Καλές Γιορτές

Τέτοιες γιορτινές μέρες, μόνο ευχές ταιριάζουν , ακόμα και στο blog.

Είναι λίγο πιο δύσκολες αυτές οι μέρες, για όσους έχουν διαβήτη ή έχουν έννοια το βάρος τους.
Όπου και να κοιτάξεις τα γλυκά υψώνονται σε πύργους και είναι όλα φίσκα σε θερμίδες.

Χωρίς αυτό να έχει θέση, διατροφικής παραίνεσης, να επισημάνω ότι δεν χρειάζεται να στερηθεί κανείς επειδή έχει διαβήτη, ούτε να ανέβει το ζάχαρο στα ύψη για να χαρεί έναν κουραμπιέ ή μια δίπλα.

Με μερικές μονάδες ινσουλίνης παραπάνω ή αν δεν είναι σε αγωγή με ινσουλίνη, με μείωση των άλλων υδατανθράκων , ψωμί ζυμαρικά , η ρύθμιση του ζαχάρου θα παραμείνει σε ικανοποιητικά επίπεδα.

Είναι ευκαιρία αυτές τις ημέρες, στην Αθήνα ή ακόμα περισσότερο αν βρίσκεσθε εκτός, να κινηθείτε λίγο παραπάνω από ότι συνήθως.

Είναι εντυπωσιακό το πόσο βοηθάει στο να καταναλωθεί το ζάχαρο και έτσι να μην ανέβει στο αίμα.

Υπάρχει βέβαια πάντα και η τακτική του « ας φάω τώρα να χαρώ και αρχίζω σκληρή προσπάθεια μετά τις γιορτές».

Τουλάχιστον να χαρείτε και να μην έχετε ενοχές.

Δεν βοηθάνε σε τίποτα, για να μην πω ότι κάνουν τα πράγματα χειρότερα.

Εύχομαι σε όλους να περάσετε καλά και να έχετε ένα ευτυχισμένο νέο έτος , εσείς και τα αγαπημένα σας πρόσωπα.

Διακρίσεις και διακριτικότητα

Επιστροφή μετά από δίμηνη απουσία. Πολλά τα ταξίδια, οι ομιλίες , οι παρουσιάσεις για τη σαύρα που με τα σάλια της ρυθμίζει το ζάχαρο, όσων έχουν διαβήτη τύπου 2, δεν υπήρχε χρόνος για ποστ.

Τώρα επανέρχομαι γιατί , εκτός του ότι είναι κάπως πιο ήσυχα τα πράγματα, άκουσα σήμερα κάτι που με έκανε να νοιώσω αγανάκτηση και σκέφθηκα να το καταγράψω .

Ήρθε μια νέα κοπέλα που παρακολουθώ από τότε που εμφανίστηκε ο διαβήτης της, ήταν τότε 16 χρονών σήμερα πρέπει να είναι στα 25, να μου ζητήσει πιστοποιητικό ότι έχει διαβήτη γιατί πρόκειται να ταξιδέψει στις γιορτές.

Το ήθελε, για να μπορεί να έχει μαζί της στην τσάντα της τα στυλό με την ινσουλίνη , χωρίς να κινδυνεύει να της ζητήσουν να τα αφήσει στο τελωνείο, στα πλαίσια προστασίας από τρομοκρατικές ενέργειες.

Την ώρα που το δακτυλογραφούσα μου είπε, με έντονη πικρία:

«Ελπίζω να μην επαναληφθεί αυτό που έγινε πέρυσι.
Ταξίδευα και τότε με παρέα, οι περισσότεροι δεν ήξεραν ότι έχω διαβήτη.

Πλησίασα τον αστυνόμο που είναι στον έλεγχο των χειραποσκευών και διακριτικά του έδωσα την ιατρική βεβαίωση και του έδειξα τα δύο στυλό με την ινσουλίνη.

Ξαφνικά τον ακούω και φωνάζει στον συνάδελφο του στην άλλη άκρη του ιμάντα: “Η κοπέλα εδώ έχει διαβήτη και έχει ινσουλίνες μαζί της , αλλά έχει χαρτί γιατρού, εντάξει δεν είναι;”.

Κανείς από την παρέα μου δεν μου είπε τίποτα , αλλά ένοιωσα ότι οι διακοπές μου είχαν ήδη χαλάσει».

Πως μπορεί να εκπαιδευτεί αυτός ο λαός στο να καταλαβαίνει τι αποτελεί προσωπικό δεδομένο του καθενός και πώς να το σέβεται;