Τι παίρνουν τελικά οι ασθενείς μας;
Ένα από τα θέματα που απασχολεί την ιατρική κοινότητα διεθνώς, είναι το θέμα της compliance σε σχέση με την φαρμακευτική αγωγή που καλούνται να πάρουν οι ασθενείς.
Κατά πόσο δηλαδή οι ασθενείς παίρνουν τα αντιδιαβητικά ή αντιυπερτασικά δισκία ή ότι άλλα χάπια τους έχει συστήσει ο γιατρός τους.
Από πολλές μελέτες προκύπτει οτι το ποσοστό συμμόρφωσης, έτσι μεταφράζεται ο όρος compliance, είναι πολύ μικρό, κυρίως δε στα χρόνια νοσήματα. Φαίνεται οτι τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα όταν πρόκειται για ψυχοφάρμακα.
Σκέπτεται λοιπόν κανείς ότι έχει γίνει σημαντικός κόπος και έξοδα, τόσο από τη μεριά του θεραπευτή όσο και του ασθενούς, για να βρεθεί η σωστή αγωγή στη σωστή δόση και στη συνέχεια ο ασθενής παίρνει τα χάπια μέρα παρά μέρα, ή τα σταματάει για να δει που θα πάει η πίεση ή το ζάχαρο κ.τ.λ
Όσα περισσότερα χάπια χρειάζεται να παίρνει κάποιος τόσο πιθανότερο είναι να κάνει "έκπτωση" και να τα μειώνει ή να καταργήσει κάποια κατηγορία, κρίνοντας οτι δεν του είναι απαραίτητα.
Το επιχείρημα που ακούω αρκετά συχνά, όταν διαπιστωθεί ότι ο συγκεκριμμένος ασθενής σταμάτησε να παίρνει κάποιο από αυτά που είχα εγώ ή κάποιος άλλος, συστήσει ειναι :" μα παίρνω μια χούφτα φάρμακα κάθε μέρα".
Δεν έχω καταλήξει ποιά κατηγορία δισκίων υφίσταται τη μεγαλύτερη μείωση, σίγουρα πάντως κανείς δεν κόβει τις άχρηστες βιταμίνες!
Οι περισσότερες φαρμακευτικές εταιρείες παράγουν σκευάσματα που είναι δύο ή και τρείς ουσίες σε ένα δισκίο, στην προσπάθεια να αυξηθεί η compliance.
Αν εξαιρέσουμε τις περιπτώσεις που κάποιος ξεχνάει, λόγω και της ρουτίνας, να πάρει το χάπι του, ποιοί είναι άραγε οι λόγοι που βλέπουμε τόσο συχνά αυτό το φαινόμενο;
Πιστεύω ότι έχουμε μεγάλη ευθύνη εμείς οι γιατροί επειδή δεν αφιερώνουμε το χρόνο που χρειάζεται για να εξηγήσουμε στον καθένα την αναγκαιότητα που υπάρχει στο να πάρει το φάρμακο πουτου συνταγογραφήσαμε.
Τις περισσότερες φορές, ο ασθενής δεν ενημερώνεται για τις ενδεχόμενες ανεπιθύμητες ενέργειες που μπορεί να εμφανίσει στην αρχή τουλάχιστον, η φαρμακευτική αγωγή που του συστήσαμε.
'Ετσι με το που θα νοιώσει κάποια ενόχληση, θεωρεί ότι δεν του πάει αυτό το φάρμακο και το σταματάει.
Δεν ενημερώνει το γιατρό του προφανώς γιατί θεωρεί οτι αυτός δεν έχει το χρόνο να τον ακούσει και ενδεχομένως να μην συμμερισθεί τη δυσφορία του.
Πολλοί γιατροί εκλαμβάνουν τα παράπονα των ασθενών τους σαν προσωπική αμφισβήτηση, σχετικά με την επιλογή της θεραπευτικής αγωγής.
Σίγουρα υπάρχουν πολλοί άλλοι λόγοι για τους οποίους κάποιος σταματάει να παίρνει τα χάπια που του συνταγογράφησαν. Θα ήταν χρήσιμο να υπήρχε ανάλογη καταγραφή, θα βοηθούσε στη μείωση αυτού του φαινομένου που πολλές φορές κυριολεκτικά "στέλνει τον κόσμο στο νοσοκομείο".
Πρέπει δε να πώ οτι μου κάνει εντύπωση το πόσο συχνά ακούω, θα έλεγα σχεδόν πάντα, όταν προτείνω κάποιο ηρεμιστικό, "φοβάμαι μην το συνηθίσω" κάτι που δεν άκουσα ποτέ για το κάπνισμα.
