Μπορεί ο φόβος να γίνει κίνητρο;

Πριν από μερικές μέρες ήρθαν στο ιατρείο , μια γυναίκα 60 ετών με την κόρη της.

Η μητέρα που είχε τον διαβήτη, με ύφος παραίτησης και ελαφριάς κατάθλιψης,  μορφωμένη , εργαζόμενη και η κόρη όπως θα λέγαμε «καλοβαλμένη» με ένταση και αγωνία για την κατάσταση της μητέρας της.

Δικαίως, η μητέρα με διαβήτη από 12 ετίας , καπνίζει γύρω στα δύο πακέτα την ημέρα και η γλυκοζυλιωμένη της ήταν στο 10%.

Δεν μετράει το ζάχαρο της και η αφορμή για να έρθουν ήταν ότι παρουσίασε μια αιμορραγία που ευτυχώς δεν αφορούσε τον αμφιβληστροειδή αλλά το εξωτερικό μέρος του ματιού.

Στην προσπάθεια να καταλάβω που οφείλεται η παραίτηση της , η μεν ίδια μου είπε « είμαι άνθρωπος που δεν ασχολείται με τον εαυτό του» η κόρη « δουλεύει πολύ κρατάει και το εγγόνι της και δεν προσέχει τον εαυτό της».

Το σύστημα δεν επιτρέπει μια πιο σε βάθος διερεύνηση του τι γίνεται και έτσι και εγώ άρχισα να εξηγώ , δεδομένου ότι έπρεπε να αρχίσει ινσουλίνη, ποια θα είναι τα οφέλη από την καλή ρύθμιση και από την , τουλάχιστον μείωση του καπνίσματος.

Όλη αυτή την ιστορία την γράφω γιατί στο σημείο αυτό η κόρη παρεμβαίνει λέγοντας: «Της τα λέτε πολύ ήπια, εμεις την έχουμε τρομάξει για να ξεκινήσει να κάνει κάτι για την υγεία της, θα τα χάσει τα μάτια της έτσι όπως πάει».

Στα  τόσα χρόνια που ασχολούμαι με τον διαβήτη, αυτή τη φράση την έχω ακούσει αρκετές φορές.

Ο λόγος που δεν φέρνω τον κίνδυνο των επιπλοκών σαν επιχείρημα είναι γιατί  α) πιστεύω ότι είναι αναποτελεσματικό και  β) ότι είναι ηθικά απαράδεκτο μέσα την εξουσία που έχεις σαν γιατρός , να τρομάζεις τον ασθενή .

Πιστεύω, αλλά πραγματικά δεν είμαι σίγουρη ότι εγώ έχω δίκιο, ότι αν  οι άνθρωποι δεν  κάνουν αυτό που θα έπρεπε για την υγεία τους, δεν είναι επειδή δεν ξέρουν τις συνέπειες και χρειάζεται να τους τις πω εγώ.

 Πάνω σε κάθε πακέτο τσιγάρων γράφει ότι το κάπνισμα  βλάπτει σοβαρά  την υγεία.

Δεν θα ξεχάσω την έκπληξη μου όταν πρόσφατα, συμμετείχα σε στρογγυλό τραπέζι με διευθυντή πνευμονολογικής κλινικής , έδωσε μια υπέροχη διάλεξη για το πόσο ευθύνεται το κάπνισμα στην εμφάνιση της  χρόνιας αποφρακτικής πνευμονοπάθειας.

Από την ώρα που τέλειωσε η εκδήλωση μέχρι που πήραμε το αεροπλάνο για να γυρίσουμε, δεν σταμάτησε να καπνίζει.!!

Από την άλλη θυμάμαι το πόσοι ασθενείς μας ήρθαν ή μας πήρανε τηλέφωνο πανικόβλητοι όταν άκουγαν από την τηλεόραση ότι η Μαριέττα Γιαννάκου υπέστη , λόγω διαβήτη έλεγαν, ακρωτηριασμό του ποδιού. Κανείς δεν ανέφερε ότι  επρόκειτο για πολύ βαριά καπνίστρια. Όμως το φοβερό αυτό γεγονός κινητοποίησε πάρα πολύ κόσμο να ενδιαφερθεί για το τι μπορεί να κάνει ώστε να μην έχει ανάλογη κατάληξη.

Τα όρια ανάμεσα στην ενημέρωση και τον εκφοβισμό, ιδίως όταν πρόκειται για ανθρώπους που βλέπεις ότι πιστεύουν ότι αυτοί δεν θα πάθουν ποτέ τίποτα, είναι κάποιες φορές ασαφή.

Όμως και ο υπερβολικός φόβος μπορεί να εκφράζεται με αδιαφορία του τύπου « ότι θέλει ας γίνει».

Αν είχαμε περισσότερο χρόνο στη διάθεση μας να συζητήσουμε με τον κάθε άνθρωπο που έχουμε απέναντι μας και να καταλάβουμε, όχι πάντα βέβαια, με ποιόν έχουμε να κάνουμε, τα πράγματα θα ήταν λιγάκι πιο εύκολα.

Πάντα όμως  με τρομάζει όταν βλέπω αρκετούς από τους νέους , ακόμα ειδικευόμενους γιατρούς, να παίρνουν ύφος νουθεσίας και να λένε « αν συνεχίσεις έτσι κινδυνεύεις να τυφλωθείς».

Η εύκολη απάντηση είναι « εξαρτάται από τον άνθρωπο που έχεις απέναντι».

Για μένα αυτό είναι αφενός μεν μια αλήθεια  αλλά και μια υπεκφυγή.

Έχουμε άραγε προοδεύσει στην αντιμετώπιση του Διαβήτη;

Την Τετάρτη αρχίζει το Πανελλήνιο Διαβητολογικό Συνέδριο.

 Απευθύνεται σε γιατρούς κυρίως Παθολόγους Ενδοκρινολόγους αλλά και σε άλλες ειδικότητες όπως παιδίατροι, καρδιολόγοι κ.τ.λ

Μού έχει ζητηθεί να συμμετάσχω σε τρείς εκδηλώσεις, μια διάλεξη, ένα προεδρείο και μια  τρίτη εκδήλωση που γίνεται με αφορμή τα 20 χρόνια από την κυκλοφορία της Humalog, της ινσουλίνης ταχείας δράσης που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1997.

Αυτό που μου ζητήθηκε, εκτός από το να προεδρεύσω άλλων δύο ομιλητών, είναι να θυμηθώ και να περιγράψω πως ήταν τα πράγματα στον διαβήτη τότε.

Αυτό μου έδωσε την αφορμή να πάω πίσω όχι 20 αλλά 30 χρόνια, τότε που μόλις είχα γυρίσει από το Λονδίνο και έστηνα το Διαβητολογικό της Πολυκλινικής.

Η Πολυκλινική είχε μέχρι τότε τον Τζον Αλιβιζάτο διευθυντή και Πρόεδρο του νοσοκομείου.

Ήταν από τους πρώτους αν όχι ο πρώτος που «έφερε» τον διαβήτη στην Ελλάδα  στη δεκαετία του 60, το μόνο που μπορώ να πω γι αυτόν είναι δεν υπάρχουν πια στο χώρο μας άνθρωποι αυτού του ήθους και του επιστημονικού και ανθρώπινου διαμετρήματος.

Πολλά από τα «παιδιά» που βλέπω τις Τετάρτες, ερχόντουσταν πριν από 30 χρόνια με τη μαμά τους, σε ηλικία τότε 13-16 ετών και τώρα τους /τις βλέπω στα 40+ με χωρίς  παιδιά.

Γι αυτό και συνεχίζω να αναφέρομαι  στα «παιδιά».

Όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον διαβήτη οι μετρητές ήταν 10 φορές μεγαλύτεροι από τους σημερινούς, στην αρχή έπρεπε να υπάρχει τρεχούμενο νερο να ξεπλυθεί η ταινία για να μπεί στο μηχάνημα και να μετρήσει.

Τις περισσότερες φορές ξεπλέναμε την ταινία και την συγκρίναμε με χρωματική κλίμακα πάνω στο κουτί, σκούρο πράσινο από 200-260 πιο ανοικτό 120-180….

Στυλό ινσουλίνης δεν υπήρχαν είχαν αρχίσει να κυκλοφορούν οι σύριγγες μιας χρήσης με βελόνες που δεν είχαν καμία σχέση με τις σημερινές.

Το πρόβλημα ήταν ότι έπρεπε να έχει κανείς 2 μπουκαλάκια την βραδείας και ταχείας δράσης και να κάνει ανάμειξη στη σύριγγα από την καθεμία. Καμία δυνατότητα διακριτικότητας αν ήθελες να κάνεις την ένεση εκτός σπιτιού.

Μέχρι το 1997, έπρεπε να περιμένει κανείς τουλάχιστον μισή ώρα από την στιγμή που έκανε την ταχείας μέχρι να αρχίσει να τρώει.

Στον διαβήτη τύπου2 ίδια και χειρότερα. Δύο κατηγορίες δισκίων  η μία εκ των οποίων προκαλούσε  βαρειές υπογλυκαιμίες.

Η ύπαρξη γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης , άγνωστη μέχρι το 1980.

Με τα χρόνια και όπως ήταν αναμενόμενο , εμφανίστηκαν  νέες ινσουλίνης μακράς και ταχείας δράσης που είναι πιο κοντά στη φυσιολογική δράση, δεν υπάρχουν πια σύριγγες, οι μετρητές είναι όπως όλοι ξέρετε, υπάρχουν αντλίες με αισθητήρες υπάρχουν αισθητήρες που δίνουν συνεχή ενημέρωση .

Στον διαβήτη τύπου 2 επανάσταση τα τελευταία χρόνια με κατηγορίες φαρμάκων που προσφέρουν εκτός από ρύθμιση του ζαχάρου σημαντική καρδιοπροστασία.

Παρολαυτά  έχω την αίσθηση ότι όσο το πρόβλημα διαβήτης δεν έχει οριστική αντιμετώπιση είναι σαν όλα αυτά να μην υπάρχουν.

Αυτό είναι φυσικό, η ανθρωπότητα προοδεύει ακριβώς επειδή δεν  επαναπαύεται σε ότι έχει καταφέρει αλλά ψάχνει για το καλύτερο .

Εξάλλου  για τους νέους που εμφανίζουν σήμερα διαβήτη, τους είναι εντελώς αδιάφορο το πώς ήταν τα πράγματα  20 χρόνια πριν.

Το ερώτημα μου είναι αν και κατά πόσο παρά την τεχνολογική αυτή έκρηξη η ρύθμιση του ζαχάρου είναι αναλόγως καλύτερη σε σχέση με τότε.

Σίγουρα η ποιότητα ζωής έχει αλλάξει , οι επιπλοκές είναι λιγότερες , αλλά πέρα από τις δικές μου νοσταλγικές αναμνήσεις, το ερώτημα παραμένει: Τι θα έπρεπε να γίνει ώστε η γλυκοζυλιωμένη  6-6.8% να είναι ο κανόνας για την πλειοψηφία είτε του τύπου1 ή του 2.  

    

Γιατι τα μαντζούνια πείθουν τόσο πολύ;

Σήμερα ανοίγοντας το τηλέφωνο σε ειδησεογραφική σελίδα, έπεσα πάνω στον τίτλο

« Ξεχάστε τον διαβήτη»

 Τρόμαξα, σκέφθηκα ότι βρέθηκε το φάρμακο για την εξάλειψη του διαβήτη και εγώ δεν πήρα χαμπάρι και ότι θα βρεθώ χωρίς δουλειά.

Ακολουθούσε εκτενέστατο κείμενο για κάποιο φυτό που μετά από έρευνες , βρέθηκε ότι αντιμετωπίζει οριστικά τον διαβήτη τύπου 1 και τύπου 2. Είχε και κάτι  φωτοτυπίες που δεν διαβαζόντουσταν και είχαν το σήμα της Αμερικανικής Διαβητολογικής Εταιτρείας.

Πήρα τηλέφωνο τον Πρόεδρο της Διαβητολογικής Εταιρείας και του το είπα, επισημαίνοντας ότι έπρεπε να επέμβουμε αμέσως.

Σκέφθηκα τον νέο που διαγνώσθηκε προ ημερών με διαβήτη τύπου 1  και μέσα στη σύγχυση και την απελπισία του διαβάζει αυτό το άρθρο.

Οι έχοντες διαβήτη από καιρό δεν κινδυνεύουν , έχουν μάθει να ακούνε για το ότι « βρέθηκε η θεραπεία» να ελπίζουν να απογοητεύονται και πια να μην  λαμβάνουν υπόψη τους παρόμοια δημοσιεύματα.

Όμως το θέμα δεν αφορά μόνο τον διαβήτη. Μια τεράστια οικονομική αγορά  είναι αυτή των συμπληρωμάτων διατροφής.

Δεν υπάρχουν κλινικές μελέτες που να επιβεβαιώνουν την ανάγκη λήψης μιας σωρείας βιταμινών ή τονοτικών σκευασμάτων, παρ’ολαυτά  δεν μπορείς να πείσεις τον κόσμο ότι είναι περιττό να τα παίρνουν σε ορισμένες δε περιπτώσεις μπορεί να είναι και επιβαρυντικό για το συκώτι ή τους νεφρούς.

Η βιταμίνη που φαίνεται ότι λείπει από τους περισσότερους Έλληνες, Ιταλούς Κυπριους είναι η βιταμίνη D, παρά το ότι έχουμε τόση ηλιοφάνεια , φαίνεται από επιδημιολογικές μελέτες ότι το πρόβλημα είναι γενετικό.

Βιταμίνη απαραίτητη για τον οργανισμό και την πρόληψη οστεοπόρωσης, σε έλλειψη ακόμα και στα παιδιά, λαμβάνεται πολύ λιγότερο από την C που όλοι πιστεύουν ότι θα τους προφυλάξει από την γρίππη.

Τα ράφια των φαρμακείων έχουν διπλασιασθεί σε μέγεθος προκειμένου να χωρέσουν όλα τα παράξενα και απίθανα συμπληρώματα που υπόσχονται ότι θα μας απαλλάξουν από το γήρας την κούραση την τριχόπτωση την κατάθλιψη.

Υπόσχονται « ενέργεια» , αρθρώσεις που θα είναι συνεχώς με λίπανση , ιστούς που δεν θα χάσουν ποτέ το κολλαγόνο κ.τ.λ

Η ανθρωπότητα δεν έχει ξεπεράσει τη «μαγική» σκέψη , αναζητάμε τον γκουρού με το βότανο που με « φυσικό τρόπο» θα αναστείλει την αναπόφευκτη φθορά.

Τι θα κάνουμε με την παχυσαρκία;

Στο   θέμα της υπογλυκαιμίας θα επανέλθω, γιατί υπάρχουν πολλά θέματα που δεν έχουν θιγεί. Δεν μου αρέσει  όμως η ιδέα το blog να είναι σαν texbook με κεφάλαια, το βρίσκω σχολαστικό και λίγο βαρετό.

Χθές παρακολούθησα επιστημονική  ημερίδα για την παχυσαρκία.

Τετριμμένο αλλά αληθινό: Η παχυσαρκία αποτελεί μάστιγα στις προηγμένες χώρες, παρά τα όσα γράφονται  

Είναι εντυπωσιακό να δεί κανείς , μετά από τόσα χρόνια , τόση έρευνα , ότι ακόμα δεν υπάρχει μια , αν όχι αποτελεσματική , τουλάχιστον αποδεκτή θεραπεία χωρις σημαντικές παρενέργειες.

Σύντομα θα κυκλοφορήσουν και στην Ελλάδα δύο νέα σκευάσματα που υπόσχονται μείωση του βάρους κατά τουλάχιστον 10% του υπάρχοντος σωματικού βάρους.

Να σημειωθεί ότι η θεραπεία , με σημαντικό μηνιαίο κόστος για τη μία και αρκετές ανεπιθύμητες   ενέργειες για την άλλη, είναι εφόρου ζωής για να διατηρηθεί το αποτέλεσμα.

Πρόκειται βέβαια για άτομα με κακοήθη παχυσαρκία που διατρέχουν υψηλό κίνδυνο  ακριβώς λόγω των πολλών κιλών που έχουν.

Πάντως ως προς  την συνηθισμένη μορφή παχυσαρκίας , τονίσθηκε κάτι γνωστό ότι ο οργανισμός μας έχει την τάση να μας επαναφέρει στα προηγούμενα της δίαιτας, επίπεδα.

Γι αυτό και το θέμα δεν είναι να χάσει κάποιος βάρος αλλά να μπορέσει να το διατηρήσει.

Η εμπειρία μου λέει ότι είναι δύσκολο με την πάροδο των ετών να παραμείνουμε στα ίδια κιλά, αλλά σε αυτό πρέπει να στοχεύουμε γιατι το να χάσεις γίνεται ακόμα δυσκολότερο.

Είναι δε ενδιαφέρον  να δεί κανείς πόσο έχουμε παραιτηθεί οι περισσότεροι γιατροί από την προσπάθεια να βοηθήσουμε τους ασθενείς μας να χάσουν βάρος.

Αν ερχόταν στο ιατρείο κάποιος με 25 πίεση ή 380 ζάχαρο θα μας κινητοποιούσε να κάνουμε κάτι. Όταν βλέπουμε ότι έχει20 κιλά πάνω από το κανονικό, τις περισσότερες φορές του λέμε « κάντε διαίτα και περπατήστε λίγο περισσότερο.»

Είναι πολλοί αυτοί που δεν θεωρούν την παχυσαρκία σαν πρόβλημα υγείας, αλλά σαν αισθητικό θέμα που από την στιγμή που δεν τους ενοχλεί, δεν πειράζει και τόσο.

Ένα ποσοστό απώλεια βάρους 10% συνοδεύεται με σημαντική μείωση της αρτηριακής πίεσης, των τιμών ζαχάρου των μονάδων ινσουλίνης και βελτίωση του γλυκαιμικού προφίλ.

Είναι αυτονόητο ότι η σωστή διατροφή ως προς την ποσότητα και το είδος της τροφής , πρέπει να ακολουθείται από όλη την οικογένεια.

Με εξοργίζει όταν έρχεται στο ιατρείο το ζευγάρι, η σύζυγος ή η κόρη/γιός 30 κιλά πάνω από το κανονικό, ο άνδρας και αυτός παχύσαρκος με διαβήτη και τους ακούς να λένε: « πέστε του γιατρέ μου να σταματήσει να τρώει»!!!

Υπογλυκαιμία. Μέρος 2ο

Στο δεύτερο  post για την υπογλυκαιμία θα προσπαθήσω να απαντήσω στα ερωτήματα που έθεσε ο σχολιαστής Ευαγγέλου και που αποτελούν θέμα για πολλούς.

Ο λόγος που εμείς οι θεραπευτές επιμένουμε στο να αποφεύγονται οι υπογλυκαιμίες, εκτός των άλλων που θα αναφερθούν, είναι ότι οι υπογλυκαιμία κατά κανόνα ακολουθείται από αυτό που ονομάζουμε, αντιδραστική υπεργλυκαιμία.

Ο οργανισμός όπως ανέφερα στο προηγούμενο, θα κάνει ότι μπορεί για να αντιμετωπίσει την υπογλυκαιμία, όλες οι ορμόνες που αναφέρθηκαν έχουν σαν στόχο να επαναφέρουν στο φυσιολογικό, τα επίπεδα  γλυκόζης στο αίμα.

Γιατί; Επειδή η γλυκόζη είναι η μόνη πηγή ενέργειας για τον εγκέφαλο.

Έτσι λοιπόν η αδρεναλίνη η αυξητική θα κινητοποιήσουν τα αποθέματα γλυκόζης στο σώμα μας η δε γλυκαγόνη θα μεταφέρει το γλυκογόνο του ήπατος (αυτή είναι η αποθήκη γλυκόζης του οργανισμού) ώστε να ανέβουν τα επίπεδα ζαχάρου.

Όσο πιο γρήγορα και αποτελεσματικά το κάνουμε εμείς τόσο μικρότερη θα είναι η δράση των αντισταθμιστικών ορμονών.

Στα χρόνια που έκανα την εξειδίκευση στο Διαβήτη, στο Λονδίνο, συμμετείχα σε ένα ερευνητικό πρόγραμμα και είχα τότε την εμπειρία μεγάλης υπογλυκαιμίας.

Ακόμα και όταν τα επίπεδα ζαχάρου μου πήγαν από το 40 στο 130 εγώ συνέχιζα να τρώω ότι έβρισκα μπροστά μου, τόσο από πείνα όσο και από τον πανικό που μου είχε προκαλέσει η αίσθηση ότι χάνομαι, την ώρα της υπογλυκαιμίας.

Να προσθέσω εδώ ότι πολλές φορές η υπογλυκαιμία προκαλεί γαστροπάρεση , κατάσταση στην οποία υπάρχει μειωμένη κινητικότητα του στομάχου, με αποτέλεσμα να μην απορροφώνται αυτά που τρώμε.   

Συμπερασματικά είναι δύσκολο να υπάρξει σημαντική υπογλυκαιμία χωρίς να ακολουθηθεί από υπεργλυκαιμία.

Ως προς τα συμπτώματα, πράγματι μπορεί να διαφέρουν ακόμα και στο  ίδιο άτομο. Αυτό έχει να κάνει με το πόσο «βαρειά» είναι η υπογλυκαιμία.

Ενας βασικός κανόνας είναι: κάθε περίεργο σύμπτωμα, έστω και αν δεν είναι αυτό που για σας είναι η γνώριμη υπογλυκαιμία, θα πρέπει να σας κάνει να σκεφθείτε ότι μπορεί να έχει πέσει το ζάχαρο κάτω από τα φυσιολογικά.

Γιατι άλλοτε φτάνει μια πορτοκαλάδα και άλλοτε όχι;

Εξαρτάται από το ποσο ενεργή ινσουλίνη έχετε από το τι έχει προηγηθεί, άσκηση και πόσο μεγάλης έντασηςκ.τ.λ

Σχετικά με τις ανεπίγνωστες υπογλυκαιμίες, θα πω ότι είναι μια σοβαρή κατάσταση τόσο που είναι ένας από τους βασικούς λόγους για να βάλει κανείς αντλία συνεχούς έγχυσης ινσουλίνης.

Ανεπίγνωστη είναι ότι κανείς δεν έχει απολύτως κανένα σύμπτωμα έστω και αν το ζάχαρο του είναι στο 30μγ, όχι όταν κάποια ήπια συμπτώματα αλλά δεν τα αξιολογεί.

Στο ερώτημα θα μπορούσε να χάσει κανείς τη ζωή του από υπογλυκαιμία; Η απάντηση είναι θεωρητικά ναι, στην πράξη όμως αυτό είναι σπανιότατο.

Ασχολούμαι μόνο με διαβήτη 34 χρόνια ζήτημα είναι αν το έχω αντιμετωπίσει πάνω από 2 φορές.

Θα υπάρξει συνέχεια στο θέμα γιατι υπάρχουν ακόμα πολλές πτυχές που δεν καλύφθηκαν.

Θα ήταν ενδιαφέρον να μας πείτε τις εμπειρίες σας και τους φόβους σας γύρω από το θέμα

    

Υπογλυκαιμία. Μέρος 1ο

Υπογλυκαιμία είναι η κατάσταση κατά την οποία τα επίπεδα γλυκόζης βρίσκονται κάτω από τα φυσιολογικά.

Είναι γενικά παραδεκτό ότι το κατώτερο φυσιολογικό όριο της τιμής της γλυκόζης αίματος είναι τα 70mg/dl.

Ετσι , κάθε μέτρηση με τιμή χαμηλότερη από αυτήν , θεωρείται υπογλυκαιμικό επεισόδιο.

Η μείωση των επιπέδων γλυκόζης προκαλεί έντονο στρες στον οργανισμό με αποτέλεσμα την έκκριση ορμονών όπως γλυκαγόνη, αδρεναλίνη, κορτιζόλη, αυξητική ορμόνη.

Τα συμπτώματα που εκδηλώνονται προέρχονται  από το νευρικό σύστημα που προσπαθεί να απαντήσει στην οξεία αυτή κατάσταση αλλά και από τον εγκέφαλο ο οποίος στερείται ενέργειας ( όταν η γλυκόζη πέσει σε επίπεδα χαμηλότερα από 50mg/dl).

Τα συμπτώματα της υπογλυκαιμίας είναι διαφορετικά σε κάθε άνθρωπο, παρά ταύτα υπάρχουν κοινά συμπτώματα ανάλογα και με τα επίπεδα ζαχάρου στο αίμα.

Ετσι σε αρχικά επίπεδα μπορεί να υπάρχει άγχος , τρεμούλα, πείνα ,ταχυκαρδία εφίδρωση. Σε αυτό το επίπεδο η υπογλυκαιμία είναι συνήθως ήπια και αντιμετωπίζεται εύκολα και γρήγορα πίνοντας  χυμό ή σκέτο νερό με ζάχαρη.

Ακούω πολύ συχνά τα παρακάτω:

«Ένοιωσα υπογλυκαιμία και έφαγα μια σοκολάτα.»

«Δεν ήμουνα σίγουρος ότι επρόκειτο για υπογλυκαιμία, δεν μπορούσα να μετρήσω την ώρα εκείνη, δεν έκανα κάτι».

«Ήταν η ώρα να φάω και ως εκ τούτου δεν έκανα ινσουλίνη, μια και ήταν χαμηλό το ζάχαρο μου»

« Ακόμα και με ζάχαρο 50mg/dl νοιώθω μια χαρά, οπότε τρώω λίγο φρούτο για να μην μου πέσει πιο χαμηλά».

Τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι σωστό.

Η σοκολάτα έχει λίπος πράγμα που σημαίνει ότι καθυστερεί την απορρόφηση της ζάχαρης που περιέχει, αφήστε που και δεν έχει μεγάλη περιεκτικότητα σε ζάχαρη.

Το ίδιο και τα μπισκότα ή οι γκοφρέτες κ.τ.λ.

Στην υπογλυκαιμία χρειάζεται να πάρει κανείς  15γρ γλυκόζης είτε σε ταμπλέτες που υπάρχουν στα φαρμακεία είτε σε χυμό , ή σε μορφή ζελ που κάθε φακελάκι έχει συγκεκριμένη ποσότητα.

Προσοχή στις καραμέλες των περιπτέρων, δεν έχουν πάντα γλυκόζη και αν έχουν,  δεν ξέρει κανείς πόση έχουν.

Όταν λέμε χυμό όχι χυμό εμπορίου χωρίς ζάχαρη αλλά μόνο με την φρουκτόζη του φρούτου. Εννοείται βέβαια ότι εδώ δεν έχουν θέση τα προϊόντα light.

Μετά από πόση ώρα πρέπει να μετρήσει κανείς το ζάχαρο του ; Μετα από 10-15 ‘.

Πότε θα θεωρήσει ότι αντιμετωπίστηκε η υπογλυκαιμία; Όταν έχει ανέβει το ζάχαρο από το 50ή το 60 στο 90 και πάνω. Τις περισσότερες φορές για να γίνει αυτό θα χρειασθεί και δεύτερη δόση 15γρ γλυκόζης.

Όταν φτάσουμε να έχουμε μια τιμή πάνω από 90 αλλά κάτω από 130-140 σταματάμε τη ζάχαρη και συστήνουμε υδατάνθρακα μακράς αποδέσμευσης, π.χ φρούτο , φρυγανιά κ.τ.λ.

Η υπογλυκαιμία που οφείλεται σε χάπια και όχι σε ινσουλίνη, χρειάζεται να αντιμετωπισθεί σε νοσοκομείο. Αυτό γιατί μπορεί να ανέβει το ζάχαρο και μετά από μια ώρα να κατακρημνιστεί. Οι νεώτερες κατηγορίες αντιδιαβητικών δισκίων, ευτυχώς δεν προκαλούν υπογλυκαιμίες.

Νέα εποχή!

Αποφάσισα να ξαναζωντανέψω αυτό το blog με σκοπό να υπάρξει ένας χώρος επικοινωνίας , πληροφόρησης και ανταλλαγής εμπειριών σχετικά με τον διαβήτη.

Αφορμή στάθηκε αφενός το αίτημα  πολλών νέων με διαβήτη που θα ήθελαν να μπορούμε να επικοινωνούμε συχνότερα , αφετέρου η δική μου αναζήτηση ενός χώρου ενημέρωσης και υποστήριξης  σε  αυτούς που τώρα παρουσιάστηκε ο  διαβήτης.

Η επικοινωνία αυτή θα γίνεται με σχολιασμό  δικών  μου αναρτήσεων  που θα έχουν  ενημερωτικό περιεχόμενο .

Εκτός από τον σχολιασμό θα μπορείτε  να  θέτετε  ερωτήματα που αφορούν την καθημερινή διαχείριση του διαβήτη.

Η ιατρική δεν μπορεί να ασκείται μέσω ενός blog, ως εκ τούτου δεν μπορεί να δίνονται απαντήσεις σε ερωτήματα του τύπου « εχω ζάχαρο 200μγ-  τι πρέπει να πάρω για να κατέβει».

Το internet δίνει τη δυνατότητα να σχολιάσετε είτε επώνυμα  είτε με ψευδώνυμο ή και ανώνυμα.

Αρα, λοιπόν, « Ανοίξαμε και σας περιμένουμε ».

Τι παίρνουν τελικά οι ασθενείς μας;

Ένα από τα θέματα που απασχολεί την ιατρική κοινότητα διεθνώς, είναι το θέμα της compliance σε σχέση με την φαρμακευτική αγωγή που καλούνται να πάρουν οι ασθενείς.
Κατά πόσο δηλαδή οι ασθενείς παίρνουν τα αντιδιαβητικά ή αντιυπερτασικά δισκία ή ότι άλλα χάπια τους έχει συστήσει ο γιατρός τους.

Από πολλές μελέτες προκύπτει οτι το ποσοστό συμμόρφωσης, έτσι μεταφράζεται ο όρος compliance, είναι πολύ μικρό, κυρίως δε στα χρόνια νοσήματα. Φαίνεται οτι τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα όταν πρόκειται για ψυχοφάρμακα.

Σκέπτεται λοιπόν κανείς ότι έχει γίνει σημαντικός κόπος και έξοδα, τόσο από τη μεριά του θεραπευτή όσο και του ασθενούς, για να βρεθεί η σωστή αγωγή στη σωστή δόση και στη συνέχεια ο ασθενής παίρνει τα χάπια μέρα παρά μέρα, ή τα σταματάει για να δει που θα πάει η πίεση ή το ζάχαρο κ.τ.λ

Όσα περισσότερα χάπια χρειάζεται να παίρνει κάποιος τόσο πιθανότερο είναι να κάνει "έκπτωση" και να τα μειώνει ή να καταργήσει κάποια κατηγορία, κρίνοντας οτι δεν του είναι απαραίτητα.

Το επιχείρημα που ακούω αρκετά συχνά, όταν διαπιστωθεί ότι ο συγκεκριμμένος ασθενής σταμάτησε να παίρνει κάποιο από αυτά που είχα εγώ ή κάποιος άλλος, συστήσει ειναι :" μα παίρνω μια χούφτα φάρμακα κάθε μέρα".

Δεν έχω καταλήξει ποιά κατηγορία δισκίων υφίσταται τη μεγαλύτερη μείωση, σίγουρα πάντως κανείς δεν κόβει τις άχρηστες βιταμίνες!

Οι περισσότερες φαρμακευτικές εταιρείες παράγουν σκευάσματα που είναι δύο ή και τρείς ουσίες σε ένα δισκίο, στην προσπάθεια να αυξηθεί η compliance.

Αν εξαιρέσουμε τις περιπτώσεις που κάποιος ξεχνάει, λόγω και της ρουτίνας, να πάρει το χάπι του, ποιοί είναι άραγε οι λόγοι που βλέπουμε τόσο συχνά αυτό το φαινόμενο;

Πιστεύω ότι έχουμε μεγάλη ευθύνη εμείς οι γιατροί επειδή δεν αφιερώνουμε το χρόνο που χρειάζεται για να εξηγήσουμε στον καθένα την αναγκαιότητα που υπάρχει στο να πάρει το φάρμακο πουτου συνταγογραφήσαμε.

Τις περισσότερες φορές, ο ασθενής δεν ενημερώνεται για τις ενδεχόμενες ανεπιθύμητες ενέργειες που μπορεί να εμφανίσει στην αρχή τουλάχιστον, η φαρμακευτική αγωγή που του συστήσαμε.
'Ετσι με το που θα νοιώσει κάποια ενόχληση, θεωρεί ότι δεν του πάει αυτό το φάρμακο και το σταματάει.

Δεν ενημερώνει το γιατρό του προφανώς γιατί θεωρεί οτι αυτός δεν έχει το χρόνο να τον ακούσει και ενδεχομένως να μην συμμερισθεί τη δυσφορία του.

Πολλοί γιατροί εκλαμβάνουν τα παράπονα των ασθενών τους σαν προσωπική αμφισβήτηση, σχετικά με την επιλογή της θεραπευτικής αγωγής.

Σίγουρα υπάρχουν πολλοί άλλοι λόγοι για τους οποίους κάποιος σταματάει να παίρνει τα χάπια που του συνταγογράφησαν. Θα ήταν χρήσιμο να υπήρχε ανάλογη καταγραφή, θα βοηθούσε στη μείωση αυτού του φαινομένου που πολλές φορές κυριολεκτικά "στέλνει τον κόσμο στο νοσοκομείο".

Πρέπει δε να πώ οτι μου κάνει εντύπωση το πόσο συχνά ακούω, θα έλεγα σχεδόν πάντα, όταν προτείνω κάποιο ηρεμιστικό, "φοβάμαι μην το συνηθίσω" κάτι που δεν άκουσα ποτέ για το κάπνισμα.

Ποιούς βοηθάει η αυτομέτρηση του ζαχάρου:

Με αφορμή μια ομιλία που έχω να κάνω σχετικά με την σημασία της αυτομέτρησης στη ρύθμιση του διαβήτη θέλησα να καταγράψω κάποιες σκέψεις.

Η τεχνολογική εξέλιξη στους μετρητές ζαχάρου τα τελευταία χρόνια είναι εντυπωσιακή. Όταν εγώ ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον διαβήτη υπήρχε μόνο ένας μετρητής, τέτοιου μεγέθους που δεν ήταν εύκολο να τον μεταφέρεις στην τσάντα και το κυριώτερο έπρεπε να ξεπλύνεις την ταινία κάτω από την βρύση πριν την βάλεις για μέτρηση!

Σήμερα οι μετρητές είναι μικροί, εύχρηστοι, χρειάζονται ελάχιστη ποσότητα αίματος, δίνουν το αποτέλεσμα σε 20 δευτερόλεπτα, οι περισσότεροι συνδέονται, μέσω λογισμικού, με υπολογιστή. Κάποιοι νεότεροι είναι όλος ο μετρητής ένα usb που μπορεί να στείλει τα δεδομένα μέσω υπολογιστή.

Πριν από μερικά χρόνια η χρήση των μετρητών ζαχάρου αφορούσε κατά κύριο λόγο όσους είχαν διαβήτη τύπου1. Σήμερα ακόμα και όσοι αντιμετωπίζουν το ζάχαρο τους μόνο με δίαιτα, έχουν δυο τρείς μετρητές στο σπίτι.

Εδώ είναι η πρώτη μου ένσταση: πιστεύω ότι η εντελώς δωρεάν διάθεση των μετρητών ζαχάρου αφενός μεν τους απαξίωσε, αφετέρου δημιούργησε πεδίο για σύγχυση, δεδομένου ότι οι περισσότεροι έχουν πάνω από δύο μετρητές, κάνουν ταυτόχρονα μέτρηση, βρίσκουν τις αναμενόμενες στατιστικά μικρές διαφορές, και καταλήγουν ότι είναι χαλασμένοι και αναξιόπιστοι.

Για όσους έχουν διαβήτη τύπου 1 και τους απασχολεί η ρύθμιση του διαβήτη τους, η συμβολή των μετρητών είναι ανεκτίμητη. Τα εντατικοποιημένα σχήματα προϋποθέτουν μέτρηση πριν από το γεύμα και χορήγηση της ινσουλίνης, ανάλογα με την τιμή του ζαχάρου και το τι πρόκειται να φάει κανείς.

Οι υπογλυκαιμίες έχουν περιορισθεί σημαντικά με τις συχνές μετρήσεις στο 24ωρο.

Δυστυχώς υπάρχει μεγάλος αριθμός εφήβων και νέων που σπάνια κάνει μέτρηση, είτε γιατι όπως ισχυρίζονται "ξέρω τι ζάχαρο έχω χωρίς να μετρηθώ" είτε γιατί "δεν προλαβαίνουν" κ.τ.λ.

Εδώ βέβαια δεν είναι θέμα διαθέσιμης τεχνολογίας, αλλά αποδοχής του διαβήτη.

Πρόβλημα υπάρχει όμως και στην μεγάλη πλειοψηφία αυτών που έχουν διαβήτη τύπου 2, βρίσκονται σε αγωγή με δισκία ή ινσουλίνη και κάνουν άπειρες μετρήσεις, χωρίς να είναι σε θέση να αξιολογήσουν τα αποτελέσματα. Πολλές φορές μάλιστα θα ήταν καλύτερα να μην είχαν μετρήσει το ζάχαρο τους, όπως π.χ όταν βρίσκουν μια τιμή 105 και δεν κάνουν καθόλου ινσουλίνη "επειδή έχει έρθει στα φυσιολογικά". Αποτέλεσμα: στην επόμενη μέτρηση το ζάχαρο να είναι στα ύψη.

Οι ταινίες μέτρησης είναι ακριβές και είναι κρίμα να καταναλώνονται ακόμα και για λάθος λόγο όπως όταν μας λένε: "έφαγα πολύ, έφαγα και γλυκό και μέτρησα για να δώ πού θα πάει"!

Νεες μορφές εκπαίδευσης

Κάθε τόσο κάτι με πιάνει και λέω "άντε να γράψω πάλι στο blog" λες και αυτό υπάρχει εκει και περιμένει, σε λανθάνουσα κατάσταση, παρά το ότι έχω να γράψω έναν ολοκληρο χρόνο.

Κάθε φορά που επανέρχομαι (έχει γίνει δυό τρείς φορές αυτό) σκέφτομαι ότι τώρα τα θέματα θα είναι διαφορετικά, ευρύτερου ενδιαφέροντος, πάντα γύρω από τον διαβήτη βέβαια. Μετά σκέφτομαι ότι αν ξανοιχτώ μπορεί να αρχίσει ο καταιγισμός των προσωπικών ιατρικών ερωτήσεων του τύπου: " γιατί ενώ δεν τρώω έχω ζάχαρο αυξημένο τα πρωϊνά;" και βέβαια δεν επιτρέπεται να γίνεται ιατρική συμβουλευτική, ούτε αναφορά σε σκευάσματα, μέσω διαδικτύου.

Παρ' ολαυτά πιστεύω οτι υπάρχει η δυνατότητα, μέσα από ένα blog, να γίνεται ενημέρωση ή να δίνονται απαντήσεις σε ερωτήματα ευρύτερου ενδιαφέροντος. Αυτό θέλω να επιδιώξω να κάνω μέσα από αυτό το χώρο.

Βλέπω όλο και περισσότερο να δραστηριοποιούνται φαρμακευτικές εταιρείες ή εταιρείες παροχής υπηρεσιών στο να καλύψουν τα κενά στην εκπαίδευση των ασθενών με διαβήτη, σε θέματα που αφορούν την διατροφή τον τρόπο χορήγησης της ινσουλίνης και άλλα.

Φαίνεται οτι κάνουν καλά την δουλειά τους, δεν υπάρχει πίσω από το εκπαιδευτικό πρόγραμμα τίποτα "κρυφό" ως προς την προώθηση των προϊόντων τους στους ασθενείς.
Πιστεύω ότι χτίζουν έτσι ένα θετικό προφίλ της εταιρείας με κοινωνική παροχή προς τα άτομα με διαβήτη.

Πριν από λίγες ημέρες παρευρέθηκα σε μια ανάλογη παρουσίαση. Ο φίλος και συνάδελφος που παρουσίασε το πρόγραμμα ξεκίνησε λέγοντας ότι: η εταιρεία με αυτή τη σειρά των 5 δίωρων σεμιναρίων καλύπτει αυτό που δεν υπάρχει περίπτωση λόγω φόρτου εργασίας να κάνει ο γιατρός που παρακολουθεί τον ασθενή με διαβήτη.

Μάλλον έχει δίκιο ο συνάδελφος αλλά εμένα κάπως μου "κάθησε" αυτό το "δεν υπάρχει περίπτωση να μπορεί να το κάνει ο γιατρός..." Κι όμως είναι μία από τις βασικές αποστολές του.

Το σεμινάριο αφορούσε την αλλαγή τρόπου διατροφής και ενσωμάτωσης της άσκησης στην καθημερινότητα ατόμων με διαβήτη τύπου 2. Η εκπαίδευση γίνεται σε μικρές ομάδες, σε χώρο εκτός νοσοκομείου, με την δυνατότητα ενεργητικής συμμετοχής των συμμετεχόντων.

Περιμένω να δω τα αποτελέσματα αυτής της δουλειάς που γίνεται σε ομάδες με περιορισμένο αριθμό συμμετεχόντων. Έχω σκοπό να πάω και εγώ να τα παρακολουθήσω μαζί με τους ασθενείς που θα έχω προτείνει .

Ο Διαβήτης είναι πάθηση, όχι αναπηρία

Πριν από μερικές εβδομάδες δέχθηκα, σε ένα site που δεχόταν ερωτήσεις για θέματα σχετικά με διαβήτη, την παρακάτω ερώτηση:

"Το παιδί μας ηλικίας 6 ετών παρουσίασε πριν από μερικούς μήνες διαβήτη τύπου1, θα θέλαμε να μας ενημερώσετε, ποιές παροχές δικαιούται λόγω της πάθησης του και τι ποσοστό αναπηρίας μπορεί να διεκδικήσουμε."

Μου έχει κάνει εντύπωση το πόσο συχνά έρχονται γονείς στο νοσοκομείο, για να ζητήσουν βεβαίωση ωστε να μπορέσει το παιδί τους, σε ηλικία άς πούμε 25 χρονών, να βγάλει αναπηρική σύνταξη, επειδή έχει διαβήτη, έστω και χωρίς καμία επιπλοκή.

Θυμάμαι πριν από χρόνια, σε μια εκδήλωση των μελών της Ομοσπονδίας Ατόμων με Διαβήτη στην Ολλανδία, έγινε βράβευση των γιατρών που αρνούνται να χαρακτηρίσουν τα άτομα με διαβήτη, σαν άτομα με αναπηρία.


Το φοβερό όμως είναι οτι από τη στιγμή που θα καταφέρουν, με το γνωστό Ελληνικό τρόπο, να πάρουν αναρρωτικές άδειες ή ακόμα και την πρόωρη σύνταξη , οι ίδιοι εκφράζουν το μεγάλο παράπονο γιατί οι κοινωνία τους αντιμετωπίζει διαφορετικά.

Το να έχεις διαβήτη σημαίνει να είσαι σε καθημερινή εγρήγορση για την φροντίδα του εαυτού σου και της υγείας σου. Είναι αναμφισβήτητα ένα μεγάλο φορτίο, που ο καθένας ανάλογα με τον χαρακτήρα του και τα πιστεύω του, θα προσπαθήσει να ενσωματώσει στην καθημερινότητα του.

Το περιβάλλον και κυρίως η οικογένεια, παίζουν καθοριστικό ρόλο στο αν αυτή η ενσωμάτωση θα είναι αποτελεσματική ή όχι.

Ενημέρωση και απόφαση

Η IAPO είναι η μοναδική παγκόσμια οργάνωση που εκπροσωπεί ασθενείς όλων των εθνικοτήτων. Περιλαμβάνονει όλες τις ασθένειες, με στόχο την προώθηση της υγείας παγκοσμίως μέσω μιας ασθενοκεντρικής προσέγγισης. Μέλη της IAPO είναι τα μέλη των διαφόρων συλλόγων ασθενών ανά τον κόσμο.

Έχω ζητήσει να ενημερώνομαι για τις δραστηριότητες αυτής της οργάνωσης, γι αυτό και πριν από δυο ημέρες μου έστειλαν το τελευταίο δελτίο τύπου που κυκλοφόρησαν με τίτλο: "Πρωτοβουλίες για την βελτίωση της ενημέρωσης των ασθενών - κλειδί για την Υγεία στην Ευρώπη".

Αναφέρεται στις εργασίες και τα αποτελέσματα της δεύτερης Ευρωπαϊκής Διάσκεψης για την Δημόσια Υγεία. Στη διάσκεψη έλαβαν μέρος εκπρόσωποι Συλλόγων και Οργανώσεων ασθενών από όλη την Ευρώπη.

Στο δελτίο τύπου αναφέρεται η ανάγκη για παροχή ενημέρωσης υψηλής ποιότητας, προς τους ασθενείς και αναγνωρίζεται ο ρόλος που μπορεί να παίξουν οι κατά τόπους σύλλογοι ασθενών σε αυτή την προσπάθεια.

Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στην ενημέρωση σε θέματα υγείας που θα πρέπει να έχουν οι μειονότητες ή οι αλλοδαποί σε κάθε χώρα, με έμφαση στο πως θα υπερνικηθούν οι φραγμοί λόγω γλώσσας.

Συμφωνώ ότι θα πρέπει όχι απλώς να ενημερώνουμε τους ασθενείς μας για πιθανές παρενέργειες κάποιων φαρμάκων, αλλά να τους παρέχεται η αναγκαία πληροφόρηση, ώστε να μπορούν να συμμετέχουν στην διαδικασία λήψης ιατρικών αποφάσεων.

Όμως ταυτόχρονα μου γεννήθηκε ενας καταιγισμός ερωτήσεων. Π. χ. : Αν ο ασθενής επιλέξει την Α΄ θεραπεία (όπως να μην αρχίσει ινσουλίνη) και μετά από κάποιο διάστημα εμφανίσει σημαντική επιπλοκή, ποια είναι η ευθύνη του γιατρού για το ότι τόσο καιρό συνταγογραφούσε χάπια και όχι ινσουλίνη;

Πόσο βοηθάει η πληροφόρηση σε κάποιον, που είναι συναισθηματικά φορτισμένος λόγω της πάθησης του, στο να πάρει οποιαδήποτε απόφαση σχετικά με την υγεία του;

Οι γιατροί αποφασίζουμε τις περισσότερες φορές, έχοντας υπόψη μας στατιστικά δεδομένα. Ο σθενής στο 1% βλέπει τον εαυτό του, άρα γι αυτόν είναι 100%.

Δεν έχω ξεκάθαρη θέση. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που δημοσιεύματα σε έγκυρα ιατρικά περιοδικά, προβάλλονται από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και ξεσηκώνουν αντιδράσεις. Ύστερα από λίγο διαπιστώνεται οτι η στατιστική μεθοδολογία ήταν αδύναμη και ως εκ τούτου δεν μπορεί να υποστηριχθεί το συγκεκριμμένο άρθρο.

Μία τέτοια ενημέρωση, πριν ελεγχθεί και οριστικοποιηθεί μία άποψη, προκαλεί απλώς σύγχιση στους ασθενείς και μερικές φορές έχει αρνητικές επιπτώσεις στην πορεία τους.

Γράφω αυτά γιατί είδαμε πρόσφατα το πρόβλημα της σύγχισης να κορυφώνεται με την "ενημέρωση" που αφορούσε το εμβόλιο για την γρίπη τύπου Η1Ν1. Πολλοί και διάφοροι φορείς, επίσημοι και ανεπίσημοι, ειδικοί και μή δημιούργησαν ένα κυκεώνα αντικρουόμενων απόψεων. Η φωνή των ειδικών μερικές φορές δεν ακουγόταν καθόλου μέσα στον θόρυβο.

Οπότε καλές είναι οι θέσεις της ΙΑΡΟ αλλά το πρόβλημα της ενημέρωσης για ζωτικά ιατρικά θέματα που μας φορτίζουν και ψυχολογικά παραμένει σύνθετο και ακανθώδες. Στην εποχή της υπερδοσολογίας πληροφοριών (information overdose) το ποιος δικαιούται να ενημερώνει και ποιές πληροφορίες θα αποδέχεται ως έγκυρες ο ασθενής, είναι κρίσιμο. Θα χρειαστεί να επανέλθουμε.

Μία ανώφελη εκδήλωση

Από το Μαϊο του 2008 σταμάτησα να γράφω σε αυτό το blog. Είχα την αίσθηση και έτσι ήταν δηλαδή, οτι αυτό που ήθελα να συμβεί μεσω του blog, να επικοινωνήσω και να ακούσω απόψεις ανθρώπων με διαβήτη, δεν είχε επιτευχθεί. Υπήρξαν πολλά και ενδιαφέροντα σχόλια, αλλά κυρίως από ανθρώπους που φαντάζονται πως είναι να έχεις διαβήτη.

Είχα υπολογίσει χωρίς την "σιωπηρή πλειοψηφία". Φαίνεται πως ήταν αρκετοί όσοι διάβαζαν το blog χωρίς να σχολιάζουν Ακόμα και σήμερα, μετά από 18 μήνες βλέπω στον μετρητή ότι το επισκέπτονται τουλάχιστον 80-100 άνθρωποι την εβδομάδα. Σκέφτηκα λοιπόν οτι, δεν πειράζει αν δεν νοιώθουν την ανάγκη να καταθέσουν τη γνώμη τους. Και πως αν έχω και όποτε έχω κι εγώ κάτι να πώ, ας το γράφω. Εξάλλου υπάρχουν φορές που με πνίγουν κάποια πράγματα. Ίσως, αν τα γράφω εδώ, αυτό θα με βοηθήσει.

Από τέτοιο "πνίξιμο" προκύπτει αυτό το σχόλιο.

Πριν από μια εβδομάδα, με κάλεσαν να μιλήσω σε διημερίδα που οργανώθηκε λόγω της Παγκόσμιας Ημέρας του Διαβήτη.

Η δική μου διάλεξη με θέμα " η σημασία της εκπαίδευσης στην αντιμετώπιση του διαβήτη" είχε ορισθεί για τις 18.30

Στις 19.30 δεν είχε ακόμα τελειώσει η προηγούμενη ενότητα και αυτό γιατί ο πρόεδρος των ομιλητών τσακωνόταν με το ακροατήριο για το πόσες φορές την ημέρα πρέπει να μετράνε οι γονείς το ζάχαρο των παιδιών τους. Τους αποκάλεσε δε υποχόνδριους, επειδή ισχυρίστηκαν οτι μερικές φορές χρειάζονται 5 έως 6 μετρήσεις κυρίως το βράδυ που υπάρχει ο φόβος της υπογλυκαιμίας.

Το ακροατήριο μικρό, κυρίως γονείς και ηλικιωμένα άτομα, που πολλοί αμφιβάλω αν καταλάβαιναν κάτι από όσα άκουγαν. Ο ένας ομιλητής, σημαντικός πανεπιστημιακός στο χώρο του, αναφέρθηκε στα οικονομικά της υγείας αναφορικά με τον διαβήτη. Παρουσίασε αναλυτικά τα αποτελέσματο μιας έρευνας που έκανε στη σχολή του.

Οι ερωτήσεις που δέχθηκε ήταν του τύπου: "γιατί δεν μας δίνουν περισσότερες ταινίες μέτρησης ζαχάρου, τα ταμεία μας;"

Οταν είχε πάει 20.30 και ανέβηκα να μιλήσω στο ακροατήριο δεν θα είχαν μείνει πάνω από 20 άτομα με μέσο όρο ηλικίας τα 60, (πιό κάτω όμως από των ομιλητών).

Κάποια νεα κοπέλα από την οργανωτική επιτροπή μου είπε, μερικές μέρες αργότερα, πόσο απογοητεύτηκε από το γεγονός οτι, ενώ είχαν ενημερώσει όλους τους νέους που είναι μέλη του συλλόγου, δεν ήρθαν παρά ελάχιστοι.

Εγώ λοιπόν το θεωρώ αυτό υγιέστατη αντίδραση!

Είναι δυνατόν να περιμένουν Σάββατο βράδυ σε ένα καταθλιπτικό χώρο όπως είναι το αμφιθέατρο του Πολεμικού Μουσείου, να πάνε οι νέοι που έχουν διαβήτη, να ακούσουν επί 4-5 ώρες διαλέξεις από καθηγητές - γιατρούς , που οι 3 στους 4 έχουν συνταξιοδοτηθεί τουλάχιστον από τριετίας;

Δεν μπορούν να φανταστούν κάποιο πιο ελκυστικό τρόπο προσέγγισης και ενημέρωσης;

Ενα χώρο π.χ όπου θα γίνονται διάφορα happenings, συναυλίες, κ.τ.λ και θα υπάρχει προβολή και ενημέρωση των τελευταίων εξελίξεων πάνω στο θέμα διαβήτης.

Σίγουρα οι νέοι με διαβήτη, δεν περιμένουν την Παγκόσμια Ημέρα του Διαβήτη για να κλειστούν σε ένα αμφιθέατρο και να βομβαρδισθούν με άχρηστες γνώσεις.

Ούτε εγώ ήξερα τι να πω στη διάλεξή μου. Λες και δεν ξέρουν οι ήδη πάσχοντες πόσο σημασία έχει να είναι εκπαιδευμένοι σχετικά με το διαβήτη τους.

Το θέμα είναι οτι δεν υπάρχουν οι άνθρωποι που θα στελεχώσουν τα Διαβητολογικά Κέντρα για να μπορέσουν να εκπαιδεύσουν, μαζί με τους γιατρούς, τα άτομα με διαβήτη.

Πάντως δεν στεναχωρήθηκα καθόλου που οι νέοι δεν ήταν εκεί. Στεναχωριέμαι που δεν υπάρχει η υποδομή και οι άνθρωποι που θα δημιουργήσουν έναν κατάλληλο χώρο συνάντησης και ανταλλαγής απόψεων.

Χρειάζονται και οι γιατροί…

Τα τελευταία χρόνια η δυνατότητα ενημέρωσης σε θέματα σχετικά με την αντιμετώπιση του διαβήτη είναι πολύ μεγάλη. Πολλοί από αυτούς που έχουν διαβήτη, κυρίως αυτοί με διαβήτη τύπου 1, έχουν πάνω από δύο μετρητές ζαχάρου και τα ανάλογα λογισμικά για να φτιάχνουν πίνακες και γραφικές παραστάσεις με τα δεδομένα των μετρήσεων που έχουν κάνει.

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ορισμένοι να θεωρούν ότι δεν υπάρχει λόγος να έχουν τακτική επικοινωνία με κάποιο γιατρό, γιατί, όπως ισχυρίζονται: «δεν έχει να μου πει τίποτα περισσότερο από αυτά που ξέρω».

Κάνουν σε τακτά διαστήματα τον απαραίτητο οφθαλμολογικό έλεγχο, όπως και εξετάσεις στο μικροβιολόγο, ο οποίος ενημερώνει για το αν είναι καλά τα αποτελέσματα ή όχι.

Αν υπάρξει πρόβλημα τότε μόνον απευθύνονται σε κάποιον, συνήθως σε αυτόν που πήγαιναν πριν διακόψουν, για να τους το λύσει.

Αν θεωρήσουμε ότι το κυρίως έργο του θεραπευτή είναι να πει στον ασθενή του, πώς βλέπει την κατάσταση του, είτε τι πρέπει να κάνει, τότε πράγματι μπορεί να μην υπάρχει λόγος να γίνεται πιο συχνά η επίσκεψη από μια φορά το χρόνο.

Αν όμως δεχθούμε ότι ο ρόλος μας είναι να ακούσουμε τι έχει να μας πει ο ασθενής μας σχετικά με το πώς διαχειρίστηκε το διαβήτη του από το τελευταίο ραντεβού μέχρι σήμερα, ποιες δυσκολίες αντιμετώπισε, ποιους τρόπους επέλεξε για να τις ξεπεράσει, τότε οι τρείς μήνες που μεσολαβούν συνήθως είναι μεγάλος χρόνος.

Υπάρχουν άνθρωποι που χρειάζονται χρόνια για να αποδεχθούν πραγματικά ότι έχουν χάσει αμετάκλητα, ένα μέρος της υγείας τους. Μπορεί όταν ήταν στο σχολείο, να είχαν βρει κάποιους τρόπους να το «τακτοποιήσουν». Όταν όμως αλλάξουν οι συνθήκες ζωής, επάγγελμα, προσωπικές σχέσεις κ.τ.λ. μπορεί, ο μέχρι τώρα τρόπος ζωής με τον διαβήτη, όχι μόνο να μην είναι λειτουργικός αλλά να δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στην καλή ρύθμιση του ζαχάρου.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα: το παιδί που δεν λέει ότι έχει διαβήτη, όσο πηγαίνει σχολείο κάνει την ινσουλίνη τακτές ώρες στο σπίτι του, άρα δεν εκτίθεται σε συμμαθητές.

Όταν βρεθεί σε χώρο εργασίας ή σπουδάζει σε κάποια ανώτερη σχολή, τα ωράρια δεν είναι δεδομένα, το να βρίσκεται σπίτι σε συγκεκριμένες ώρες είναι δύσκολο και τότε, τα πράγματα δυσκολεύουν.

Η σχέση με τον γιατρό μπορεί να βοηθήσει στην απεμπλοκή και στην απελευθέρωση από το φόβο του «μην τυχόν και το ανακαλύψουν».

Η φοβία της υπογλυκαιμίας αποτελεί άλλον ένα αγκάθι στην καθημερινότητα ορισμένων από αυτούς που χρειάζεται να κάνουν ινσουλίνη.

Είναι ασύλληπτο το πόσο μπορεί να ταλαιπωρείται κανείς όταν διακατέχεται από υπερβολικό και αναιτιολόγητο φόβο, μήπως πάθει υπογλυκαιμία.

Συνήθως τα άτομα αυτά κάνουν 10 έως 15 μετρήσεις την ημέρα, 5-6 ενέσεις και παρόλα αυτά δεν έχουν καλή ρύθμιση του ζαχάρου τους.

Χρειάζεται κάποιος που να είναι γνώστης του προβλήματος διαβήτης-ινσουλίνη-υπογλυκαιμία, αλλά να μπορεί να κρατήσει απόσταση από αυτό, για να γίνει η «απευαισθητοποίηση» που θα οδηγήσει σε μια καλύτερη ποιότητα ζωής.

Νομίζω ότι σήμερα περισσότερο παρά ποτέ, ο γιατρός έχει καθοριστικό ρόλο να παίξει στην ρύθμιση του διαβήτη, με την προϋπόθεση βέβαια ότι πρώτα θα ακούσει και μετά, ανάλογα με αυτά που άκουσε, θα προσφέρει τη δική του βοήθεια

Ανακοίνωση

Ο συνάδελφος και φίλος Αντώνης Λιόλιος, τακτικός σχολιαστής του blog, με παρακάλεσε να φιλοξενήσω την αναγγελία του για το 6ο Συμπόσιο Εντατικολογίας που οργανώνει. Λεπτομέρειες ΕΔΩ.