Επαναπροσδιορισμός στόχου
Πάει πολύς καιρός που δεν έγραψα ποστ. Δεν ήταν τόσο οι υποχρεώσεις, τα συνέδρια, κλπ., όσο η αίσθηση ότι δεν πέτυχα αυτό που φανταζόμουνα: να δημιουργηθεί ένας χώρος συζήτησης ανάμεσα σε άτομα με χρόνιο νόσημα, κυρίως βέβαια με διαβήτη. Νόμιζα ότι η ανωνυμία θα συνέβαλε στο να συμμετέχουν κυρίως αυτοί που επιλέγουν να μη λένε ότι έχουν διαβήτη.
Κάτι τέτοιο δεν έγινε. Δεν είναι θέμα χρόνου. Πέρασαν δεκαπέντε μήνες από το πρώτο πόστ, πήρα πολλά θετικά και πολύ ζεστά σχόλια, όμως αυτοί που εγώ περίμενα, δεν ήρθαν. Μπορεί (και υποπτεύομαι ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει) να διάβαζαν αυτά που έγραφα, χωρίς να σχολιάζουν και χωρίς να εκτεθούν.
Εγώ όμως, από τη φύση της δουλειάς μου, έχω μάθει – και με έχει γοητεύσει – στην ομορφιά και τη δύναμη της άμεσης επικοινωνίας. Αυτής που επιδιώκω και έχω με τους ασθενείς μου, σε καθημερινή βάση. Έτσι, μοιραία κατέληξα να σκέφτομαι: γιατί να κάθομαι να γράφω;
Δεν πιστεύω ότι έχω κάτι τόσο σημαντικό να πω, που αν δεν ειπωθεί θα μας λείψει.
Ίσως όμως τα θέματα που με απασχολούν σχετικά με τον τρόπο διαχείρισης του προβλήματος υγείας του καθενός, καθώς και τη σχέση γιατρού-ασθενούς, έχουν ενδιαφέρον και αξίζει τον κόπο να προβληματισθούμε γύρω από αυτά.
Με άλλα λόγια, με ενδιαφέρει να συζητήσω και όχι να διδάξω.
Το περασμένο Σάββατο, ήμουνα στα Γιάννενα για να συντονίσω και να μιλήσω σε ένα κλινικό φροντιστήριο, σε Ημερίδα που διοργάνωνε η Διαβητολογική Εταιρεία.
Όταν τέλειωσα την ομιλία μου, με πλησίασαν ένας νεαρός και μια κοπέλα , φοιτητές της Ιατρικής, όπως μου είπαν, και με ρώτησαν γιατί σταμάτησα να γράφω στο blog.
Την ώρα εκείνη σε αυτό το χώρο, η ερώτηση με ξάφνιασε. Τους είπα αυτά που έγραψα ήδη εδώ. Η αντίδραση τους με ξάφνιασε ακόμα περισσότερο, μου είπαν : «όμως εμάς δεν μας διδάσκουν πουθενά το πώς να αντιμετωπίζουμε και να συμπεριφερόμαστε στους ασθενείς μας. Μέσα από το δικό σας blog μάθαμε πολλά».
Αυτή η «χρήση» του blog, δεν μου είχε περάσει από το μυαλό. Και ναι μεν δεν πιστεύω ότι μαθαίνεις το πώς να προσεγγίζεις τον ασθενή σου, διαβάζοντας πώς το κάνει κάποιος άλλος, αλλά νομίζω ότι τουλάχιστον μπορεί να σε βοηθήσει να δεις, τι ΔΕΝ πρέπει να κάνεις.
Επαναπροσδιορισμός αρχικού στόχου, λοιπόν. Αυτό είναι για μένα πιο δύσκολο. Δεν είμαι συγγραφέας, δεν γράφω για να εκφραστώ αλλά για να ξεκινήσω ένα διάλογο.
Αν το καταφέρω θα έχω και εγώ κάποιο όφελος. Μπορεί αυτό να είναι ένας τρόπος για πιο ελεύθερη αφήγηση, μια και το θέμα τώρα είναι ευρύτερο.
Θα δούμε.
10 σχόλια:
Χαίρομαι πάρα πολύ που επέστρεψες.
Η επικοινωνία μαζί σου μου έλειψε. Ανήκω βέβαια στον κύκλο των "παλιών" και γι᾽αυτό το λόγο θα περιορίσω τα σχόλια μου. Θέλω όμως από καρδιάς να σου ευχηθώ η νέα σου προσπάθεια να είναι επίμονη και να πετύχει.
filosofos
Σε ευχαριστώ πολύ, να μην περιορίσεις κανένα σχόλια, είναι όλα σημαντικά και απαραίτητα.
Γειά σου Μαριάννα
Λυπάμαι που δεν υπήρξε η συμμετοχή όπως την περίμενες αλλά και γω πιστεύω ότι οι επισκέπτες απλά δεν σχολιάζανε.
Ο γραπτός λόγος είναι πολύ ρηχός για να καταλάβουμε τον εσωτερικό πλούτο και την δυνατότητα προσφοράς του άλλου.
Δεν είναι η πρόθεση μου να σε κολακέψω αλλά γνωρίζοντας προσωπικά εσένα και την ποιότητα του έργου σου θα ήθελα να ενθαρρύνω τους διστακτικούς αναγνώστες-ασθενείς να συμμετέχουν, με ψευδώνυμο εάν επιθυμούν.
Ελπίζω αυτήν την φορά να καρποφορήσει το εγχείρημα.
Αναρρωτιέμαι εάν υπάρχει κάποιος σύλλογος ασθενών με διαβήτη ώστε να ενημερωθεί για την ύπαρξη αυτού του μπλογκ.
@antonios liolios
Χαίρομαι που σε ξαναβρίσκω, υπάρχουν σύλλογοι, μάλιστα είναι δύο, αλλά δεν πιστεύω ότι πρέπει κανείς να βιάζει τα πράγματα. Με το να πείς :" να δέστε υπάρχει και αυτό και φροντίστε να σχολιάσετε, δεν γίνεται τίποτα. Πιστεύω οτι οι άνθρωποι βρίσκουν τα πράγματα, όταν είναι έτοιμοι οι ίδιοι να δουν και να ακούσουν αυτό που τους δίνεται.
Αγαπητή Μαριάννα,
εγώ πάντως περνώ περιοδικά από το ιστολόγιο, διαβάζω τα γραφόμενα αλλά δεν κρίνω πάντοτε σκόπιμο να καταθέσω σχόλιο. Σε ενθαρύνω να συνεχίσεις να γράφεις όπως νοιώθεις. Όλοι τελικά γράφουμε για κάποιον φανταστικό (virtual) αναγνώστη αλλά μας διαβάζουν πολλοί πραγματικοί άνθρωποι που αντιλαμβάνονται τα γραφόμενα ο καθένας ανάλογα με τις εμπειρίες του. Οι διαβητικοί, οι γιατροί, ακόμη και οι λαμβάνοντες τις αποφάσεις για τα θέματα της υγείας έχουν πολλά να μάθουν από τις εμπειρίες ενός «μαχόμενου» διαβητολόγου.
Φιλικά,
Τάκης
Υ.Γ. Προτείνω σε όλους να διαβάσουν στην Ελευθεροτυπία της περασμένης Δευτέρας για το «θάψιμο» της Ευρωπαϊκής πρότασης για τις διασυνοριακές υπηρεσίες υγείας.
Αγαπητή Μαριάννα,
Παρότι στην παρούσα φάση δεν γνωρίζω κανένα άτομο με διαβήτη, έχω βρει το μπλογκ σου πολύ ενδιαφέρον και γι'αυτό και το επισκέπτομαι περιοδικά.
Θα συμφωνήσω με τον Τάκη. Να συνεχίσεις να γράφεις όπως νοιώθεις. Να είσαι αυθεντική.
Να συμπληρώσω επίσης ότι τα θέματα που αγγίζουν την ψυχολογία του ανθρώπου, την αντιμετώπιση μιας ασθένειας, την σχέση γιατρού-ασθενή, ουσιαστικά είναι σχέσεις ανθρώπων μεταξύ τους. Αφορούν όλους μας.
Καλή συνέχεια.
Μάριος
Mαριάννα,
Χαίρομαι που επέστρεψες. Πιστεύω ότι διαβάζουν περισσότεροι απ' όσους σχολιάζουν. Είναι συχνά δύσκολο για αρκετούς ανθρώπους να μιλήσουν για θέματα "δύσκολα", όπως η αρρώστια, ο πόνος, η λύπη, η αίσθηση της ανεπάρκειας και της έλλειψης επικοινωνίας με τον γιατρό ή τον άρρωστο.
Καλή επιτυχία με τον επαναπροσδιορισμένο στόχο! :)
Unintended consequences!
Γεία σας και απο εμένα!
Τα blogs είναι απλά ένας τρόπος επικοινωνίας διαφορετικός απο την προσωπική επαφή.Δεν έχουμε πάντα απόκριση σε αυτά που γράφουμε και αυτό μας δίνει την αίσθηση οτι οι άλλοι αδιαφορούν γιατί αυτό θα γινόταν σε μια συζήτηση με φυσικούς συνομιλητές.Επίσης πολλοί δεν ξέρουν πώς να το κάνουν,τί γλώσσα να χρησιμοποιήσουν κτλ..Το blog σου είναι ιδιαίτερα αξιόπιστο και χρήσιμο για ανθρώπους που χρησιμοποιούν το ίντερνετ για να ενημερωθούν.Το post που διάβασα σήμερα γράφτηκε το 2009.Αν τέσσερα χρόνια μετά απο τη μέρα που γράφτηκε μπορεί να βοηθήσει κάποιον που το χρειάζεται, λίγη σημασία έχει αν θα το σχολιάσει ή οχι.Ευχαριστώ πάρα πολύ!!!
Δημοσίευση σχολίου