Κυριακή, Σεπτεμβρίου 09, 2007

Να προχωρήσω;



Πριν από μερικές μέρες, ήρθε στο γραφείο μου μια νέα γυναίκα που εργάζεται στο λογιστήριο του νοσοκομείου. Είχε ζητήσει να με δει για «προσωπικό» θέμα και έδειχνε αμήχανη και σαν να είχε μετανιώσει που είχε έρθει.

Με αρκετή δυσκολία ξεκίνησε λέγοντας: «έχω γνωρίσει εδώ και μερικούς μήνες κάποιον νέο ο οποίος έχει από μικρό παιδί διαβήτη. Ήθελα να σας ρωτήσω να συνεχίσω μαζί του ή θα έχω προβλήματα στο μέλλον, τι πιθανότητες υπάρχουν, τώρα είναι 36 χρονών, σε δέκα χρόνια από τώρα να έχει σοβαρές επιπλοκές, μια και έχει ήδη 20 χρόνια διαβήτη;

Την στιγμή που ολοκλήρωνα την ερώτηση: εσύ τον αγαπάς; συνειδητοποίησα ότι αυτό που ρώταγα δεν είχε νόημα, γιατί αν ήταν ερωτευμένη, δεν θα έκανε αυτή τη συζήτηση μαζί μου. Η απάντηση της το επιβεβαίωσε, αλλά ταυτόχρονα μου έκανε τα πράγματα πιο δύσκολα.

- Δεν πρόκειται για τρελό έρωτα, από τις δύο μεριές. Γνωριστήκαμε πριν από 6 μήνες, περνάμε πολύ καλά μαζί, ταιριάζουμε ερωτικά και ενδιαφέρεται πολύ ο ένας για τον άλλον. Μου είπε από την αρχή για το διαβήτη, πράγμα που εκτίμησα πάρα πολύ.

Δεν ζήταγε εγγύηση για το μέλλον, ήθελε να ξέρει τι πιθανότητες υπάρχουν όταν αυτή θα είναι 40 και ο άνδρας της 46 ετών και θα έχουν ένα ή δύο μικρά παιδιά, να αντιμετωπίζει μια δική του αρχόμενη νεφρική ανεπάρκεια ή την απειλή ενός καρδιαγγειακού επεισοδίου.

Την ρώτησα , αν σου έλεγα ότι έχει πολλές πιθανότητες να έχει κάποια επιπλοκή, θα διέκοπτες τώρα τη σχέση σου;

Η απάντηση της με ξαλάφρωσε «δεν νομίζω».

Η δική μου αίσθηση ήταν ότι τον αγαπούσε περισσότερο από ότι μου είχε δηλώσει, ότι είχε ήδη πάρει την απόφαση της αλλά, για να είναι εντάξει με τον εαυτό της, ήθελε να έχει και μια έγκυρη γνώμη.

Η παράθεση στατιστικών στοιχείων δεν βοηθάει καθόλου σε παρόμοιες περιπτώσεις, από την άλλη θεωρώ αντιδεοντολογικό να επηρεάσω κάποιον με προτροπές του τύπου «προχώρα όλα θα πάνε καλά» ή και το αντίθετο «καλύτερα μην μπλέξεις», άσε που δεν νομίζω ότι θα έχουν καθοριστική βαρύτητα, αλλά μπορεί να προκαλέσουν έντονη σύγχυση.

Πήρα πληροφορίες σχετικά με το πώς ο φίλος της, χειρίζεται το ζάχαρο του, με το αν έχει κάποιες επιπλοκές και τι έχουν συζητήσει γύρω από το θέμα. Μου είπε μάλιστα ότι θα ήθελαν να έρθουν και οι δύο να με δουν και να τον παρακολουθώ από και πέρα.

Της έδωσα μια ενθαρρυντική προοπτική, με δεδομένο ότι πρόκειται για κάποιον που έχει καλή ρύθμιση, άρα καταρχήν μπορεί κανείς να πιστεύει ότι , εφόσον δεν έχει κάνει σημαντικές επιπλοκές μέχρι τώρα, δεν θα έχει και στο μέλλον. Εστίασα περισσότερο σε αυτό που η ίδια φαίνεται να νοιώθει, ότι δηλαδή βρίσκεται με κάποιον που την καταλαβαίνει, νοιάζεται γι αυτήν (έχω την εντύπωση από τη σύντομη συζήτηση μας ότι αυτό είναι κάτι καινούργιο γι αυτήν) και που μέσα σε όλα τα άλλα έχει και διαβήτη. Της τόνισα ότι κανείς βεβαίως δεν μπορεί να πάρει απόφαση για λογαριασμό της και ότι όποια και να είναι η απόφαση της, να είναι δική της και όχι αποτέλεσμα πιέσεων από το περιβάλλον της.

Μέχρι πριν μερικά χρόνια, είχα «ξεκάθαρες αλήθειες» μέσα στο μυαλό μου, σχετικά με τους ασθενείς μου και την σχέση μου με αυτούς. Πίστευα ότι μπορούσα να σηκώνω μαζί τους το φορτίο του διαβήτη, ότι θα έπρεπε όλοι να μπορούν να κοινοποιούν το πρόβλημα της υγεία τους, άσχετα με το πόσο αποδεκτό θα γίνει αυτό από τους άλλους και πολλά άλλα παρόμοια.

Θέλω να πιστεύω ότι , μετά από δουλειά με τον εαυτό μου, έχω μια πιο ουσιαστική και ρεαλιστική εικόνα για το πόσο μπορώ να βοηθήσω.

Η επίσκεψη αυτής της γυναίκας, που ανήκει στην άλλη όχθη, όχι αυτή των ασθενών μου, μου έδειξε πόσο πολύπλοκη και πολυσήμαντη είναι η διαχείριση παρόμοιων καταστάσεων.

Γιατί πρέπει να πω ότι δεν έχω ξεκάθαρη απάντηση στο τι θα της έλεγα αν επρόκειτο για τον ίδιο νέο άνδρα, με ήδη εγκαταστημένες επιπλοκές.

Γιατί το τι θα έλεγα σε αυτή τη γυναίκα , είναι απόλυτα συνδεδεμένο με το τι λέω στους νέους με διαβήτη τύπου1 που παρακολουθώ, και πόσο ειλικρινής και γνήσια είμαι μαζί τους. Όταν εκείνους τους ενθαρρύνω να προχωρούν, πώς θα μπορούσα να της πω το αντίθετο;


13 σχόλια:

s_pablo είπε...

Αυτές κι αν είναι συμπληγάδες!!!

Γνωρίζω ανθρώπους που επιλέγουν να μην προχωρήσουν σε κάποια σχέση αν ο πιθανός σύντροφος τους πάσχει από κάποια ασθένεια.

Οι δικαιολογίες είναι πολλές. Η ουσία είναι όμως μια. Αν υπάρχει αγάπη οι όποιες δυσκολίες κάμπτονται.

Συμφωνώ μαζί σας στην ερωτική "διάγνωση" κι επειδή είμαι φύσει ρομαντικός ελπίζω ότι όλα θα πάνε καλά...

Το σωστό να λέγεται είπε...

Δύο απο τα πιο ευτυχισμένα ζευγάρια που έχω γνωρίσει είναι: Το ένα με την κοπέλα να έχει χάσει και τα δυό της πόδια αλλά να τα καταφέρνει πολύ καλά με ιατρικές προσθέσεις.
Στό άλλο ο σύζυγος να έχει χάσει την όραση του αλλά όχι το χιούμορ του και αγάπη για ζωή.
Οικογένειες με ενήλικες και παιδιά ευτυχισμένα παρά τις συνθήκες.

Ότι λείπει μέσα στον άνθρωπο, στην ψυχή, είναι αναντικατάστατο και αξεπέραστο, όλα τα άλλα με την βοήθεια του Θεού ξεπερνιούνται.

Kαπα είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Kαπα είπε...

Τι να πω, κυρία Μαριάννα; Είστε σπουδαία επιστήμονας και άνθρωπος. Φάνηκε από το πρώτο σας κι όλας ποστ. Το παρόν όμως ποστ μου έδωσε το θάρρος για να σας μιλησω. Μπαίνω λοιπόν στο προκείμενο:

Αποφεύγαμε, εδώ και καιρό, να ζητήσουμε τη γνώμη σας για την κορούλα μας (για τη στάση ημών των γονιών απέναντι στην επιληψία της και τις αντιδράσεις της κοινωνίας), επειδή δεν θέλαμε να σας φορτώσουμε με τα δικά μας. Λέγαμε ότι δεν είναι σωστό.

Μη το δείτε όμως έτσι. Αλλωστε, η φιλοσοφική σας τοποθέτηση ξεπερνάει κατά πολυ την ειδικότητά σας. Θέλω να πω, εν τέλει έχουμε ανάγκη τη "συμβουλευτική" σας, όλοι όσοι έχουμε κάποια προβλήματα υγείας.

Θα σας στείλω λοιπόν ένα ιμέλ (όχι σχόλιο γιατί θα είμαι εκτός θέματος του τρέχοντος ποστ) με τους προβληματισμούς μας, το οποίο μάλιστα θα το κάνω και ποστ. (Θέμα: παιδική επιληψία και οικογένεια - τι κανουν οι γονείς;)

Σας ευχαριστώ

Με εκτίμηση

Κάπα (Κώστας)

Marianna είπε...

@ καπα

Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια,είμαι στη διάθεση σας σε οτιδήποτε θα μπορούσα να σας βοηθήσω.

Andreas είπε...

Όταν απέκτησα νεανικό διαβήτη στα 23 μου, είχα ήδη μια σχέση 3 χρόνια. Το κορίτσι αυτό δεν μου έδειξε ούτε για μία στιγμή ότι της πέρασε από το μυαλό να με αφήσει λόγω του διαβήτη. Με στήριξε σε όλες τις δύσκολες φάσεις από τις οποίες πέρασα μέχρι να μπορέσω να "χωνέψω" την αλλαγή. Στάθηκε δίπλα μου όπως κανείς άλλος, πολύ περισσότερο και από τη μάνα μου και θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι όταν της ζήτησα να χωρίσουμε μετά από 8 χρόνια, με ρώτησε κλαίγοντας: "Τώρα ποιος θα προσέχει το ζαχαράκι σου;"....Και αυτό το αναφέρω διότι πιστεύω ότι αν κάποιος σε αγαπά πραγματικά, κανένα "ζάχαρο" δεν θα τον κάνει να πάψει να σε αγαπά ή να σκεφτεί να σε εγκαταλείψει.
Αργότερα έκανα μερικές παροδικές σχέσεις και προσπάθησα να κάνω και κάμποσες άλλες. Από τη μικρή εμπειρία μου με το άλλο φύλο διαπίστωσα ότι όλα τα μετέπειτα κορίτσια μου "σκόνταφταν" πάνω στο διαβήτη μου. Κάποιες μου το είπαν ευθέως και κάποιες το έδειξαν εμμέσως. Ίσως βέβαια εγώ να κατάλαβα λάθος διότι όποιος έχει τη μύγα...
Όπως και να 'χει δεν τις κατηγορώ. Εξάλλου πλέον και ο ίδιος σκέφτομαι πολλές φορές ότι αν στο μέλλον αγαπήσω ένα κορίτσι και θελήσω να δημιουργήσω μαζί της οικογένεια, πόσο θα ήταν σώφρων μια τέτοια απόφαση; Νιώθω ένα μεγάλο ηθικό δίλημμα ανάμεσα στο θέλω μου και στο πιθανό "κακό" μέλλον για την όποια συντροφό μου ή τα παιδιά μου. Ίσως να σκέφτομαι υπερβολικά.
Δεν θέλω να κρύψω πάντως ότι συνεχώς σκέφτομαι όποτε επιχειρώ να προσεγγίσω ένα κορίτσι: "Τώρα αυτή για ποιον λόγο να ξεκινήσει κάτι με κάποιον όπως εγώ;"...

athanasia είπε...

Moυ άρεσε το ποστ.

Θα ρωτούσα για το πρόβλημα (διαβήτη ή άλλο) ή θα έψαχνα πληροφορίες από το διαδίκτυο. Ο ένας λόγος, για να ξέρω αν και πώς μπορώ να βοηθήσω. Ο δεύτερος και κυριότερος, για να καταλάβω: νομίζω, κάθε πρόβλημα υγείας επηρεάζει την καθημερινότητα, τη σκέψη, τη διάθεση και τα συναισθήματα ενός ανθρώπου.

Αν θα προχωρούσα ή όχι? Όπως και στους [σήμερα] υγιείς, θα μετρούσε το ενδιαφέρον για τον συγκεκριμένο άνθρωπο, το ταίριασμα των χαρακτήρων, τα συμβατά ενδιαφέροντα κι η κοινή αίσθηση του χιούμορ. Αν ναι, βουτιά...

΄Αλλωστε, κι όπου δεν υπάρχει [σήμερα] κανένα πρόβλημα υγείας, δεν παρέχεται εγγύηση ότι έτσι θα είναι κι αύριο.

silk123 είπε...

Παρα πολυ ενδιαφεροντα αυτα που γραφεις Μαριαννα, Σ ευχαριστω που με κανεις να σκεπτομαι.

ΔΙΟΝΥΣΟΣ είπε...

Γιατί το τι θα έλεγα σε αυτή τη γυναίκα , είναι απόλυτα συνδεδεμένο με το τι λέω στους νέους με διαβήτη τύπου1 που παρακολουθώ, και πόσο ειλικρινής και γνήσια είμαι μαζί τους. Όταν εκείνους τους ενθαρρύνω να προχωρούν, πώς θα μπορούσα να της πω το αντίθετο;
@ Καλά της είπατε,από 13ετίας IDDM και πολύτεκνος,μπαμπάς φοιτητών πιά......

Α.Α.Τ. είπε...

Γιατί το βγάλατε το τελευταίο θέμα του Σεπτεμβρίου (σχετικά με την επέμβαση του γνωστού);
Κρίμα. Ήταν καλό.

Marianna είπε...

Α.Α.Τ. said...
Γιατί το βγάλατε το τελευταίο θέμα του Σεπτεμβρίου (σχετικά με την επέμβαση του γνωστού);

----------------------

Επειδή ακριβώς υπήρχε και κάποιος άλλος στη μέση που τον αφορούσε το όλο θέμα. Ενω συμφωνούσε με την περιγραφή μου, μου είπε οτι θα αισθανόταν άσκημα αν κάποια στιγμη έπεφτε το κείμενο αυτό, στην αντίληψη του γιατρού του.
Νομίζω οτι αυτός ο φόβος πρέπει να αποτελέσει θέμα για το επόμενο ποστ μου

popi είπε...

Λυπάμαι πολύ που ακυρώσατε το τελευταίο σας ποστ σχετικά με την ιδιωτική περίθαλψη καθώς σκόπευα να το δείξω στο γιό μου που σπουδάζει ιατρική. ΄Ηταν πολύ περιγραφικό και πιστεύω και εγώ, πολύ αληθινό γι' αυτό θα ήθελα να έχει και ένας μελλοντικός γιατρός μια έγκυρη άποψη για την από μέσα εξάσκηση της ιατρικής στον τόπο μας. Μήπως υποκύψατε σε κάποιες πιέσεις... Η μέχρι τώρα ανάγνωση των κειμένων σας άλλα μαρτυρούν για σας. Με πολύ εκτίμηση.

antigony είπε...

γειά σας κυρία Μπενρουμπή
ονομάζομαι Αντιγόνη και είμαι νοσηλεύτρια στο πρόγραμμα βοήθεια στο σπίτι.Εχω ένα περιστατικό σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2.Εχω ασχοληθεί αρκετα με το να προσπαθήσω να εκπαιδεύσω την κυρία όχι μόνο στο πως θα κάνει την ινσουλίνη αλλά και σε ότι αφορά τον διαβήτη.Η προσπάθεια είναι αδιάκοπη από μέρουσ μου και ιδιάιτερα κουραστική αφού δεν βλέπω να βελτιώνεται σε τίποτα .Νιώθω οτι ειμαι ανεπαρκής στη δουλειάμου.Συνυπάρχει και πρόβλημα ψυχολογικό μιά και η κυρία έχει αποσυρθεί από κοινωνικές επαφές.Είμαι άπειρη στο τομέα της κοινοτικής νοσηλευτικής και βλέπω ότι δεν έχω βοήθεια από πουθενά ούτε απ'το κέντρο υγείας στο οποίο απευθ΄θνθηκα.η συμβουλή σας και οι τυχόν υποδείξεισ σας θα ήταν πολύ χρήσιμες και ελπιδοφόρες .
με εκτίμηση αντιγόνη