Τρίτη, Ιανουαρίου 08, 2008

Μοιρολατρία ;




Σήμερα ήρθε στο ιατρείο μια γυναίκα γύρω στα 45, με διαβήτη τύπου 1 εδώ και 20 χρόνια.
Ήρθε για πρώτη φορά στο Κέντρο πριν από 10 μήνες και από τότε την έχω δει 4 φορές.
Μου επανέλαβε αυτό που μου είχε πει την πρώτη φορά που την είδα: «Εμένα το ζάχαρο μου δεν έχει ποτέ ρυθμιστεί».

Πρόκειται για μια καθηγήτρια ξένης γλώσσας, φαίνεται ιδιαίτερα καλλιεργημένος άνθρωπος , γυναίκα δραστήρια που ασχολείται, θα έλεγα με μαχητικό τρόπο με διάφορα πράγματα φιλολογικά και καλλιτεχνικά.

Κάνει 4 ενέσεις την ημέρα μετράει 2-3 φορές το ζάχαρο της, προσέχει αρκετά τη διατροφή της, έχει συχνές και κάποιες φορές βαριές υπογλυκαιμίες και έχει σχεδόν πάντα, γλυκοζυλιωμένη πάνω από 8%, πράγμα που σημαίνει ότι πράγματι το ζάχαρο της δεν είναι καθόλου καλά ρυθμισμένο.

Αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση είναι ο τρόπος με τον οποίο μου δηλώνει ότι δεν μπορεί να ρυθμίσει το ζάχαρο της. Σαν αυτό να είναι κάτι το δεδομένο, που δεν μπορεί να αλλάξει , αυτή το έχει αποδεχθεί και καλό θα ήταν να το αποδεχόμουνα και εγώ.

Δεν πρόκειται για τον άνθρωπο που δεν είναι πρόθυμος να κάνει τίποτα, δεν μετράει το ζάχαρο του, δεν ακολουθεί σωστή διατροφή. Εντάξει, κάνει κάποιες παρεκτροπές, όπως λέει η ίδια, όχι όμως τέτοιες που να δικαιολογούν τις τιμές που έχει.

Δηλώνει με πολύ φυσικό τρόπο : «φαίνεται ότι εγώ δεν συνειδητοποίησα ποτέ μου ότι έχω διαβήτη και φέρομαι σαν να μην υπάρχει, ίσως γι αυτό να μην έχει ρυθμιστεί.»

Η εμπειρία μου είναι ότι αυτοί που αρνούνται την ύπαρξη του διαβήτη, ζουν σαν να μην υπάρχει, μετράνε ελάχιστες φορές το ζάχαρο, μπορεί να φάνε δυο τρία γλυκά μετά από γεύμα και κατά τεκμήριο δεν πάνε σε γιατρό παρά μόνο για να διατηρήσουν μια επαφή και να τους γράφει την συνταγή για την ινσουλίνη.

Η γυναίκα που είδα σήμερα, έδινε την εντύπωση ανθρώπου που ξέρει ότι έχει διαβήτη.
Στη συνέχεια της συζήτησης μου είπε: «μήπως υπάρχουν κάποιοι που έτσι και αλλιώς θα έχουν πάντα υψηλό ζάχαρο, ό,τι και να κάνουν. Βέβαια εγώ νοιώθω πάρα πολύ καλά όταν έχω ζάχαρο 300, αλλά ξέρω επίσης ότι σύντομα θα αρχίσουν να εμφανίζονται οι επιπλοκές. Πόσο καιρό μπορεί να αντέξει ο οργανισμός σε τόσο υψηλές τιμές, χωρίς να παρουσιάσει προβλήματα;».

Όλα αυτά ειπωμένα σαν “matter of fact”, σαν να μην την αφορούσαν. Έδινε την εντύπωση ότι είχε καταφέρει να αποδεχθεί τη μοίρα της και να είναι συμφιλιωμένη με αυτή.

Αυτό που δεν ξέρω είναι, αν περιμένει από μένα να μην συμφιλιωθώ με την άποψη της (ότι δεν γίνεται τίποτα) και να προσπαθήσω να καταφέρουμε μια καλύτερη ρύθμιση, ή να την δεχθώ με την μοιρολατρική της στάση και να πάψω να την ενθαρρύνω στο ότι μπορεί να τα καταφέρει.

Αυτό που βγήκε από τη συζήτηση μας είναι πως η πιθανότερη αιτία για την κακή ρύθμιση, είναι το ότι έχει συνηθίσει να βλέπει ιδιαίτερα υψηλές τιμές και δεν κάνει τις διορθωτικές κινήσεις (π. χ. αύξηση των μονάδων ινσουλίνης) όταν μετράει και βρίσκει υψηλή τιμή ζαχάρου. Η ίδια το αποδίδει σε φόβο υπογλυκαιμίας, αλλά και στο ότι «δεν έχει νόημα η όλη προσπάθεια, έτσι και αλλιώς δεν πρόκειται να τα καταφέρει».

Θα υπενθυμίσω ότι δεν πρόκειται για κάποια «κακομοίρα» που έχει παρόμοια στάση σε άλλους τομείς της ζωής της. Κάθε άλλο: σου δίνει την εντύπωση μιας γυναίκας με ήρεμη σιγουριά και αυτοπεποίθηση.

Η παρουσίαση της, σε αυτό εδώ το πόστ, με βοήθησε να τη δω διαφορετικά. Νομίζω ότι τελικά έχει δίκιο όταν λέει : «εγώ δεν δέχθηκα ποτέ ότι έχω διαβήτη».

Μπορεί την άρνηση της να την εκφράζει διαφορετικά από άλλους, αλλά σε τελευταία ανάλυση όσο δεν παλεύει για να πετύχει καλύτερη ρύθμιση, είναι γι αυτήν σαν να μην υπάρχει ο διαβήτης.

Άρα οι δικές μου προτάσεις για πιο αποδοτικά θεραπευτικά σχήματα, ή η ενθάρρυνση ότι μπορεί να τα καταφέρει, είναι πολύ πιθανόν να μην έχουν κανένα αποτέλεσμα, μια και αλλού είναι το πρόβλημα. Στο να καταλάβουμε, τόσο αυτή. όσο και εγώ, γιατί δεν μπόρεσε να ενσωματώσει το διαβήτη στη ζωή της.

Καλή Χρονιά σε όλους !

7 σχόλια:

ΔΙΟΝΥΣΟΣ είπε...

Μα φυσικά ο Διαβήτης είναι ένας συγκάτοικος σε μια ρυθμισμένη ή αρρυθμιστη ζωή. Την προοπτική 8% να πάμε από τροχαίο στην Ελλάδα δεν το υπολογίζουμε. Με γλυκοζυλιωμένη να έχουμε 30% επιβάρυνση στις επιπλοκές του Διαβήτη γιατί ...να την δούμε στη προοπτική του χειρότερου σεναρίου όπως είμαστε προγραμματισμένοι να σκεφτόμαστε εμείς οι γιατροί. Μάλλον η "ρύθμιση" είναι το κυρίαρχο πρόβλημα στην Ελληνική κοινωνία. Με τομείς επικαιρότητος το Οικονομικών, ΥΠΕΧΩΔΕ και ΥΠ.ΠΟ.
Για την ασθενή σας λείπουν στοιχεία, φυσικά στα πλαίσια του απορήτου. Δίαιτα, άσκηση ,φάρμακα το τρίπτυχο διερεύνησης της ατομικής απορρύθμισης με ένα κάρο υποκατηγορίες. Συνήθως εφαρμόζοντας όλο το πρωτόκολλο του προγράμματος DO IT της joslin clinic Boston ο/η ασθενής τίθεται ενωπίον των πιθανών επιπλοκών με τον πιό άμεσο απτό τρόπο.
Καλή χρονιά και καλά κουράγια ,υγεία και δημιουργία και με .....10 HbA1c !!!

fillosofos είπε...

Καλή χρονιά και ευτυχισμένη, γεμάτη υγεία και θετικά πράγματα στην ζωή όλων.

Από την εμπειρία που απέκτησα ασχολούμενος πρώτα με τον διαβήτη μου και μετά με τον διαβήτη συμπασχόντων μου κατάλαβα ότι το μεγαλύτερο εμπόδιο των ανθρώπων με διαβήτη είναι να βρουν απλούς σταθερούς τρόπους να ρυθμίσουν τον διαβήτη τους χωρίς καθημερινές υπογλυκαιμίες και χωρίς ψηλά ζάχαρα που θα προκαλέσουν μακροχρόνιες επιπλοκές.

Θέλοντας να βοηθήσω την "δύσκολη" φίλη αλλά και όσους άλλους "δυσκολεύονται"με τον διαβήτη τους θα δώσω δυο εντελώς πρακτικές συμβουλές:

Αν χρησιμοποιείτε ανάλογο ινσουλίνης (Apidra, Humalog, Novo rapid), θα έχετε κάνει την σωστή δόση για να καλύψετε ένα γεύμα αν πριν φάτε και 4 ώρες μετά έχετε ίδιο ζάχαρο αίματος. Αν δηλαδή πριν το φαγητό έχουμε 120 και κάνουμε την σωστή δόση ινσουλίνης για αυτό που τρώμε, τότε 4 ώρες μετά το φαγητό θα έχουμε και πάλι 120. Αυτός είναι ένας, όχι πολύ γνωστός, αλλά πολύ λειτουργικός τρόπος για να εντοπίσουμε πόση ινσουλίνη χρειαζόμαστε για συχνά και επαναλαμβανόμενα γεύματα χωρίς να προκαλούμε συνέπειες του διαβήτη.

Η δεύτερη συμβουλή είναι ένας τυφλοσούρτης που σκοπό έχει την γρήγορη και αποτελεσματική αντιμετώπιση μιας ήπιας υπογλυκαιμίας. Λέγεται "κανόνας του 15" και έχει ως εξής:
1. Μετριόμαστε και βρίσκουμε ζάχαρο κάτω από 70ml/dl
2. Καταναλώνουμε άμεσα 15 γραμμάρια γρήγορους υδατάνθρακες (1 κουτάκι ISOSTAR 250ml ή μισό ποτήρι 125ml παιδικό χυμό με ζάχαρη κλπ.)
3. Σε 15 λεπτά ξαναμετράμε το ζάχαρο. Αν είναι κάτω από 70ml/dl επιστρέφουμε στο βήμα 2 (15 gr υδατάνθρακες... κλπ.). Αν είναι πάνω από 70ml/dl σταματάμε την διαδικασία.

Μπορώ με μεγάλη βεβαιότητα να σας γράψω ότι με τον παραπάνω τυφλοσούρτη θα αντιμετωπίσετε γρήγορα σχεδόν κάθε υπογλυκαιμία και μετά το ζάχαρο σας δεν θα ξεπεράσει το 140-160ml/dl. Απαιτείται να έχετε πάντα κοντά σας τον μετρητή ζαχάρου σας και έτοιμες δόσεις από 15 γρ γρήγορους υδατάνθρακες.

Να θυμάστε ότι η υπογλυκαιμία είναι μια σοβαρή οξεία επιπλοκή του διαβήτη και πρέπει να αντιμετωπιστεί ως τέτοια. Η υπογλυκαιμία δεν είναι μια ευκαιρία για κατανάλωση αγαπημένων γλυκών.

Πάρτε την μοίρα στα χέρια σας και αναζητήστε την γνώση που θα σας κάνει να αντιμετωπίσετε αποτελεσματικά την καθημερινότητα του διαβήτη. Μπορείτε να ξεκινήσετε σήμερα εφαρμόζοντας τους 2 απλούς κανόνες που περιέγραψα.

Τελειώνω με μια ερώτηση για μελλοντικό post. Υπάρχουν φαγητά που μπορούν να καταναλώνονται ελεύθερα επειδή δεν επιδρούν στον διαβήτη;

Αγαπητέ dionysos θα ευχόμουν να είχα μια HbA1c γύρω στο 5 και οπωσδήποτε κάτω από 7. Το 10! που μας εύχεσαι απέχει μακράν της ρύθμισης και της υγείας.

Marianna είπε...

@filosofos

Ευχαριστώ για τις τόσο απλές αλλά πολυ πρακτικές συμβουλές.

ΔΙΟΝΥΣΟΣ είπε...

@FILOSOFOS
Συγνώμη εγώ φταίω για το αυτοσαρκαστικό 10 γλυκοζυλιωμένης δεν το... ευχομαι σε κανέναν ανθρωπο.
Οσο για τις συμβουλές για υπογλυκαιμία (στα υπόλοιπα συμφωνώ πλήρως)χτες κατά διαβολική σύμπτωση χλωμή 45αρα αλβανή με τρεμάμενα πόδια ακουμπά ανύμπορη να μπεί λιγο πριν σωριαστεί κάτω στο πλαι της πόρτας μου στο ΙΚΑ. Δεν είχε ινσουλινοεξαρτώμενο ΣΔ αλλά στο ιστορικό ενα ακόμα επεισόδιο υπογλυκαιμίας. Με μία δισκέτα BD GLUCOGE και 1 αμπούλα GLUCOSE 35% per os ήταν περδίκι σε 5 λεπτά. Μάλλον θα την στείλω στην κυρία Μπενρουμπή να την ψάξει για ινσουλίνωμα,ή κάτι από την υπόφυση.

Το σωστό να λέγεται είπε...

Καλή Χρονιά με Καλή Υγεία.

Ο Διαβήτης είναι αρρώστια διαρκείας.
Βεβαίως παίρνει χρόνο και μεγάλη προσπάθεια από τον ασθενή για να κάνει ρουτίνα τέτοια πραγματικότητα και την καθημερινή και χωρίς τέλος προσπάθεια στην καταπολέμηση του.
Δεν είναι εύκολο να είναι ένας άνθρωπος τόσο αυστηρός με την δίαιτα του για όλη του την ζωή και ακόμη περισσότερο να γίνει νοσοκόμος(α) του εαυτού με μετρήσεις, ενέσεις κτλ.
Η λύση βέβαια είναι να γίνει αυτή η όλη η προσπάθεια μια πολύ σημαντική καθημερινή ρουτίνα.
Όπως πίνουμε νερό όταν διψούμε και πηγαίνουμε στην τουαλέτα αρκετές φορές την ημέρα έτσι πρέπει ο διαβητικός να καταλάβει ότι οι μετρήσεις και τα φάρμακα είναι μέρος της ζωής του.

Η συγκεκριμένη ασθενής είναι τουλάχιστον ειλικρινής με τον εαυτό της και βρίσκεται πέρα από τα μισά του δρόμου αυτής της προσπάθειας. Έχει την αυτεπίγνωση της κατάστασής της και των συνεπειών. Πολλοί διαβητικοί δεν έχουν φτάσει ούτε σ’ αυτό το πολύ σημαντικό στάδιο.

Πώς γίνεται ρουτίνα σωτηρίας η ζωή του διαβητικού;
Οι ασθενείς όπως ο φιλόσοφος και οι γιατροί σαν την Μαριάννα που έχουν την εμπειρία αυτού του αγώνα έχουν απαντήσεις.

Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις.
Γι’ αυτό είναι σημαντική πιστεύω ή ψυχολογική υποστήριξη από το περιβάλλον του ασθενή πρώτα, την ιατρό, την διαιτολόγο ή τον γυμναστή.


Άκης

Υ.Γ.
Συνήθως παίρνει λιγότερο από 6 μήνες προσπάθειας για να γίνουν οι μεγάλες αποφάσεις και αλλαγές στην ζωή ενός ανθρώπου ρουτίνα...όταν είναι νέος.
Είναι σημαντικό αυτό γιατί μερικές φορές δεν υπάρχει αυτή η ένταση του χρόνου και πιστεύουμε ότι «κάποτε» θα επιτευχθεί αυτό χωρίς να καθορίζουμε την χρονική προθεσμία.
Η αρχή της ρουτινοποίησης της αντιμετώπισης της αρρώστιας πρέπει να γίνει αμέσως και τα αποτελέσματα όσο μικρά και να είναι πρέπει να είναι μετρήσιμα από τον ασθενή ώστε να ενισχυθεί η αυτοπεποίθηση.
Ένα παράδειγμα είναι να μην περιμένει ο ασθενής 3 μήνες για να μάθει τα αποτελέσματα των εξετάσεων του αλλά ας γίνει αυτό αμέσως ακόμη κι αν χρειάζεται ένα τηλεφώνημα και σύντομη συζήτηση των αποτελεσμάτων, όταν υπάρχει βέβαια χρόνος κι όταν πιστεύουμε ότι θα έχει θετικό αποτέλεσμα.

Kαπα είπε...

Εκλεκτή κυρία Μαριάννα,

Καλημέρα σας και Καλή Χρονιά με υγεία!!!

Μελετώντας το τόσο χρήσιμο κείμενό σας, παρατήρησα ότι η εν λόγω ασθενής δείχνει να έχει παραιτηθεί, ή καλύτερα, να έχει απελπιστεί, ή πιο ήπια, να έχει βαρεθεί. Ισως και γι΄ αυτό κάνει πως δεν βλέπει την ασθένειά της.

Παρόμοια αντίδραση έχουμε συναντήσει (και δυστυχώς την συναντούμε όλο και πιο συχνά) σε γονείς με παιδιά τα οποία πάσχουν από ανθεκτική επιληψία: δεν ψάχνουν για λύσεις, "αποδέχονται" μοιρολατρικά την ασθένεια και προχωράνε με αυτά που έχουνε, δηλαδή με τα ίδια αναποτελεσματικά φάρμακα και φυσικά, τα παιδιά βασανίζονται. (Βολικό πράγμα η... μοίρα. Mας... γλιτώνει από την... ευθύνη της αναζήτησης καλύτερης ζωής.)

Δυστυχώς την ίδια αντιμετώπισή είδαμε και σε ορισμένους γιατρούς: βολεύονται με την αδράνεια των γονιών και δεν "το ψάχνουν παραπέρα", αφήνοντας έτσι τα παιδάκια στη μοίρα τους.

Αγαπημένη μας κυρία Μαριάννα, έχω την αίσθηση ότι και οι ενήλικες ασθενείς, κάποτε συμπεριφέρονται και σκέπτονται ως μπουχτισμένοι... γονείς (με θύμα το παιδάκι που έχουν μέσα τους). Δεν εννοούν πάντα αυτά που λένε. Ισως να τα λένε σε μια στιγμή με πεσμένο ηθικό ίσως επειδή ελπίζουν πως θα ακούσουν έναν τεκμηριωμένο αντίλογο που θα αναπτερώσει το ηθικό τους... Ισως να ψάχνουν με αυτόν τον λαθεμένο τρόπο, φως στο τούνελ, παράθυρο ελπίδας...

Εμείς οι στρατευμένοι γονείς κι εσείς οι αφοσιωμένοι γιατροί, δεν έχουμε δικαίωμα να αποδεχτούμε την μοιρολατρία των άλλων (γονιών, στην περίπτωσή μας, ασθενών, στην περίπτωσή σας).

Θα κλείσω λέγοντας ότι προσωπικά είχα απελπιστεί με την επιληψία του παιδιού μας. Υστερα από τρία χρόνια βασάνων, παραιτήθηκα και άρχισα να αποδέχομαι μοιρολατρικά την αθεράπευτη τότε κατάσταση του παιδιου.

Αντίθετα, η Αντιγόνη ουδέποτε συμφιλιώθηκε με την ασθένεια του παιδιού, καταφέρνοντας έτσι να θέσει τέρμα στα τρία χρόνια βασάνων και δικής μου απελπισίας.

Εδω και δυομισι χρόνια ζουμε ένα θαύμα που δεν θα είχε συμβεί εάν η Αντιγόνη είχε παραιτηθεί.

Κανείς δεν μπορεί να ελπίζει, όντας παραιτηθείς, είτε μικρός είναι, είτε ενήλικας.

Με ειλικρινή σεβασμό και ιδιαίτερη εκτίμηση

Κάπα

ΥΓ. Οπως λέει κάπου ο ΝικόΔημος: τελικά οι άνθρωποι μεγαλώντας δεν ωριμάζουν, απαραίτητα. Απλώς ψηλώνουν, ενώ μέσα τους παραμένουν παιδιά.

Το σωστό να λέγεται είπε...

Οι συνέπειες του Διαβήτη όταν αδιαφορεί(μοιρολατρεί;) η ασθενής.

Αθήνα
Τελευταία ενημέρωση 12:00

Ασχημη τροπή πήρε το βράδυ της Τετάρτης η περιπέτεια της υγείας που περνά τους τελευταίους δύο μήνες η Μαριέττα Γιαννάκου, καθώς οι θεράποντες ιατροί της τέως υπουργού Παιδείας αναγκάστηκαν να προχωρήσουν σε ακρωτηριασμό του δεξιού της ποδιού.

Όπως γράφουν οι εφημερίδες την Πέμπτη, οι γιατροί αντιμετώπισαν χειρουργικά μία νέκρωση σε τραύμα της δεξιάς ποδοκνημικής, το οποίο είχε προκληθεί τα περασμένα Χριστούγεννα. Η κα Γιαννάκου είχε υποστεί διπλό κάταγμα, όταν σκόνταψε έξω από το σπίτι της.

Μετά τον τραυματισμό της είχε αρχικά διακομιστεί στο ΚΑΤ, αλλά λόγω των δυσκολιών που παρουσίαζαν οι προσπάθειες αποκατάστασης του τραύματος μεταφέρθηκε στο «Ερρίκος Ντυνάν».

Η μόλυνση ωστόσο που προκάλεσε στο τραύμα ο σακχαρώδης διαβήτης, από τον οποίο πάσχει η ασθενής, δεν κατέστη δυνατόν να ελεγχθεί και από το πρωί της Τετάρτης η κατάσταση της υγείας της άρχισε να παρουσιάζει ραγδαία επιδείνωση.

Έτσι, προ του κινδύνου που διέτρεχε ακόμα και η ίδια η ζωή της κας Γιαννάκου, συγκλήθηκε και πάλι εκτάκτως το ιατρικό συμβούλιο και αποφασίστηκε ο ακρωτηριασμός του δεξιού κάτω άκρου.

Το πρωί της Πέμπτης εκδόθηκε ιατρικό ανακοινωθέν, σύμφωνα με το οποίο, η κατάσταση της υγείας της πρώην υπουργού εξελίσσεται ομαλά.

Η Μ.Γιαννάκου νοσηλεύεται στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας.

Newsroom ΔΟΛ