Κυριακή, Ιανουαρίου 07, 2007

"Φροντιστές" για διαβητικούς

Άραγε αυτό θέλουμε;


Διάβασα πριν από μερικές ημέρες στην εφημερίδα : "Σε μια πόλη των ΗΠΑ οι φαρμακοποιοί εκτελούν χρέη επιτητρητή των ασθενών. Πόρτα πόρτα θεραπεύεται ο διαβήτης στις ΗΠΑ. Στην πόλη Ασβιλ της Βόρειας Καρολίνας, ένα πείραμα που πραγματοποιείται τα τελευταία χρόνια αποτελεί μια από τις πλέον υποσχόμενες λύσεις για την αντιμετώπιση της νόσου.

Τα απαραίτητα φάρμακα τους παρέχονται δωρεάν καθώς και όλες οι διευκολύνσεις που χρειάζονται. Όλα αυτά με την προϋπόθεση ότι θα επισκέπτονται κάθε μήνα τον φαρμακοποιό τους."

Στη συνέχεια δίνεται ένα παράδειγμα αυτής της παρακολούθησης: Ο Στιούαρτ Ρόμπο στριφογυρίζει στην καρέκλα του την ώρα που η φαρμακοποός του διαβάζει προσεκτικά την τελευταία ανάλυση αίματος. Τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα είναι ιδιαίτερα υψηλά.
"Νομίζω πως ήταν η μέρα που ένας φίλος μου μου έφερε να δοκιμάσω μπίρα δικής του παραγωγής", ψελλίζει ο Ράμπο, ο οποίος διαγνώσθηκε με διαβήτη πριν από έξη χρόνια.
Η φαρμακοποιός σηκώνει το βλέμμα και κοιτάζει τον Ράμπο μάλον επιτιμητικά. Εκείνος χαμηλώνει το δικό του. Είναι αμήχανος. "Ξέρω, ξέρω", ψιθυρίζει.

Στο πείραμα συμμετέχουν και δημοτικοί υπάλληλοι που πάσχουν από διαβήτη. Σύμφωνα με τους τοπικούς αξιωματούχους, τα πρώτα αποτελέσματα είναι πολύ ενθερρυντικά: Στο τέλος του πρώτου έτους του προγράμματος οι μισοί εθελοντές είχαν θέσει υπό έλεγχο τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα. Επιπλέον περιορίστηκε το οικονομικό κόστος των ιατρικών δαπανών κατά τουλάχιστον 1.500 ευρώ ανά ασθενή ετησίως.

Στη διάρκεια των πέντε πρώτων ετών του πειράματος, οι συμμετέχοντες απουσίασαν κατά μέσο όρο έξι εργάσιμες ημέρες από τη δουλειά τους εξαιτίας της ασθένειά τους - τις μισές σε σύγκριση με προηγούμενες χρονιές.

"Οταν πρέπει να απαντάς στις ερωτήσεις κάποιου κάθε μήνα, σκέφτεσαι δύο φορές πριν φας κάτι που απαγορεύεται" επισήμανε ο Τζορτζ Λέντφορντ, ο οποίος συμμετέχει στο πρόγραμμα εδώ και πέντε χρόνια.

Το άρθρο είναι γραμμένο με ενθουσιώδη τρόπο σχετικά με την σημασία και την αποτελεσματικότητα του πειράματος.

Οταν το διάβασα, θύμωσα. Θεώρησα ότι είναι απαράδεκτο να καλλιεργούνται ενοχές στους ανθρώπους, επειδή έκαναν κάποια λάθος επιλογή για την υγεία τους, όπως να φάνε κάποιο γλυκό ή να πιούν μια μπύρα παραπάνω.

Θα πρέπει να βρούμε τρόπο ώστε εμείς οι ίδιοι, είτε έχουμε κάποιο πρόβλημα υγείας είτε όχι, να επιλέγουμε τα πράγματα που μας βλάπτουν λιγότερο.

Ο ρόλος των επαγγελματιών υγείας, γιατρών νοσηλευτών, φαρμακοποιών, διατροφολόγων κ.τ.λ είναι άραγε να " επιτηρούν" τους ασθενείς ή να τους βοηθούν να κάνουν τις σωστές επιλογές για την ζωή τους.

Μήπως όμως όλη αυτή η απαίτηση για ελευθερία επιλογών, αφορά αυτούς που δεν αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα υγείας;

Πόσο μπορεί να περιμένει κανείς για να εξασκήσει την οποιαδήποτε πίεση, σε κάποιον που καπνίζει και έχει αρχίσει να παρουσιάζει αναπνευστική ανεπάρκεια;

Είναι πολλοί αυτοί που ερμηνεύουν το "στενό μαρκάρισμα" σαν ενδιαφέρον και φροντίδα. Αντίθετα θεωρούν την παραχώρηση ελευθερίας στο τρόπο ζωής τους, σαν αδιαφορία.

Ίσως η αντίδραση μου να προκύπτει από δική μου ανάγκη να "προστατεύω" τους ασθενείς μου και ίσως από αδυναμία να τους πω: "αυτό για σένα απαγορεύεται".

Σίγουρα η προσέγγιση του παραπάνω "πειράματος" απέχει πολύ από τις νεότερες αντιλήψεις περί ενδυνάμωσης (empowerment) των ασθενών με χρόνιο νόσημα, στην αυτοδιαχείρηση τής υγείας τους.

Είναι αυτονόητο ότι δεν υπάρχει μία ενιαία γραμμή: κάθε άνθρωπος φέρνει τα δικά του πιστεύω τους φόβους του, τις προσδοκίες που έχει από το γιατρό, κ.τ.λ.

Πιστεύω ότι η "θεραπευτική συμμαχία" μεταξύ θεραπευτή και ασθενούς είναι αυτό που μπορεί να δώσει, μακροχρόνια, την πιο σωστή ισορροπία ανάμεσα στην αναγκαστική πειθαρχία αφενός και την ποιότητα ζωής του ασθενούς αφετέρου.

Θα επανέλθω για να διευκρινήσω πως ορίζω την έννοια της "θεραπευτικής συμμαχίας".

43 σχόλια:

aspasia by Laura Zei είπε...

Cara Marianna,
vorrei chiederti se posso partecipare scrivendoti in italiano, ma tu puoi rispondermi in greco, poiche' dopo quasi 7 anni in Grecia leggo e parlo greco ma non riesco a scrivere!
Complimenti per il tuo blog!

fillosofos είπε...

Ευχαριστώ ιδιαίτερα για την πρόσκληση παραστώ στην ανάγνωση αυτού του τόσο ενδιαφέροντος ημερολογίου γύρω από τον διαβήτη. Όντας άνθρωπος με διαβήτη τύπου 1 για τα τελευταία 21 χρόνια, χρησιμοποιώ αντλία ινσουλίνης τα τελευταία δύο και συσκευή συνεχούς καταγραφής γλυκόζης το τελευταίο εννιάμηνο, θα ήθελα να προσθέσω με το σχόλιο μου τις δύο δεκάρες γνώσης που έχω μαζέψει όλα αυτά τα χρόνια που προσπαθώ να ζήσω με τον διαβήτη μου.
Κατά την άποψη μου το σημαντικότερο βοήθημα που συνάντησα στην ζωή μου ήταν το παράδειγμα άλλων ανθρώπων με διαβήτη που κατάφεραν στο τέλος να ρυθμίσουν τον διαβήτη τους και να πάρουν την ζωή τους στα χέρια τους.
Η συνειδητοποίηση που με έκανε να αλλάξω συμπεριφορά απέναντι στον διαβήτη μου ήταν το γεγονός ότι δεν υπήρξε κανένας γιατρός που να μπορεί να παρακολουθήσει τον διαβήτη μου 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, όπως κάνω εγώ υποχρεωτικά αφού ζω με αυτόν. Ήμουν ο μόνος που μπορούσε να δώσει στην πάθηση του την προσοχή και την παρακολούθηση που χρειάζονταν για να βγάλω πραγματικά συμπεράσματα και να αντιμετωπίσω την καθημερινότητα.
Νομίζω ότι οι ομάδες από ανθρώπους με διαβήτη που συνεργάζονται στενά μεταξύ τους και με γνώστες γιατρούς και εκπαιδευτές αποτελούν την καλύτερη συνταγή για μια πιο υγιή ζωή.
Δυστυχώς όλα τα πρότυπα που προβάλλει η κοινωνία μας αφορούν υγιείς ανθρώπους που λίγο ή πολύ έχουν τέλεια εικόνα και κανένα πρόβλημα υγείας που να πρέπει να υπερκεράσουν για να μπορέσουν να συμμετέχουν στην ζωή. Έτσι οι περισσότεροι στόχοι που προβάλλονται αφήνουν απ’ έξω όλους εμάς που έχουμε να παλέψουμε με τα αυτονόητα προκειμένου να φέρουμε σε πέρας κάθε ημέρα της ζωής μας. Αυτό το δεδομένο γεγονός μας βγάζει στο περιθώριο απογοητευμένους αφού δεν έχουμε ήρωες να μοιάσουμε, μέτρο υγείας να προσεγγίσουμε.
Εύχομαι αυτό εδώ το ημερολόγιο να δώσει αφορμή σε ανθρώπους να ασχοληθούν με τον διαβήτη τους, να ‘’μετρήσουν’’ καλύτερα την πάθηση τους και να καταφέρουν τον στόχο που είναι ότι ακόμη και αν πάσχουν από διαβήτη μπορούν να μην έχουν ζάχαρο αφού θα το ελέγχουν αποτελεσματικά.

Marianna είπε...

@aspasia

Ma certo que puoi! Sono sicura que puoi anche scrivere in Greco, communque io ti rispondero in Greco per non fare sbagli in Italiano.

Marianna είπε...

@filosofos
Χάρηκα για την άμεση ανταπόκριση.
Νομίζω ότι από αυτά που γράφεις και συ προκύπτει ότι δεν χρειαζόμαστε ήρωες για να τους μοιάσουμε. Ο καθένας μας μπορεί, στο μέτρο του δυνατού να γίνει ήρωας.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣ είπε...

Καλησπέρα και συγχαρητήρια για το blog, κάτι τέτοιο λείπει από την ελληνική μπλογκόσφαιρα!

Περισσότερα αργότερα, καλή αρχή!

mickey είπε...

Καλωσορίσατε στη μπλογκόσφαιρα.

Θερμά συγχαρητήρια κι από μένα!

Aphrodite είπε...

Συγχαρητήρια για το εγχείρημα!!!

Ελειπε κάτι τέτοιο κι εύχομαι να γίνει κόμβος ελπίδας, ανακούφισης και πρακτικής βοήθειας. Αν μη τι άλλο χρειαζόμαστε ΚΑΙ εμείς ενημέρωση ΚΑΙ οι άμεσα ενδιαφερόμενοι και οι γύρω τους ψυχολογική υποστήριξη.

Βαρέθηκα να το αντιμετωπίζουν ακόμη σαν στίγμα ("Ωχαμάν! Εχει διαβήτη! Μακριά γιατί κολλάει/ πού να μπλέκεις τώρα...") και ειλικρινά θα με ενδιέφερε να μάθω πώς κάνεις νέους ανθρώπους, με το invincible της ηλικίας, να το πάρουν σοβαρά και να το παρακολουθούν υπεύθυνα. Οι προτροπές δεν αρκούν φοβάμαι πως...

Καλή χρονιά κι ευχαριστούμε για όλη την στήριξη στον Ντον και την ανοχή & κατανόηση στο τρελλοχωριό!
:)))

dinx είπε...

Αγαπητή Μαριάννα,
Λόγω της δουλειάς μου αν μπορώ να βοηθήσω με οποιοδήποτε τρόπο είμαι στη διάθεση σου.
Αυτή η άξια προσπάθεια ελπίζω να στεφθεί με επιτυχία. Γιατί είναι κάτι που λείπει από τον τόπο.Η επικοινωνία μέσω διαδικτυού λείπειπολύ στη χώρα μας.
Ότι καλύτερο.

Marianna είπε...

@antonios liolios
@mickey
@aphrodite
Σας ευχαριστώ για το καλοσώρισμα!
Ελπίζω να έχει ευρύτερο ενδιαφέρον αυτό το blog έτσι ώστε να αξίζει το κόπο να το επισκέπτεται κανείς, πέραν της "προστασίας" του Don της περιοχής.

Marianna είπε...

@dinx
Ευχαριστώ για την προσφορά, πες μου για την δουλειά σου!

giant13 είπε...

Συγχαρητήρια γιά την πολύτιμη προσπάθεια.
Εύχομαι ολόψυχα καλή συνέχεια.

andy dufresne είπε...

Συγχαρητήρια για την προσπάθεια, καλό κουράγιο και καλή επιτυχία.

Ελπίζω το συγκεκριμένο blog να καταφέρει να πετύχει κάτι σημαντικό,
όχι σαν κάτι άλλα,
ονόματα δε λέμε...

Άλλος έχει τ' όνομα,
άλλος έχει τη χάρη!



Καλή αρχή.

gitsaki είπε...

Αγαπητή Μαριάννα,

Εύχομαι κι εγώ καλή αρχή σε αυτήν την προσπάθεια!

ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣ είπε...

Marianna said

Ελπίζω να έχει ευρύτερο ενδιαφέρον αυτό το blog έτσι ώστε να αξίζει το κόπο να το επισκέπτεται κανείς, πέραν της "προστασίας" του Don της περιοχής.


Μα τι λέτε! Τα καλύτερα χαιρετίσματα μας και τον σεβασμό μας στον Don!

Σοβαρά μιλώντας είναι καιρός οι γιατροί να επικοινωνήσουν με τον κόσμο πέρα από το στενό περιβάλλον ενός ιατρικού γραφείου.

Καλή συνέχεια

ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣ είπε...

Ενδιαφέρον θέμα

Πιστεύω ότι η προσέγγιση σχετίζεται άμεσα με κοινωνικές παραμέτρους. Νομίζω πως Έλληνες ασθενείς θα δεχθούν ευκολότερα κάποιο patronizing από τους Αγγλοσάξωνες (Μήπως μπορείς να μας δώσεις το PubMed link της μελέτης;)

Μου κάνει εντύπωση ότι στην αναφερόμενη μελέτη η απλή δημιουργία ενοχών ήταν αποτελεσματική. Μάλλον η υπενθύμιση αύξησε το compliance

dinx είπε...

Αγαπητή Μαριάννα,
Καλή εβδομάδα. Η δουλειά μου είναι εμπορία νοσομειακών ειδών στην ελληνική επικράτεια και βαλκάνια. Είμαι στη διάθεση σου για οποιαδήποτε βοήθεια. Ότι χρειαστείς είμαι πρόθυμος να βοηθήσω.

Marianna είπε...

Antonios Liolios said...
Πιστεύω ότι η προσέγγιση σχετίζεται άμεσα με κοινωνικές παραμέτρους. Νομίζω πως Έλληνες ασθενείς θα δεχθούν ευκολότερα κάποιο patronizing από τους Αγγλοσάξωνες (Μήπως μπορείς να μας δώσεις το PubMed link της μελέτης;)

--------------------------

Δεν πήρα την μελέτη από επιστημονικό περιοδικό, την διάβασα σε εφημερίδα, και δεν έδινε περισσότερα στοιχεία.
Συμφωνώ ότι οι κοινωνικές δομές παίζουν ρόλο στη σχέση γιατρού -ασθενούς. Αυτό αφορά όχι μόνο τους ασθενείς αλλά και το πως βλέπουν το ρόλο τους οι θεραπευτές.
Πιστεύω ότι οι Αγγλοσάξωνες είναι ακόμα πιο πατερναλιστικοί, όμως λόγω της εξοικείωσης με την έννοια political correct, το περνάνε διαφορετικά στους ασθενείς τους.

Η (συμμόρφωση) compliance δεν προήλθε μόνο λόγω των ενοχών αλλά και από την εντατικοποιημένη παρακολούθηση.
Το ερώτημα μου είναι , θα πρέπει να στοχεύουμε σε compliant ασθενείς ή σε κινητοποιημένους ( motivated) άσχετα από το πόσο συχνά τους ελέγχει κάποιος;

Marianna είπε...

@andy dufresne

Ευχαριστώ για τις ευχές, δεν ξέρω πώς ορίζεται σε αυτό τον χώρο το "σημαντικό" για να έχω και το ανάλογο εργαλείο αξιολόγησης του αποτελέσματος.

swma είπε...

Αγαπητή Μαριάννα,

Ευχαριστώ για την προσφορα σας μέσω του blog!!




:-)
Σώμα

Marianna είπε...

swma said...
Ευχαριστώ για την προσφορα σας μέσω του blog!!

---------------------------------
Ειλικρινά αν τελικά επιτευχθεί ο στόχος, δηλαδή μια ουσιαστική επικοινωνία, θα μου δώσει εμένα πολύ περισσότερα από οτι ΄δίνω εγώ.
Με αυτή την έννοια το ξεκίνησα, όχι για να προσφέρω, αλλά για να ανταλλάξω γνώμες εμπειρίες προβληματισμό.

Andreas είπε...

...δεν θα ξεχάσω όταν είχα εισαχθεί στο νοσοκομείο για την εκπαίδευσή μου, όταν ανακάτεψα το πρώτο μίγμα ινσουλίνης, μου είπαν: "Μπράβο σωστά" και καθώς κρατούσα την σύριγγα μου είπαν: "Τώρα κάνε την ένεση"....Εκεί συνειδητοποίησα για πρώτη φορά, έντονα σοκαρισμένος, ότι από εδώ και στο εξής δεν θα υπάρχει καμιά ξανθιά νοσοκόμα να μου κάνει τις ενέσεις, κανένας γλυκομίλητος νοσηλευτής να μου λέει μπράβο Ανδρέα έκανες σωστά την ένεση....και από τότε ξεκίνησε το άγχος. Την πρώτη περίοδο έντονο αρκετά, όσο περνά ο καιρός γίνεται ρουτίνα, αν απογοητευτείς και κουραστείς γίνεται αναγκαίο κακό, καμιά φορά μπορεί να μην του πολυδίνεις σημασία. Έχει το κακό αυτή η πάθηση ότι δεν σε πονάει κάτι αν η ρύθμισή σου είναι λάθος, αν δεν του δίνεις και πολύ σημασία, αν το αφήνεις στην τύχη του. Από την άλλη μπορεί να ζεις μόνιμα με ένα άγχος, μια στεναχώρια, μια απογοήτευση από τη σισύφεια προσπάθεια να ανεβάσεις την πέτρα στην κορυφή ξέρωντας ότι αυτή θα ξανακυλίσει πίσω. Όταν δε θα πας να επισκευθείς το γιατρό είναι σαν να σε καλεί ο δάσκαλος για να δει την προοδό σου... και τότε ίσως σκεφτείς:"Τα έχω κάνει σκατά τον τελευταίο καιρό..." και στον γιατρό δεν λες ποτέ όλη την αλήθεια. Δεν λες τι σε απασχολεί, τι σε προβληματίζει, τι σε κουράζει. Δεν μπορείς εύκολα να ανοιχθείς σε έναν άνθρωπο που τον ξέρεις τόσο λίγο και ας είναι ο πλέον κατάλληλος. Είναι δύσκολο. Καμιά φορά είναι τόσα αυτά που θες να πεις που μπορεί να μην μπεις καν στον κόπο. Μπορεί να του πεις αυτό που πιστεύεις ότι θέλει να ακούσει και να γυρίσεις να κλειστείς πάλι στο καβούκι σου, ήρεμος μέχρι την επόμενη συνάντηση.
Είναι κατά την άποψή μου το πιο δύσκολο κομμάτι η επικοινωνία ιατρού και ασθενή. Με τα πρέπει, τα απαγορεύεται, τα ποτέ αυτό, ποτέ εκείνο δεν πετυχαίνεις και πολλά. Ίσως να τρομοκρατήσεις τον ασθενή, να τον φορτώσεις με επιπλέον άγχος, ευθύνη αλλά κάποτε αυτό θα ξεσπάσει ή αν δεν ξεσπάσει θα συμβάλλει και αυτό στην αύξηση της δυστυχίας του...
Είμαι 8 χρόνια διαβητικός και ακόμα προσπαθώ να ανοιχτώ στη Μαριάννα κάθε φορά που την βλέπω όλο και περισσότερο. Και αυτό οφείλεται στον τρόπο που με προσεγγίζει. Αν η Μαριάννα ήταν ο γιατρός-μπόγιας δεν θα συνέχιζα να την επισκέπτομαι. Θα έκανα του κεφαλιού μου και δεν θα με ένοιζε ποσώς ούτε για το αν το κράτος χάνει λεφτά από την άστοχη ρύθμιση του ζαχάρου μου, ούτε για τις στατιστικές, ούτε για τα πρέπει και τα απαγορεύεται κανενός.
Θέλει πολύ δουλειά αυτό το πράγμα και αν δεν θες πραγματικά να προσεγγίσεις τον άλλο αλλά το κάνεις επειδή είναι η δουλειά σου, τότε απλά έχεις χάσει εξαρχής....

Ναυαγός είπε...

Έχοντας βαρύτατο οικογενειακό ιστορικό διαβήτη, με τα πρώτα συμπτώματα που μου παρουσιάστηκαν πριν τέσσερα χρόνια, αποφάσισα να αλλάξω δραστικά τη ζωή μου.

Ομολογώ η αλλαγή ήταν σημαντική όσο και διασκεδαστική. Μελέτησα ότι βρήκα μπροστά μου και έψαξα πολύ. Άλλαξα τις διατροφικές μου συνήθειες και ξανάρχισα τη γυμναστική. Το νεαρό της ηλικίας μου βοήθησε στην πλήρη αναστροφή των μετρήσεων.

Όμως το πρόβλημα που αντιμετωπίζω δεν είναι αυτό. Είναι το πως θα πείσω τον ινσουλινοεξαρτώμενο πατέρα μου ότι χρειάζεται να αλλάξει συνήθειες.

Μέχρι πιο σημείο δικαιούμαι να τον πιέσω; Πως θα τον πείσω ότι η αλλαγή των διατροφικών του συνηθειών θα είναι τόσο διασκεδαστική, όσο ήταν για μένα;

Είμαι σίγουρος ότι μπορεί να βελτιώσει τη ζωή του και τον προσδόκιμο όρο ζωής. Συνήθως όμως η ισχύς των επιχειρημάτων μου εξαντλείται μερικές μόνο ημέρες μετά το πέρας των αλλεπάληλων αγγειοπλαστικών που έγιναν τα τελευταία χρόνια.

Περιμένω με αγωνία τα επόμενα ποστ και τις ανάλογες συζητήσεις.

Ναυαγός είπε...

διόρθωση
...τον προσδόκιμο χρόνο ζωής...

blade runner είπε...

Γλυκιά Μαριάννα, καλωσόρισες στη μπλογκόσφαιρα!

Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον το εγχείρημά σου να επικοινωνήσεις και διαδικτυακά ένα τέτοιο ζήτημα. Ειδικά από τη στιγμή που στη χώρα μας οι γιατροί έχουν ταυτιστεί στη συνείδηση των περισσότερων από μας με δυσπρόσιτους επιστήμονες, που σπανίως έχουν χρόνο να συνομιλήσουν με τον κόσμο, ακόμη και σε τετ-α-τετ επαφή, πόσω μαλλον ηλεκτρονικά!

Αλλο ένα βήμα στην επανάσταση που σημαίνει σιγά-σιγά και για την Ελλάδα το internet. Mπορεί να μην πάσχω από διαβήτη, και να μην έχω και περιπτώσεις διαβητικών στο άμεσο περιβάλλον μου (προς το παρόν τουλάχιστον!!!), προσωπικά όμως θα σε επισκέπτομαι συχνά.

Φιλιά και καλή χρονιά να έχεις, στο επιστημονικό πεδίο και (κυρίως) σε όλα τα υπόλοιπα.

Από καρδιάς!

blade runner είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
blade runner είπε...

Σε ό,τι αφορά την ουσία αυτών που έγραψες για το πείραμα, δεν μου κάνει καμία εντύπωση που αυτό πραγματοποιείται στις Η.Π.Α. Υπάρχει μια ολοκληρωτική αντίληψη σε σχέση με πολλά πράγματα στην Αμερική, ένας πατερναλισμός που μπορεί ίσως να ξεκινάει από αγνές προθέσεις, αλλά φτάνει να καταπατά στη συνέχεια θεμελιώδη δικαιώματα της ύπαρξης... Μεγάλο ζήτημα άνοιξες, και δεν αφορά φυσικά αυτό μόνο το θέμα του διαβήτη. Τη διακρίνω αυτή τη νοοτροπία σε αρκετούς συγγενείς μου εξ Αμερικής, και υποθέτω πως είναι υπόγεια παρενέργεια της ζωής τους εκεί. Χωρίς να μου αρέσουν οι γενικεύσεις, νομίζω πως αυτό είναι ένα από τα τρωτά του αμερικανικού τρόπου ζωής.

Επίσης, μου θύμισε όλο αυτό τη μητέρα μου, η προσέγγιση της οποίας ήταν πάντα "μην τρώτε αυτό, μην πίνετε εκείνο, μην δοκιμάζετε από το άλλο", για να μην πάθετε το τάδε, το δείνα κλπ., κλπ., στο μέλλον!". Προαιρετικά δηλαδή! "Ναι, αλλά και οι απολαύσεις της ζωής; Αφού δεν είμαστε καν ασθενείς!". "Προσέχουμε για να έχουμε, αυτά είναι χαζά διλήμματα", απαντούσε εκείνη ορθά-κοφτά. Σε πολλά από αυτά που υποστήριζε είχε απόλυτο δίκιο, μόνο μεγαλώνοντας όμως ανακάλυψα το δικό μου μέτρο, και κατάφερα να μπολιάσω στον τρόπο ζωής μου αρκετές από τις συμβουλές της (μανιώδης με το θέμα της διατροφής, χωρίς να είναι ειδική είχε εντρυφήσει διαβάζοντας βιβλία επί βιβλίων σχετικά!).

Το θέμα όμως είναι να κάνει κανείς αυτή την επιλογή συνειδητά και για τους σωστούς λόγους, όχι ως αποτέλεσμα ενός αιώνιου φόβου. Φαντάζομαι πως η σχέση του ανθρώπου με την τροφή είναι εκτός από στοιχειώδης και ιερή. Αν σκεφτούμε δηλαδή και λίγο... "μεταφυσικά", αν καταλήξεις να φοβάσαι κάθε φορά που ενδίδεις στον πειρασμό να γευτείς "την απαγορευμένη τροφή", αυτή έχω την αίσθηση πως είναι πολύ πιθανότερο να μετατραπεί σε μια μίνι ατομική-βόμβα για την υγεία σου. Ενώ αν έχεις τη σύνεση να αναγνωρίσεις την εγγενή αδυναμία της ανθρώπινης θέλησης να είναι πάντα συμβατή με το αρμόζον και το πρέπον, επιτρέποντας στον εαυτό σου μερικά ολισθήματα, πάντα στα πλαίσια του μέτρου, τότε αυτή η ίδια απαγορευμένη τροφή ενδέχεται να σου χαρίζει κυρίως απόλαυση, και ελάχιστα να σε θέτει σε κίνδυνο.

Και αν ακόμη τα παραπάνω είναι μαι αφελής τοποθέτηση, εξακολουθώ να αναρωτιέμαι πόσο εφικτή μπορεί να είναι η συνέπεια ενός διαβητικού στο τι επιλέγει να τρώει, μέσα στο χρόνο. Είναι δυνατόν να περιμένει κανείς από έναν άνθρωπο να επιδεικνύει μόνιμα τέτοια ατσαλένια θέληση, ιδίως μάλιστα υπό το κράτος του φόβου;

Σίγουρα απαιτείται άλλη προσέγγιση για να επιτευχθεί ένας τέτοιος στόχος. Φοβάμαι ότι η λύση που προτείνει το πείραμα, αφορά συγκεκριμένη μερίδα ασθενών, που έχουν την αντίστοιχη ιδιοσυγκρασία. Αν ήμουν εγώ διαβητική, με το χαρακτήρα που έχω, και ο γιατρός μου με αντιμετώπιζε όπως τους ασθενείς του πειράματος, το προσδόκιμο ζωής που ανέφερε ο ναυαγός θα είχε μειωθεί τάχιστα... Δυστυχώς ή ευτυχώς.

Καλή συνέχεια!

Marianna είπε...

@gitsaki
Sorry δεν φταίω εγώ που κυκλοφορείς incognito.Με άλλο όνομα και avatar σε είχα συσχετίσει, είπα να μην χαιρετάω γνωστους και αγνώστους σαν σε εγκαίνια.
Σε ευχαριστώ που ήρθες και ελπίζω να ξανάρθεις με όποιο όνομα θέλεις, άλλωστε αυτό είναι μέσα στους κανόνες του blogging,που μαθαίνω σιγά σιγά.

Marianna είπε...

@blade runner

Σε ευχαριστώ για το καλωσόρισμα!
Πράγματι το θέμα δεν αφορά μόνο τον διαβήτη.
Εκεί τα πράγματα είναι πιο πιεστικά, αλλά βλέπω ότι μια πολύ έντονη μορφή πουρατανισμού, να βρίσκει την έκφραση της σε θέματα "υγειινής διατροφής και ζωής " γενικότερα, συνεχούς άσκησης, επαφής με την φύση κ.τ.λ

Και λέω ότι είναι πουριτανισμός γιατί προσδίδονται σε αυτές τις δραστηριότητες χαρακτηριστικά που θυμίζουν θρησκεία.

Από την άλλη το άτομο επιφορτίζεται όλο και περισσότερο με την ευθύνη για την υγεία του μεσω της πρόληψης και της εγρήγορσης.
Ορισμένοι δε μοιάζουν να εξαντλούν την "αντίδραση τους" προς το Σύστημα (οτι και αν αυτό σημαίνει) να κάνουν την επανάσταση τους με το να καπνίζουν 3 πακέτα την ημέρα ή να πίνουν μεχρι τελικής πτώσης.
Ποιά είναι η θέση του γιατρού; Αν δεν είναι τόσο αφελής ώστε να πιστεύει ότι η εγκράτεια εξασφαλίζει οτιδήποτε, αλλά έχει ρόλο στο να διαφυλάξει την υγεία του ανθρώπου που έχει απεναντι του

Marianna είπε...

Andreas said...
Θέλει πολύ δουλειά αυτό το πράγμα και αν δεν θες πραγματικά να προσεγγίσεις τον άλλο αλλά το κάνεις επειδή είναι η δουλειά σου, τότε απλά έχεις χάσει εξαρχής....
----------------------
Κατ'αρχήν σε ευχαριστώ για την προσωπική σου κατάθεση. Εχει την αμεσότητα και την βαρύτητα που έχει πάντα κάτι το τόσο προσωπικό.
Συμφωνώ απόλυτα με αυτό που ΄λες στο τέλος, αν είσαι "επαγγελματίας της κατανόησης" θα καταφέρεις να συντονιστείς με αυτούς που είναι ήδη έτοιμοι να το κάνουν. Τους άλλους που πιστεύουν ότι δεν έχει νόημα, δεν θα τους πλησιάσεις καν.
Από την άλλη χρειάζεται να υπάρχει μια απόσταση,(αναφέρομαι τη σχέση γιατρού- ασθενούς, όχιστην κολλητή σου),για να μπορεί κανείς να δει την εμπλοκή και να βοηθήσει.
Με τον ορισμό αυτής της απόστασης παλεύω ακόμα.

Marianna είπε...

@ναυαγός

Το θέμα που θέτετε είναι από τα ουσιαστικά και δύσκολα, στην διαχείρηση τους, θέματα στο χώρο της Ιατρικής αναφορικά με κάθε χρόνιο νόσημα και όχι μόνο.

Πως αλλάζει κανείς τρόπο ζωής έτσι ώστε είτε να προλάβει ή να αντιμετωπίσει προβλήματα υγείας που προκύπτουν από λανθασμένες, μέχρι τώρα, επιλογές.

Αν το ήξερα....
Θα επανέλθω όμως με κάποιο post με την ελπίδα ότι θα με φωτίσετε όλοι εσείς που συμμετεχετε.

gitsaki είπε...

Αγαπητή Μαριάννα,

εγώ ζητώ συγγνώμη - είχα την εντύπωση ότι ήδη το γνώριζες.Άλλο avatar δεν πρόκειται να έχω - σε διαβεβαιώ!

fillosofos είπε...

Η Μαριάννα είπε: «Πως αλλάζει κανείς τρόπο ζωής έτσι ώστε είτε να προλάβει ή να αντιμετωπίσει προβλήματα υγείας που προκύπτουν από λανθασμένες, μέχρι τώρα, επιλογές.»
. . .
Ο μοναδικός τρόπος για να αλλάξεις είναι να έχεις στόχο και προσανατολισμό προς την αλλαγή. Το να φτάσεις στην υγεία πρέπει να είναι ο προορισμός σου και όχι το εμπόδιο στην ζωή σου. Όταν ο στόχος σου είναι υγεία, τότε όλοι οι τρόποι που σου επιτρέπουν να φτάσεις εκεί γίνονται εργαλεία στα χέρια σου.
Το να θέλει κάποιος να ξυπνάει με ζάχαρο 100 το πρωί δεν είναι μόνο θέμα υποταγής στην θέληση του γιατρού και πρόληψης των επιπλοκών στο μέλλον.
Το να ξυπνάς με 100 σημαίνει ότι είσαι έτοιμος να ξεκινήσεις την ημέρα σου όπως εσύ επιθυμείς. Χωρίς την νύστα και το κατούρημα ενός 300 ή την αδυναμία που προκαλεί μια υπογλυκαιμία.
Το ζήτημα είναι ότι ο έρμος ο άνθρωπος με διαβήτη προσπαθεί αλλά δεν τα καταφέρνει. Δεν ξέρει τι είναι να σηκώνεται με 100. Έχει μόνο απογοητεύσεις ότι δεν τα κατάφερε γιατί έκανε αυτό η εκείνο το λάθος. Ενοχές, απώθηση, θάψιμο του διαβήτη και στο τέλος αδιαφορία. Όπως κρύβουν τους αιμομίκτες στις μικρές κοινωνίες. Το ξέρεις ότι κάτι δεν πάει καλά, νομίζεις πως ότι και αν κάνεις είναι λάθος και καίγεσαι. Τα παρατάς!
Το να ζεις έχοντας διαβήτη είναι σαν να ζεις μέσα στο Pacman. Θα φας πολλά φαντασματάκια, φρουτάκια και κλειδιά, αλλά το σίγουρο τέλος είναι ότι θα σε φάνε τα φαντάσματα. Αν αυτό πιστεύεις, τότε είναι φυσικό να ζεις σαν απελπισμένος.
Εδώ χρειάζεται το μοντέλο, το παράδειγμα που δεν υπάρχει σήμερα στην κοινωνία μας. Το μοντέλο της υγιούς ζωής μέσα σε μια χρόνια πάθηση.
Όμως η ζωή δεν είναι Pacman και η υγεία πρέπει να είναι ένας πρωταρχικός στόχος της ζωής μας όπως η αναζήτηση τροφής και κατοικίας.
Για τον διαβήτη σήμερα υπάρχουν αποτελεσματικοί τρόποι θεραπείας που πρέπει να τους μάθουν καλά οι γιατροί και να διδάξουν τους ανθρώπους με διαβήτη να τους χρησιμοποιούν. Το να ξυπνάς με 100 το πρωί σας βεβαιώνω ότι τελικά δεν είναι πολύ δύσκολο. Το ομολογώ και ας μου πήρε 20 χρόνια για να βρω την λύση στο αίνιγμα αυτό.

dinx είπε...

Αγαπητή Μαριάννα,
Το πρόβλημα στη χώρα μας είναι ότι όλοι ασχολούνται με τη θεραπεία του προβλήματος , αντί να ασχοληθούν με την πρόληψη του.
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα που τα γνωρίζετε καλύτερα από εμένα στην ιατρική.
Η προσπάθεια σας είναι αξιέπαινη. Προσπαθείτε για την καλύτερη ενημέρωση και πληροφόρηση του κόσμου για μια από τις πρώτες αιτίες θανάτου στο σύγχρονο κόσμο.
Το ζήτημα είναι να καταλάβει ο γιατρός και ο ασθενής ,οι 2 πλευρές είναι μαζί στον κοινό αγώνα . Ότι η αλλαγή του τρόπου ζωής και διατροφής θα βοηθήσει άμεσα τον ασθενή.
Είναι καθαρά θέμα θέλησης και γνώσης.
Είναι αυτό που αναφέρει ο filosofos..
« Ο μοναδικός τρόπος για να αλλάξεις είναι να έχεις στόχο και προσανατολισμό προς την αλλαγή. Το να φτάσεις στην υγεία πρέπει να είναι ο προορισμός σου και όχι το εμπόδιο στην ζωή σου. Όταν ο στόχος σου είναι υγεία, τότε όλοι οι τρόποι που σου επιτρέπουν να φτάσεις εκεί γίνονται εργαλεία στα χέρια σου.
Το να θέλει κάποιος να ξυπνάει με ζάχαρο 100 το πρωί δεν είναι μόνο θέμα υποταγής στην θέληση του γιατρού και πρόληψης των επιπλοκών στο μέλλον.»

Apostolos είπε...

Μαριάννα καλησπέρα,
ήταν θέμα χρόνου πιστεύω πότε θα έκανες το άλμα και να αποκτήσεις και εσύ το blog σου..και ελπίζω - ή καλύτερα, είμαι σίγουρος - πώς θα είναι ενα blog με ωραίες ιστορίες, ένα μέρος όπου θα μπορώ να ακούσω ωραίες ιστορίες σαν αυτές του φιλόσοφου, του ανδρέα και του blade runner, χωρίς όμως να πρέπει - ή να αισθάνομαι ότι πρέπει - να απαντήσω αμέσως. Απλά να ακούσω και να σκεφτώ. Πιστεύω ότι τα blog είναι μια καλή άσκηση για τα αυτιά μας, όλων μας, να ακούμε καλύτερα, κάτι που συχνά διαπιστώνω ότι εγώ τουλάχιστον ξεχνάω να το κάνω. Από εδώ θα σας ακούω καλύτερα, και από την άλλη, όταν θέλω να μιλήσω και να πω κάτι, η απόσταση Αθήνα Θεσσαλονίκη γίνεται έτσι πιο μικρή απ'ότι με ένα αεροπλάνο. ;) Σας ευχαριστώ πολύ...

mickey είπε...

Μαριάννα,

Αν και θα ήθελα τα πράγματα να είναι σαφώς διαφορετικά, πολύ φοβάμαι πως κάποιοι άνθρωποι προτιμούν να έχουν από πάνω τους κάποιον "χωροφύλακα". Υπάρχουν σαφώς λόγοι που σχετίζονται με το κοινωνικό τους περιβάλλον (ειδικά στην παιδική ηλικία), αλλά ενδεχομένως να υπάρχει και γενετική προδιάθεση για "υπακοή" και "επιβαλλόμενη πειθαρχία" σε ορισμένους.

Το καλύτερο φυσικά θα είναι να εκχωρεί ο ίδιος ο ασθενής το "βαθμό εμπλοκής" του γιατρού στην προσωπική του ζωή σε συνεργασία μαζί του, αλλά νομίζω πως θα ήταν καλύτερα να "συμπληρώσεις" το παρόν post με τη διευκρίνιση της έννοιας της "θεραπευτικής συμμαχίας", ώστε να το συζητήσουμε εκτενέστερα.

Αναμένω λοιπόν με ενδιαφέρον τη συνέχεια.


Υ.Γ. Από μένα τουλάχιστον ούτε υπήρξε ούτε θα υπάρξει καμιά αναφορά στον Don σε αυτό το blog. Επιθυμώ να κάνουμε διάλογο όπως σε οποιοδήποτε άλλο blog (συμμετέχω άλλωστε κατά καιρούς σε αρκετά, ενώ έχω και "ειδικό" ενδιαφέρον για το δικό σου, καθώς πολύ στενός συγγενής μου είναι διαβητικός).

Ελπίζω και άλλοι γιατροί διαφόρων ειδικοτήτων να ακολουθήσουν το παράδειγμά σου και να επικοινωνούν αμεσότερα με τους ενδιαφερόμενους μέσα από αυτό το θαυμαστό μέσο - αν μάλιστα γνωρίζεις ήδη τέτοια blogs, θα ήταν πολύ καλό να μας παραπέμψεις και σε αυτά.

Zontas είπε...

Καλή δύναμη εύχομαι,

τον έχουμε ανάγκη τον διάλογο. Συμφωνώ πως η μόνη δυνατή λύση είναι μια ευέλικτη θεραπευτική συμμαχία ανάμεσα στους φροντιστές και τους θεραπευόμενους. Ο πρώτος όρος μιας τέτοιας συμμαχίας νομίζω είναι να αποδεχτεί η πλευρά των φροντιστών πως είναι δικαίωμα του ασθενούς να χρησιμοποιήσει τη νόσο ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό. Η κριτική και τα άκαμπτα όρια συνήθως δεν βοηθούν, αλλά δεν βοηθά και μια φιλελεύθερη θεραπευτική προσέγγιση που αποτυγχάνει να δει ότι αυτό που πολλές φορές ζητάει ο θεραπευόμενος από τον φροντιστή του είναι μια authoritative γονεική φιγούρα. Δεν μπορείς απλά να λες είναι ενήλικος και δεν είναι δουλειά μου να ικανοποιώ τέτοια αιτήματα.

Γι' αυτό συμφωνώ μια ευέλικτη θεραπευτική συμμαχία που λαμβάνει υπ' όψιν της την προσωπικότητα του θεραπέυόμενου είναι η αποτελεσματικότερη προσέγγιση. Και νομίζω πως μια τέτοια λύση λειτουργεί προστατευτικά και για τις δύο πλευρές.

Εδώ ανοίγει όμως κι ένα άλλο μεγάλο ζήτημα που αξίζει κάποτε να θιγεί. Πως υποστηρίζεται ο φροντιστής για να προστατευτεί από το burn out, πως διασφαλίζει κανείς το γεγονός ότι μπορεί να συνεχίζει να βρίσκει αυτό που κάνει purposeful & meaningful χωρίς να καταφεύγει στην επιτηδευμένη αδιαφορία για να γλυτώσει από αυτά που δεν αντέχει. Αυτό το κομμάτι της εξίσωσης είναι μάλλον που πρέπει να λύσουμε πρώτο γιατί αλλιώς η αλυσίδα των εξισώσεων όταν φτάνουμε στον θεραπεύομενο καταλήγει να είναι 'άλυτη'.

Να ευχηθώ ξανά καλή δύναμη, δεν είναι εύκολο το εγχείρημα, μακάρι να πετύχει και να γίνει παράδειγμα.

Marianna είπε...

Zontas said...
Γι' αυτό συμφωνώ μια ευέλικτη θεραπευτική συμμαχία που λαμβάνει υπ' όψιν της την προσωπικότητα του θεραπέυόμενου είναι η αποτελεσματικότερη προσέγγιση. Και νομίζω πως μια τέτοια λύση λειτουργεί προστατευτικά και για τις δύο πλευρές.

--------------------------------

Στο χρόνιο νόσημα, όπως ο διαβήτης, όπου ο ασθενής καλείται σε καθημερινή βάση να ασχολείται με την ρύθμιση του σακχάρου (ενέσεις, διατροφή, αναπροσαρμογή δόσης ινσουλίνης, υπογλυκαιμίες κ.τ.λ) η σχέση γιατρού ασθενούς διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο. Το ερώτημα που τίθεται είναι: πώς;
Στο να τον ελέγχει; να τον βοηθάει να κάνει τις σωστές επιλογές; να τον ενθαρρύνει;

Πιστεύω ότι στην μακρόχρονη πορεία της σχέσης μπορεί να υιοθετηθούν διάφορες στάσεις, που δεν εξαρτώνται μόνο από την προσωπικότητα του θεραπευόμενου, αλλά και από την φάση στην οποία βρίσκεται σε σχέση με το νόσημα του.

Ασθενείς με πολύ ανεξάρτητο χαρακτήρα και έντονο το αίσθημα αυτοδιαχείρισης του προβλήματος τους, μπορεί, για κάποιο διάστημα, να πρέπει να ακουμπήσουν απάνω μας για να τους απαλλάξουμε εντελώς από το να φροντίζουν αυτοί τον διαβήτη τους.

Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα μας το ζητήσουν, γιατί δεν έχουν συνηθίσει να το κάνουν, χρειάζεται εγρήγορση για να καταλάβουμε ότι το χρειάζονται και να το προτείνουμε.

Το burnout είναι πράγματι μεγάλο θέμα. Νοσταλγώ την εμπειρία που είχα από την συμμετοχή μου σε ομάδες Balint, όταν έκανα ειδικότητα.

Για τους συναδέλφους μου, στο χώρο έξω από την ψυχιατρική, υπάρχει απίστευτη αντίσταση στο να αποδεχθούν ότι ο θεραπευόμενος έχει και πρέπει να έχει καθοριστικό λόγο στις επιλογές που αφορούν τα θέματα υγείας του.
Σχετικά με το δικαίωμα του να χρησιμοποιεί την νόσο ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό, θα επανέλθω. Διερωτώμαι αν πρόκειται για ελεύθερη επιλογή ή άρνηση αποδοχής του προβλήματος που εκφράζεται με αυτοκαταστροφικότητα.

Zontas είπε...

Θα συμφωνήσω ότι η στάση του γιατρού εξαρτάται όχι μόνο από την προσωπικότητα του ασθενούς αλλά και από τη φάση στην οποία βρίσκεται ο ασθενής τόσο σε σχέση με το νόσημα του, όσο και σε σχέση με το πως τοποθετείται απέναντι στη ζωή του επι συνόλω αλλά και από τη 'φάση' στην οποία βρίσκεται η θεραπευτική σχέση. Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται η δυσκολία, πρόκειται για μια διαρκώς μεταβαλλόμενη συνθήκη. Η πρώτη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι μια ομάδα μπορεί σίγουρα πιό εύκολα να σηκώσει τέτοιο βάρος όταν πρόκειται για ασθενείς με χρόνια νοσήματα - εξειδικευμένο προσωπικό που θα αναλάβει την υποστήριξη, την ενημέρωση και την εκπαίδευση του ασθενούς και θα σηκώσει το βάρος της διαχείρισης.

Ένα πολύ σημαντικό άγχος για τον ασθενή, που συχνά λειτουργεί καταστροφικά για τη σχέση, είναι το άγχος που γεννάει η εξάρτηση από το γιατρό του. Πόσο μπορώ να εμπιστευτώ το γιατρό μου; Θα με εξαπατήσει, θα με εγκαταλείψει, θα νοιαστεί περισσότερο για το οικονομικό όφελος, είναι τόσο ικανός να με βοηθήσει όσο ισχυρίζεται, πως θα νιώσω όταν διαψευστώ; Συχνά η στάση απέναντι στο γιατρό και την αγωγή είναι μια προσπάθεια να διερευνηθούν αυτά τα ερωτήματα και να καθυσηχαστούν αυτά τα άγχη ή να επιβεβαιωθούν οι χειρότερες προβλέψεις μας ώστε να πάψουμε να προσδοκούμε. Νομίζω ότι τετοια ζητήματα υπάρχουν για όλους μας. Ο γιατρός που εργάζεται έξω από το πλαίσιο μιας ομάδας, είναι δύσκολο να είναι πάντα έτοιμος να αφουγκραστεί τα άγχη του ασθενούς και να μεταβάλλει διαρκώς τη στάση του & ευέλικτα, ώστε να τον ανακουφίζει κατάλληλα. Μάλλον για να ακριβολογώ είναι σχεδόν αδύνατον.

Οπότε νομίζω οι συνάδελφοι σας που αρνούνται τη συμμετοχή του ασθενούς στη λήψη αποφάσεων προσπαθούν να αποφύγουν το πρόβλημα παγιώνοντας τους ρόλους. Απ΄την άλλη βέβαια μάλλον δεν καταλαβαίνουν πως έτσι πολλαπλασιάζουν το δικό τους στρες και μειώνουν την ικανοποίηση από τη δουλειά τους. Θα ήταν σίγουρα πιό ορθολογικό να παραδεχτούν κατ' αρχήν πως χρειάζονται την υποστήριξη μιας ομάδας και να ξεφορτωθούν λίγες ευθύνες. Επίσης θα ήταν νομίζω μεγάλη ανακούφιση να εμπλέξουν τον ασθενή στη λήψη αποφάσεων. Για να το κάνουν βέβαια αυτό χρειάζονται υποστήριξη και γιατί όχι εκπαίδευση. Νομίζω το evidence based practice σταδιακά θα φέρει και τέτοιου είδους αλλαγές σε όλους τους τομείς των υπηρεσιών υγείας.

kalia είπε...

Καλή αρχή

blade runner είπε...

Το κείμενο που ακολουθεί, είναι μια αναφορά στο πως μπορεί η μέθοδος αυτού που αποκαλείται "γητευτής των αλόγων", (αλλά στην πραγματικότητα είναι απλώς κάποιος που μπορεί να τα αφουγκραστεί και να τα προσεγγίσει διαφορετικά και χωρίς περιττή βία, με σεβασμό στο άλογο και με αποτέλεσμα την τελική συγκατάθεση του αλόγου) να εφαρμοστεί ή να συνδυαστεί στην περίπτωση των διαβητικών.

Ολο το σχετικό άρθρο, μέρος του οποίου είναι αυτό που παραθέτω εδώ, βρίσκεται εδώ, κι έπεσα πάνω του καθώς έκανα surfing με αφορμή το post στο doncat σχετικά με τα αγαπημένα μας άλογα:
http://spectrum.diabetesjournals.org/cgi/content/full/16/4/269


"The Horse Whisperer Paradigm

In contrast to the cowboy practice of breaking horses through fear and domination is the legacy of Monty Roberts, whose amazing discovery of how to use the language of wild horses led to the cultural popularization of horse whisperers through the Robert Redford film, "The Horse Whisperer," and the Nicholas Evans novel of the same name on which the film was based.3 What many people don’t know is that both the novel and the film were based on Mr. Roberts’ 1996 autobiography, The Man Who Listens to Horses.4

Note that Mr. Roberts emphasized in the title of his autobiography not his role as a communicator or "whisperer," but rather his part as a listener to the natural language of horses. As he described in the book, "If you can use your skills as a trainer to open a door that a horse wants to go through, then you have a horse as a willing partner instead of your unwilling subject."4

How did Mr. Roberts learn to listen to horses? In his own words, "I watched my father breaking horses, and I was repelled by the violence involved in the traditional methods he and all the other ranchers used. I watched him tie up six horses at a time in a corral, the horses evenly spaced, and each one at his post. My father proceeded to tie up their hind legs so they could not move, and then he would deliberately frighten them by throwing a weighted sack at their hindquarters. Of course, they would resist. In my father’s view, when the horses were totally submissive and showed no defiance, no matter what he did, then he had broken them. And ‘broken’ was the right word. These horses were traumatized and worked only out of fear. This was tyranny."4

Instead, he wrote, he sought "a nonviolent way of communicating my intent while respecting this horse’s rights. It was up to me to listen, to read the signals, and to show that I understood the [horse’s] language by the speed and accuracy of my response."4

Mr. Roberts rejects the term "horse whisperer" as too mystical. He believes that common sense and keen observation lead to first a conversation and then a contract between himself and the horse that he is "joining up with."

This concept that one need not frighten or dominate a horse in order to earn its cooperation or compliance strikes me as a remarkable parallel to our shifting paradigm of diabetes patient education and care in the 21st century."

Marianna είπε...

blade runner said....
αλλά στην πραγματικότητα είναι απλώς κάποιος που μπορεί να τα αφουγκραστεί και να τα προσεγγίσει διαφορετικά και χωρίς περιττή βία, με σεβασμό στο άλογο και με αποτέλεσμα την τελική συγκατάθεση του αλόγου) να εφαρμοστεί ή να συνδυαστεί στην περίπτωση των διαβητικών.
-----------
Με εντυπωσίασες με την αναφορά σου σε αυτό το άρθρο. Το είχα βρει πριν από 8μήνες και το χρησιμοποίησα σε ένα εκπαιδευτικό μου σεμινάριο.
Ναι έτσι είναι τα πράγματα, αλλά πρέπει να πω ότι για να αφουγκραστείς το άλογο, να το πλησιάσεις με σεβασμό και τελικά να γίνεις ένα μαζί του, πρέπει να μην το φοβάσαι. Δεν είναι εύκολο, ιδίως αν πρόκειται για αθλητικό άλογο που έχει απαιτήσεις από εσένα. Όταν νοιώσει τον φόβο σου, σε διαβεβαιώ ότι τον νοιώθει αμέσως, γιατί είσαι σφιγμένος σε λάθος μέρος (στα ηνία αντί για τα πόδια)τότε θα κάνει ότι θέλει. Αυτό σε τρομάζει περισσότερο και νάτος ο φαύλος κύκλος , έκλεισε.

Το ίδιο είναι και με τον ασθενή, αν φοβάσαι(την κριτική του ή τη νόσο του) θα τον πλησιάσεις αυταρχικά και αυτός θα αντιδράσει.

Σε προηγούμενο σου σχόλιο, εξέφρασες τόση νοσταλγία για την μοναδική μέχρι τώρα, εμπειρία σου με ίππευση. Δεν είναι κανένα άπιαστο όνειρο, έλα να πάμε μια Κυριακή πρωί να το ξαναζήσεις .

blade runner είπε...

Με πολλή μου χαρά Μαριάννα. Αυτό είναι κάτι που ειλικρινά θα ήθελα πολύ να ξαναζήσω!

Καλημέρα!

Ein Steppenwolf είπε...

Στο βιβλίο The Starfish and the Spider: The Unstoppable Power of Leaderless Organizations διάβασα για την Alcoholics Anonymous και το πώς γεννήθηκε:

As soon as someone told him what to do, Bill [Wilson] would rationalize away the advice and pick up a drink instead. It was on this point that the breakthrough came. Bill realized that he could get help from other people who were in the same predicament. Other people with the same problem would be equals. It's easy to rebel against a shrink. It's much harder to dismiss your peers.

Με το πέρασμα του χρόνου δημιουργήθηκαν ανάλογες οργανώσεις για την καταπολέμηση και άλλων ειδών εξάρτησης, απ' το τζόγο ως το κάπνισμα.

Υπάρχει κάποια τέτοια οργάνωση για διαβητικούς; Αν όχι, ίσως θα ήταν μια καλή ιδέα.