Τετάρτη, Μαρτίου 01, 2017

Υπογλυκαιμία. Μέρος 2ο


Στο δεύτερο  post για την υπογλυκαιμία θα προσπαθήσω να απαντήσω στα ερωτήματα που έθεσε ο σχολιαστής Ευαγγέλου και που αποτελούν θέμα για πολλούς.

Ο λόγος που εμείς οι θεραπευτές επιμένουμε στο να αποφεύγονται οι υπογλυκαιμίες, εκτός των άλλων που θα αναφερθούν, είναι ότι οι υπογλυκαιμία κατά κανόνα ακολουθείται από αυτό που ονομάζουμε, αντιδραστική υπεργλυκαιμία.

Ο οργανισμός όπως ανέφερα στο προηγούμενο, θα κάνει ότι μπορεί για να αντιμετωπίσει την υπογλυκαιμία, όλες οι ορμόνες που αναφέρθηκαν έχουν σαν στόχο να επαναφέρουν στο φυσιολογικό, τα επίπεδα  γλυκόζης στο αίμα.

Γιατί; Επειδή η γλυκόζη είναι η μόνη πηγή ενέργειας για τον εγκέφαλο.

Έτσι λοιπόν η αδρεναλίνη η αυξητική θα κινητοποιήσουν τα αποθέματα γλυκόζης στο σώμα μας η δε γλυκαγόνη θα μεταφέρει το γλυκογόνο του ήπατος (αυτή είναι η αποθήκη γλυκόζης του οργανισμού) ώστε να ανέβουν τα επίπεδα ζαχάρου.

Όσο πιο γρήγορα και αποτελεσματικά το κάνουμε εμείς τόσο μικρότερη θα είναι η δράση των αντισταθμιστικών ορμονών.

Στα χρόνια που έκανα την εξειδίκευση στο Διαβήτη, στο Λονδίνο, συμμετείχα σε ένα ερευνητικό πρόγραμμα και είχα τότε την εμπειρία μεγάλης υπογλυκαιμίας.

Ακόμα και όταν τα επίπεδα ζαχάρου μου πήγαν από το 40 στο 130 εγώ συνέχιζα να τρώω ότι έβρισκα μπροστά μου, τόσο από πείνα όσο και από τον πανικό που μου είχε προκαλέσει η αίσθηση ότι χάνομαι, την ώρα της υπογλυκαιμίας.

Να προσθέσω εδώ ότι πολλές φορές η υπογλυκαιμία προκαλεί γαστροπάρεση , κατάσταση στην οποία υπάρχει μειωμένη κινητικότητα του στομάχου, με αποτέλεσμα να μην απορροφώνται αυτά που τρώμε.   

Συμπερασματικά είναι δύσκολο να υπάρξει σημαντική υπογλυκαιμία χωρίς να ακολουθηθεί από υπεργλυκαιμία.

Ως προς τα συμπτώματα, πράγματι μπορεί να διαφέρουν ακόμα και στο  ίδιο άτομο. Αυτό έχει να κάνει με το πόσο «βαρειά» είναι η υπογλυκαιμία.

Ενας βασικός κανόνας είναι: κάθε περίεργο σύμπτωμα, έστω και αν δεν είναι αυτό που για σας είναι η γνώριμη υπογλυκαιμία, θα πρέπει να σας κάνει να σκεφθείτε ότι μπορεί να έχει πέσει το ζάχαρο κάτω από τα φυσιολογικά.

Γιατι άλλοτε φτάνει μια πορτοκαλάδα και άλλοτε όχι;

Εξαρτάται από το ποσο ενεργή ινσουλίνη έχετε από το τι έχει προηγηθεί, άσκηση και πόσο μεγάλης έντασηςκ.τ.λ

Σχετικά με τις ανεπίγνωστες υπογλυκαιμίες, θα πω ότι είναι μια σοβαρή κατάσταση τόσο που είναι ένας από τους βασικούς λόγους για να βάλει κανείς αντλία συνεχούς έγχυσης ινσουλίνης.

Ανεπίγνωστη είναι ότι κανείς δεν έχει απολύτως κανένα σύμπτωμα έστω και αν το ζάχαρο του είναι στο 30μγ, όχι όταν κάποια ήπια συμπτώματα αλλά δεν τα αξιολογεί.

Στο ερώτημα θα μπορούσε να χάσει κανείς τη ζωή του από υπογλυκαιμία; Η απάντηση είναι θεωρητικά ναι, στην πράξη όμως αυτό είναι σπανιότατο.

Ασχολούμαι μόνο με διαβήτη 34 χρόνια ζήτημα είναι αν το έχω αντιμετωπίσει πάνω από 2 φορές.

Θα υπάρξει συνέχεια στο θέμα γιατι υπάρχουν ακόμα πολλές πτυχές που δεν καλύφθηκαν.

Θα ήταν ενδιαφέρον να μας πείτε τις εμπειρίες σας και τους φόβους σας γύρω από το θέμα



    

11 σχόλια:

Unknown είπε...

Αυτό που πραγματικά με χάλαγε - ΠΟΛΥ - στις μεγάλες υπογλυκαιμίες που ένιωθα να έρχονται, είναι ότι άλλαζε δραματικά η διάθεσή μου.
Πέρναγα μέσα από κάτι σκοτοδίνες , νόμιζα ότι θα γίνει πόλεμος με τους Τούρκους, ότι μου τελειώνουν τα ευρώ και θα έχω μόνο δραχμές, θα σκοτωθούν οι δικοί μου… κτλ.
Μόλις έτρωγα ένα-δυό lactaκια, όλα έφτιαχναν και έτρεχα να πληρώσω τον ΕΝΦΙΑ χαρούμενος.
Θα προτιμούσα στις ερχόμενες μεγάλες υπογλυκαιμίες να νιώθω όμορφα, γαλήνια, ειρηνικά, παραδεισένια έστω…

Ringo106R

Unknown είπε...

Αποφάσισα τελευταία στιγμή να αλλάξω το κείμενο και να ξεκινήσω από τον επίλογο γιατί δεν θέλω να τρομάξω κυρίως νέους ανθρώπους με πρόσφατο διαβήτη. Αυτό γιατί σκέφτηκα πως ίσως όσα γράφω φαίνονται τρομακτικά. Ο επίλογος-συμπέρασμα λοιπόν θα ήταν πως οι υπογλυκαιμίες δεν πρέπει να μας τρομάζουν, πως είναι αναγκαίο κακό, όμως αντιμετωπίσιμες. Είχα ξεκινήσει γράφοντας πως η υπογλυκαιμία για μένα είναι σαν τον σεισμό, έρχεται εκεί που δεν τον περιμένεις και φυσικά σε πανικοβάλει! Χθες γυρνώντας σπίτι ήμουν λίγο τρομαγμένος από μια υπογλυκαιμία που βίωσα πηγαίνοντας το απόγευμα στην δουλειά. Φεύγοντας μετά το μεσημεριανό φαγητό και θεωρώντας πως έχω κάνει τις συνηθισμένες σωστές μονάδες που μου χρειάζονται, οδηγώντας στην εθνική αρχίζω να νοιώθω περίεργα, τρέμουλο και εφίδρωση και καταλαβαίνω πως πρόκειται για υπογλυκαιμία. Στην αρχή δεν το πίστεψα γιατί μου φάνηκε περίεργο επειδή είχα την αίσθηση πως έφαγα πολύ και περίμενα μάλλον ανεβασμένες τιμές γλυκόζης και σκέφτηκα μήπως είναι ιδέα μου ή έντονο άγχος ή ίσως μια κρίση πανικού. Έχοντας μάθει να ξεχωρίζω τα συμπτώματα σκέπτομαι τι κάνω τώρα που βιάζομαι να πάω στην δουλειά, δεν υπάρχει χώρος να σταθμεύσω και πρέπει και να οδηγώ. Αυτόματη αντίδραση: ας πατήσω κι άλλο το γκάζι να φτάσω γρήγορα κάπου να μπορέσω να κάνω μέτρηση και να πάρω ταμπλέτες γλυκόζης που έχω πάντα μαζί μου. Σκέπτομαι αν δεν χάσω τις αισθήσεις θα πάω από τροχαίο ή θα προκαλέσω τροχαίο! Προσπαθώ να ηρεμήσω αν και τα συμπτώματα όπως είναι φυσικό γίνονται πιο έντονα και με πιάνει πλέον πανικός. Εύχομαι μέσα μου να μην χάσω τις αισθήσεις και οι αρνητικές συγκυρίες συνεχίζονται: κυκλοφοριακό κομφούζιο, να μην βρίσκω να παρκάρω, να κοιτάω την ώρα να περνά , να κάνω γύρους για να μπορέσω να σταθμεύσω κάπου, να μαγκώνει το φερμουάρ από το τσαντάκι όπου έχω τον μετρητή! Η τιμή ήταν 47 αφού τελικά κατάφερα να σταματήσω το αμάξι για να κάνω μέτρηση και να διορθώσω την υπογλυκαιμία. Οπότε θα μπορούσα να πω τέλος καλό, όλα καλά, μια απλή περιπέτεια. Απλά με προβληματίζει η κοινωνική διάσταση του θέματος. Πόσο κατανοητό θα γινόταν αν έλεγα στην δουλειά μου πως άργησα 15 λεπτά γιατί είχα πάθει υπογλυκαιμία; Μου έχει τύχει αρκετές φορές να παθαίνω την ώρα που πρέπει να φύγω και να οδηγήσω και αυτό είναι το χειρότερο. Ακόμα και σε πολλούς διαβητικούς θεωρώ πως η ενημέρωση είναι λειψή οπότε πόσο μάλλον να έχω την απαίτηση από έναν μη διαβητικό να κατανοήσει πως νιώθω εκείνη την στιγμή. Αν για παράδειγμα τύχαινε να ζητήσω την βοήθεια από κάποιον άλλο; Θυμάμαι μια φορά περιμένοντας με μία φίλη σε εστιατόριο την παραγγελία για να φάμε, πηγαίνω στην τουαλέτα για να κάνω ένεση ινσουλίνης και επιστρέφοντας μας λένε πως έγινε κάποιο λάθος στην ηλεκτρονική καταχώριση της παραγγελίας και πως πρέπει να παραγγείλουμε εκ νέου. Αποτέλεσμα να καθυστερήσει πολύ να έρθει το φαγητό και φυσικά να πάθω υπογλυκαιμία. Οι ταμπλέτες δεν με κάλυπταν και ζητώ ιδρωμένος, πανικόβλητος, με τρέμουλο και σχεδόν τραυλίζοντας να μου φέρουν γρήγορα ένα χυμό. Αισθάνθηκα άσχημα απέναντι στην φίλη μου που δεν ήξερε πως είμαι διαβητικός και της εξηγώ πως έχω πάθει υπογλυκαιμία. Γυρίζει και μου λέει: και εγώ καμιά φορά το παθαίνω και θέλω σαν τρελή να φάω σοκολάτα. Εννοούσε την λιγούρα και επιθυμία για γλυκό, οπότε φυσικά δεν μπορούσε να καταλάβει πως ένιωθα εκείνη την στιγμή , αλλά ούτε και ήμουν σε θέση να της εξηγήσω . Αργότερα βέβαια της εξήγησα πως είμαι διαβητικός και τι συμβαίνει με τις υπογλυκαιμίες. Το μετάνιωσα που δεν της το είχα ήδη πει . Το συμπέρασμα είναι πως το ταμπού (τουλάχιστον εγώ το έχω βιώσει) δεν είναι καλό να μάθουν οι άλλοι πως είσαι διαβητικός όχι μόνο δεν ωφελεί , αλλά δημιουργεί άγχος και προβλήματα. Πάνω σε αυτό θα ήθελα να μάθω πώς το αντιμετωπίζουν άλλοι φίλοι διαβητικοί.

Unknown είπε...

Μου έκανε εντύπωση στην συνάντηση που είχαμε- εύχομαι να γίνουν και άλλες τέτοιες για να έχουμε διάλογο και επικοινωνία μεταξύ μας και με την ευκαιρία να ευχαριστήσω εκ νέου που μας δίνεται αυτή η δυνατότητα μέσα από αυτό το blog- πως ένας κύριος (οδοντίατρος αν θυμάμαι καλά) είπε πως προτιμά να κάνει παρέα με διαβητικούς, έτσι δεν έχει πρόβλημα για παράδειγμα όταν πάνε όλοι μαζί έξω για φαγητό. Βέβαια αναρωτιέμαι αν ένας διαβητικός είναι κατά κάποιο τρόπο κοινωνικά αποκλεισμένος, αν μπορεί να συνυπάρχει χωρίς κανένα πρόβλημα μόνο μαζί με άλλους διαβητικούς και τι συμβαίνει στις κοινωνικές συναναστροφές με ανθρώπους που δεν έχουν τέτοιο θέμα και φυσικά δεν τους αφορά να μάθουν τι είναι αυτό. Τι γίνεται όταν πρέπει να μετρήσεις το ζάχαρό σου σε δημόσιο χώρο; Τι θα σκεφτούν αν σε δουν να τρυπιέσαι και δεν ξέρουν τι είναι αυτό και τι κάνεις; Προτιμώ να το κάνω κρυφά και λογικό είναι να μου δημιουργεί άγχος και πρακτικά να μην είναι εύκολο όταν είμαι εκτός σπιτιού ή στην δουλειά. Ας μην αναφερθώ στο θέμα της ένεσης, που είμαι αναγκασμένος να ψάχνω τουαλέτα να το κάνω κρυφά νιώθοντας πως συμπεριφέρομαι όπως ένας τοξικομανής. Θα ήθελα πάνω σε αυτά να μάθω πως το βιώνουν και άλλοι. Τα θετικά είναι –για μένα- πως πολλές φορές οι υπογλυκαιμίες είναι προβλεπόμενες, για παράδειγμα παραπάνω άσκηση ή κούραση ή λιγότερο φαγητό, οπότε εκεί μπορώ να επέμβω από πριν. Για μένα είναι απαραίτητο να έχω πάντα και παντού μαζί μου ταμπλέτες γλυκόζης , γιατί όπως έγραψα και στην αρχή η υπογλυκαιμία είναι σαν τον σεισμό , ο οποίος δεν ξέρω πού και πότε θα με βρει. Επίσης θεωρώ πως σε περίπτωση που δεν είμαι σίγουρος αν έχω πάθει υπογλυκαιμία ,δεν μπορώ να αξιολογήσω τα συμπτώματα και δεν μπορώ εκείνη την στιγμή να κάνω μέτρηση πως είναι προτιμότερο να κάνω ό,τι θα έκανα αντιμετωπίζοντας μια υπογλυκαιμία και είναι μικρότερο κακό να μην έχω και απλά να ανέβει το ζάχαρο από το να έχω και να το αφήσω χωρίς να ξέρω τι θα γίνει μετά. Και πάνω σε αυτό θα ήθελα να ξέρω αν κάνω σωστά ή λάθος. Τέλος θα ήθελα να απευθυνθώ στον χρήστη Jim όσον αφορά τα lactaκια. Ξέρουμε πως σε περίπτωση υπογλυκαιμίας χρειάζεται γρήγορη δράση , χυμός , ζάχαρη λιωμένη σε νερό και όχι απλή και πως μια σοκολάτα ή ένα γλυκό δεν βοηθά καθώς θα χρειαστεί ώρα για ανεβάσει το ζάχαρο. Οπότε δεν ξέρω κατά πόσο τα σοκολατάκια είναι αποτελεσματικά . Η υπογλυκαιμία είναι σαν τον σεισμό, όμως , όπως μας λένε οι επιστήμονες πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τους σεισμούς και αν έχουμε κατάλληλη πρόληψη και αντισεισμική προστασία δεν κινδυνεύουμε. Χυμός σπίτι, ταμπλέτες μαζί έξω και η υπογλυκαιμία μετά από μισή ώρα αποτελεί παρελθόν

Marianna είπε...

Jim cocojim ειπε: νόμιζα ότι θα γίνει πόλεμος με τους Τούρκους, ότι μου τελειώνουν τα ευρώ και θα έχω μόνο δραχμές, θα σκοτωθούν οι δικοί μου… κτλ.

Ανησυχω , νοιώθω πολύ συχνά έτσι, θα αρχίσω να μετράω ζάχαρο

Marianna είπε...

Ο Ευαγγέλου έβαλε για συζήτηση πολλά και σημαντικά θέματα.Δεν θα πω τη δική μου θέση γιατι νομίζω οτι είναι πολύ πιο ενδιαφέρον να ακούσουμε τις δικές σας απόψεις.
Μόνο μια σχολαστική παρατήρηση. Μην περιμένετε να μετρήσετε για να πάρετε τη γλυκόζη, αν η μέτρηση είναι δύσκολη πάρτε τη γλυκόζη έστω και αν ηταν κρίση πανικού και όχι υπογλυκαιμία. Δεν πειράζει τόσο όσοη μη έγκαιρη αντιμετώπιση.

lia είπε...

Ως μαμά θα σταματήσω σε δυο σημεία από τα πολλά που θίγει ο κ. Ευαγγέλου .
“γιατί δεν θέλω να τρομάξω κυρίως νέους ανθρώπους”
Ναι όταν κάτι αφορά και παιδιά και μάλιστα μικρά πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί στο πως εκφραζόμαστε. Όχι βέβαια για να κρύψει κανείς κάτι μα γιατί ο τρόπος που το προσεγγίζει ίσως και να ναι η μισή λύση .Στην αρχή της διάγνωσης χρειάστηκε πολλές φορές ν αλλάξω κανάλι τελευταία στιγμή , βραδινές κυρίως ώρες, γιατί τα σποτ του Υπουργείου για τον διαβήτη λες και φτιάχτηκαν από κάποιους που δεν γνωρίζουν ότι υπάρχει και νεανικός. Τώρα και γνωρίζει καλύτερα και μεγάλωσε περισσότερο και έπαψε εντελώς να βλέπει τηλεόραση! Μ αρέσει που μπήκε αυτό το θέμα γιατί ελπίζω σύντομα να γράψει μόνη της σ αυτό το μπλογκ!
«Το μετάνιωσα που δεν της το είχα ήδη πει»
Την επόμενη μέρα της διάγνωσης συζητήσαμε με την μικρή και αποφασίσαμε από κοινού να το πούμε σε όλους .Στη μικρή επαρχιακή πόλη που ζούμε η κόρη μου είναι η πρώτη που το ξέρουν όλοι –εγώ έως τότε δεν ήξερα άλλο παιδί εκτός της φίλης που διαγνώστηκε 6 μήνες πριν και έως σήμερα η πρότερη γνώση τους μας προσφέρει μεγάλη βοήθεια-.
Κάνει την ινσουλίνη της από την πρώτη στιγμή μπροστά στους φίλους της και αν είναι έξω το κάνει εκεί που βρίσκεται διακριτικά πάντα και ανάλογα τη διάθεση της . Αν δεν θέλει πάει στην τουαλέτα. Αλλά αυτό εξαρτάται από εκείνη και τη διάθεση της και όχι από τους άλλους. Δεν είναι ιδεατά. Και την φέρνουν σε δύσκολη θέση και συμβαίνουν διάφορα όχι ευχάριστα , σχεδόν πάντα με τους περίεργους μεγάλους .
Όμως η ίδια δε μιλάει γι αυτό παρά μόνο όταν θέλει και βάζει πολλές φορές στη θέση τους ευγενικά μεγάλους. Γενικά νομίζω πως τα παιδιά , αν τα αφήσεις ελεύθερα, μπορούν να σε διδάξουν συμπεριφορές.
Πάντως εγώ μαθαίνω από κείνη. Ίσως βέβαια γιατί σέβομαι τα όρια της αλλά και γιατί φρόντισε η αγαπημένη μας γιατρίνα να μου υπενθυμίσει νωρίς πως ο διαβήτης «μας» δεν είναι «μας» αλλά «της».

Καλή συνέχεια!

lia είπε...

Να προσθέσω για το κυρίως θέμα πως απο την αρχή το μεγαλύτερο μου πρόβλημα με τις υπογλυκαιμίες της ήταν η θετική στάση της προς αυτές αφού τις θεωρούσε ευκαιρία για γλυκό. Τώρα έχει συνειδητοποιήσει την πραγματική διάσταση τους αλλά και πάλι πιστεύω πως κάποιες φορές το ίδιο κάνει.Με τα σχόλια του Jim διαπιστώνω πως πάντα θα αναζητά κανείς μια ευκαιρία για σοκολάτα!

Unknown είπε...

Σε όσα έγραψε η lia έχω να πω πως συμφωνώ απόλυτα πως μαθαίνουμε πολλές φορές από τη συμπεριφορά των παιδιών. Είναι ανάσα αισιοδοξίας πως στην μικρή επαρχιακή πόλη δεν επέλεξαν το άγχος του "στίγματος" και του «πρέπει να κρύψω την πάθησή μου». Όσον αφορά την τρομολαγνεία ,όχι μόνο το στο Υπουργείο Υγείας αλλά δυστυχώς και σε γιατρούς την συναντάμε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αντίδραση της παθολόγου όταν κοιτούσε τις εξετάσεις αίματος και ούρων -ανίδεος τότε εγώ ,απλά είχα κάνει εξετάσεις διότι είχα όλα τα συμπτώματα των υπεργλυκαιμιών χωρίς να ξέρω τι μου συμβαίνει, χάσιμο βάρους, υπνηλία, κόπωση, πολυουρία, πολυδιψία κλπ - πριν απευθυνθώ σε διαβητολόγο φυσικά. ΄Εχετε ζάχαρο στα ούρα (δεν αντέδρασα διότι δεν ήξερα καν τι είναι αυτό) και συνεχίζει...Χριστός και Παναγία, τι είναι αυτό; Θα τυφλωθείτε!! (είδε ζάχαρο νηστείας 373), κανονικά πρέπει να πάτε επειγόντως σε νοσοκομείο! Δεν με έστειλε απλά κάθε μέρα με έστελνε για εξετάσεις και προσπαθούσε να ρυθμίσει το ζάχαρο με αντιδιαβητικά δισκία. Η καλύτερη τιμή ήταν ένα 250 , πάντα σε εξέταση νηστείας με λήψη αίματος. Τι γινόταν μετά τα γεύματα ένας Θεός ξέρει!.Εκείνη την πρώτη μέρα είχα φύγει από το ΙΚΑ χωρίς να έχω καταλάβει τι μου γίνεται. Φαντάστηκα πως κάτι θα συμβεί με τα μάτια μου και επειδή μου μίλησε για ζάχαρο σταμάτησα τα γλυκά, αλλά ούτε καν σκέφτηκα πως αν φάω μια ολόκληρη πίτσα ή σουβλάκια αυτό θα μπορούσε να επηρεάσει το ζάχαρο! Κάποιος γνωστός μου μίλησε για διαβητολόγο, αλλά αναρωτήθηκα γιατί να πάω εκεί; Ζάχαρο έχω, δεν είμαι διαβητικός! Όταν μετά από δυο μήνες κατέφυγα στο διαβητολογικό ιατρείο της πολυκλινικής (δεν ήθελα διότι έλεγα μέσα μου, η παθολόγος θα με κάνει καλά με φάρμακα η διαβητολόγος με ινσουλίνη!) επιβεβαιώθηκε αυτό που φοβόμουν, πως θα γίνω ινσουλινοεξαρτώμενος για μια ζωή, χωρίς ακόμα να ξέρω πολύ καλά τι είναι η ινσουλίνη, αν είναι ένεση πώς γίνεται κλπ. Επιστρέφοντας στην παθολόγο για να μου γράψει τις συνταγές, μόλις έμαθε πως μπήκα σε αγωγή με ινσουλίνη με αντιμετώπισε με συμπόνια σαν να ζω τις τελευταίες μου στιγμές! Τέλος , για τα γλυκά, ναι και εγώ έχω σκεφτεί την υπογλυκαιμία σαν άλλοθι. Μου έχει τύχει να έχω επιθυμία για γλυκό και να επιθυμώ σε μέτρηση να δω τιμή γύρω στο 60 για να φάω! Ο απόλυτος παραλογισμός δηλαδή! Λες και αν είχα 60 θα με έσωζε το γλυκό. Ίσα -ίσα θα διόρθωνα την υπογλυκαιμία και μετά δεν θα μπορούσα να φάω γλυκό, ενώ με κανονική ή έστω αυξημένη τιμή μπορώ να το κάνω με extra μονάδες. Ευτυχώς οι λογικές σκέψεις επανέρχονται γρήγορα…

xaris είπε...

Οι φοβίες της υπογλυκαιμίας προσωπικά ειναι μόνο κατά την οδήγηση. Και εντάξει στο αυτοκίνητο μπορείς και να μετρηθείς (κουτσα στραβά) σε ένα φανάρι και να πάρεις κάποια ταμπλέτα ή χυμό. Τα πράγματα όμως περιπλέκονται άμα οδηγας μηχανή. Αυτό που κάνω εγω, ειναι απαραιτήτως μέτρηση πριν ανέβω. Και κατά την οδηγηση απαραιτήτως άμεσα στάση και μέτρηση στο παραμικρό σημάδι υπογλυκαιμιας. Μέχρι στιγμής ευτυχώς ολα καλά στα 5 χρόνια που έχω διαβήτη.

Marianna είπε...

Συμφωνω οτι το να οδηγείς μηχανή με υπογλυκαιμία μπορεί να είναι μοιραίο. Είναι ντροπύ το ότι ο ΕΟΠΠΥ δεν έχει ακόμα εγκρίνει την αποζημίωση για το Libre. Αυτό βοηθάει γιατο μπορεί να μετρήσει ζάχαρο πάνω από τα ρούχα και με γρήγορο τρόπο.

Unknown είπε...

Ας ελπίσουμε να έχουμε όλοι σύντομα το Libre...