπή αλλά για ταυτόχρονη, από κοινού, αντιμετώπιση από ομάδα γιατρών όπου αυτό είναι απαραίτητο. Συμφωνώ πάντως ότι πρωτη και βασική είναι η σχέση ασθενούς -ιατρού.<BR/>Το κακό ανάμεσα στα άλλα, που αντιμετώπισα και πρόσφατα είναι οτί ενώ πολλοί νέοι γιατροί, θα προσυπόγραφαν τα λεγόμενα σας όταν αρχίζουν την ειδικότητα μέσα σ΄ένα νοσοκομείο το πρώτο με το οποίο έρχονται αντιμέτωποι είναι η περιχαράκωση των κλινικών. Πρόσφατα επρεπε να κάνω εγώ τον μεσάζοντα ανάμεσα στις κλινικές για να βγάλουμε άκρη. Πως να μιλήσεις μετά για συνολική αντιμετώπιση.tassos georgakopouloshttps://www.blogger.com/profile/15397362184639468022noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-76955669546325136662007-05-28T11:04:00.000+03:002007-05-28T11:04:00.000+03:00@ tassos geprgakopoulos said......μπορούμε να τα π...@ tassos geprgakopoulos said...<BR/>...μπορούμε να τα περιμένουμε όλα από έναν και μόνο άνθρωπο;<BR/><BR/>----------------------<BR/>Σίγουρα όχι και δεν πρέπει να τα αναλαμβάνει όλα ένας άνθρωπος, διότι , πέραν του ότι δεν είναι παντογνώστης, θα εξαντληθεί ο ίδιος πολύ γρήγορα.<BR/>Το θέμα είναι, εκεί που υπάρχει η δυνατότητα, πότε και πως παραπέμπεις (σε ψυχολόγο ή ψυχίατρο).<BR/>Το ότι ορίζομαι σαν παθολόγος -διαβητολόγος σημαίνει ότι ασχολούμαι με τις τιμές ζαχάρου και τις ενδεχόμενες επιπλοκές και ότιδήποτε βγαίνει από αυτά τα όρια, το παραπέμπω;<BR/>Είναι δυνατόν να μπορέσω να "φτιάξω" το γλυκαιμικό προφίλ του ασθενούς μου αν δεν έχω άμεση γνώση του τι είναι αυτό που τον αναστέλει από το να μετράει το ζάχαρο του;<BR/>Υπάρχουν περιπτώσεις όπου η ανάγκη φροντίδας του ειδικού, είναι εμφανής από την αρχή. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων με χρόνιο νόσημα,κυρίως δε με διαβήτη, η σχέση θεραπευτή- ασθενούς αυτή καθεαυτή, αποτελεί θεραπευτικό εργαλείο. <BR/>Για να μπορέσει να γίνει αυτό χρειάζεται όχι μόνο ευαισθητοποίηση, από την μεριά του γιατρού, αλλά και εκπαίδευση .<BR/>Η καλή πρόθεση, η συμπαθητική παρουσία κ.τ.λ δεν αρκούν.<BR/>Δυστυχώς σε ελάχιστες χώρες διδάσκονται οι φοιτητές στο Πανεπιστήμιο, την βιο-ψυχο-κοινωνική προσέγγιση του ασθενούς με χρόνιο νόσημα.Mariannahttps://www.blogger.com/profile/05508414521120346825noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-9862946136473885222007-05-28T01:05:00.000+03:002007-05-28T01:05:00.000+03:00@MariannaΗ πρόκληση είναι να βοηθήσεις τον πρώτο ν...@Marianna<BR/><BR/>Η πρόκληση είναι να βοηθήσεις τον πρώτο να μην εξαντληθεί και τον δεύτερο να κινητοποιηθεί...........<BR/><BR/>Όμως κα Μπενρουμπή όταν στο βάθος του μυαλού κάποιου υπάρχει ένας γρανιτένιος αταβισμός για τα must της ζωής του πόσο είναι θέμα γιατρού (εννοώ του άμεσα ασχολούμενου με το παθολογικό του πρόβλημα) και όχι μιας συνολικότερης αντιμετώπισης που μπορεί να περιλαμβάνει και ψυχολόγο ή όποιον άλλο είναι απαραίτητος?<BR/>Κατανοώ την προσπάθεια του κάθε γιατρού να ασχοληθεί με την ειδική περίπτωση αλλά μπορούμε να τα περιμένουμε όλα από έναν και μόνο άνθρωπο (έστω και μόνο από άποψη ειδικότητας)?tassos georgakopouloshttps://www.blogger.com/profile/15397362184639468022noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-58778370946190327002007-05-26T20:44:00.000+03:002007-05-26T20:44:00.000+03:00@antonis kΚαλως ήρθες! Αν όλοι είχαν συμπεριφορά τ...@antonis k<BR/><BR/>Καλως ήρθες! Αν όλοι είχαν συμπεριφορά του τύπου :"ή θα μετράω και θα είμαι τυπικός με το ζάχαρο ή δεν θέλω να ασχοληθώ και ότι θέλει ας γίνει" δεν θα υπήρχε θέμα προβληματισμού.<BR/>Αυτοί που εκ των προτέρων είναι οργανωμένοι θα τα κατάφερναν και μεσω διαδικτύου οι δε άλλοι εφόσον είναι χαμένοι από χέρι, γιατι να ασχοληθούμε;<BR/>Δυστυχώς οι περισσότεροι γιατροί ακολουθούν αυτή την λογική, αν είναι συνεργάσιμος ο ασθενής να ασχοληθώ (λες και τον χρειάζεται)αλλοιώς κακό του κεφαλιού του.<BR/>Η πρόκληση είναι να βοηθήσεις τον πρώτο να μην εξαντληθεί και τον δεύτερο να κινητοποιηθείMariannahttps://www.blogger.com/profile/05508414521120346825noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-86485139338598042312007-05-26T20:35:00.000+03:002007-05-26T20:35:00.000+03:00@filomilaΕυχαριστώ για το σχόλιο,το λέω ουσιαστικά...@filomila<BR/><BR/>Ευχαριστώ για το σχόλιο,το λέω ουσιαστικά όχι με το τυπικό της έκφρασης.<BR/>Διαβάζοντας αυτά που γράψατε, διερωτήθηκα, γιατί, ενω άλλες φορές το κάνω, δεν συζήτησα το θέμα του "θεραπευτικού συμβολαιου" με τον Νίκο.<BR/>Νομίζω οτι προεξόφλησα ότι δεν θα καταλάβει(οχι λεκτικά αλλά και σαν ουσία σχέσης) γιατι πράγμα μιλάω.<BR/>Υπέθεσα ότι ο Νίκος δεν έχει την δυνατότητα μετα επικοινωνίας πάνω στην σχέση.<BR/>Θα έπρεπε να βρω εγώ τρόπο να το κάνω κατανοητό, εκτός και αν δεν πίστευα ότι μπορεί να γίνει κάτι, οπότε και "κλείδωσα" τα πράγματαMariannahttps://www.blogger.com/profile/05508414521120346825noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-87486490362100828502007-05-26T17:46:00.000+03:002007-05-26T17:46:00.000+03:00το ¨οταν η σχεση βαλτωσει¨ για να ειμαι ειλικρινης...το ¨οταν η σχεση βαλτωσει¨ για να ειμαι ειλικρινης μου θυμιζει Ελληνικη ταινια της δεκαετιας του 60 και μαυρο δακρυ με την Ελενη Χατζηαργυρη και τον Ν. Ξανθοπουλο σε μεγαλες στιγμες του Ελληνικου κινηματογραφου...<BR/><BR/>Σε καθε στιγμη της ζωης μας ζηταμε επιτακτικα μιαν ανανεωση γιατι αυτο επιθυμει η -ανησυχη- ζωη του ανθρωπου. Οταν καποιος ταλαιπωρειται επι χρονια με μια παθηση που του στερει καποια πραγματα ειναι απολυτα λογικο να ¨σαλταρει¨ καποια στιγμη. <BR/><BR/>το αν καποιος ακολουθησει ή οχι τις οδηγιες της γιατρου του, ειναι απολυτα συναφες με τον χαρακτηρα του. <BR/><BR/>Αν ειναι οργανωτικος και συνεπης τοτε ειναι σιγουρο οτι θα παει πολυ καλυτερα απο καποιον που ειναι ασυνεπης και ανοργανωτος. <BR/><BR/>υπαρχει το διαζευκτικο (ή) μπροστα σε μια χρονια παθηση. Ή θα ακολουθησω την τυπικη διαδικασια των μετρησεων και των ενεσεων καθημερινα (χωρις να αναθεματιζω ανα πασα στιγμη τον εαυτο μου γιατι ετυχε σε μενα να ειμαι διαβητικος και οχι στον γειτονα) ή θα πω ¨μια ζωη την εχουμε, κι οτι φαμε κι οτι πιουμε¨ (σταματαω εδω..) :-))) <BR/><BR/>στη δευτερη περιπτωση βεβαια υποθηκευουμε το μελλον μας αλλα πλεον εν γνωσει μας...<BR/><BR/>προσπαθω να τηρω το προγραμμα μου χωρις να αναθεματιζω την ωρα και την στιγμη που η (τοτε) κοριτσαρα μου με κολλησε μια παιδικη ασθενεια στα...21 μου, γιατι δεν εχει κανενα νοημα ουτε τοτε, ουτε τωρα.<BR/><BR/>παρεκκλινω δεν λεω, γιατι δεν ειμαι ρομποτ... αλλα κανω τα πραγματα συνειδητα και νομιζω οτι τα παω καλα μεχρι τωρα.<BR/><BR/>για πρωτο post, πολλα εγραψα... :-)))<BR/><BR/>Αντωνης ΚορωναιοςAntonis_Khttps://www.blogger.com/profile/16549498286238724864noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-7447430940983158502007-05-26T17:04:00.000+03:002007-05-26T17:04:00.000+03:00Το μόνιμο πρόβλημα της θεραπευτικής συμμαχίας!Μια ...Το μόνιμο πρόβλημα της θεραπευτικής συμμαχίας!<BR/><BR/>Μια σκέψη μόνο: ίσως μια κουβέντα πριν φτάσετε στην "αναγγελία απόφασης" να βοηθούσε. Εάν πριν από αυτό το ραντεβού δεν είχε ειπωθεί τίποτα για διακοπή της συνεργασίας σας (όχι απλά κουβέντα που θα καταδεικνύει το αδιέξοδο της σχέσης, αλλά προβληματισμό για λύση της), σκέφτομαι (και δεν έχω καμία, μα καμία πρόθεση, να κρίνω την αντίδρασή σας) ότι δεν βοηθιέται να καταλάβει ότι η (θεραπευτική) σας σχέση έχει έναν σκοπό, με τον οποίο ρητά ή άρρητα συμφώνησε όταν αποφάσισε να παρακολουθείται από εσάς, κι αυτός είναι να βελτιωθεί η υγεία του/να ελέγχει το σάκχαρό του ή ό,τι άλλο ορίσατε. Ότι σε αυτήν τη σχέση εσείς είστε εκεί για να βοηθήσετε αυτόν να αντιμετωπίσει την ασθένειά του κι όχι να αναλάβετε την ευθύνη για όσα δεν πράττει. Ενδεχομένως να τον βοηθούσε να μη νιώθει (σε όποιο βαθμό) απόρριψη ή ακύρωση της όποιας (για τα δικά του μέτρα) προσπάθειάς του. <BR/>Ίσως να μην τον ωθούσε σε πιο συνεπή αντιμετώπιση του διαβήτη, τουλάχιστον θα τον έφερνε μπροστά στην δέσμευση που ο ίδιος ανέλαβε και θα κατανοούσε το (δίκαιο) μερίδιο ευθύνης που φέρει στην διακοπή της σχέσης.<BR/><BR/>Μου έρχονται στο μυαλό τα λεγόμενα (θεραπευτικά) "συμβόλαια" στην Ψυχοθεραπεία. Βοηθούν όταν απομακρύνεται η σχέση από τον στόχο να ξαναγυρνάνε θεραπευτής και θεραπευόμενος εκεί, επαναξιολογώντας την παρούσα κατάσταση και χαράσσοντας νέα πορεία αν χρειάζεται.<BR/><BR/>Φαντάζομαι ότι τα έχετε σκεφτεί όλα αυτά. Ίσως και πολλά από αυτά να τα κάνατε. Κατανοώ επίσης ότι, τουλάχιστον όσον αφορά την υπόθεση του Νίκου, δεν είναι βοηθητικά - κατόπιν εορτής...<BR/><BR/>Μια τελευταία σκέψη: αν ο Νίκος πριν έρθει σε εσάς αμελούσε τα ραντεβού του, τότε η συνέπεια στα δικά σας ραντεβού φαίνεται μια φιλότιμη προσπάθεια να βελτιωθεί η υγεία του. Άλλωστε ο καθένας έχει τον δικό του ρυθμό. Καταλαβαίνω ότι σε ένα ζήτημα υγείας που απαιτεί επείγουσα και συστηματική αντιμετώπιση ο "δικός του ρυθμός" δεν είναι επαρκής. Όμως κι αν κανένας άλλος δρόμος δε μας φέρνει αποτέλεσμα, ίσως αυτό να είναι το καλύτερο αποτέλεσμα που μπορούμε να πάρουμε.<BR/><BR/><BR/>(Λυπάμαι για το μακροσκελές σχόλιο - ευτυχώς (για εσάς), μέχρι τώρα, περιοριζόμουν στην ανάγνωση των ποστ και δεν προλάβαινα να αφήσω σχόλιο! :) )Filomilahttps://www.blogger.com/profile/06849227630285576878noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-28961121526189577482007-05-23T15:39:00.000+03:002007-05-23T15:39:00.000+03:00@andreasΣε παύση του απογευματινού ιατρείου, διαβά...@andreas<BR/><BR/>Σε παύση του απογευματινού ιατρείου, διαβάζω το σχόλιο σου, αυτό που είναι πραγματικά σημαντική παρατήρηση είναι το ότι δεν μας παίρνει να βγάζουμε το οιοδήποτε ζόρι μας ή να κάνουμε επανάσταση, πάνω σε θέματα <BR/>που έχουν σχέση με την υγεία. Είναι γεγονός οτι θα το βρούμε μπροστά μας, είτε πρόκειται για διαβήτη, παχυσαρκία, κάπνισμα κ.τ.λMariannahttps://www.blogger.com/profile/05508414521120346825noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-90838817291202270852007-05-23T14:08:00.000+03:002007-05-23T14:08:00.000+03:00Αν και δεν ζω το ζήτημα από την πλευρά του γιατρού...Αν και δεν ζω το ζήτημα από την πλευρά του γιατρού αλλά από την πλευρά του ασθενή, καθότι και ο ίδιος διαβητικός, νομίζω ότι το πρώτο πράγμα που πρέπει να κατανοήσει ο κάθε ενήλικας ασθενής είναι ότι στο ποτάμι πρέπει να μάθεις να κολυμπάς μόνος και μάλιστα προς την αντίθετη κατεύθυνση του ποταμού γιατί το ρεύμα του οδηγεί σε καταρράχτη. Και αν δεις μάλιστα τον καλοσυνάτο, γεμάτο κατανόηση γιατρό, ο οποίος αντιλαμβάνεται το πρόβλημά σου όσο κανείς άλλος, σαν σωσίβιο που δεν χρειάζεται ούτε να κουνάς τα πόδια σου, τότε θα πέσεις στο γκρεμό ακόμα πιο γρήγορα!<BR/>Όλοι μας δουλεύουμε σαν ζώα, έχουμε ένα κάρο σκοτούρες και προβλήματα στο κεφάλι μας, ζούμε σε μια ζούγκλα και όπως μαθαίνουμε να επιβιώνουμε στη ζούγκλα της καθημερινότητας έτσι πρέπει να μάθουμε και να παλεύουμε με τον διαβήτη. Αν σου χαϊδέυουν τα αυτιά και σου δικαιολογούν ότι κάνεις λάθος και σε συμπονούν, χτυπώντας σε με κατανόηση στην πλάτη τότε πως θα βελτιωθείς; Είναι η ίδια περίπτωση ακριβώς όπως τα κακομαθημένα παιδιά. Έκανε ζημιά; Δεν τρέχει τίποτα. Είναι τουρίστας στο σχολείος; Ε, παιδί είναι. Ξοδεύει όσα ένα άρρωστος τζογαρόδος κάθε βδομάδα; Ε, αν δεν ζήσει τώρα που είναι νέος; Και φτάνεις τα 30 και σου λένε ξαφνικά πέσε στα βαθιά και κολύμπα και εσύ βουλιάζεις! Πιστεύω κυρία Μαριάννα ότι ή θα έπρεπε να δόσετε μερικά "χαστούκια" λίγο νωρίτερα ή θα έπρεπε να κάνετε την κίνηση αυτή μήνες πριν. Και με την περιγραφή του κυρίου το "σωστό να λέγεται" δεν συμφωνώ. Αν το περιβάλλον που ζεις δεν σε κατανοεί , δεν σε βοηθά να σταθείς μόνος στα πόδια σου, δεν σε θέτει σε εγρήγορση, τότε γιατί όλο αυτό το βάρος να πέσει στον γιατρό; Ο γιατρός οφείλει να ενημερώνει, να συμβουλεύει, να βοηθά τον ασθενή όσο μπορεί αλλά δεν μπορεί να είναι ούτε η μαμά του, ούτε ο συντροφός του, ούτε οι φίλοι του, ούτε ο μέντορας της ζωής του. Εγώ απλά θα έλεγα στον συμπάσχοντα κύριο Νίκο ότι σε λάθος τομέα διάλεξε να ξαποστάσει από το ζόρι της ζωής. Με τον διαβήτη πρέπει να είσαι πάντα μάχημος διαφορετικά βρέθηκες στο καναβάτσο πριν καν καταλάβεις για πότε έγινε...Andreashttps://www.blogger.com/profile/12895680059582908976noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-61483880884263334332007-05-22T20:06:00.000+03:002007-05-22T20:06:00.000+03:00Αισθάνομαι αυτό το ποστ σαν συνέχεια (όχι μόνο χρο...Αισθάνομαι αυτό το ποστ σαν συνέχεια (όχι μόνο χρονικά, αλλά και νοηματικά) του προηγουμένου. <BR/><BR/>Μ' άλλα λόγια, όπως το καταλαβαίνω, ο τερματισμός της συγκεκριμένης θεραπευτικής σχέσης πρακτικά λέει: "Καταλαβαίνω τί συμβαίνει, αλλά δεν μπορώ να βοηθήσω με αυτή την μη-ανταπόκριση". <BR/><BR/>Κατανόηση βεβαίως χρειάζεται, αλλά κατανόηση δεν μπορεί να σημαίνει και επ' αόριστον ανοχή, είναι σχέση γιατρού και ασθενούς, όχι γονιού με άτακτο παιδάκι (κι εκεί ακόμη, όρια μπαίνουν). <BR/><BR/>Στη δική μου δουλειά πάντως, όσες φορές έβαλα ανάλογα όρια, καλά πήγε (για τον πελάτη).<BR/><BR/>:-)athanasiahttps://www.blogger.com/profile/09348485145681108560noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-48831634756745798202007-05-22T18:53:00.000+03:002007-05-22T18:53:00.000+03:00Προσωπικά Μαριάνα νομίζω πως άργησες πολύ να διακό...Προσωπικά Μαριάνα νομίζω πως άργησες πολύ να διακόψεις τη σχέση. Στον πρώτο χρόνο θα έπρεπε να βάλεις το όριο. Ίσως όμως νάπρεπε να του υποδείξεις να δει και κάποιο ψυχολόγο (δεν σχολιάζω τα περί προσευχής και νηστείας που ισοδυναμούν τελικά με τη δημιουργία αισθημάτων ενοχής).Takis Alevantishttps://www.blogger.com/profile/08682973724809525907noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-39447379870461949122007-05-20T20:00:00.000+03:002007-05-20T20:00:00.000+03:00@antoniosΤο e mail μου είναι marian@ndimou.grΕυχαρ...@antonios<BR/><BR/>Το e mail μου είναι marian@ndimou.gr<BR/><BR/>Ευχαριστώ εκ των προτέρων, για την βιβλιογραφία.Mariannahttps://www.blogger.com/profile/05508414521120346825noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-64182102953490856322007-05-20T19:35:00.000+03:002007-05-20T19:35:00.000+03:00Έχετε κάποιο μέιλ για να σας στείλω σε pdf το symp...Έχετε κάποιο μέιλ για να σας στείλω σε pdf το symptoms of unknown origin του Meadon, που ως ενδοκρινολόγος και ο ίδιος, ερεύνησε σε μεγάλο βάθος αυτά που ψάχνετε και εσείς;Unknownhttps://www.blogger.com/profile/00204946523175612981noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-18953426383536450892007-05-20T17:12:00.000+03:002007-05-20T17:12:00.000+03:00το σωστό να λέγεται said...My intentions are good,...το σωστό να λέγεται said...<BR/>My intentions are good, I hope that they will not be misunderstood. <BR/>-----------------------<BR/>Κάθε άλλο! Ισως να μην προκύπτει από το ποστ, αλλά το αδιέξοδο της σχέσης το είχα επισημάνει από καιρό, δεν ήταν κάτι ξαφνικό.<BR/><BR/>Αυτό που βλέπω με μεγάλη χαρά είναι οτι , έστω και με δόση υπερβολής, υιοθετείτε την θέση του ασθενούς, σε σχέση με παλαιότερο σχόλιο σας όπου γράφατε:<BR/><BR/>"Πρέπει να αφήσουμε ελεύθερο τον φυσιολογικό ανθρώπινο φόβο τυφλώματος, ακρωτηριασμού, καρδιακών, νεφρικών καί άλλων καταστροφών των ανθρωπίνων οργάνων απο την καταστρεπτική δράση των συνεπειών του διαβήτη".<BR/><BR/>Αυτή τη καταστροφική δράση θέλω να προλάβω, με τον τρόπο μου, σας διαβεβαιώνω δε ότι δεν έχω την ελευθερία, που θα ήθελα να έχω, να κάνω παρορμητικές πράξεις (αναφέρομαι στο χώρο της δουλειάς μου) λόγω κούρασης ή εκνευρισμού.<BR/><BR/>Δεν ισχυρίζομαι οτι σωστά έπραξα ούτε όμως ότι κακώς έκανα ότι έκανα. Ως συνήθως προβληματίζομαι και ψάχνω.Mariannahttps://www.blogger.com/profile/05508414521120346825noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-84789588881571591112007-05-20T17:09:00.000+03:002007-05-20T17:09:00.000+03:00@το σωστό να λέγεταιlol@το σωστό να λέγεται<BR/><BR/>lolfillosofoshttps://www.blogger.com/profile/03134840528619802598noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-42622345755584027942007-05-20T16:27:00.000+03:002007-05-20T16:27:00.000+03:00Μόλις είδα το θέμα του προηγούμενου ποστ σας με το...Μόλις είδα το θέμα του προηγούμενου ποστ σας με τον τίλτο "Στην θέση του άλλου".<BR/><BR/>Πολύ επιτυχής!<BR/>Ελπίζω να σας έδωσα με το προηγούμενο σχόλιο μια εικόνα "της θέσης του άλλου".<BR/>My intentions are good, I hope that they will not be misunderstood.Το σωστό να λέγεταιhttps://www.blogger.com/profile/11793677485021203865noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-54622239562741474452007-05-20T16:19:00.000+03:002007-05-20T16:19:00.000+03:00Τα μυστικά του βάλτου μιας σχέσης ιατρού με ασθενή...Τα μυστικά του βάλτου μιας σχέσης ιατρού με ασθενή:<BR/><BR/><BR/>Ασθενής:<BR/>Είμαι ο ....<BR/>Δεν αντέχω άλλο αυτή την αρρώστεια, με βασανίζει τόσα χρόνια, απο μικρό παιδί.<BR/><BR/>Δεν υπάρχει θεραπεία που λένε. Μόνο πρόσεχε, μην φας αυτό, μην πιείς εκείνο.<BR/>Ακόμα κι αν ακολουθήσω γραμμή προς γραμμή τις οδηγίες των γιατρών πάλι άρρωστος θα είμαι.<BR/>Για όλη την υπόλοιπη ζωή μου.<BR/><BR/>Γιατί να συμβεί αυτό σε μένα. Γιατί εγώ;<BR/>Τι εφταιξα και έχω ζάχαρο.<BR/>Έτσι γεννήθηκα!<BR/><BR/>Νομιζα ότι είχα μια καλή σχέση με την γιατρό μου, την κυρία ......, ότι ήταν ένας άνθρωπος που ενδιαφερόταν για μένα, το τι θα μου συμβεί.<BR/>Δεν είχε εκείνη την παγερή αδιαφορία ή το γύρισμα της πλάτης των άλλων γιατρών.<BR/>Δεν ήμουν ο "ασθενης", μια γραμμή στο χοντρό βιβλίο.<BR/>Ένοιωθα άνετα μαζί με την κυρία .......<BR/>Νόμισα ότι βρήκα τελικά την γιατρό που μπορώ να εμπιστευθώ.<BR/><BR/><BR/>Αλλά σήμερα με ξάφνιασε έτσι που σχεδόν με έδιωξε.<BR/>Απροειδοποίητα μου είπε να μην ξανάρθω, να βρω άλλο γιατρό.<BR/>Έπεσα απο τα σύννεφα.<BR/>Πως μπορεί η συμπεριφόρα ενός ανθρώπου να αλλάξει τόσο γρήγορα;<BR/><BR/>Ούτε κατάλαβα τι μου είπε, γιατί μου το είπε τώρα μετά απο τόσα χρόνια γιατρός μου, ήταν τόσο ξαφνικό.<BR/>Έκανα ότι την καταλαβαίνω γιατι δεν ήθελα να την στεναχωρήσω με μια διαμαρτυρία.<BR/>Ήταν τόσο καλή μαζί μου όλο αυτόν τον καιρό.<BR/> <BR/>Φταίω εγώ. Δεν αντεχω να τρυπιέμαι δυό φορές την ημέρα. Τα δάκτυλα μου, τα χέρια μου.<BR/>Είμαι ταπετσέρης.<BR/>Πρέπει να ζήσω την οικογένεια μου δουλεύοντας σκληρά με τα χέρια μου.<BR/>Δεν δουλεύω σε γραφείο.<BR/><BR/>Ναί είναι και το φαγητό μου, πίνω και καμιά μπύρα με τους φίλους μετά την δουλειά.<BR/>Άνθρωπος είμαι, δεν μπορώ πάντα να λέω όχι όταν κάποιος "κολλητός" σε κερνάει.<BR/><BR/>Είναι τόσα πράγματα που απαγορεύεται να φάω, ούτε καν να αγγίξω.<BR/>Ότι είναι φυσιολογικό για όλους τους άλλους, να πάνε σε μια ταβέρνα να φάνε με την οικογένεια και τους φίλους είναι δηλητήριο για μένα.<BR/>Τι να κάνω να πάω μόνος μου να ζήσω σε ερημονήσι;<BR/>Η παρέα είναι η μόνη μου διάσκέδαση. <BR/>Ούτε η κυρά καταλαβαίνει γιατί απαγορεύεται να φάω σαν άνθρωπος. Νομίζει ότι μόνο τα γλυκά απαγορεύονται.<BR/>Δεν ξέρει τι φαγητό να φτιάξει.<BR/>Όχι! Αυτό απαγορεύεται, εκείνο απαγορεύεται.<BR/>Πρέπει να μαγειρέψει για όλους. Δεν μπορεί να φτιάχνει δύο φαγητά κάθε μέρα. Ένα για μένα και ένα για όλους τους υπόλοιπους.<BR/><BR/>Δεν αγοράζουμε γλυκά, ούτε φτιάχνουμε στο σπίτι, αλλά διαμαρτύρεται η κυρά, ούτε μια μακαρονάδα με μπόλικη σάλτσα να μην μπορούμε να φάμε; <BR/>Τα παιδιά διαμαρτύρονται συνέχεια.<BR/><BR/>Δεν ξέρει τι να μαγειρέψει και εγώ δεν ξέρω τι να κάνω! <BR/>Δεν είναι ζωή αυτή!<BR/>Αν δεν με καταλαβαίνει και δεν μπορεί να με βοηθήσει ούτε η κυρία ..... που είναι η καλύτερη γιατρός γι'αυτη την καταραμένη αρρώστια ποιός τότε μπορεί να με βοηθήσει;<BR/><BR/><BR/>Απάντηση:<BR/>Ο Θεός. Εκεί που οι ειδικοί "επιστήμονες" σηκώνουν τα χέρια μόνο η πίστη στον Θεό μπορεί να βοηθήσει.<BR/><BR/>Καλύτερα να λέγατε κυρία Μαριάννα του Νίκου:<BR/><BR/>Προσευχήσου Νίκο στον Θεό και κάνε την εξής νηστεία...<BR/>Θα τον βοηθούσατε πιο πολύ σαν συνάνθρωπος αλλά και σαν γιατρός παρά να του πείτε δεν "σ'αντέχω άλλο να μην μ'ακους" σαν να ήταν ένα παιδάκι.<BR/><BR/><BR/>"Βρες άλλο γιατρό"!<BR/>Πιστεύω ότι το έχετε μετανιώσει για την έλλειψη αυτοσυγκράτησης και την στιγμή απελπισίας, δικαιολογημένα ίσως σε τόσο φόρτο εργασίας, αλλά ποτέ δεν εγκαταλείπουν τον ασθενή όσο ακόμη ζεί.<BR/>Αυτός νομίζω είναι ο όρκος του Ιπποκράτη.<BR/>Πρέπει να καλέσετε τον Νίκο πίσω.<BR/>Πρώτα όμως πρέπει εσείς να αποφασίσετε τι θα του πείτε, ώστε η όλη εμπειρία της απόρριψης τελικά να τον βοηθήσει και όχι να τον βλάψει.<BR/><BR/>Ξέρετε όταν ο γιατρός βλέπει σαν ρουτίνα τον ασθενή λέγοντας του τα ίδια και τα ίδια τότε και ο ασθενής βλέπει την επίσκεψη στον γιατρό σαν ρουτίνα και δεν κάνει το επόμενο μικρό βηματάκι.<BR/>Οι αλλαγές γίνονται με μικρά βήματα για τους πολλούς.<BR/>Λίγοι μπορούν να τις κάνουν με μία μεγάλη αποφάση και πάλι μόνο κάτω απο τις κατάλληλες συνθήκες.<BR/><BR/>Ο βάλτος κρύβει πολλά μυστικά και το Τουρκικό στρατιωτικό καταστημένο για την Γενοκτονία εναντίον των Ποντίων περισσότερα.<BR/><BR/>Το σωστό να λέγεται κι ας είναι ενοχλητικό.<BR/><BR/>Ευχαριστώ για την φιλοξενία.Το σωστό να λέγεταιhttps://www.blogger.com/profile/11793677485021203865noreply@blogger.com