Πέμπτη, Μαΐου 01, 2008

Χρειάζονται και οι γιατροί…



Τα τελευταία χρόνια η δυνατότητα ενημέρωσης σε θέματα σχετικά με την αντιμετώπιση του διαβήτη είναι πολύ μεγάλη. Πολλοί από αυτούς που έχουν διαβήτη, κυρίως αυτοί με διαβήτη τύπου 1, έχουν πάνω από δύο μετρητές ζαχάρου και τα ανάλογα λογισμικά για να φτιάχνουν πίνακες και γραφικές παραστάσεις με τα δεδομένα των μετρήσεων που έχουν κάνει.

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ορισμένοι να θεωρούν ότι δεν υπάρχει λόγος να έχουν τακτική επικοινωνία με κάποιο γιατρό, γιατί, όπως ισχυρίζονται: «δεν έχει να μου πει τίποτα περισσότερο από αυτά που ξέρω».

Κάνουν σε τακτά διαστήματα τον απαραίτητο οφθαλμολογικό έλεγχο, όπως και εξετάσεις στο μικροβιολόγο, ο οποίος ενημερώνει για το αν είναι καλά τα αποτελέσματα ή όχι.

Αν υπάρξει πρόβλημα τότε μόνον απευθύνονται σε κάποιον, συνήθως σε αυτόν που πήγαιναν πριν διακόψουν, για να τους το λύσει.

Αν θεωρήσουμε ότι το κυρίως έργο του θεραπευτή είναι να πει στον ασθενή του, πώς βλέπει την κατάσταση του, είτε τι πρέπει να κάνει, τότε πράγματι μπορεί να μην υπάρχει λόγος να γίνεται πιο συχνά η επίσκεψη από μια φορά το χρόνο.

Αν όμως δεχθούμε ότι ο ρόλος μας είναι να ακούσουμε τι έχει να μας πει ο ασθενής μας σχετικά με το πώς διαχειρίστηκε το διαβήτη του από το τελευταίο ραντεβού μέχρι σήμερα, ποιες δυσκολίες αντιμετώπισε, ποιους τρόπους επέλεξε για να τις ξεπεράσει, τότε οι τρείς μήνες που μεσολαβούν συνήθως είναι μεγάλος χρόνος.

Υπάρχουν άνθρωποι που χρειάζονται χρόνια για να αποδεχθούν πραγματικά ότι έχουν χάσει αμετάκλητα, ένα μέρος της υγείας τους. Μπορεί όταν ήταν στο σχολείο, να είχαν βρει κάποιους τρόπους να το «τακτοποιήσουν». Όταν όμως αλλάξουν οι συνθήκες ζωής, επάγγελμα, προσωπικές σχέσεις κ.τ.λ. μπορεί, ο μέχρι τώρα τρόπος ζωής με τον διαβήτη, όχι μόνο να μην είναι λειτουργικός αλλά να δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στην καλή ρύθμιση του ζαχάρου.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα: το παιδί που δεν λέει ότι έχει διαβήτη, όσο πηγαίνει σχολείο κάνει την ινσουλίνη τακτές ώρες στο σπίτι του, άρα δεν εκτίθεται σε συμμαθητές.

Όταν βρεθεί σε χώρο εργασίας ή σπουδάζει σε κάποια ανώτερη σχολή, τα ωράρια δεν είναι δεδομένα, το να βρίσκεται σπίτι σε συγκεκριμένες ώρες είναι δύσκολο και τότε, τα πράγματα δυσκολεύουν.

Η σχέση με τον γιατρό μπορεί να βοηθήσει στην απεμπλοκή και στην απελευθέρωση από το φόβο του «μην τυχόν και το ανακαλύψουν».

Η φοβία της υπογλυκαιμίας αποτελεί άλλον ένα αγκάθι στην καθημερινότητα ορισμένων από αυτούς που χρειάζεται να κάνουν ινσουλίνη.

Είναι ασύλληπτο το πόσο μπορεί να ταλαιπωρείται κανείς όταν διακατέχεται από υπερβολικό και αναιτιολόγητο φόβο, μήπως πάθει υπογλυκαιμία.

Συνήθως τα άτομα αυτά κάνουν 10 έως 15 μετρήσεις την ημέρα, 5-6 ενέσεις και παρόλα αυτά δεν έχουν καλή ρύθμιση του ζαχάρου τους.

Χρειάζεται κάποιος που να είναι γνώστης του προβλήματος διαβήτης-ινσουλίνη-υπογλυκαιμία, αλλά να μπορεί να κρατήσει απόσταση από αυτό, για να γίνει η «απευαισθητοποίηση» που θα οδηγήσει σε μια καλύτερη ποιότητα ζωής.

Νομίζω ότι σήμερα περισσότερο παρά ποτέ, ο γιατρός έχει καθοριστικό ρόλο να παίξει στην ρύθμιση του διαβήτη, με την προϋπόθεση βέβαια ότι πρώτα θα ακούσει και μετά, ανάλογα με αυτά που άκουσε, θα προσφέρει τη δική του βοήθεια

10 σχόλια:

athanasia είπε...

Kαλό μήνα!

Φαντάζομαι ότι η πρώτη αντίρρηση θα ήταν ότι πολλοί γιατροί μοιάζουν να λειτουργούν με "λογισμικό" έτοιμων απαντήσεων ή -ακόμη χειρότερα- μονόλογων, δεν ακούν, οπότε ο ασθενής (διαβητικός ή ό,τι άλλο) παίρνει το λογισμικό στο σπίτι και γλιτώνει τις πολλές επισκέψεις...

Μια δεύτερη αντίρρηση θα μπορούσε να είναι το στάδιο μετά την αποευαισθητοποίηση, όταν ο ασθενής, άλλοτε καλύτερα κι άλλοτε χειρότερα, έχει αποδεχθεί το πρόβλημα, έχει μάθει να ζει μ' αυτό κι απλώς κάνει περιοδικά κάποιες εξετάσεις και πάει στον γιατρό μόνον αν βρεθεί κάτι "καινούργιο".

Σαν τους δικηγόρους, ισχύει και για τους γιατρούς το "αχρείαστοι να είναι κλπ"... Καλό ή κακό, δεν ξέρω.

Marianna είπε...

@athanasia....
Σαν τους δικηγόρους, ισχύει και για τους γιατρούς το "αχρείαστοι να είναι κλπ"... Καλό ή κακό, δεν ξέρω.

Συμφωνώ απόλυτα, τουλάχιστον για τους γιατρούς, αχρείαστοι να είναι. Όταν όμως προκύψει το χρόνιο νόσημα, φοβάμαι ότι γινονται αναγκαίο κακό.
Σχετικά με το ότι θα πάει κάποιος στον γιατρό του, όταν προκύψει κάτι καινούργιο: εκεί είναι ακριβώς το θέμα ότι όταν αντιληφθεί ο ασθενής ότι προέκυψε κάτι νέο , μπορεί να είναι αργά.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣ είπε...

Καλησπέρα Μαριάννα!

Δεν θυμάμαι ποιός το είπε, αλλά απευθυνόμενος σε νέους γιατρούς τους θύμισε ότι "δεν είναι οι γνώσεις σας ή η εμπειρία σας το πολυτιμότερο εφόδιο σας! Είναι η προσωπικότητα σας που θα κάνει την διαφορά!"

Marianna είπε...

@antonios liolios....

Συμφωνώ αλλά, με τις σημερινές απαιτήσεις, την ταχύτητα εξέλιξης των δεδομένων στην Ιατρική δεν φτάνει να έχει κανείς 'bedside manners" μια γλυκειά και ανθρώπινη προσέγγιση. Είναι εξίσου σημαντικό να έχει γνώσεις να ενημερώνεται συνέχεια και σε κάθε περίπτωση να κατέχει καλά το θέμα με το οποίο ασχολείται.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣ είπε...

Το θέμα της τεκμηριωμένης ιατρικής πράξης είναι πολύ μεγάλο...

Σήμερα με την εξέλιξη του διαδικτύου και του μηχανικού και λογισμικού μέρους των υπολογιστών ο πειρασμός είναι μεγάλος: "Τι τον θέλουμε τον γιατρό όταν με στοιχειώδεις γνώσεις αγγλικής τα βγάζουμε πέρα και μόνοι μας;" Υπάρχουν ιστοχώροι που πλέον δίνουν διαγνώσεις με παραστατικό τρόπο και χρήση πολυμέσων.

Πιστεύω ότι πέρα από την αδιαμφιβήτητη σημασία της γνώσης, η θεραπευτική παρουσία του γιατρού είναι ανεκτίμητη.

Ή όπως λεν οι αγγλοσάξωνες:

"Don't do somehing, just stand there!"

milena είπε...

Καλησπέρα σε όλους.
Ψάχνω αρκετό καιρό στο internet για να βοηθήσω μια φίλη μου η οποία έχει διαβήτη από μικρή. Η αλήθεια είναι οτι δεν την έχει παρακολουθήσει γιατρός. Αλλά αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί αφού μπορεί να παρουσιαστούν προβλήματα στα εσωτερικά της όργανα.
Θα ήθελα να μου πείτε που μπορώ να απευθυνθώ για τις απαραίτητες εξετάσεις και τι αλλο πρέπει να γίνει.
Ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων.
Υ.Γ.Πώς θα μπορούσα να βρω έναν γιατρό που θα την παρακολουθεί τακτικά;

Marianna είπε...

@milena

Φοβάμαι πως η φίλη σας δεν θα θελήσει, ακόμα και αν της βρείτε κάποιον, να πάει σε γιατρό.
Αν το ήθελε θα είχε βρεί κάποιον τον οποίον να μπορεί να εμπιστευθεί.
Είναι αυτονόητο ότι χρειάζεται ΄παρακολούθηση και ενημέρωση από κάποιον που να ασχολείται με τον διαβήτη.
Στα νοσοκομεία υπάρχουν διαβητολογικά κέντρα και αν πείτε οτι πρόκειται για νεο άτομο, θα σας κλείσουν νωρίτερα ραντεβού.
Το θέμα είναι γιατί ψάχνετε εσείς και όχι η ίδια.

showman είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Marianna είπε...

@showman

Υποθέτω οτι το πρόβλημα έχει δύο διαστάσεις. Μια "φαντασιακή" φοβάσαι οτι θα πάθεις υπογλυκαιμία έστω και οταν οι τιμές είναι υψηλές, αλλά μπορεί και να παθαίνεις συχνά υπογλυκαιμίες και αυτό να σου έχει δημιουργήσει το φόβο.
Η δεύτερη περίπτωση αντιμετωπίζεται πιο εύκολα με τα ανάλογα ινσουλινών μακράς δράσης και το σχήμα πολλαπλών ενέσεων.

Η φοβία της υπογλυκαιμίας, ο φόβος που δεν ανταποκρίνεται σε πραγματικά δεδομένα είναι κάτι που μπορεί να ξεπεραστεί, αλλά χρειάζεται συνεργασία του γιατρού με τον ασθενή του και κάποιον ευαισθητοποιημένο, σε αυτά τα θέματα, ψυχολόγο. Πολύ συχνά πίσω από αυτό το φόβο κρύβεται το άγχος που προκαλεί η ύπαρξη του διαβήτη.

Unknown είπε...

ἐχετε απόλυτο δίκιο σε αυτήν την ανάρτηση...
βιώματα δικά μου.
Προσπαθώ ακόμα, και παλεύω...
χωρίς να έχω κάποιο αποτέλεσμα ικανοποιητικό.
και πρόκειται για αγώνα διαρκή, καθημερινό, απαιτητικό.

ο γιατρός ἠ οι γιατροί (γιατί τελικά χρειάζεται μια ολόκληρη ομάδα) ἐχουν καθοριστικότατο ρόλο στην αντιμετώπιση του διαβήτη και τη ζωή με αυτόν.

Οποιαδήποτε πρόταση ή ιδέα είναι ευπρόσδεκτη.