Κυριακή, Οκτωβρίου 07, 2007

Η ευθύνη των ασθενών




Πριν από μια εβδομάδα ανέβασα ένα post σχετικά με την αντιμετώπιση που είχε κάποιος συγγενής μου όταν χρειάσθηκε να χειρουργηθεί σε ιδιωτικό θεραπευτήριο. Παρά το ότι, όπως ήταν αυτονόητο, δεν έκανα προσωπική αναφορά, μόλις ο συγγενής διάβασε το post, μου ζήτησε να το κατεβάσω διότι: «φαντάζεσαι να το διαβάσει ο χειρουργός που με χειρούργησε;».

Κατάλαβα ότι η αγωνία του δεν προερχόταν από φόβο μήπως κατηγορηθεί για δυσφήμηση του γιατρού. Παρά το ότι είμαι σίγουρη ότι δεν θα απευθυνόταν στον ίδιο αν προέκυπτε ανάγκη, έστω και αν αυτή η επέμβαση πήγε πολύ καλά, ήθελε «να τα έχει καλά μαζί του».

Αυτή την ανάγκη είμαι ηθικά υποχρεωμένη να την σεβασθώ, θα έλεγα μάλιστα ότι θα έπρεπε να έχω πάρει την άδεια του πριν καν το δημοσιεύσω.

Πολλές φορές ακούω τους ασθενείς να τσακώνονται στο διπλανό γραφείο με την γραμματέα του τμήματος σχετικά με την σειρά εξέτασης ή για άλλα διοικητικά θέματα. Όταν αυτή τους πει, μην τα λέτε σε μένα, περάστε να τα πείτε στον γιατρό, μπαίνουν στο γραφείο, εντελώς αλλαγμένοι. Είναι ευγενείς, ζητάνε συγγνώμη για το ότι δημιούργησαν πρόβλημα κ.τ.λ.

Έχει διαμορφωθεί μια παράδοξη κατάσταση όπου από τη μια οι ασθενείς αποδέχονται παθητικά μια αυταρχική συμπεριφορά εκ μέρους των γιατρών και παράλληλα τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί οι δικαστικές προσφυγές εναντίον των γιατρών.

Σε πρόσφατη έρευνα που έγινε για την ποιότητα των παρεχομένων υπηρεσιών Υγείας, η χώρα μας είχε ιδιαίτερα χαμηλή θέση. Ανάμεσα στα κριτήρια κατάταξης ήταν και το κατά πόσο οι ασθενείς είναι ενήμεροι και διεκδικούν την ενημέρωση και την πληροφόρηση σχετικά με την πάθηση τους.

Στην Ελλάδα, η πλειοψηφία των ασθενών, αισθάνεται δέος απέναντι στην αυθεντία που του προβάλει ο γιατρός του, δεν τολμάει να επιμείνει στο να ενημερωθεί για την πάθηση του, έτσι ώστε να καταλάβει τι ακριβώς του συμβαίνει και ποια είναι η πιθανότερη εξέλιξη.

Δέχεται να του φέρονται σαν να είναι μικρό παιδί, να τον προσβάλουν με έμμεσο τρόπο όπως π.χ.: «μα πως έχεις γίνει έτσι, πήρες 5 κιλά από την προηγούμενη φορά». Η δε συμμετοχή του στη λήψη αποφάσεων που αφορούν την υγεία του, κυρίως στα χρόνια νοσήματα, είναι ανύπαρκτη.

Από την άλλη, υποκινούμενοι πολλές φορές και από δικηγόρους, (φαίνεται ότι έχει αναπτυχθεί ιδιαίτερος κλάδος), μηνύουν γιατρούς για οτιδήποτε φανταστούν ότι δεν έγινε σωστά, ακόμα και περιπτώσεις όπου είναι πασιφανές ότι δεν υπάρχει ιατρική παράλειψη.

Η εμπειρία από τις Η.Π.Α έδειξε ότι το σύστημα αυτό όχι μόνο δεν συνέβαλε στην βελτίωση της ποιότητας των υπηρεσιών υγείας, αλλά αποτέλεσε τροχοπέδη .Σε πολλές περιπτώσεις γιατροί αρνήθηκαν να αναλάβουν περιστατικά επειδή προέβλεπαν κακή έκβαση. Οι κυρίως κερδισμένοι είναι οι ασφαλιστικές εταιρείες που ασφαλίζουν για όλο και μεγαλύτερα ποσά τους γιατρούς. Ο φόβος του malpractice διέπει πλέον σε μεγάλο βαθμό τη σχέση γιατρού- αρρώστου.

Πιστεύω ότι έχουμε μεγάλα περιθώρια να βελτιώσουμε την σχέση μας με τους ασθενείς μας. Χρειάζεται όμως προσπάθεια και από τις δύο πλευρές.

Το ότι η σχέση θεραπευτή – θεραπευόμενου είναι άνιση από τη φύση της, είναι αυτονόητο. Ο ασθενής εμπιστεύεται και περιμένει από τον γιατρό να του αποκαταστήσει την υγεία του. Πολλές φορές εξαρτάται πραγματικά η ζωή του από αυτόν. Είναι φυσικό λοιπόν να έχει μια σχέση δέους και εξάρτησης, ή, όταν όλα πάνε καλά και η αρρώστια αποτελεί παρελθόν, να διακατέχεται από αίσθημα ευγνωμοσύνης.

Αναφέρομαι στις περιπτώσεις όπου η νόσος εισβάλλει βίαια και απειλεί την ζωή του ατόμου, όπως είναι το έμφραγμα, το ατύχημα, ή ορισμένες επιθετικές μορφές καρκίνου κ.τ.λ.

Όμως στη πλειονότητα των περιπτώσεων οι ασθενείς, όταν μάλιστα πάσχουν από χρόνιο νόσημα, θα έπρεπε να έχουν την δυνατότητα και το χρόνο να επιλέξουν τον γιατρό τους και να κρίνουν κατά πόσο μπορεί να δημιουργήσουν σχέση μαζί του.

Τι γίνεται όμως στην πράξη;

Ο ασθενής καλεί τη κεντρική γραμματεία του Νοσοκομείου, στην καλύτερη των περιπτώσεων μιλάει με κάποια γραμματέα, αλλιώς δίνει τα στοιχεία σε αυτόματο τηλεφωνητή, παίρνει ένα ραντεβού για μερικούς μήνες χωρίς τις περισσότερες φορές να έχει την δυνατότητα επιλογής του γιατρού του.

Μετά την μεγάλη αναμονή και μέσα στην πίεση χρόνου είναι δύσκολο να δημιουργηθεί μία σωστή σχέση. Συχνά αντί για ανταλλαγή πληροφοριών και συμβουλών έχουμε ένταση και ρήξεις.

Έτσι μπορεί να βρεθούμε, εμείς γιατροί και λοιπό προσωπικό, μπροστά σε ωρυόμενους ασθενείς που απειλούν ότι «θα φέρουν τα κανάλια», κάθε φορά που δεν γίνεται αυτό που οι ίδιοι θεωρούν ότι θα έπρεπε να γίνει.

Η άλλη όψη είναι άτομα που δέχονται αδιαμαρτύρητα την συμπεριφορά ορισμένων γιατρών, μόνο και μόνο επειδή πιστεύουν ότι δεν έχουν άλλη επιλογή.

Δεν είναι πια καιρός να μάθουμε τόσο οι γιατροί όσο και οι ασθενείς, ποιες είναι οι υποχρεώσεις μας αλλά και ποια τα δικαιώματα μας, καθώς και με ποιο τρόπο μπορούμε να τα διεκδικήσουμε;

Αν προκειμένου να παρακάμψουμε τη σειρά προτεραιότητας, είμαστε πρόθυμοι να δώσουμε «φακελάκι» σε όποιον μπορεί να μας εξυπηρετήσει, δεν γίνεται να διαμαρτυρόμαστε γιατί σε άλλη περίπτωση κάποιος, που προφανώς έδωσε περισσότερα, μας έφαγε τη σειρά.

Με διαφορετικό τρόπο, η κατάσταση φαίνεται απογοητευτική είτε πρόκειται για ιδιωτικό ή για δημόσιο νοσοκομείο.

Η εγχείρηση του συγγενούς μου, απλή χολοκυστεκτομή, στοίχισε 9.000 ευρώ. Ο άνθρωπος βγήκε από το ιδιωτικό θεραπευτήριο και δεν είχε ούτε ένα χαρτί με οδηγίες διατροφής, δεν του δόθηκε τηλέφωνο επικοινωνίας σε περίπτωση ανάγκης και δεν είχε ενημερωθεί για την μετεγχειρητική πορεία .

Για να αναφερθώ και στον χώρο μου, στα περισσότερα νοσοκομεία οι ασθενείς ξεκινάνε θεραπεία με ινσουλίνη στην διάρκεια της νοσηλείας τους και την ημέρα που παίρνουν εξιτήριο, πληροφορούνται ότι πρέπει να την συνεχίσουν στο σπίτι.

Δεν ξέρουν πώς να κάνουν την ένεση, δεν τους έχουν δοθεί οδηγίες αντιμετώπισης υπογλυκαιμίας, διαιτολόγιο, αισθάνονται χαμένοι και κανείς δεν θεωρεί τον εαυτό του υπεύθυνο γι αυτό.

Άλλο θέμα παρεξήγησης των δικαιωμάτων: Έχω προσωπική εμπειρία του πόσο φθοροποιό είναι να διαπληκτίζεσαι σχεδόν καθημερινά, με κάποιους οι οποίοι έρχονται στο Διαβητολογικό Κέντρο και ζητάνε να τους γράψουμε τα δισκία ή την ινσουλίνη, που αρχικά τους χορήγησε κάποιος άλλος γιατρός. Στο ερώτημα γιατί δεν πάτε εκεί που σας τα συνέστησαν, η απάντηση συνήθως είναι: «δεν με βολεύει, εσείς είσαστε πιο κοντά» ή «γιατί; εσείς δεν μπορείτε να μου τα γράψετε;».

Είναι αδύνατον να καταλάβουν, ή μάλλον αρνούνται να καταλάβουν, ότι το να συνταγογραφήσουμε κάποια φάρμακα αποτελεί ιατρική πράξη και δεν είναι δυνατόν να γράφουμε όποια συνταγή μας φέρνουν, χωρίς να έχουμε εικόνα σε ποιόν την δίνουμε και αν συμφωνούμε με την θεραπεία την οποία υπογράφουμε.

Αναφέρω αυτό το παράδειγμα γιατί πιστεύω ότι αποτελεί χαρακτηριστικό της νοοτροπίας που μας διέπει, δηλαδή του να κάνει «την δουλειά του τώρα» έστω κι αν αυτό είναι εις βάρους του (γιατί μπορεί να έχουν αλλάξει οι ανάγκες του). Αυτή η στάση δεν αφορά βεβαίως μόνο το χώρο της Υγείας.

Όμως όσο διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση, σε συνδυασμό με όλα τα άλλα κακά (κατάσταση ασφαλιστικών ταμείων, έλλειψη πρωτοβάθμιας περίθαλψης, έλλειψη νοσηλευτικού προσωπικού, δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία) φοβάμαι ότι θα παραμείνουμε για πολλά χρόνια σε χαμηλή κατάταξη, μεταξύ των χωρών της Ευρώπης.

Η πρόσφατη εμπειρία μου, μου έδειξε ότι ούτε ο ιδιωτικός χώρος αποτελεί, τουλάχιστον σήμερα, ελκυστική εναλλακτική πρόταση.

Ο συγγενής μου, όπως και πολλοί άλλοι, δεν διαμαρτυρήθηκε, εκεί που έπρεπε, αλλά φοβήθηκε μήπως ενοχληθεί ο γιατρός του, αν διάβαζε το post που περιέγραφα την κατάσταση και μου ζήτησε να το κατεβάσω.

Μηπως λοιπόν πέρα από τά μύρια όσα κακά του συστήματος περίθαλψης στη χώρα μας, φταίμε και εμείς, ως ασθενείς, που δεν διεκδικούμε σωστά τα δικαιώματα μας, αλλά φροντίζουμε απλώς να βολευτούμε;

20 σχόλια:

ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣ είπε...

Καλημέρα

Μεγάλο το θέμα...

Θα διαφωνήσω μαζί σου αγαπητή Μαριάννα ότι ο φόβος του malpractice στις ΗΠΑ ζήμιωσε τους ασθενείς. Μην ξεχνάμε ότι οι ιατροί στις ΗΠΑ πληρώνονται με εξωφρενικά ποσά για τα ελληνικά δεδομένα (παίρνοντας υπ όψιν το διαφορετικό κόστος ζωής) και η ιατρική ευθύνη τους έχει κάνει πιο προσεκτικούς.

Το πατερναλιστικό μοντέλο σχέσεως ασθενή-ιατρού στο οποίο αναφέρεσαι ταιριάζει στην μεσογειακή νοοτροπία. Αν ο ιατρός προσπαθήσει να γίνει co-manager θα εισπράξει την δυσπιστία του ασθενή του.

Από την άλλη οι αυξανόμενες μηνύσεις ουσιαστικά αντανακλούν την χρονο-κοινωνική μας υστέρηση σε σχέση με τις ΗΠΑ. Τα ελληνικά δικαστήρια φυσικά είναι πιο μετριοπαθή στις αποφάσεις τους και τα εκδικαζόμενα ποσά είναι προσαρμοσμένα στο κοινωνικο-οικονομικό επίπεδο ιατρού ασθενούς.

Όσο αφορά την αδυναμία της πρόσβασης σε αξιοπρεπείς υπηρεσίες υγείας στον ιδιωτικό τομέα στην Ελλάδα το θέμα είναι νομίζω απλό, αλλά θα χρειαζόμασταν ξεχωριστό post για να το συζητήσουμε.

Σε μιά πρόχειρη εξέταση του θέματος πάντως εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κανείς πόσο γρήγορα και μεθοδικά προτιμούν οι ταγοί μας την ξένη περίθαλψη, ιδιαίτερα την αγγλοσαξωνική.

Περαστικά στον συγγενή σου

fillosofos είπε...

Ν᾽ αγιάσει το στόμα σου!

Ως παθόντας από χρόνια πάθηση, δεν θα μπορούσα να θέσω το θέμα καλύτερα από όσο το έθεσες εσύ. Γεγονός που δείχνει ότι και εσύ ως γιατρός υποφέρεις μέσα στο άδικο σύστημα, το πονάς και πασχίζεις για την βελτίωση του.

Σπάω το κεφάλι μου και ψάχνω, για δεκαετίες πια, να σκεφτώ και να προτείνω μια πρόταση που να έχει ελπίδα υλοποίησης. Η μόνη λύση, αν και όχι ικανοποιητική, που μπόρεσα να σκεφτώ και να κάνω κάτι για να αλλάξει η κατάσταση ήταν να οργανωθώ σε συλλόγους ανθρώπων που πάσχουν από διαβήτη και να προσπαθήσω συλλογικά να κάνω κινήσεις που θα βελτιώσουν την κατάσταση.

Αν κάποιος αναγνώστης του ιστολογίου αυτού έχει κάποια καλύτερη πρόταση θα παρακαλούσα να την θέσει εδώ για να την υιοθετήσω και να αγωνιστώ μαζί του για κάτι καλύτερο.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣ είπε...

Αν κάποιος αναγνώστης του ιστολογίου αυτού έχει κάποια καλύτερη πρόταση θα παρακαλούσα να την θέσει εδώ για να την υιοθετήσω και να αγωνιστώ μαζί του για κάτι καλύτερο.


Can you handle the truth?

Unknown είπε...

Σε ενα ποστ χίλιες σκέψεις και πόση ειλικρίνεια... Θα συμφωνούσα να αποτελέσει θέμα εκτενούς διαλόγου. Συμφωνώ και για όσα λέτε για τους δικηγόρους. Μόνον που και κατά των δικηγόρων γίνονται πλέον αγωγές αποζημίωσης. Στις πολιτισμένες χώρες ασφαλίζονται και τα δύο επαγγέλματα για την επαγγελματική τους ευθύνη. Αλλά έχουν και επαγγελματική ευθύνη.
Στην Ελλάδα ελπίζουμε μόνον στις εξαιρέσεις.

SOLON είπε...

'Άκουσα για το blog απο τον αγαπητό μας Νίκο Δήμου σήμερα στον Μιχαηλίδη. Πολύ καλή δουλειά.
Το θέμα malpractice είναι τεράστιο. Ζω στη Νέα Υόρκη όπου μηνύσεις δίνουν και παίρνουν. Δεν έχω ακούσει κανέναν γιατρό να μη δέχεται να κουράρει ασθενείς για δύσκολες υποθέσεις από φόβο μήνυσης. Η παρενέργεια των μηνύσεων είναι αμυντική ιατρική. Δηλαδή αναγκάζονται οι ιατροί να κάνουν μη απαραίτητες εξετάσεις για να καλύψουν τα νώτα τους. Ο φόβος της μήνυσης κάνει τον επαγγελματία πιο προσεχτικό (κι όχι μόνο τον γιατρό αλλά και τον εργολάβο και τον υδραυλικό). Μεταξύ ενός συστήματος υπερβολικής χρήσης αστικών μηνύσεων και ενός που οι αστικές μηνύσεις σπανίζουν και οι αποζημιώσεις είναι ενός μηνός αμοιβή, προτιμώ το πρώτο αν και ιδανικά νομίζω πως η χρυσή τομή είναι κάπου στη μέση.
Πάντως πρόσφατες εμπειρίες στην Ελλάδα με νεώτερους γιατρούς με κάνουν να ελπίζω πως κάνουμε πρόοδο στον τομέα ιατρικής συμπεριφοράς.
Απ την άλλη οι γιατροί των καναλιών τις 2 τελευταίες μέρες με έχουν στεναχωρήσει.
Στέλιος - ΝΥ

Υ.Γ. Για τη σχέση αμέλειας και αστικης ευθύνης αναφέρομαι και στο blog μου με αφορμή την υπόθεση της Αμαλίας.

mtryfo είπε...

Πολύ σοβαρό κι αυτό το θέμα που θίγετε.
Επειδή χρειάστηκε να χειρουργηθώ πριν 20 μέρες σε ιδιωτική κλινική και παρέμεινα για λίγο (ευτυχώς) χρονικό διάστημα, έχω πολύ νωπές τις "αναμνήσεις" απο την εμπειρία αυτή.
Ο γιατρός που με χειρούργησε είχε την ευγένεια να μου εξηγήσει τι πρόκειται να γίνει αλλά με "ιατρικούς όρους" και ένοιωθα πολύ άβολα να προσπαθώ να καταλάβω τι εννοεί.
Σκέφτομαι πώς θα ήταν αν θα έπρεπε να κλείσω ραντεβού σε δημόσιο νοσοκομείο και με άγνωστο χειρουργό.
Δεν διατείνομαι ότι θα ήταν αρνητικό αλλά με προβληματίζει...
και γνωρίζω ότι είναι προτιμότερο να "εισαχθείς" σε νοσοκομείο όταν έχεις κάποιο πρόβλημα , παρά σε ιδιωτική κλινική.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣ είπε...

mtryfo said

Ο γιατρός που με χειρούργησε είχε την ευγένεια να μου εξηγήσει τι πρόκειται να γίνει αλλά με "ιατρικούς όρους" και ένοιωθα πολύ άβολα να προσπαθώ να καταλάβω τι εννοεί.

Αυτό είναι ένα πρόβλημα επειδή δεν μπορούν όλοι οι γιατροί να εκλαικεύουν. Εν τούτοις υπάρχουν πολλά κατατοπιστικά φυλλάδια, sites κλπ

Marianna είπε...

@solon

Στην Ελλάδα η απειλή του εισαγγελέα δεν νομίζω, κρίνοντας από τις συζητήσεις με συναδέλφους, οτι βελτίωσε την ποιότητα των παρεχομένων υπηρεσιών. Αύξησε την εγρήγορση ώστε "να είμαστε καλυμένοι". Αυτό, όπως γράφετε και εσείς, οδήγησε όπως και στις ΗΠΑ στο να γίνονται άσκοπες εξετάσεις, να νοσηλεύονται οι ασθενείς ακόμα και αν δεν είναι απαραίτητο, για να μην κατηγορηθεί ο γιατρός οτι τον έδιωξε από το νοσοκομείο.
Στις ΗΠΑ αυτό, λόγω του συστήματος υγείας τους, οδήγησε τις ασφαλιστιές εταιρείες στο να παρέμβουν και να μην πληρώνουν για εξετάσεις που έκριναν οτι δεν ήταν απαραίτητες.
Πριν από μερικά χρόνια το New England Journal of Medicine, δημοσίευσε περιπτώσεις ανθρώπων στους οποίους δεν έγινε αξονική ΄σπονδυλικής στήλης, ενω είχαν μεταστατικό καρκίνο.Προφανως ο γιατρός θα θεώρησε οτι αν επρόκειτο για απλή οσφυαλγία θα χρεωνόταν αυτός την εξέταση.
Η υψηλού βαθμού επιστημονική κατάρτιση, ένα αξιοπρεπές επίπεδο νοσοκομειακής υποστήριξης ( συνθήκες διαμονής εφημερίας, νοσηλευτικό προσωπικό)παράλληλα με έλεγχο που θα ασκείται από τον Ιατρικό Σύλλογο κατά πρώτο λόγο, πιστεύω οτι θα συνέβαλαν στην αναβάθμιση υπηρεσιών υγείας,πολύ περισσότερο από τον φόβο του εισαγγελέα.
Για το ρόλο που ασκεί ο Ιατρικός Σύλλογος στην Ελλάδα, νομίζω οτι μπορείται να πάρετε μια ιδέα από τη στάση που τηρεί στο αίσχος που παρατηρείται μεταξύ ΜΜΕ και ορισμένων γιατρών με αφορμή την υγεία του αρχιεπίσκοπου.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣ είπε...

Αν και η απάντηση απευθύνεται στον Σόλωνα, επιτρέψτε μου να παραθέσω τις σκέψεις μου.

Στην ιατρική αναπόφευκτα υπάρχουν τα ιατρικά λάθη/παραλείψεις/αμέλειες και οι ιατρικές επιπλοκές.

Απ' όσο γνωρίζω οι ιατρικοί σύλλογοι δεν είναι αρμόδιοι για την απόδωση ευθυνών εκτός από περιστατικά αντιποίησης επαγγέλματος, συμπεριφροράς απάδουσας με το λειτούργημα και λοιπά συναφή.

Η δικαιοσύνη λοιπόν έρχεται να καλύψει το κενό εφ' όσον φυσικά δεχθούμε ότι λειτουργεί σωστά. Το ίδιο καλείται να κάνει και για οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα.

Προσωπικά έχω δει εξόφθαλμα περιστατικά αμυντικής ιατρικής στις ΗΠΑ αλλά δεν ήταν ο κανόνας. Μην ξεχνάμε ότι στις ΗΠΑ παίζει μεγάλο ρόλο και το κράτος (state) που με τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του συχνά είναι πολύ περισσότερο επίφοβο απ' τους δικηγόρους (ειδικότερα στην περίθαλψη των ανασφάλιστων).

Δεν μπόρεσα να εντοπίσω το αναφερόμενο άρθρο του NEJM, αλλά θα ήταν ενδιαφέρον να διαβάζαμε το σχετικό editorial. Φαντάζομαι θα εξέταζε και τον ρόλο της ελλιπούς κλινικής εκτίμησης των ασθενών αυτών.

Το ύψος της ιατρικής ασφάλισης (malpracice insurance) στις ΗΠΑ έχει φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη (μόνιμο παράπονο των εκεί ιατρών) και θεωρείται υπεύθυνο για το αυξημένο κόστος της ιατρικής φροντίδας. Εν τούτοις εξακολουθεί η ιατρική εκεί να είναι από τα πιο περιζήτητα και προσοδοφόρα επαγγέλματα.

Για τις ιατρικές επιπλοκές για τις οποίες μπορεί να μην ευθύνεται ο γιατρός υπάρχουν σκέψεις να αποζημιώνεται ο ασθενής κατευθείαν απ' το κράτος (Βέλγιο).

Αλλά αυτά συμβαίνουν στα ξένα. Φοβάμαι ότι για να δούμε "υψηλού βαθμού επιστημονική κατάρτιση, ένα αξιοπρεπές επίπεδο νοσοκομειακής υποστήριξης ( συνθήκες διαμονής εφημερίας, νοσηλευτικό προσωπικό)..." θα περάσουν πολλά χρόνια.

Τέλος, νομίζω ότι το πρόβλημα τελικά είναι η λειτουργία των θεσμών. Όταν αυτοί δεν λειτουργούν η τηλεόραση γίνεται εισαγγελέας και ο εισαγγελέας παίρνει οδηγίες από την τηλεόραση

Το σωστό να λέγεται είπε...

Ένα ακόμη εξαιρετικό post από την Αθηναία ιέρεια των ιατρικών μυστηρίων.
Έτσι μάλλον θα σας βλέπουν μερικοί από τους ασθενείς σας.

Τι χρειάζεται ώστε να υπάρχει ευθύνη ιατρών και ασθενών;

Καλύτερη Παιδεία!
Στην Ιατρική εκπαίδευση αλλά και από τους ασθενείς στην επαφή με τους γιατρούς.

Δυστυχώς αρκετοί γιατροί έχουν μια «ιατρική υπεροψία» και όχι μόνο στην Ελλάδα.
Είναι αποτέλεσμα του δέους της (έλλειψης) γνώσης που έχουν οι ασθενείς για το σώμα τους, την Ιατρική και την Φαρμακευτική επιστήμη;
Όχι, δεν χρειάζεται ντοκτορά αλλά ούτε και λεξικό για να καταλάβει ο ασθενής τον γιατρό. Τι να σκέπτονται οι ασθενείς στο εξωτερικό που δεν γνωρίζουν Ελληνικά μια και οι περισσότερες ιατρικές ορολογίες είναι βασισμένες στην Ελληνική γλώσσα;

Είναι ανάγκη ο ασθενής που μπορεί να βρίσκεται σε άσχημη σωματική και ψυχική κατάσταση να έχει δίπλα του ένα στενό συγγενή ή φίλο να κρατεί σημειώσεις, να δίνει ηθική υποστήριξη και για συμπληρωματικές ερωτήσεις.

Από την άλλη πλευρά ο γιατρός ας είναι εκπαιδευμένος στην ψυχολογία του ασθενή και στην ανθρώπινη επικοινωνία Δεν έχει μπροστά του ανατομικό πτώμα αλλά έναν ασθενή που φέρει ο γιατρός ευθύνη για την υγεία του, διαφορετικά υπάρχουν και οι δικηγόροι πρόθυμοι να τιμωρήσουν την ιατρική αδιαφορία.

Το μεγάλο κέρδος της ιδιωτικής ιατρικής «τραβάει» τους δικηγόρους όπως το σιρόπι την μέλισσα. Όποιος θέλει μπορεί να ενημερωθεί για τα κέρδη των ιατρικών εταιρειών στην Ελλάδα. Εκτός από ορισμένα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα οι υπόλοιπες εταιρείες αισχροκερδούν προσφέροντας ελλιπείς υπηρεσίες σε τιμές εξωτερικού πληρώνοντας το ιατρικό προσωπικό τους σε τιμές εσωτερικού.
Παρατήρησα ότι ασθενείς γνωστοί μου που προτιμούν τα ιδιωτικά νοσοκομεία και τα χρυσοπληρώνουν με τα ευρώ τους είναι άκρα αντίθετοι με την ιδιωτική ανώτατη εκπαίδευση.
Αν αναλογιστούμε το κόστος της ιδιωτικής νοσηλείας συν τις εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία μάλλον είμαστε μια από τις πιο δαπανηρές χώρες στην Υγεία.
Όπως και στην Παιδεία βέβαια που με το κόστος των φροντιστηρίων συν το κόστος της Δημόσιας Παιδείας πληρώνουμε ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά του Εθνικού μας εισοδήματος με πενιχρά αποτελέσματα και στις δύο κοινωνικές υπηρεσίες.

Ναι, αλλά τι κάνουμε γι’ αυτό;
Το θέμα της σιωπής και του προσωρινού βολέματος ίσως ήταν αναγκαίο για την επιβίωση την περίοδο της Τουρκοκρατίας αλλά σήμερα είναι εναντίον της.

Βασικά έχουμε ένα πολύ καλό ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό αλλά με ελλείψεις στην εκπαίδευση τους ως προς την ενημέρωση και συνεργασία με τον ασθενή.
Ο ιατρικός σύλλογος έχει παρουσιάσει ένα καλό επαγγελματικό προφίλ και καλύτερα θα ήταν να ασκήσει θετική επίδραση πάνω στην εκπαίδευση όχι μόνο των νέων ιατρών αλλά και των βετεράνων.
Διαφορετική νοοτροπία στην επικοινωνία λοιπόν από τους γιατρούς αλλά και από τους ασθενείς των οποίων συμπεριφορά βέβαια ελέγχεται από τους γιατρούς και το προσωπικό της γραμματείας.
Όχι πια άλλη αδράνεια, κι αν δεν γίνεται με επιστημονικό τρόπο μέσω εκπαίδευσης αλλά χρειάζεται η επέμβαση δικηγόρων για να ξεκινήσει μια αλλαγή νοοτροπίας τότε γιατί όχι; Είναι κι αυτός ο τρόπος μια λύση.

Marianna είπε...

@antonios liolios.....

Βλέπω ότι το ενδιαφέρον να εστιάζεται στο θέμα malpracrice και κατά πόσο καλύπτονται ασθενείς και γιατροί.
Αυτό αποτελεί μια πτυχή της σχέσης γιατρού αρρώστου.
Αυτό που με παρακίνησε στο να γράψω αυτό το ποστ, ήταν η παθητική στάση που έχουν πολλοί ασθενείς απέναντι στην αυταρχικότητα των γιατρών, έτσι όπως αυτή εκδηλώνεται στην καθημερινή εξάσκηση του επαγγέλματος.
Δεν τίθεται θέμα καταγγελίας , αλλά πιστεύω οτι μπορεί να είναι εξίσου βλαβερό για την έκβαση της υγείας του ασθενούς, όσο και μια λανθασμένη διάγνωση. Μόνο που δεν μπορεί να στοιχειοθετηθεί επίσημα "αδίκημα".

ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣ είπε...

Marianna said

Αυτό που με παρακίνησε στο να γράψω αυτό το ποστ, ήταν η παθητική στάση που έχουν πολλοί ασθενείς απέναντι στην αυταρχικότητα των γιατρών, έτσι όπως αυτή εκδηλώνεται στην καθημερινή εξάσκηση του επαγγέλματος.

Νομίζω ότι ίσως είναι μιά λανθασμένη προέκταση του σεβασμού προς τον γιατρό σε συνδυασμό με την αδυναμία πρόσβασης σε άλλες υπηρεσίες υγείας και τον φόβο των συνεπειών.

antonis.koronaios είπε...

καλημερα σε ολους. Το ζητημα της ευθυνης των ασθενων ειναι τεραστιο και δεν λυνεται ευκολα ουτε απλα.

Το γεγονος οτι εγω πηγαινω στον παθολογο της γειτονιας μου και με ρωταει γιατι παιρνω αυτες τις ινσουλινες και οχι τις αλλες ειναι αντικειμενο συζητησης του παθολογου με τον διαβητικο ασθενη ?

το γεγονος οτι στο μυαλο του ασθενη μπαινουν διαφορες ιδεες (οχι στο δικο μου, εξηγουμαι) για το αν η θεραπεια του ειναι σωστη, ειναι ευθυνη του ασθενη ?

απο την αλλη πλευρα, το συστημα υγειας που διαθετουμε, το ΙΚΑ δεν επιτρεπει στους νοσοκομειακους γιατρους να συνταγογραφουν φαρμακα...

SOLON είπε...

Αν κάνουμε μία απλοποίηση των προβλημάτων που απασχολούν τη χώρα μας νομίζω πως θα καταλήξουμε σε ένα ελάχιστο κοινό παρονομαστή που κινείται στον θεσμικό άξονα Παιδεία - Δικαιοσύνη. Αναβάθμιση αυτών των θεσμών νομίζω θα βελτιώσει πολλές πτυχές της ζωής μας συμπεριλαμβανομένου και του θέματος του Blog σχέσης ασθενών και ιατρών.

Το σωστό να λέγεται είπε...

Κάτι νέο στην ξένη ειδησεογραφία στην αιτία και θεραπεία του Διαβήτη τύπου 2.

Ινσουλίνη;
Υπάρχει τώρα η οστεοασβεστίνη (osteocalcin)

www.nytimes.com/2007/10/16/health/16diab.html

Marianna είπε...

Το σωστό να λέγεται said...
Κάτι νέο στην ξένη ειδησεογραφία στην αιτία και θεραπεία του Διαβήτη τύπου 2.

Ινσουλίνη;
Υπάρχει τώρα η οστεοασβεστίνη (osteocalcin)
-------------------------
Προς το παρόν υπάρχουν πειράματα σε ποντίκια, μέχρι να υπάρξει ,αποτελεσματικά και ακίνδυνα για τον άνθρωπο χρειάζεται να περάσουν 6-8 χρόνια

pier είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
pier είπε...

Καλημέρα

Πολύ καλή η προσπάθεια του ημερολογίου σας. Προσεγγίζεται τα θέματα εξατομικευμένα, υπεύθυνα, ψύχραιμα μα πάνω απ'όλα...ανθρώπινα.
Η σύζυγος μου έχει διαβήτη τύπου 1 και γνωρίζω καλά την φοβία και την προκατάληψη του συγγενικού και ευρύτερου περιβάλλοντος πάνω σε τέτοια θέματα. Κάτι μεταξύ λύπης και οίκτου κάτι μεταξύ "σσσ...μην το μάθει κανείς" και "φτου, μακριά απο έμας".
Δεν θα ήθελα να μακρηγορήσω πάνω σ'αυτό το θέμα γιατί τα ξέρετε καλύτερα.
Θα ήθελα να σας ρωτήσω αν θα πρέπει να προσέχουμε κάτι το ιδιαίτερο πάνω στο θέμα της εγκυμοσύνης.

Με εκτίμηση

Marianna είπε...

@ pier said.....

Θα ήθελα να σας ρωτήσω αν θα πρέπει να προσέχουμε κάτι το ιδιαίτερο πάνω στο θέμα της εγκυμοσύνης.
--------------------

Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, σχετικά με το θέμα της εγκυμοσύνης, αυτό που χρειάζεται είναι τέλεια (οχι μόνο καλή) ρύθμιση του ζαχάρου. Αυτό σημαίνει πολλές μετρήσεις και τιμές πριν και μετά τα γεύματα έτσι ώστε οι τιμές ζαχάρου να είναι μέσα στα φυσιολογικά όρια.

Το σωστό να λέγεται είπε...

Μην ξεχνάμε ότι αύριο Τετάρτη 14 Νοεμβρίου είναι η Παγκόσμιος ημέρα του Διαβήτη (World Diabetes Day).
Πληροφορίες και πόστερ στο http://www.diabetes-day.gr/

Το θέμα της Παγκόσμιας Ημέρας για το Διαβήτη 2007 είναι "Φροντίδα για όλους" και ιδιαίτερα σε παιδιά και εφήβους που κινδυνεύουν κι από τους δύο τύπους Διαβήτη.

Άκης