Μαντζούνια
Το Νοσοκομείο που εργάζομαι, βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας, Πειραιώς και Σωκράτους γωνία. Αν κατηφορίσει κανείς την Σωκράτους προς το Μοναστηράκι, βρίσκεται μετά από λίγα μέτρα, σε περιβάλλον που θυμίζει Μαρόκο ή Τυνησία.
Υπάρχουν τρία τέσσερα παλαιότατα καταστήματα με «εδώδιμα και αποικιακά» όπου μπορεί να βρει κανείς, μέσα σε τεράστια τσουβάλια, ή κρεμασμένα από το ταβάνι, ό,τι μπορεί να φανταστεί σε μπαχαρικά, τσάγια, βότανα, μυρωδικά και άλλα πολλά.
Πριν μερικές μέρες βρέθηκα εκεί, λίγο για να χαζέψω αλλά και για να ψάξω σπάνια αφεψήματα. Παρατήρησα ότι σε κάθε τσουβάλι, εκτός από την ονομασία του φυτού, υπήρχε και η ένδειξη του σε ποια νόσο ενδείκνυται.
Υπήρχαν όλες οι ειδικότητες, αρχής γενομένης της δικιάς μου : για ζάχαρο, για χοληστερίνη, για τον προστάτη, για πέτρες (άλλο για της χολής και άλλο για αυτές των νεφρών). Υπήρχαν και ειδικότητες που δεν έχουμε στο νοσοκομείο μας : για δυσμηνόρροια, ή για αλλεργίες.
Την ώρα που χάζευα, μπήκε κάποιος κύριος και ζήτησε να του συστήσουν κάτι για το ζάχαρο. Η έκπληξη μου ήταν απίστευτη όταν άκουσα την ερώτηση του υπεύθυνου του καταστήματος : «έχετε ζάχαρο πάνω ή κάτω από 200;» «Τις περισσότερες φορές πάνω από 200» ήταν η απάντηση. Τότε ο άλλος, με απόλυτη αυτοπεποίθηση, του είπε: «αυτό θα πάρετε».
Δεν ξέρω πως κρατήθηκα να μην επέμβω και να πω: πάρε άνθρωπε μου κανένα αντιδιαβητικό χάπι, να το ρυθμίσεις το ζάχαρο σου!
Υποθέτω ότι στο χώρο εκείνο, δεν είχα καμία ελπίδα να εισακουσθώ. Το πιο πιθανό θα ήταν να δεχθώ φραστική επίθεση του τύπου: « ό,τι κάνει η φύση, δεν το φτάνει κανένα φάρμακο!».
Τι μας κάνει, άλλους περισσότερο άλλους λιγότερο να εμπιστευόμαστε απόλυτα τα διάφορα «μαντζούνια» ενώ παράλληλα παρατηρείται τεράστιο πρόβλημα στην συμμόρφωση των ασθενών για την τακτική λήψη των φαρμάκων τους;
Δεν αναφέρομαι σε καταστάσεις όπου η ιατρική αδυνατεί να προσφέρει οιαδήποτε βοήθεια. Τότε είναι αυτονόητο ότι ο απελπισμένος άνθρωπος θα δοκιμάσει το οτιδήποτε, προκειμένου να διατηρήσει την ελπίδα μιας βελτίωσης.
Αναφέρομαι σε αυτούς που τους φέρνουν σε διαβητικό κώμα, γιατί αντί για δισκία ή ινσουλίνη, πίνουν το ζουμί από βρασμένα νεράντζια (υποθέτω ότι έχει να κάνει με το ότι το πικρό θα νικήσει το γλυκό).
Αυτούς που καταλήγουν με επίσχεση ούρων γιατί προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την υπερτροφία του προστάτη τους, όχι χειρουργικά, αλλά με βότανα.
Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά , πολλές φορές με τραγικές συνέπειες, εκεί όπου οι ασθενείς διακόπτουν την χημειοθεραπεία προς χάριν κάποιου περίεργου σκευάσματος, που μόνο αυτός που το πουλάει ξέρει πως δρα.
Όμως δεν υπάρχει και κάποια δόση αλήθειας σχετικά με την ευεργετική δράση που έχουν αυτές οι ουσίες;
Σίγουρα, ναι.
Πρόσφατα δημοσιεύτηκε εργασία, σε πολύ έγκριτο Αμερικανικό περιοδικό , σχετικά με την ευεργετική δράση της κανέλλας στον διαβήτη τύπου 2.
Πριν από μερικά χρόνια το Lancet, από τα σοβαρότερα ιατρικά περιοδικά, δημοσίευσε μελέτη που έδειχνε μείωση των επιπέδων χοληστερίνης, μετά από κατανάλωση φασκόμηλου.
Το σκόρδο χρησιμοποιείται από ετών για την αντιμετώπιση της υπέρτασης. Τελευταία κυκλοφορούν σκευάσματα που περιέχουν τις ευεργετικές ουσίες του σκόρδου, χωρίς την δυσάρεστη οσμή του.
Όλα αυτά και αρκετά άλλα παραδείγματα, αφορούν κατά κανόνα, ήπιες καταστάσεις, όπου το πρόβλημα βρίσκεται σε αρχικά στάδια με μικρή απόκλιση των τιμών από το φυσιολογικό και βέβαια όχι για κάθε πάθηση.
Η πιο αυτονόητη απάντηση, είναι ίσως, το ότι θεωρούμε ότι τα προϊόντα της φύσης είναι αγνά «φυσικά» και ως εκ τούτου αθώα, σε σχέση με τις χημικές ουσίες των φαρμάκων.
Αυτό δεν είναι καθόλου έτσι! Το διαβολόχορτο που έφαγαν πριν από μερικούς μήνες κάποιοι, τους έστειλε στην εντατική και φαίνεται ότι γλίτωσαν από το θάνατο , στο παραπέντε, λόγω της έγκαιρης και αποτελεσματικής Ιατρικής φροντίδας.
Η κανέλλα που ανέφερα παραπάνω είναι τοξική, αν καταναλωθεί σε μεγαλύτερες από την συνιστώμενη δόση.
Πολλοί είναι αυτοί που εμφανίζουν έντονη αλλεργία σε αθώα βότανα, όπως το τσάι του βουνού και το φασκόμηλο.
Η θυσία στην οποίαν υποβάλλονται οι άνθρωποι προκειμένου να πάρουν κάποια ουσία που θεωρούν ευεργετική, είναι πολλαπλάσια αυτής του να πάρουν ένα σκεύασμα από το φαρμακείο. Ξοδεύουν χρήματα για να αγοράσουν βασιλικό πολτό, καταπίνουν καθημερινά πρωί νηστικοί, κοκτέιλ από βρασμένα νεράντζια και γρεϊπφρούτ, βράζουν χαρούπια και πίνουν το ζουμί, καθώς και ένα σωρό άλλα πράγματα, προκειμένου να μην πάρουν κάποιο χάπι.
Διερωτώμαι τι μας κάνει το 2007, και ενώ απολαμβάνουμε και καταναλώνουμε τόσα τεχνολογικά επιτεύγματα κάθε στιγμή της ζωής μας, να αναζητάμε στα μπακάλικα της Σωκράτους λύσεις στα προβλήματα της υγείας μας.
