Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 03, 2007

Οι πληγωμένοι που πληγώνουν



Κάθε πρωί, για να πάω στο νοσοκομείο, περνάω με το αυτοκίνητο μου μπροστά από ένα οίκημα του ΟΚΑΝΑ στην Καποδιστρίου, λίγο πριν από την Σωκράτους. Βρίσκομαι εκεί γύρω στις 08.15. Κάθε μέρα βλέπω στην είσοδο του κτιρίου καμιά δεκαριά χρήστες. Άλλοι κάθονται στα σκαλιά, άλλοι γύρω από την είσοδο. Φαίνεται ότι δεν έχουν έρθει ακόμα οι υπεύθυνοι.

Δεν νομίζω ότι πρόκειται για μονάδα απεξάρτησης, γιατί είναι άτομα, άνδρες επί το πλείστον, σχετικά μεγάλης ηλικίας. Έχω σκεφθεί μήπως πρόκειται για κάποιον από τους σταθμούς χορήγησης μεθαδόνης, σε αυτούς που δεν υπάρχει ελπίς να απεξαρτηθούν. Τουλάχιστον να παίρνουν την υποκατάστατη ουσία νόμιμα.

Προχθές τους παρακολουθούσα όσην ώρα περίμενα μπροστά στο κόκκινο φανάρι. (Πάντα με σταματάει εκεί το κόκκινο). Ενώ συνήθως βλέπω αποστεωμένους μεσήλικες (μήπως φαίνονται πολύ μεγαλύτεροι λόγω της χρήσης;) με χαρακιές, πρησμένα χέρια, μακριά βρώμικα μαλλιά και ρούχα κουρέλια – χθες είδα και δύο πολύ νεότερα παιδιά.

Τράβηξαν την προσοχή μου όχι μόνο επειδή ήταν νεώτεροι από τους άλλους αλλά κυρίως γιατί ήταν όμορφα παιδιά.

Ένοιωσα μεγάλη θλίψη που τους είδα εκεί και μέχρι να φτάσω στο πάρκινγκ και μετά στο νοσοκομείο, σκεφτόμουνα αυτό που μου έρχεται πάντα στο νου σε ανάλογες περιπτώσεις : ότι αυτός ή αυτή, υπήρξε κάποτε παιδί για το οποίο κάποια μάνα έκανε όνειρα για το μέλλον του και τώρα είναι στην Ομόνοια με μισόκλειστα μάτια να ζητιανεύει για την επόμενη δόση.

Τι φταίει; Γιατί αυξήθηκε ο αριθμός των χρηστών τόσο πολύ; Τι θα μπορούσε να γίνει; Σίγουρα τα μέχρι τώρα προγράμματα ελάχιστα αποδίδουν… Μέχρι που έφτασα στο τμήμα μου.

Μετά από μερικές ώρες με φωνάξανε στο ΤΕΠ (Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών). Ήταν η ημέρα που ήμουν συντονίστρια εφημερίας και έπρεπε να ενημερωθώ σχετικά με την διάθεση των κρεβατιών του νοσοκομείου.

Στο ΤΕΠ γινότανε χαμός. Δύο ηλικιωμένοι με εγκεφαλικό, στο διπλανό κρεβάτι μια νέα γυναίκα με οξύ έμφραγμα (έπρεπε οπωσδήποτε να βρεθεί κρεβάτι και να μεταφερθεί σε μονάδα) κάποιος άλλος με κωλικό βόγκαγε από τους πόνους και δεν ξέρω και τι άλλο υπήρχε.

Και μέσα σε όλα αυτά, ένας άνδρας γύρω στα 40 να φωνάζει και να βρίζει τους πάντες γιατί, όπως έλεγε: «τι μου κάνατε και ενώ περίμενα να την ‘ακούσω’ με καταστρέψατε!».

Τον είχανε βρει σωριασμένο αναίσθητο, λίγο παρακάτω, τον έφεραν στο Νοσοκομείο, του έγινε ένεση που μπλοκάρει τη δράση της ηρωίνης και τώρα έβριζε τους πάντες γιατί πήγε χαμένη η δόση του και δεν τον άφησαν στο χάσιμο του.

Δεν είναι μόνο που φώναζε και έβριζε, αλλά χτυπιόταν πάνω στο κρεβάτι και λόγω του ότι ήταν ακόμα υπό την επήρεια του ναρκωτικού, ή έπεφτε κάτω ή έπαιρνε φόρα και εκσφενδονιζόταν στον απέναντι τοίχο.

Αντιλαμβάνεται κανείς πόσο αποσυντονίζονται όλοι όταν, από τη μια έχουν να αντιμετωπίσουν σοβαρά επείγοντα ιατρικά περιστατικά και από την άλλη πρέπει κάποιος να κρατάει τον άνθρωπο αυτόν για να μην χτυπήσει και ανοίξει το κεφάλι του.

Ας σημειωθεί ότι το νοσηλευτικό προσωπικό ούτε κατά διάνοια επαρκεί για να καλύψει τις τρέχουσες ανάγκες του ΤΕΠ.

Όλη την ώρα που χρειάσθηκε να παραμείνω στα Επείγοντα, είχα αρχίσει να αγανακτώ με αυτόν τον άνθρωπο που δημιουργούσε πρόβλημα, δεν μας άφηνε να ασχοληθούμε με αυτούς που η αρρώστια τους βρήκε – δεν την έψαξαν!

Σκεπτόμουνα τι νόημα έχει να κάνουμε οτιδήποτε. Μόλις βγει, το πρώτο πράγμα που θα κάνει είναι να κοιτάξει να εξασφαλίσει την επόμενη δόση του.

Πόσο εύκολο και ανώδυνο είναι να γίνονται τηλεοπτικές συζητήσεις με ευαισθησία κοινωνικού τύπου, για την «μάστιγα των ναρκωτικών» και το πρόβλημα όλων αυτών των «παιδιών».

Αισθανόμουνα ενοχές που έβλεπα τα πράγματα μέσα από αυτό το πρίσμα και ταυτόχρονα σκεπτόμουν: ας είχαμε την δυνατότητα να περιθάλψουμε και να φροντίσουμε τα περιστατικά που έχουμε τώρα εδώ μέσα… και θα βλέπαμε μετά πόση ευαισθησία απομένει για τον άλλον που φωνάζει στην νοσηλεύτρια: «μωρή σκρόφα τι μου έκανες»!

Ευτυχώς, δεν χρειάσθηκε να κάτσω για πολύ.

Το μεσημέρι, φεύγοντας πέρασα από τη Γερανίου. Ακουμπισμένο σε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο ένα κορίτσι γύρω στα 20, με τρύπες και χαλκάδες στη μύτη, με σημάδια από παλιές κακοφορμισμένες ενέσεις στα χέρια, ντυμένο για να σηματοδοτήσει ανάλογα, κάνει πεζοδρόμιο, προφανώς για την εξασφάλιση της επόμενης δόσης.

Ένοιωσα πάλι μεγάλη λύπη. Θα ήθελα να μπορούσα κάτι να κάνω. Προσπέρασα ξέροντας πολύ καλά ότι το θέμα είναι τεράστιο και είναι αφελές να το βλέπει κανείς με κριτήρια καλού Σαμαρείτη.

Μου ήρθε βέβαια στο μυαλό ο τύπος του ΤΕΠ και κατέληξα με την σκέψη: «τι να πω; δεν ξέρω».

69 σχόλια:

aggelos-x-aggelos είπε...

Στη ζωή μου μέχρι τώρα έχω γνωρίσει 2 είδη ανθρώπων σε σχέση με τον εθισμό στα ναρκωτικά:

Του ανθρώπους που ξέκοψαν, με πολύ μεγάλη προσπάθεια (εγώ τους γνώρισα μετά)

Και τους ανθρώπους που δεν θα ήθελαν με τίποτα να ξεκόψουν, γιατί έτσι θέλουν να ζουν.

Όσο αξίζει να βοηθήσεις κάποιον που βλέπεις ότι προσπαθεί και θέλει να ξεκόψει, άλλο τόσο δεν ωφελεί να βοηθήσεις κάποιον που δεν θέλει τη βοήθειά σου, αφού έτσι έχει το άλλοθί του να μην κάνει τίποτα. Σε ατομικό επίπεδο. Για το κακό που μπορεί να κάνει αυτός ο άνθρωπος στην κοινωνία δεν μπορώ να έχω άποψη.

Καλησπέρα σας

Αλεξία Ηλιάδου (synas) είπε...

Γεια σας!
Οι χρήστες ουσιών τη βρίσκουν μ' αυτό που κάνουν. Θα μου πείτε "Μα είναι εξαρτημένοι". Ε, εξαρτημένοι είναι, όπως είναι όλοι από κάτι. Αυτοκαταστροφικοί τύποι... γιατί να τους τη χαλάμε;
Από 'κεί και πέρα μπαίνουν άλλα θέματα, όπως π.χ. ότι τη χαλάνε στους υπόλοιπους ποικιλοτρόπως (αισθητικά, "ηθικά", οικονομικά κλπ κλπ): ναι... ας μην παρουσιάζουμε όμως την ενόχλησή μας ως καλή θέληση...
Δεν μιλάω φυσικά για εσάς... αλλά προτιμώ αυτούς που βρίζουν τα "πρεζόνια" στα ίσα, παρά αυτούς που και καλά νοιάζονται για την αποκατάστασή τους, ενώ στην πραγματικότητα τρέμουν και μόνο στην ιδέα τους...

Ανώνυμος είπε...

Το συγκεκριμένο πρόβλημα δεν ξεκινάει ούτε από τους "εμπόρους" ούτε από το κράτος. Αυτοί είναι τα εξιλαστήρια θύματα, όσο αστείο και αν ακούγεται.

Η χρήση ουσιών, όπως και κάθε κατάχρηση, έχει ψυχολογική βάση. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν τις ναρκωτικές ουσίες σαν δεκανίκι. Συνήθως εξ αρχής, και σίγουρα στην πορεία καθώς ο αποκλεισμός τους από το σύνολο, και κυρίως από το οικογενειακό τους περιβάλλον, όπου βρίσκεται και η ρίζα του προβλήματος, γίνεται ολοκληρωτικός.

Αυτός είναι και ο λόγος που η μεθαδόνη δεν βοηθά από μόνη της. Μειώνει παροδικά την σωματική εξάρτηση, αλλά ουσιαστικά αντικαθιστά το στήριγμα και δεν εξαλείφει την ανάγκη για αυτό.

Στην θέση των "πληγωμένων" πρέπει να βάλετε τους γονείς για να καταλάβετε τις πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος. Ολα τα άλλα έπονται...

d3lta είπε...

καλησπέρα,

το πόστ σας περιγράφει με τον πιό γλαφυρό τρόπο το πρόβλημα από την πλευρά του καλοπροαίρετου - και ως ένα σημείο εξειδικευμένου - πολίτη...

το θέαμα αυτό που αντικρύζετε καθημερινά δυστυχώς το βλέπει κανείς σε όλες τις μεγαλουπόλεις του πλανήτη.

η ελβετία μάλιστα, διάσημη γιά την ανοχή της στο θέμα, είχε ορίσει ένα πάρκο στην ζυρίχη στις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα ως χώρο ελεύθερης χρήσης - το διάσημο needle park, παράδεισος γιά τους ανά την ευρώπη ναρκομανείς.

το πάρκο αυτό έκλεισε το 1992 γιά κοινωνικούς λόγους όπως αυτοί που περιγράψατε - οι περίοικοι διαμαρτύροντο γιά αντικοινωνική συμπεριφορά των χρηστών και οι πολιτικοί τηυς ζυρίχης εδέχοντο πιέσεις.

έκτοτε, έχει περάσει νομοθεσία στην ελβετία γιά προστασία των χρηστών από τους εαυτούς τους με θέσπιση μέτρων όπως ανταλλαγή χρησιμοποιημένων βελονών με αποστειρωμένες, ευπρεπών χώρων χρήσης υπό την επίβλέψη εκπαιδευμένου ιατρικού προσωπικού και - το κυριώτερο - συνταγολόγηση ηρωϊνης σε όλη την χώρα.

τα μέτρα είναι αποτελεσματικά, οι πρώην εξαθλιωμένοι χρήστες απέκτησαν μία σαφώς αξιοπρεπέστερη ζωή, οι σχετιζόμενοι θάνατοι έχουν μειωθεί.

η ελβετία εξ όσων γνωρίζω είναι η μόνη χώρα που συνταγογραφεί ηρωϊνη στους πολίτες της.

προ ετών, είχα διαβάσει ένα άρθρο στον economist ο οποίος ετίθετο αναφανδόν υπέρ της πλήρους νομιμοποίησης - με επιχειρήματα, σταματώ εδώ όμως γιά να μην κουράζω...

nikiplos είπε...

Καλησπέρα...

Νομίζω ότι το κοινωνικό πλαίσιο είναι που περιχαρακώνει και απομονώνει έναν ήδη χρήστη...

Σίγουρα αυτός "έψαξε" την αρρώστια του... Ο ψυχικός του κόσμος όμως το ξέρει... Θα μπορούσε εξαρχής να έχει πέσει από κάποιο μπαλκόνι και να απαλλάξει πολλούς (δικούς του) από τον διαρκή πόνο...

Δύο χρήστες που γνώρισα από κοντά...
Έναν συμφοιτητή μου που νιώθοντας πόνο (οικογενιακή απόρριψη, συναισθηματική ευαισθησία) οδηγήθηκε στις ουσίες... Περιστασιακά όταν δεν έβρισκε έπινε καθαρή βενζίνη...

Ο άλλος είναι εξάδελφός μου, όμορφο παιδί (2 μέτρα παλληκάρι που λέει ο λαός) ο οποίος οδηγήθηκε εν αγνοία του από ερωτική σύντροφο - χρήστη κατά τη θητεία του στο στράτευμα μακριά από το προστατευμένο οικογενειακό περιβάλλον... Περιττό να πω ότι η οικογένειά του έχει ήδη καταστραφεί, απομονωθεί και εξαφανιστεί...

Το πρόβλημα νομίζω είναι πιο έντονο στην επαρχία όπου η δυσκολία επαγγελματικής αποκατάστασης έχει οδηγήσει στα ναρκωτικά (εμπορία χρήση, πέρασμα στα σκληρά σταδιακά) νέους κυρίως... Ανεξαιρέτως όταν γίνουν γνωστοί ως πρεζόνια φεύγουν για την Αθήνα...

Κρίνοντας από τον εξάδελφό μου οι ομάδες απεξάρτησης βοηθούν ουσιαστικά (δεν ξέρω αν λύνουν το πρόβλημα)... Η ένταξη των ατόμων σε ομάδα με κοινό στόχο και προσπάθεια τους δίνει δύναμη και αναμφισβήτητα βοηθάει...
Μόνο που αυτές οι κοινότητες είναι τραγικά λίγες για να το αντιμετωπίσουν ουσιαστικά...

s_pablo είπε...

Δεν αισθάνομαι κανέναν οίκτο για τους ναρκομανείς. Το 99% είναι σε αυτή τη θέση επειδή το επέλεξαν.

Όλοι έχουν ένα "φίλο" που πέθανε από ναρκωτικά. Έγω δεν έχω κανέναν. Εχω όμως, δυο που ξέκοψαν. Ο ένας στην αρχή, δυο περίπου χρόνια μετά και ο άλλος 13 χρόνια μετά.

Ο πρώτος ζει φυσιολογικά, έχει οικογένεια και καμιά φορά όταν τα βρίσκει σκούρα, αναπολεί τις "υπέροχες" μέρες της πρέζας.

Ο άλλος μοιράζει εικονίτσες στο δρόμο και κάνει κυρήγματα στους περστικούς. Είναι αυτό που λέει και το αντιδραστηράκι. Χρειάζεται το "παραμύθι" του. Παλιότερα η ηρωίνη, τώρα η θρησκεία.

Και μια ιστοριούλα. Κάποτε καθόμασταν τρεις φίλοι στην πλατεία Εξαρχείων. Μια στιγμή έρχεται ένας τύπος, κάνει τράκα τσιγάρο και κουβέντα στη κουβέντα, αρχίζει να μας λέει πόσο άσχημο πράγμα είναι η πρέζα κλπ.

Λίγο πριν φύγει μας ζήτησε λεφτά για να αγοράσει εισιτήριο για Θεσσαλονίκη (από εκεί ήταν) και στην ερώτηση αν θέλει να γυρίσει πίσω για να ξεκόψει, ήρθε η αποστομωτική απάντηση:

"Όχι ρε φιλαράκι. Τον ΠΑΟΚ θέλω να δω"

Nikos Dimou είπε...

delta_mike
από όσο ξέρω η Ολλανδία προηγήθηκε της Ελβετίας - κι εκεί τα αποτελέσματα ήταν θετικά, αν εξαιρέσει κανείς την πλημμυρίδα των ξένων που πήγαιναν να αγοράσουν φούντα από το περίπτερο.

Δεν είμαι ειδικός αλλά παρακολουθώντας χρόνια τώρα το αιώνιο debate ανάμεσα σε απαγόρευση και απελευθέρωση κλίνω προς την δεύτερη. Είναι γνωστό πως κάθε απαγόρευση κάνει το αντικείμενό της πιο επιθυμητό και - κυρίως - πιο ακριβό. Η ποτοαπαγάρευση στις ΗΠΑ δημιούργησε την Μαφία. Χάρη στην απαγόρευση το εμπόριο ναρκωτικών έχει ξεπεράσει σε τζίρο και το εμπόριο όπλων. Τα συμφέροντα είναι τεράστια.

Επίσης βρίσκω υποκριτικό ουσίες όπως η νικοτίνη και το αλκοόλ που είναι πιο βλαβερές από τα λεγόμενα μαλακά ναρκωτικά να είναι ελεύθερες - ενώ δολοφονούν περισσότερο κόσμο από τα σκληρά.

d3lta είπε...

nikos dimou
χωρίς να είμαι ειδικός ούτε εγώ, μιλάμε γιά τα σκληρά - η ολλανδία προηγήθηκε στα μαλακά.

το σχόλιο του economist προέβαλε ακριβώς αυτά τα επιχειρήματα...

εξ άλλου το ποιά ουσία χαρακτηρίζεται νόμιμη ή παράνομη είναι καθαρά προϊόν συμβάσεως, στις αρχές του εικοστού αιώνα η κοκαϊνη ήταν sold over the counter στην αμερική όπου σήμερα ο καπνός είναι ουσία παράνομος κοκ.

εδώ και χρόνια έχω ταχθεί υπέρ της πλήρους νομιμοποίησης, οι τιμές θα πέσουν δραματικά, το προϊόν θα χάσει την αίγλη του, θα εξαφανιστούν αυτομάτως τα κυκλώματα διακίνησης όπως ακριβώς ΄πεγινε με την ποτοαπαγόρευση.

τα λεφτά όμως είναι πάρα πολλά, το πολιτικό κόστος τεράστιο, και οι κοινωνικές πιέσεις κυρίως από την χριστιανική δεξιά ασφυκτικές...

στο σημείο αυτό οφείλω να συγχαρώ τον γιώργο παπανδρέου γιά την παλιά πρότασή του περί ελεύθερης καλλιέργειας κάνναβης γιά προσωπική χρήση - έπεσε να τον φάει πρώτη η παπαρήγα, μετά ο χριστόδουλος και όλοι οι γραφικοί που τα λένε σωστά.

s_pablo είπε...

Για το θέμα της απελευθέρωσης είμαι σαφώς υπέρ. Νομίζω, δεν παίρνω και όρκο, ότι ηρωίνη απαγορεύτηκε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα.

Αν απελευθερωθεί, μιλάω για την ηρωίνη, μέσα σε ένα σοβαρό νομικό πλαίσιο (μόνο καταγεγραμμένοι χρήστες, συγκεκριμένα κέντρα χορήγησης, παρακολούθηση από γιατρούς κλπ) τα κέρδη θα είναι τεράστια.

Λιγότεροι θάνατοι, λιγότερη εγκληματικότητα, ομαλότερη κοινωνική προσαρμογή για τους χρήστες, χαμηλότερες τιμές.

Χαμηλότερες τιμές είπα? Είναι έτοιμη η παγκόσμια κοινότητα να τα βάλει με τους μεγαλέμπορους ναρκωτικών?

antvol είπε...

Το πρόβλημα με τα ναρκωτικά είναι, σε παγκόσμια κλίμακα, τεράστιο. Και μόνο το γεγονός αυτό καταδεικνύει και τη δυσκολία αντιμετώπισής του.

Μερικές προσωπικές σκέψεις:

α. Η καλλιέργεια των σχετικών φυτών δεν θα σταματήσει, ό,τι μέτρα κι αν ληφθούν. Για τον απλούστατο λόγο ότι είναι προσοδοφόρα. Δεν ξέρω πόσο, αλλά, πάντως, περισσότερο από κάθε άλλη καλλιέργεια. Για τον ίδιο λόγο, δεν θα σταματήσει ούτε η χημική παραγωγή ναρκωτικών, που, μάλιστα, είναι πολύ πιο δύσκολο να εντοπισθεί.

β. Το εμπόριο ναρκωτικών επίσης δεν θα σταματήσει. Προφανώς για τους ίδιους λόγους.

γ. Τέλος, δεν θα σταματήσει η χρήση και διάδοση των ναρκωτικών. Όπως δεν σταμάτησε η χρήση και η διάδοση αλκοόλ και καπνού.

Αν τα α έως και γ αληθεύουν, κι αν αναλογιστεί κανείς το τεράστιο κόστος προληπτικών και κατασταλτικών πολιτικών (μαζί με τη συνεπαγόμενη διαφθορά κρατικών αξιωματούχων, αλλά και ολόκληρων κρατών), στο οποίο, βέβαια, πρέπει να συνυπολογιστεί και το κόστος της υγείας, φοβάμαι ότι η μόνη λύση είναι η ελεγχόμενη νομιμοποίησή τους.

Με άλλα λόγια, τα κράτη, γνωρίζοντας ότι ένα ποσοστό του πληθυσμού τους, ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ, θα εθιστεί στα ναρκωτικά, (όπως ένα άλλο θα εθιστεί στον καπνό κι ένα άλλο στο αλκοόλ, με τις αντίστοιχες επικαλύψεις), κι ένα μέρος των εθισμένων θα καταστούν ανίκανοι προς εργασία, θα αναλάβουν αυτά τη χορήγηση των ναρκωτικών.

Με τον τρόπο αυτό, όχι μόνο θα απελευθερωθούν τεράστιοι πόροι από την πρόληψη - καταστολή της διάδοσης των ναρκωτικών (αφού το εμπόριό τους θα υποστεί καίριο πλήγμα), με τους οποίους μπορούν να ικανοποιηθούν τόσες άλλες κοινωνικές ανάγκες, αλλά, το κυριότερο, θα σωθούν και πολλές ζωές.

Μόνο και μόνο ότι, σήμερα, παγκοσμίως, το μεγαλύτερο μέρος των φυλακισμένων έχει καταδικασθεί για σχετικά εγκλήματα, αποδεικνύει ότι, ίσως, η πολιτισμένη ανθρωπότητα δεν έχει άλλη λύση.

Nikos Dimou είπε...

s_pablo said...
Είναι έτοιμη η παγκόσμια κοινότητα να τα βάλει με τους μεγαλέμπορους ναρκωτικών?

----------------------------------

Δύσκολο. Τα χρήματα είναι τόσο πολλά που αγοράζουν ολόκληρες κυβερνήσεις.

Μερικοί υποστηρίζουν (όπως ο Κλεάνθης Γρίβας) ότι η απαγόρευση των ναρκωτικών είναι από τις μεγαλύτερες παγκόσμιες συνωμοσίες.

s_pablo είπε...

Δέλτα και η Ολλανδία είχε το δικό της needle park. Δεν ξέρω ποιο προηγήθηκε.

Πάντως το πείραμα με τα μαλακά πέτυχε σχετικώς στην Ολλανδία (οι Ολλανδοί σπανίως πλησιάζουν στα coffee shops), αλλά με τα σκληρά λύση δεν έχουν βρει ακόμα.

d3lta είπε...

μα, δεν είναι μόνο οι ιδιώτες μεγαλέμποροι, κράτη ολόκληρα ζουν από την καλλιέργεια - πακιστάν, αφγανιστάν, μεγάλο μέρος της νοτιοανατολικής ασίας - και φυσικά τα μονοπάτια διακίνησης (της τουρκίας και της χώρας μας συμπεριλαμβανομένων).

στην λατινική αμερική παίζεται το παιχνίδι του γάτου με το ποντίκι - οι κυβερνήσεις κλείνουν το μάτι την μία στις μη ανεκτικές ηπα και την άλλη τους μεγαλεμπόρους...

γιά όποιον ενδιαφέρεται γιά το θέμα προτείνω το mr nice του howrad marks και το snowblind: a brief career in the cocaine trade του robert sabbag, αμφότερα υπέροχα.


pablo

πάντως μόνο η ελβετία χορηγεί ηρωϊνη με συνταγή σήμερα.

Lefteris είπε...

Χαίρετε,

Να μοιραστώ εμπειρίες και παρατηρήσεις και ελάχιστες απόψεις.

Το όλο θέμα είναι εξαιρετικά περίπλοκο. Στον Αμερικάνικο νότο, όπου η κοινωνικότητα δεν είναι πρόβλημα (είναι πιο κοινωνικοί από τους βόρειους, λόγω και της ομοιομορφίας των τοπικών κοινωνιών), έχει αρχίσει επιδημία μεθαμφεταμίνης με τρομακτικές διαστάσεις. Προσωπικά γνώρισα 11 (έντεκα) άτομα για τα οποία που ειπώθηκε ότι ήταν πρώην χρήστες.
Κανένα απ' αυτά τα άτομα δεν είχε αποκοπεί από το περιβάλλον του. Κανένα απ' αυτά τα άτομα δεν προέρχονταν από προβληματικές (για τα δεδομένα της περιοχής) οικογένειες, εκτός από δύο (2). Κανένα απ' αυτά τα άτομα δεν έπασχε από έλλειψη φροντίδας ή προσοχής (attention), ίσα ίσα που οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, ήταν "θύματα" μητρικής υπερ-προστασίας.

Οι περισσότερες εξηγήσεις από τους δικούς τους φίλους ήταν: βαριούνται, δεν έχει και τίποτα να κάνεις εδώ στο χωριό, το κάνουν για excitement ή για πλάκα και μετά δεν μπορούν να το κόψουν.

Άλλη εμπειρία με εθισμένους ή πρώην εθισμένους δεν έχω και συνεπώς δεν γνωρίζω και πολλά για το όλο θέμα. Αναρωτιέμαι πολλές φορές εάν έχει να κάνει πιο πολύ με σωματικό εθισμό παρά με ψυχολογικό εθισμό. Διότι, πολλοί έχουμε τις μαύρες μας, αλλά δεν το ρίχνουμε στα ναρκωτικά. Εγώ ας πούμε το ρίχνω σε γλυκό καφέ και γυμναστική. Ίσα ίσα, τον καιρό που ήμουν μόνος μου στις ΗΠΑ, χωρίς στήριγμα ή φίλους, άρα όχι "ευτυχισμένος", ε, αυτός ήταν και ο καιρός που πρόσεχα περισσότερο τον εαυτό μου...

Είναι φοβερά περίπλοκο το όλο θέμα. Προσωπικά δεν βλέπω τάση μείωσης της χρήσης ναρκωτικών στις ευημερούσες κοινωνίες της δύσης, το αντίθετο μάλιστα: όσο πιο ευημερούσες και "εύκολες για ζωή" είναι αυτές οι κοινωνίες, τόσο μεγαλύτερο το ποσοστό των χρηστών ναρκωτικών. Μόλις φύγαμε από την ανάγκη να καλλιεργούμε και εκτρέφουμε μόνοι μας τα τρόφιμά μας (τώρα τα αρπάζουμε από το ράφι), μόλις γέμισε η αγορά έτοιμα προς χρήση προϊόντα, αρχίσανε οι μελαγχολίες και οι αυτοκαταστροφές. Κάποτε το πρόβλημα ήταν η κακοκαιρία που μας έφερνε πείνα κι έπρεπε να εργαστούμε σκληρότερα, ξυπνούσαμε στις 4 το πρωί να ταϊσουμε τα ζώα, τώρα που δεν υπάρχει πια αυτό το πρόβλημα, το ρίξαμε στην πολυτέλεια της κατάθλιψης και των "βαθύτερων νοημάτων" (υπάρχουν και χαρούμενα βαθύτερα νοήματα... γιατί διαλέγουμε τα καταθλιπτικά;) για να σκοτώσουμε τον ελεύθερο χρόνο που μας προσέφερε η αυτοματοποίηση και η πληθώρα αγαθών. Μυστήρια πράματα.

Δεν προτείνω τίποτα, απλά παρατηρώ.

Στην αγροτική Οκλαχόμα όπου έζησα για ενάμιση χρόνο (μετά ξαναγύρισα σικάγο), οι κάποτε σκληρά εργαζόμενοι αγρότες, τα έχουν τώρα όλα... η αγροτική τους εργασία περιορίζεται σε λίγες βδομάδες το χρόνο και γίνεται με μηχανήματα και οι αγορές είναι σχεδόν εγγυημένο ότι θα απορροφήσουν τα προϊόντα τους (κι αν όχι, πολλοί αγοράζουν futures/options των αναταγωνιστικών προϊόντων και κερδίζουν από κει). Τώρα πια δεν έχουν να κάνουν τίποτα άλλο από το να βλέπουν χαζοτηλεόραση και να βαριούνται τους/τις συζύγους τους. Κάποτε είχαν 1 ώρα ελεύθερη την ημέρα και την εκτιμούσαν αφάνταστα, τώρα έχουν τη μισή μέρα ελεύθερη και την πετάνε στα σκουπίδια. Άλλαξε ο τρόπος ζωής και δεν μπορούν να προσαρμοστούν αναλόγως, να βρουν κάτι άλλο να κάνουνε. Και μια και η μόνη διασκέδαση στην περιοχή είναι το μπαρ της γειτονιάς, ε, καταλαβαίνετε... χάλασε και η συμπεριφορά των ανθρώπων (ο ένας προς τον άλλο), κυρήξανε άτσαλη και καταστροφική επανάσταση οι γυναίκες τους (μεταβατικό στάδιο) και καταντήσανε στο τέλος single mothers (ποσοστό διαζυγίων 77%, ποσοστό single mothers πάνω από 80%), οι άνδρες εγκατέλειψαν ότι αρχές είχαν και έγιναν οπαδοί της ελάχιστης προσπάθειας και τρέχα γύρευε.

Μην τα ρίχνουμε στη μοναξιά ή την "κοινωνική αποξένωση", ή τα όποα παγκόσμια προβλήματα. Ο Πακιστανός που έρχεται στις ΗΠΑ και γνώρισε μόνο πόλεμο και καταστροφή στη χώρα του, έρχεται εδώ στις ΗΠΑ και σε λίγα χρόνια, χωρίς καν να γνωρίζει τη γλώσσα, τον βλέπεις με ωραίο σπίτι και λεφτά και καλή ζωή. Και βλέπεις αμερικανούς της ίδιας ηλικίας και δεν έχουν κάνει τίποτα εκτός από το να μεθάνε, κι ας έχουν 100 φορές περισσότερους φίλους από τον Πακιστανό. Τι δικαιολογία έχουνε; Ο Πακιστανός δεν γνώρισε γονείς και εργάζεται και προοδεύει, ενώ ο Αμερικανός είναι μπεκρής και παραπονιέται ότι η μαμά του δεν είναι ακριβώς όπως θα την ήθελε (!!!).
Επειδή αυτό δεν είναι εξαίρεση αλλά συμβαίνει σε τεράστια κλίμακα, μπορώ να πω ότι το θέμα της "αποξένωσης" είναι κακώς τοποθετημένο για τους εθισμένους ναρκωμανείς στην Ελλάδα: και φίλους έχουνε και συγγενείς έχουνε και προοπτικές έχουνε.
Κι ούτε βέβαια μπορεί σοβαρός και ώριμος άνθρωπος να πει "το έριξα στα ναρκωτικά επειδή τσακώθηκα με τη μάνα μου, ή επειδή με παράτησε η γκόμενα". Αυτά είναι βλακείες. Τις περισσότερες φορές, η αλήθεια είναι "είμαι τσατισμένος διότι η γκόμενα με κεράτωσε πριν την κερατώσω εγώ". Αλλά η ψωροπερηφάνεια και το ψέμα προς τον ίδιο μας τον εαυτό, μόνο στην αυτοκαταστροφή μας στέλνει. Το παίζουμε "τέλειοι" και "όλοι οι άλλοι είναι κακοί και δεν μας αγαπάνε". Και για να εκδικηθούμε, καταστρέφουμε τον εαυτό μας για να τους κάνουμε να λυπηθούνε και να νιώθουν ένοχοι.
Εξαιρούνται αυτοί που τους αρέσουν τα ναρκωτικά και δεν θέλουν να τα κόψουν, κι αυτοί που εθίζονται από τη φύση τους και το αναγνωρίζουν χωρίς να ρίχνουν τις ευθύνες σε άλλους ή στην "κοινωνία".


Ένα από τα κλειδιά είναι να μην εκφράζει κανείς "λύπηση" γι' αυτούς (μερικές φορές, σαν βρέφη, αυτό ζητάνε: την προσοχή των άλλων μέσω της συμπόνοιάς τους), αλλά να τους αντιμετωπίζει ως ασθενείς που χρειάζονται θεραπεία, εφ' όσον είναι διατεθειμένοι να την ακολουθήσουν.

Αυτά γνωρίζω μόνο κι αυτές είναι οι σκέψεις μου.

Ως επίλογο, θα πω ότι στις μεσογειακές κοινωνίες, όπου η κουλτούρα είναι μονίμως στην τροχιά της "ενοχής" ("με παράτησες, θα αυτοκτονήσω για να σε κάνω να λυπηθείς"), της προσοχής της μαμάς, της αποφυγής προσωπικής ευθύνης και πάνω απ' όλα, στην τροχιά του εύθραστου υπερ-εγωιστικού συναισθηματικού κόσμου ("γιατί μου το είπες ή έκανες αυτό, γιατί λες πράγματα που δεν μου αρέσουν, χωρίς την άδειά μου"), η τυχόν νομιμοποίηση των ναρκωτικών θα έχει καταστρεπτικά αποτελέσματα, πολλαπλασιασμό των χρηστών, διότι θα είναι σαν να λέμε "κάντε ότι γουστάρετε και μη φοβάστε καθόλου: θα σας περιοποιηθεί και φροντίσει το κράτος, θα σας λυπηθούμε όλοι, θα κλάψουν όλοι για χατήρι σας και έτσι θα τονωθεί ο εγωισμός σας".

Προσοχή! Μεγάλη προσοχή! Κι αυτό το λέω γι' αυτούς που δεν είναι επιρρεπείς στα ναρκωτικά: Μπορεί να είσαι καλός οδηγός, αλλά η ζωή σου εξαρτάται πιο πολύ από τον άλλο οδηγό που έρχεται από το αντίθετο ρεύμα. Κι αν αυτός ο οδηγός είναι μαστουρωμένος...

Λευτέρης

ΥΓ1.
"Δεν μιλάω φυσικά για εσάς... αλλά προτιμώ αυτούς που βρίζουν τα "πρεζόνια" στα ίσα, παρά αυτούς που και καλά νοιάζονται για την αποκατάστασή τους, ενώ στην πραγματικότητα τρέμουν και μόνο στην ιδέα τους... "

Να μην ξεχνάμε όμως και την άλλο όψη του νομίσματος: όπως τα πρεζόνια έχουν το δικαίωμα να βρίζουν το σύνολο της κοινωνίας για τις όποιες ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ τους επιλογές, έτσι και μέλη της κοινωνίας έχουν το δικαίωμα να τους βρίζουν. Μη φτάσουμε στο σημείο να λέμε "άμα είναι ναρκωμανής έχεις περισσότερα δικαιώματα έκφρασης και κριτικής"... αντιλαμβάνομαι ότι το πρόβλημα ΔΕΝ λύνεται με το να βρίζει κάποιος τους ναρκωμανείς (καμία σχέση με λύση του προβλήματος), αλλά άμα θέλει, έχει το δικαίωμα...

ΥΓ2. Αναρωτιέμαι, εάν ΔΕΝ υπήρχαν ναρκωτικά στην αγορά, θα υπήρχαν και ναρκωμανείς; Αυτονόητη απάντηση: Όχι.
Είναι δυνατόν να θεσπίσει κανείς μέτρα και παράμετρα, θεσμούς και κλινικές, φροντίδες κλπ κλπ, κοινωνική εγρήγορση και επίγνωση και να έχει και αποτέλεσμα, τη στιγμή που υπάρχουν ναρκωτικά στην αγορά; Είναι σαν να λέμε στον επίδοξο ναρκωμανή "μη φοβάσαι, κάνε εσύ τη μαστούρα σου κι εμείς οι υπόλοιποι θα πληρώσουμε το λογαριασμό άμα βρεθείς σε μπελάδες".

butterfly είπε...

Πόσες φορές οι πληγωμένοι δεν πληγώνουν...και πόσες φορές οι άνθρωποι δεν ευθύνονται εν μέρει οι ίδιοι για τα προβλήματά τους και την τωρινή τους κατάσταση. Αλλά από την άλλη, πώς να απεξαρτηθούν και οι ναρκομανείς; Λίγα τα κέντρα απεξάρησης, έντονη η σωματική στέρηση, λίγα τα κίνητρα (ποιος χρήστης ηρωίνης μπορεί να κρατήσει σταθερή δουλειά; οικογένεια; λειτουργική σχέση; να είναι μέλος της κοινωνίας;)

Το πολύ στενόχωρο για μένα είναι ότι η απουσία έγκαιρης στήριξης από τη μία και η γνωστή, δύσκολη κατάσταση στα νοσοκομεία από την άλλη φέρνει τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό στη θέση να αντιμετωπίζουν τραγικά διλήμματα καθημερινά.

Είμαι υπέρ της ελεγχόμενης χορήγησης σκληρών ναρκωτικών στους χρήστες όπως είπε ο s_pablo. Για την αποποινικοποίηση των μαλακών δεν ξέρω. Από τη μία χάνεται η γοητεία του απαγορευμένου και η αναγκαστική επαφή με εμπόρους (που πρέπει να πω όμως ότι στην Ελλάδα, στην Ισπανία, στην Ελβετία και πιθανώς και αλλού ούτως ή άλλως δεν υπάρχει, είναι εξαιρετικά εύκολο να βρεις χασίς, και η κατανάλωση δεν περιορίζεται σε περιθωριακά άτομα). Από την άλλη, όταν βρέθηκα για πλάκα πριν χρόνια σε κατάστημα στο Άμστερνταμ που πουλούσε διάφορα και άκουγα την πωλήτρια να περιγράφει το πώς την ακούς με κάθε μανιτάρι, μου κακοφάνηκε λίγο -σκέφτηκα ότι ίσως έτσι να δοκιμάζεις και πράγματα που δεν θα δοκίμαζες αλλιώς. Μπορεί να κάνω και λάθος, όμως.

Υ.Γ. Πάντως βλέπω πολύ μεγάλη αύξηση του ποτού σήμερα σε νέες ηλικίες, σε όλες τις χώρες-και με ανησυχεί ιδιαίτερα.

Αρχαίος είπε...

Κυρία Μαριάνα μια πρόταση που είχα υποβάλει και στο σύντροφό σας όταν είχε ένα παρόμοιο post.

Τα ναρκωτικά παραμένουν παράνομα για να μην αρχίσουν και τα περίπτερα να πουλάνε "φούντες" και αγοραζει κάθε άμυαλος πιστιρίκος.
Το κράτος ή άλλοι φορείς ιδρύουν στο κέντρο μεγάλων πόλεων ειδικές κλινικές οι οποίες χορηγούν ελεύθερα και σε όποιον θέλει χωρίς διαδικασίες π.χ να ζητούν στοιχεία κ.λπ όποια ουσία επιθυμεί. Προσοχή η ουσία δίνεται στο χρήση (δηλαδή του γίνεται ένεση ή με άλλο τρόπο) δεν του παραχωρείται να την κάνει ότι θέλει.

Ταυτόχρονα στι ίδιο κτήριο υπάρχουν ειδικοί (ψυχολόγοι, εκπροσωποι ομάδων απεξάρτησης κ.λπ) με τους οποίους αν - και μόνο ΑΝ- επιθυμεί ο χρήστης μπορεί να κουβαντιάσει.

Αν το ίδιο κτήριο συνδυαστεί με ένα ξενοδοχείο όπου κάποιος μπορεί αν φάειένα πιάτο φαϊ να κάνει ένα μπάνιο και να κοιμηθεί 1-2 νύχτες ακόμα καλύτερα.

Απο εκεί και πέρα είναι ευθύνη του ίδιου του ατόμου τι θα κάνει αν θέλει "σπάσει" το κεφάλι του το κράτος δεν τον εμποδίζει. Πιστεύω ότι ο ρόλος του κράτους δεν είναι να κάνει τον πατερούλη κανενός αλλά φυσικά στέκεται δίπλα στους πολίτες του.

Πιστεύω ότι η πρότασή μου έχει πολλά πλεονεκτήματα πρώτον χτυπάει ο εμπόριο αυτών των ουσιών αφού οι χρήστες θα μπορούν αν βρούν εύκολα και δωρεάν τη δόση τους. Δεύτερον σταματάει η αίσθηση των νέων ότι κάνουν κάτι σπουδαίο όταν χρησιμοποιούν ναρκωτικά αφού αυτό μπορείνα το κάνει οποιοδήποτε τελείως δωρεάν.
Τρίτον έχεις καλύτερη γνώση για την κατάσταση που επικρατεί.
Τέταρτον γλυτώνουμε απο καταστάσεις τύπου "σκρόφα νοσοκόμα τι μουκανες" που περιγράφετε.


Η κλινική που δουλεύετε νομίζω ότι είναι ένα στενό κάτω απο την Ομόνοια και θεωρώ ότι είναι πολύ κατάλληλη για αύτό που περιγράφω.
Αν θεωρείτε ότι η πρόαση μου έχει κάποιο προφανές μειονέκτημα θα σας παρακαλούσα να μου το αναφέρετε

Φιλικά
Αρχαίος

Lefteris είπε...

"Επίσης βρίσκω υποκριτικό ουσίες όπως η νικοτίνη και το αλκοόλ που είναι πιο βλαβερές από τα λεγόμενα μαλακά ναρκωτικά να είναι ελεύθερες - ενώ δολοφονούν περισσότερο κόσμο από τα σκληρά. "

Δολοφονούν περισσότερο κόσμο, επειδή έχουν περισσότερους καταναλωτές. Εάν οι καταναλωτές μαριχουάνας ήταν όσοι είναι και οι καταναλωτές τσιγάρων, τότε ζήτω που καήκαμε όλοι.
Οι Ολλανδοί προστατεύονται από μια κουλτούρα υπευθυνότητας και έλλειψης υπερ-δραματισμού, ενώ οι μεσογειακοί θα χρησιμοποιήσουν τα ναρκωτικά για να εκφράσουν το προσωπικό τους - άγουρο κι ανώριμο - δράμα σε κάθε περίσταση.
Τέλος, ο καπνιστής οδηγός δεν είναι τόσο επικίνδυνος όσο ο οδηγός που μόλις έχει καταναλώσει μαριχουάνα.

"Αν απελευθερωθεί, μιλάω για την ηρωίνη, μέσα σε ένα σοβαρό νομικό πλαίσιο (μόνο καταγεγραμμένοι χρήστες, συγκεκριμένα κέντρα χορήγησης, παρακολούθηση από γιατρούς κλπ) τα κέρδη θα είναι τεράστια."

Ωραία ιδέα, αλλά ποιος θα εγγυηθεί ότι θα εφφαρμοστεί αποτελεσματικά; Πολλά φάρμακα (κοινά αντικαταθλιπτικά) χορηγούνται μόνο με συνταγή γιατρού στις ΗΠΑ, αλλά ξέρεις τι γίνεται; Πάει ο άλλος και τα αγοράζει με συνταγή γιατρού και τα πουλάει στο φίλο του. Ή, ορισμένοι έχουν μάθει να τα παρασκευάζουν με συνδυασμό άλλων φαρμάκων, στο ίδιο τους το σπίτι. Μετά παίρνουν τ' αυτοκίνητο, βγαίνουν στο δρόμο και βλέπουν αγγελούδια και παίρνουν κι αθώους στο λαιμό τους.

"Η ένταξη των ατόμων σε ομάδα με κοινό στόχο και προσπάθεια τους δίνει δύναμη και αναμφισβήτητα βοηθάει... "

Κι εδώ στις ΗΠΑ έχουν καλό αποτέλεσμα (NA και AA).

"Μερικοί υποστηρίζουν (όπως ο Κλεάνθης Γρίβας) ότι η απαγόρευση των ναρκωτικών είναι από τις μεγαλύτερες παγκόσμιες συνωμοσίες. "

Κάποιες ουσίες που εθίζουν (καφές, νικοτίνη), σύμφωνα με την κοινή λογική, δεν προκαλούν άμεσο κίνδυνο θανάτου στο χρήστη ή τους γύρω τους.
Όμως, η σημερινή κοινωνία στηρίζεται στο καθαρό, υπερ-ενεργητικό μυαλό και την εγρήγορση: καφές.
Μια πόλη σήμερα έχει οδηγούς που πάνε στη δουλειά τους. Επαγγελματίες με εγρήγορση που φέρνουν λύσεις σε ζητήματα άλλων και πληρώνονται.
Να βάλουμε τώρα εκεί μέσα ένα 10% οδηγών και επαγγελματιών υπό την επήρρεια μαριχουάνας, αυτό θα προκαλέσει τεράστιο πρόβλημα στην "συνήθη ροή των πραγμάτων".

Ο ρόλος των νομοθετών είναι να διευκολύνουν αυτή τη συνήθη ροή, όχι να την κάνουν απρόβλεπτη και προβληματική. Η Αμερικάνικη κοινωνία, όπως και η Ελληνική, εύκολα μπορούν να "ξεσαλώσουν" άμα τους δώσεις νόμιμα ναρκωτικά για να "φτιαχτούν". Είναι κοινωνίες διαφορετικές. Ο Αμερικανός, το πρώτο πράγμα που κάνει όταν γίνεται 21 ετών, είναι να πάει να γίνει πίτα στο μεθύσι. Ε, το ίδιο θα γίνει εάν νομιμοποιήσουμε τα ναρκωτικά εδώ πέρα στις ΗΠΑ: για αρκετό διάστημα, θα τρέχουν όλοι στην ουρά να πάρουν τη δόση τους. Κανείς δεν ξέρει πότε θα ξεχαρμανιάσουν για να μη δίνουν πια σημασία...

"Είναι γνωστό πως κάθε απαγόρευση κάνει το αντικείμενό της πιο επιθυμητό και"

Βεβαίως. Κάτι που μπορεί να αποδεικνύει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ανώριμοι και ανόητοι και επιλέγουν με βάση τις απαγορεύσεις (όχι με βάση τις πραγματικές ανάγκες τους).

Η νομιμοποίηση των ναρκωτικών σε μικρές, ελεγχόμενες, "υπεύθυνες" κοινωνίες όπως η Ολλανδική, μπορεί να λειτουργεί θετικά. Σε μεγάλες ποικιλόμορφες και μη ελεγχόμενες κοινωνίες όπως στις ΗΠΑ, ή σε κοινωνίες όπου η υπερ-κατανάλωση σχετίζεται με συναισθηματικούς μελοδραματισμούς ("παράφαγα γιατί ήμουν χαρούμενος ή δυστυχισμένος, το' ριξα στο πιοτό για πέντε χρόνια γιατί με παράτησε η γκόμενα"), τα αποτελέσματα θα είναι απρόβλεπτα.

Συνέπειες θα υπάρξουν στα σίγουρα, αυτό είναι αυτονόητο. Στην Ελλάδα, ΠΟΙΟΣ θα διαχειριστεί υπεύθυνα τις συνέπειες; ΠΟΙΟΝ Ελληνικό φορέα ή Υπουργείο εμπιστεύεστε στα σοβαρά να διαχειριστεί και κατευθύνει σωστά τις άμεσες συνέπειες (όποιες κι αν είναι αυτές) της νομιμοποίησης ναρκωτικών στην Ελλάδα;

Lefteris είπε...

"Απο εκεί και πέρα είναι ευθύνη του ίδιου του ατόμου τι θα κάνει αν θέλει "σπάσει" το κεφάλι του το κράτος δεν τον εμποδίζει."

Το πρόβλημα, θα το ξαναπώ, είναι ότι αυτό το άτομο οδηγάει και στο αντίθετο ρεύμα είναι ολόκληρη οικογένεια. Οπότε, εάν το κράτος δεν τον εμποδίζει, θα τον εμποδίσω εγώ πριν σκοτώσει εμένα ή κάποιον άλλο αθώο.
Όχι και να δώσουμε απόλυτη εξουσία των δρόμων μας στον κάθε ένα που θέλει να κάνει πείραμα με οδήγηση υπό επήρρεια μαριχουάνας... όχι να έρθουν τα άγρια να σκοτώσουν τα ήμερα. Έλεος!

Lefteris είπε...

"Πάντως βλέπω πολύ μεγάλη αύξηση του ποτού σήμερα σε νέες ηλικίες, σε όλες τις χώρες-και με ανησυχεί ιδιαίτερα. "

Αφού ρε συ έχουμε καλομάθει όλοι να πηγαίνουμε στο Σούπερ Μάρκετ ν' αγοράζουμε τα έτοιμα και μετά στο μπαρ ναμπεκροπίνουμε. Για κάτσε να μας κοπεί όλων το φαϊ και μετά θα δεις εάν υπάρχει ελεύθερος χρόνος για τσιγαριλίκι και πιοτά...

Δεν εκτιμούμε αυτά που έχουμε... τα βιάζουμε. Δεν εκτιμούμε την άνετη ζωή γεμάτη φαγιά και συσκευές και ευκολίες... τα θεωρούμε όλα δεδομένα και στον ελεύθερό μας χρόνο αυτοκαταστρεφόμαστε. Στις ΗΠΑ τα πιοτά είναι κουλτούρα. Η ανεργία είναι τώρα σχεδόν μηδέν... οι Αμερικάνοι πίνουν τώρα ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ, κατά κεφαλήν, απ' ότι έπιναν επί ποτοαπαγόρευσης (όχι λόγω της απαγόρευσης, αλλά επειδή τώρα έχουν λεφτά να πετάνε για ξύδια). Για κάτσε ν' ανέβει η ανεργία σε κάνα 20% να δεις άμα έοχυν καιρό να τριγυρνάνε στις μπάρες να μπεκροπίνουνε...

Οι περισσότεροι Αμερικανοί, άμα τους δώσεις λεφτά στο χέρι, νομίζεις ότι θα πάρουν σπίτι; (αυτό το κάνουν κυρίως οι μετανάστες που σέβονται αυτά που έχουν κι αποκτούν). Ο μέσος αμερικανός, άμα τους δώσεις 50 χιλιάρικα, θα πάει στο Βέγκας στις πουτάνες, στα πιοτά και στο τζόγο.

Κόψτου το φαϊ και θα κόψει και το πιοτό, θα το ρίξει στη δουλειά να φάει πρώτα.

Μου κάνει εντύπωση που οι Ευρωπαίοι σκέφτονται με την συνθήκη στο μυαλό τους ότι "οι άνθρωποι είναι ώριμοι και υπεύθυνοι". Άμα ήταν έτσι, δεν θα χρειαζόμασταν αστυνομίες, στρατούς, ΟΗΕ, και δε συμμαζεύεται...
Δεν θα χρειαζόμασταν καν μπάρες στη μέση του δρόμου να χωρίζουν τις λωρίδες: όλοι θα πηγαίνανε κανονικά και όλων τα αυτοκίνητα θα ήταν σε τέλεια κατάσταση και όλοι οι οδηγοί θα ήταν ώριμοι και σοβαροί. Και ο Μπιν Λάντεν θα ήτανε Τζίζους Κράιστ...

ΜΗΝ ΠΡΟΚΑΛΕΙΤΕ ΤΗΝ ΕΛΕΥΣΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΑΠ' ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΗΔΗ ΕΧΕΤΕ.

(Δεν μας φτάνει το χάλι στα πανεπιστήμια, θα προσθέσουμε κι άλλο ένα: πιτσιρικάδες φοιτητές με μαριχουάνα στα αμφιθέατρα, έως ότου περάσουν 2-3 χρόνια να ξεχαρμανιάσουν... ή το χάλι με τους απίστευτους οδηγούς στους δρόμους... τώρα λένε "δεν το είδα το φανάρι, ήτν πορτοκαλί" - σε λίγο θα λένε "δεν το είδα το φανάρι γιατί χτες έκανα τσιγαριλίκι κι ακόμα να μου περάσει").

Άλλα είναι τα μεγάλα προβλήματα. Κανένα από τα μεγάλα προβλήματα στην Ελλάδα (υποαπασχόληση νέων, ανεργία, αγοραστική δύναμη σε σχέση με το μέσο όρο ΕΕ, πυρκαγιές, ανευθυνότητα δημοσίου, έλλειψη επενδύσεων, παιδεία) δεν πρόκειται να λυθεί με το να νομιμοποιήσει κάποιος τη μαριχουάνα. Άσε που άμα το κάνεις αυτό, τότε θα αρχίσουν να κάνουν διαδηλώσεις για... νομιμοποίηση της ηρωίνης. Εδώ τους έδωσες πανεπιστημιακό άσυλο κι αυτοί το χρησιμοποιούν για καταστροφές... φαντάσου να τους δώσεις ελεύθερη φούντα... εκτός κι αν νομίζουμε ότι η ελεύθερη φούντα θα ωριμάσει τον κόσμο...

Κύριε Δήμου, σ' αυτό το θέμα διαφωνώ με σας. Έχετε εμπιστοσύνη στους ανθρώπους που θεωρώ υπερβολική. Να σας δώσω ένα παράδειγμα: στην Ολλανδία, έχουνε σκουπιδοτενεκέδες ξεχωριστούς για κάθε κατηγορία ανακυκλώσιμου απορρίμματος. Εάν το κάνει αυτό κάποιος στην Ελλάδα, ΠΟΣΟΙ από τους κατοίκους θα το εφαρμόσουν; Θέλω να πω δηλαδή, ορίστε, ας φτιάξει κάποιος τα ίδια μέτρα και υποδομές με Ολλανδία. Πόσοι Έλληνες θα τα τηρήσουν; (ακόμα κι αν δεν τα τηρήσει το 20% μόνο, η ζημιά έχει γίνει).

Lefteris είπε...

Συγγνώμη για τη μονοπώληση, αποχωρώ τώρα, αλλά παρακαλώ σκεφτείτε το σοβαρά το θέμα σε όλες του τις πτυχές. Άλλο η Ολλανδία, άλλο η Ελλάδα. Ακόμα και με τις ίδιες υποδομές, το αποτέλεσμα θα είναι τελείως διαφορετικό.

(η παλιά εθνική οδός αθηνών-λαμίας, η λεγόμενη καρμανιόλα, υπάρχει παντού σε παλιά οδικά δίκτυα στις ΗΠΑ... ίδια υποδομή κάποτε... αλλά ο αριθμός ατυχημάτων στις ΗΠΑ, έστω και με περισσότερα οχήματα και λιγότερη αστυνομία, δεν ήταν ούτε το 10% απ' αυτά στην Ελλάδα... οπότε δεν φταίνε οι υποδομές, ή τα νομοθετικά πλαίσια, ή οι νομοθετικές ασφαλιστικές προβλέψεις).

Ανώνυμος είπε...

"Είναι αυτό που λέει και το αντιδραστηράκι. Χρειάζεται το "παραμύθι" του. Παλιότερα η ηρωίνη, τώρα η θρησκεία."

Δεν το είπα εγώ, ο Μαρξ το είπε. Ωστόσο δεν έχει καμιά σχέση με αυτό που είπα εγώ. Το αντιμετωπίζεις πολύ επιφανειακά. Μια παρέα έξι ατόμων καπνίζαμε χόρτο σαν Τζαμαϊκανοί για δύο περίπου χρόνια. Οι πέντε το κάναμε κι αυτό και πήγαμε παρακάτω. Ενας κόλλησε. Ηταν γνωστό σε όλους από την αρχή της γνωριμίας μας ότι ήταν για αυτόν ανάγκη και όχι επιθυμία. Αυτός είναι ο ΜΟΝΟΣ δεσμός ανάμεσα σε μαλακά και σκληρά ναρκωτικά. Ολα τα άλλα είναι ασύστολες μπούρδες και άγνοια. Αν είχατε γνωρίσει τους άθλιους, εμφανώς ψυχοπαθείς, γονείς του που τον αντιμετώπιζαν σαν σκυλάκι και ύστερα, όταν βαρέθηκε να προσπαθεί, σαν σκουπίδι, θα καταλαβαίνατε. Και μιλάω για το Γυμνάσιο, όπου το τσιγάρο και μόνο μας φαινόταν κακούργημα.

Πέραν των λόγων που ωθούν ορισμένα άτομα σε ΚΑΤΑΧΡΗΣΗ, το τονίζω, ουσιών, η νομιμοποίηση είναι μονόδρομος.

Ιδίως για τις χώρες που δεν παράγουν και που δεν έχουν την δυνατότητα έλεγχου όπως οι ΗΠΑ, εμμέσως και με μέτρα που παραβιάζουν κατεβατά ολόκληρα του διεθνούς νομικού πλαισίου, η εκροή κεφαλαίου, σε καθαρά οικονομική βάση μιλώντας, είναι ασύμφορη και ζημιογόνα.

Το 90% της ηρωίνης που κυκλοφορεί στην μαύρη αγορά της Ευρώπης και το αντίστοιχο σχεδόν 100% στις ΗΠΑ προέρχεται από το Αφγανιστάν. Ποιος ελέγχει το Αφγανιστάν;

Ο πόλεμος της κοκαΐνης στην Κολομβία διεξάγεται πλέον με αμερικανικό εξοπλισμό, όχι μόνο στρατιωτικό, και υπό την εποπτεία της CIA εν γνώσει του State Department. Καταστρέφονται εκτάσεις με τη χρήση χημικών, κάτι που έχει τραγικές επιπτώσεις και για τους κοινούς αγρότες, και ταυτόχρονα η διοχέτευση της κοκαΐνης στις ΗΠΑ, και όχι μόνο, συνεχίζεται με τεχνητές και επιτηδευμένες αυξομειώσεις της τιμής της.

Λογικό ακούγεται από τη στιγμή που οι υπηρεσίες αυτές διαθέτουν τα μέσα και πρέπει να αυτοσυντηρηθούν.

Συμπέρασμα: ΟΛΟΙ οι υπόλοιποι είμαστε προκατειλημμένα ζώα ΕΚΤΟΣ των Ολλανδών που κατάφεραν να μειώσουν τη χρήση ουσιών που δεν παράγουν, νομιμοποιώντας την κάνναβη και αφήνοντας την εγχώρια παραγωγή και εμπόριο των τεχνητών ουσιών, κυρίως παραισθησιογόνα, να ανθίσει καταλαμβάνοντας το μερίδιο αγοράς των εισαγόμενων.

s_pablo είπε...

Λευτέρη,

Δεν νομίζω ότι υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι θα μπορούσε να ελευθερωθεί η ηρωίνη με όρους εμπορικού προϊόντος. Μίλησα για ελεγχόμενη χορήγηση, όχι παίρνω και 2 γραμμάρια για το σπίτι.

Όσο για την σύγκριση χασίς τσιγάρου (όσον αφορά στις βλάβες για την υγεία), κάνεις λάθος. Όταν καπνίζεις ένα "τσιγαριλίκι" περισσότερο σε βλάπτει ο καπνός που υπάρχει μέσα παρά το "ναρκωτικό".

Από κει και πέρα, ένα ακόμα θεματάκι. Ο Μπάροους πέθανε σε βαθιά γεράματα ενώ ήταν χρήστης ηρωίνης από την νεανική του ηλικία, ενώ ποτέ κανείς δεν ανέφερε, απ' όσο ξέρω τουλάχιστον, σημάδια πνευματικού εκφυλισμού.

Σπάνια περίπτωση θα μου πείτε, αλλά σε βάζει σε σκέψεις. Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, είμαι υπέρ της απελευθέρωσης των ναρκωτικών, αλλά είμαι σαφέστατα εναντίον της χρήσης τους.

Υ.Γ. Έβαλε χαλαρό θέμα ο γάτος και ξεχαρμανιάζουμε στη γάτα? Μάλλον έχουμε εθιστεί στις αντιπαραθέσεις. Καλός εθισμός, βέβαια. Ανοίγει τους ορίζοντες...

Giannis123 είπε...

Καλησπέρα.
Είναι η πρώτη φορά που επισκέπτομαι το μπλοκ σας. Ομολογώ ότι αυτό συνέβη κατόπιν προτροπής του κ. Δήμου με τον οποίο διαφωνώ σε πάρα πολλά πράγματα. Επειδή δεν μπορώ να τον καταλάβω σε κάποια πράγματα θα προσπαθήσω να τον καταλάβω μέσα από τη δική σας ματιά.
Είμαι πατέρας 3 παιδιών και ο μόνιμος εφιάλτης μου είναι πως δεν θα αφήσω χώρο για τα ναρκωτικά στην οικογένειά μου.
Η αδελφή μου είναι η Διευθύντρια του κέντρου πρόληψης εξαρτησιογόνων ουσιών Ανατολικού τομέα Νομού Θεσσαλονίκης.
Απ' αυτήν έμαθα ότι το σημαντικότερο πράγμα στις ουσίες είναι η πρόληψη. Όπως σε κάθε "κακό". Ένας τομέας που στη χώρα μας είμαστε 1000 χρόνια πίσω.
Στο ΝΟΜΟ Θεσσαλονίκης υπάρχουν μόνο 2 κέντρα πρόληψης.
Και 5-6 κέντρα απεξάρτησης.
Ο προσανατολισμός είναι σαφής. Η όποια επέμβαση της πολιτείας είναι για τη λύση του προβλήματος. Ο προσανατολισμός έπρεπε να είναι η εξάλειψη των αιτιών που οδηγούν στη εξάρτηση από ουσίες. Η πρόληψη δηλαδή. Και κοστίζει λιγότερο και πιο αποτελεσματική μέθοδος είναι. Τόσο πολύ σε προβληματίζει η λάθος στόχευση που αναρωτιέσαι αν υπάρχει η βούληση για την καταπολέμηση πάσης φύσεως εξάρτησης ή όχι.
Επειδή αναφέρθηκε έχω να πω ότι οι ναρκομανείς είναι (όχι τα αθώα) ίσως τα ένοχα, αλλά θύματα της όλης ιστορίας.
Πίσω από κάθε ναρκομανή βρίσκεται κατά 99% μια διαλυμένη οικογένεια.
Παιδιά χωρίς γονείς η χωρίς τον ένα γονέα, με διαζευγμένους ή ακόμη χειρότερα με συνοικούντες αλλά ουσιαστικά απόντες γονείς που δεν λειτουργούν σαν οικογένεια.
Πού να στηριχθεί αυτό το παιδί. Ποιος θα το ενθαρρύνει στην παιδική του ηλικία; Ποιος θα το στηρίξει στην όποια απογοήτευσή του; Τί παραδείγματα έχει αντιμετώπισης προβλημάτων;
Οι δεσμοί της οικογένειας γίνονται συνεχώς πιο χαλαροί με υπαιτιότητα των γονέων φυσικά. Τί να σου κάνει το παιδί όταν το ρίχνεις στο λάκκο των λεόντων;
Τέλος θέλω να κλείσω με κάποιες προτροπές των ειδικών σε γονείς σε κάποια συνάντηση επιμόρφωσης γονέων.
Μας ρώτησαν λοιπόν...
έχετε πει ποτέ στα παιδιά σας:
-Είμαι πολύ περήφανος/η για σένα. Τα κατάφερες πολύ καλά....
-Δεν πειράζει να κλαις ή να νιώθεις στενοχωρημένος/η.....
-Δεν πειράζει να κάνεις λάθη...
-Είσαι πολύ έξυπνος/η που τα κατάφερες...
-Σ' αγαπώ...
Αυτά είναι μέρος από "δέκα φράσεις που πρέπει να λέμε στα παιδιά μας".
Υπάρχουν και "δέκα φράσεις που δεν πρέπει να λέμε στα παιδιά μας".
Κάπου τα έχω καταχωνιασμένα.
Μόλις τα βρω θα σας τα γράψω.
Και κάτι ακόμη. Σήμερα το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο με αυτούς που έχουν πρόβλημα εξάρτησης από το αλκοόλ. Στο θέμα δεν έχει δοθεί η δημοσιότητα που του αξίζει. Βλέπετε δεν υπάρχουν νεκροί άμεσα. Οι θάνατοι έρχονται μετά από χρόνια. Ηπατίτιδες, κύρωση του ήπατος κ.λ.π.
Πάλι πολλά έγραψα. Γι αυτό με «κόβει» ο σύζυγός σας.

Stavros Katsaris είπε...

Καλησπέρα!
Βίωσα στην δική μου οικογένεια το πρόβλημα των ναρκωτικών!
Θα περιγράψω με λίγα λόγια την ιστορία!
Η αδελφή της μητέρας μου μετά από αποτυχημένες προσπάθειες να κάνει ένα παιδάκι αποφασίζει την υιοθεσία.
Το παιδί βρίσκετε σε κάποιο ίδρυμα η μητέρα χρήστης ναρκωτικών στη φυλακή.
Ο πατέρας άγνωστος.
Μόλις ολοκληρώνεται η θεία μου μένει έγκυος και γεννά μετά από 9 μήνες ένα παιδάκι με σύνδρομο νταουν.
Προβληματική οικογένεια με μεγάλη οικονομική ευχέρεια παρέχει στον υιοθετημένο ξαδελφό μου οικονομικά ανταλλάγματα προκειμένου να "εξαγοράσουν" την εύνοια του!
Στα 17 του η οικογένεια(?) χωρίζει και το παιδί μπλέκει με ναρκωτικά!
Από εκεί που το παιδί ήταν το "αγαπημένο τους" γίνετε ο αποδιοπομπαίος τράγος και ρίχνουν τις ευθύνες ο ένας στον άλλον!
Μη θέλοντας να δουν την πραγματικότητα ο ένας αναλαμβάνει να ξοφλήσει τα χρέη του ξαδέλφου μου και η θεία να του κάνει αποτοξίνωση(?!?!?!)
Μάταια προσπαθούμε να της εξηγήσουμε οτι η απομόνωση του παιδιού στην Χαλκιδική (εκεί ζει πια) και η χωρίς ιατρική υποστήριξη προσπάθεια αποτοξίνωσης δεν θα οδηγήσει πουθενά!
Δυστυχώς η ελειπής ενημέρωση και ο φόβος ορισμένων ανθρώπν να έρθουν αντιμέτωποι με την πραγματικότητα οδηγεί συχνά σε τραγικές επιλογές με συχνά απρόβλεπτες συνέπειες!

Nikos Dimou είπε...

Στην κατάταξη επικινδυνότητας των εθιστικών ουσιών της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας (WHO) η ηρωϊνη το αλκοόλ και η νικοτίνη είναι στις πρώτες θέσεις. H μαριχουάνα είναι πολύ πιο κάτω.

Ανώνυμος είπε...

Giannis123,

"Είμαι πατέρας 3 παιδιών και ο μόνιμος εφιάλτης μου είναι πως δεν θα αφήσω χώρο για τα ναρκωτικά στην οικογένειά μου."

Τότε δεν έχετε να ανησυχείτε και πολύ.
Οπως πολύ σωστά λέει και ο Σταύρος, τα ταμπού, τα στερεότυπα, οι προκαταλήψεις και, προπάντων, η αδιαφορία είναι που σκοτώνουν. Οι ουσίες είναι μόνο τα μέσα.

Φτάνει η άγνοια και η δαιμονοποίηση.

Haris είπε...

Δεν πρόκειται θίξω ηθικά το θέμα. Είναι περίεργα αυτά τα ερωτήματα.

Ωστόσο, θα ήθελα να δώσω δίκαιο στον καημένο χρήστη, που τον κουβάλησαν στο νοσοκομείο και του χορήγησαν το φάρμακο που μπλοκάρει την ηρωΐνη. Πόση χαλάστρα πλέον να περάσει και κείνος!
Δεν φτάνει που είναι κουρέλι όλη μέρα, του χάλασαν και την απόλαυσή του!

Marianna είπε...

Καταρχήν να πω ότι ξαφνιάστηκα με τα τόσα σχόλια, στη συνέχεια βέβαια κατάλαβα ότι ο Don παρείχε «προστασία» και έτσι έφθασαν τόσο αξιόλογα αλλά και με πολλή αγωνία, σχόλια.
Πρέπει επίσης να πω ότι , αυτό ίσως να οφείλεται στην ιδιότητα μου, αποφεύγω να εκφέρω γνώμη για πράγματα που θεωρώ ότι έχουν επιστημονική βάση και εγώ δεν ξέρω όλα τα δεδομένα. Γι αυτό και το ποστ εξέφραζε την συναισθηματική τοποθέτηση απέναντι στο θέμα και όχι την επιστημονική ( που μπορεί να είναι κοινωνιολογική ή ιατρική).
Θέλω όμως με αφορμή τις δικές σας τοποθετήσεις να εκφράσω μερικές απορίες και το δικό μου πιστεύω πάνω στο θέμα.
Καταρχήν να ξεκαθαρίσω ότι όταν ασχολούμεθα, στο Νοσοκομείο, με χρήστες, όπως αυτός που αναφέρω, δεν το κάνουμε για να τον βοηθήσουμε και να πεισθεί να απεξαρτηθεί. Μας απασχολεί το ιατρικό μέρος και μόνο, δηλαδή να μην πάθει πνευμονικό οίδημα και πεθάνει.
Ως προς το θέμα ναρκωτικά για μένα το μεγάλο ερώτημα είναι : γιατί παρατηρείται τόσο μεγάλη εξάπλωση τα τελευταία χρόνια και σε όλο και νεώτερες ηλικίες; Πρέπει να πώ ότι το μοντέλο χωρισμένοι γονείς, υποβαθμισμένη κοινωνικά οικογένεια δεν ισχύει. Διαπιστώνουμε ότι μπορεί η οικογένεια να είναι μια καθόλα συγκροτημένη, μεσοαστική οικογένεια , που διατηρεί τις δομές της και κάποιο από τα παιδιά να καταλήγει να παλεύει με ουσίες. Φαίνεται ότι καθοριστικό ρόλο , στο αν θα εμπλακεί το παιδί ή όχι, παίζει η παρέα και με το ποιους έχει φίλους. Αν σε φάση που ο ίδιος νοιώθει αδύναμος, ανασφαλής και μετράει τις δυνάμεις του σε σχέση με το περιβάλλον, βρεθεί κάποιος και του προσφέρει ουσία που θα τον κάνει να νοιώσει δυνατός και ήρεμος, τότε έχει μεγάλες πιθανότητες να κολλήσει σε αυτήν.
Η «απεξάρτηση» είναι τρομερά δύσκολη, θα έλεγα για μερικούς αδύνατη. Δεν αναφέρομαι στην απεξάρτηση από αυτή καθαυτή την ουσία, αυτό γίνεται μέσα σε λίγες μέρες.
Το να απαξαρτηθεί από το να καταφεύγει στη λύση των αγωνιών του μέσω του χασίματος που του προσφέρει π.χ η ηρωίνη.
Ξέρω παιδιά φίλων που από μόνα τους ζήτησαν και πήγαν σε κλειστό κέντρο για 8 μήνες. Στο διάστημα αυτό δεν έβλεπαν ούτε τους δικούς τους, μόνο ψυχολόγους , θεραπευτές, έκαναν συζητήσεις, εργασιοθεραπεία για επαναπροσδιορισμό της ζωής τους κ.τ.λ. Το ποσοστό που αυτών που παρέμειναν «καθαροί» μετά την έξοδο τους από την κοινότητα, και ενώ διατηρούσαν συστηματική εβδομαδιαία επαφή με τους ψυχολόγους, είναι ελάχιστο.
Ελεύθερη διάθεση ναρκωτικών μόνο σε αυτούς που δεν έχουν καμία ελπίδα να βγουν από το λούκι : ναι, έτσι τουλάχιστον δεν θα χρειάζεται να κλέψουν ή να εκδίδονται.

d3lta είπε...

s_pablo έφα...

"...Από κει και πέρα, ένα ακόμα θεματάκι. Ο Μπάροους πέθανε σε βαθιά γεράματα ενώ ήταν χρήστης ηρωίνης από την νεανική του ηλικία, ενώ ποτέ κανείς δεν ανέφερε, απ' όσο ξέρω τουλάχιστον, σημάδια πνευματικού εκφυλισμού."

σωστό, ο γουϊλιαμ όταν πέθανε σε βαθύ γήρας τα είχε 400 (άντε 300)...

γνωρίζω χρήστη ηρωΐνης 69 ετών (κάνει "μυτιές" δεν "τρυπιέται"), ο άνθρωπος ζεί μία καθ' όλα φυσιολογική χωή και χαίρει μεγάλης εκτιμήσεως καθότι γνωστός καλλιτέχνης.

εννοώ με αυτό ότι τα ανθρώπινα ράκη που βλέπουμε στις πέριξ της ομόνοιας περιοχές δεν είναι ο κανόνας, προφανώς αυτοί είναι οι outcasts των outcasts, και στην εξάρτηση υπάρχει κοινωνική διαστρωμάτωση, η αθήνα και όλες οι μεγαλουπόλεις βρίθουν ιδιωτικών κλινικών αποτοξίνωσης (θυμίζω υπόθεση "κασταλίας").

κλείνω με ατάκα του τσώρτσιλ (μανιώδης καπνιστής πούρων) σε μεγάλη ηλικία "μία ζωή ακούω κατά του καπνίσματος, όλο σε κηδείες ανθρώπων που δεν έβαλαν το ρημάδι στο στόμα τους πηγαίνω"...

takis vasilopoulos είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
takis vasilopoulos είπε...

@Λευτερη

Πρωτον δεν υπαρχει αναγκη να βριζει κανενας κανενα. ( ουτε ο ναρκωμανης την κοινωνια,ποσο μαλλον ουτε η κοινωνια αυτον )

Θυμαμαι εναν φιλο που ελεγε αστειευομενος πως << καποιος που παει στην Ολλανδια να κανει μαριχουανα νιωθει σαν μαλακας τουριστας...αλλιως ειναι να το βρεις και να το καπνισεις νιωθοντας πως ειναι κατι το απαγορευμενο >>

Και δεν εχει αδικο...

Επισης πολλοι υποστηριζουν πως η μαριχουανα ειναι προθαλαμος των σκληρων ναρκωτικων οχι λογω της φυσης της αλλα αλλα γιατι την προμηθευεσαι απο τα ιδια κυκλωματα.

Και εγω ειμαι υπερ της αποποινικοποιησης με ορους....

Δεν καταλαβαινω τα περι απαγορευσης....

Στο σκουπιδια που εδωσες παραδειγμα οντως κανενας ελληνας δεν θα καθοταν να ασχοληθει..θα επρεπε να μπει προστιμο για να τηρηθει. ( οπως υπαρχει προστιμο και σε αλλες χωρες για αυτο το λογο )

Ομως το τι εγω θα κανω στο σωμα μου,αν θα το χαρακωσω,αν θα το καψω με φωτια,αν θελω να καπνιζω μαριχουανα ή οχι ,θελω να εχω εγω την ευθυνη.....την επιλογη και το τιμημα...

Τωρα υπαρχει και το επιχειρημα πως επιβαρυνω το οικονομικο συστημα αν αρρωστησω ,αλλα μηπως δεν πληρωνω τους φορους?

Αλλα λες επισης πως καποιος που καπνιζει μαριχουανα προκαλει βλαβη και στον διπλανο του...

Αυτο δεν το καταλαβαινω

Αυτο που λες για το αν θα επιτρεπεται να οδηγα καποιος μαστουρωμενος ,προφανως και δεν θα πρεπει,οπως απαγορευεται να οδηγει και καποιος υπο την επηρρεια αλκοολ....

Επισης αυτο που λες για την ωριμοτητα των κοινωνιων και σε ποιες ειναι ετσι οι συνθηκες ωστε να επιτραπει η μαριχουανα ......

,αυτο ποιος θα το κρινει?

Ποιος θα κρινει αν μια κοινωνια ειναι ανωριμη και αν οι ανθρωποι χρειαζονται πατερουληδες ή απαγορευτικους νομους για να προστατευονται απο τον ιδιο τους τον συναισθηματικο εαυτο?

Ποιος θα κρινει ποιος εχει ευαλωτο συνασθηματικο εαυτο?


Σε καμια κοινωνια δεν εχουν μαζευτει ολοι οι υπευθυνοι ανθρωποι,ολες οι κοινωμιες εχουν απο ολα τα στοιχεια....

Η απαγορευση δεν ειναι η λυση,θα μπορουσε να επιτραπει αλλα με καποιους ορους οπως αυτοι που ισχυουν για το αλκοολ....

Αν δεν αφησουμε στους ανθρωπους το τιμημα της ελευεριας τους τοτε ποτε μα ποτε δεν θα γινουμε εστω λιγο πιο ελευθεροι...και παντα θα υπαρχουν υπογεια κυκλωματα που θαα προκαλουν μεγαλυτερο κακο

DINOS TZORTZOGLOU είπε...

Καλησπέρα...
Μη γελιόμαστε...
Δεν υπάρχουν...99% (!!)
Καλά παιδιά από καλές, αγαπημένες οικογένειες, με καλή σχέση , κατανόηση κλπ κλπ έπεσαν στα σκληρά...
Ακόμα, το θέμα μας είναι αν το χασίς, πιθανά θα ... απορρύθμιζε...τον ξέφρενο καπιταλιστικό ρυθμό εργασίας;;
Στο ηθικό επίπεδο (και τι φταίνε οι άλλοι αμα εσύ θες να μαστουρώνεις) δε θελω να γράψω κάτι.
Μονο αυτό. Καλά κάνουνε οι θείες που βγαίνουν στα κανάλια και φωνάζουν να φύγει το κέντρο απεξάρτησης από τη γειτονιά τους;
Ανοίξτε τη Γυάρο ρε παιδιά...
Μη λέμε βαριές κουβέντες...
Αύριο θα είναι το ΔΙΚΟ ΜΟΥ παιδί.
Μεθαύριο θα είναι ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΠΑΙΔΙ.
Αποποινικοποίηση του χασίς, σημαίνει απομάκρυνση του πιτσιρικά από το κύκλωμα...
Αυτό το ίδιο κύκλωμα που σήμερα πουλάει και "μαύρο" και "ασπρη" και χάπια...
Αυτό το κύκλωμα που δημιούργησε την επιστημοφανή θεωρία του stepping... Πόσοι από εσάς εδώ δεν καπνίσατε μαύρο?? Γιατί δεν πέσατε στην ηρωίνη όπως διαβεβαίωναν μέχρι πριν από 10-15 χρόνια οι φαρμακολόγοι και (κυρίως) οι εγκληματολόγοι;;
Αυτό το ίδιο κύκλωμα, που άμα γίνει κανείς κουραστικός ή ενοχλητικός, του δίνει αντί για νοθευμένη, μια δόση "καθαρή" και τον ... έστειλε...
Υποκατάστατα ή και ηρωίνη από Νοσοκομεία; Για σκεφτείτε το...
Κατ' αρχήν γίνεται συνείδηση στο νέο ότι η ηρωίνη είναι αρρώστια, όχι μαγκιά...
Γιατί να βγει στην "πιάτσα" ο πιτσιρικάς να αγοράσει, όταν το Νοσοκομείο τη δίνει δωρεάν (γιατί?)
Αν μοιράζανε το χρυσό, κανείς δε θα πήγαινε στα ... χρυσοχοεία... (Κανω λάθος;) Αν πέσει η τιμή, γιατί θα έκανες εμπόριο??
Γιατί ο κάθε μαλάκας να σπρώξει τον πιτσιρικά στη χρήση?? Για να τον κάνει πελάτη του ΕΣΥ ή από ... κακία???
Συγγνώμη αν σας κούρασα, πρώτη μου επίσκεψη και έγινε .... αρμένικη βίζιτα...

sadosadist είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Unknown είπε...

@marianna

Έχω μια κάποια ιδέα για την αύξηση του ποσοστού σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο, πέραν από το μοντέλο "χωρισμένοι γονείς" (αν και έχουν υψηλότερα ποσοστά χρήσης, ίσως λόγω ανεπαρκούς "διχτυού ασφαλείας", αλλά και για λόγους που θα αναπτύξω παρακάτω).
Για ολοένα και περισσότερους ανθρώπους η ζωή είναι α-νόητη, ακόμα και οι στόχοι που αναφέρει ο Λευτέρης Κ. (κοινωνική ανέλιξη κλπ) δεν επαρκούν για να κρατήσουν έναν άνθρωπο σε ισορροπία. Εφόσον μετά από την κατάρρευση των ιδεολογιών και του ρόλου των θρησκειών δεν υπάρχει το αίσθημα του ανήκειν - και η οικογένεια δεν ανήκει και αυτή με τη σειρά της σε ένα ευρύτερο σύνολο - το άτομο είναι μόνο, οπότε θα πρέπει να βρει έναν τρόπο να καλύψει το κενό χώρου και χρόνου. Το πρόβλημα αυτό λύνεται με τα ναρκωτικά, που τους συντομεύουν και τους δύο μέχρι την επόμενη δόση, που εξασφαλίζει την υπέρβασή τους μέσω και μέσα στην ηδονή που προκαλεί.
Αυτό εξηγεί και το γιατί δεν εμποδίζει η ύπαρξη μιας οικογένειας τη χρήση ναρκωτικών: επειδή υπάρχει, δεν σημαίνει και ότι λειτουργεί. Και εξηγεί παράλληλα το ότι τα παιδιά χωρισμένων γονιών, λόγω της απώλειας και επομένως του μεγαλύτερου αισθήματος κενού, έχουν υψηλότερες πιθανότητες.

Λευτέρη, παρακαλώ, μην βγάλεις τον βούρδουλα ως παιδαγωγική μέθοδο...;-)

ολα θα πανε καλα... είπε...

Προς την Μαριάννα αλλά και στους υπόλοιπους:

Χρειάστηκε πριν 5 χρόνια να πάρω αλπραζολάμη - αναφέρω τη χημική ουσία και όχι το φάρμακο,για να μη θεωρηθεί διαφήμιση ή δυσφήμιση.
Εκπληκτικό το φάρμακο,πράγματι πολύ καλό σε σχέση με άλλα παρόμοιας δράσης αλλά απίστευτα δύσκολη και επώδυνη η διαδικασία της σταδιακής απεξάρτησής μου.Έμπηγα τα νύχια στα πόδια μου και κουνιόμουν στο κρεβάτι από την ταχυκαρδία(είχα φτάσει να παίρνω 6 ροζ ή λιλά την ημέρα - η Μαριάννα θα ξέρει για ποιο φάρμακο μιλάω).Και σας μιλά ένα άτομο που είναι πάρα πολύ φειδωλό στη λήψη φαρμάκων καθώς και μη επιρρεπές στην εξάρτηση.Κι όμως - τη μέρα που κατάλαβα πόση ήταν η εξάρτησή μου και μ έπιανε τρεμούλα,δεν σκεπτόμουν καλά αλλά υπό το κράτος πανικού μέχρι να πάρω την "απαραίτητη δόση",συνειδητοποίησα πόσο δύσκολος θα είναι ο αγώνας γι αυτά τα άτομα που παίρνουν σκληρά ναρκωτικά και που έχουν έτσι κι αλλιώς ψυχολογική εξάρτηση.
Έξω από το χορό,λέει ο λαός,πολλα΄τραγούδια ξέρουμε...
Όταν έφτανε η στιγμή που σταματούσε η επίδραση της ουσίας,έπρεπε να πάρω ξανά την ουσία για να ανακουφίσω τα συμπτώματα της στέρησης κι όχι για την πρωταρχική αιτία που τα έπαιρνα...Αυτό με έφερνε σε απόγνωση γιατί φοβόμουν ότι δε θα τα καταφέρω να σταματήσω την αλπραζολάμη.Πρώτη φορά μου συνέβαινε αυτο με φάρμακο,νόμιμο στο εμπόριο.
Πολύ θλιβερά όλα αυτά...
Καλημέρα σε όλους.

sadosadist είπε...

sadosadist said...

Kαλησπέρα

Αυτό είναι το πρώτο μου σχόλιο εδώ, παρόλο που σας διαβάζω τακτικά. Είμαι διαβητικός και πιστεύω ότι ένα blog σαν αυτό είναι ιδιαίτερα χρήσιμο.

Σήμερα όμως μου τα χαλάσατε. Η φράση:

''δεν μας άφηνε να ασχοληθούμε με αυτούς που η αρρώστια τους βρήκε – δεν την έψαξαν!'',

...είναι τουλάχιστον ατυχής, όταν προέρχεται από οποιονδήποτε επαγγελματία υγείας.

Καταλαβαίνω την συναισθηματική φόρτιση ή και την άποψη αν θέλετε, αλλά εδώ γράφετε ως επιστήμονας υγείας.

υγ:

1) Δεν είμαι τοξικομανής. Που και που λίγο μπάφο. Κάνει καλύτερο φτιάξιμο απ' ότι το αλκοόλ. Συνιστώ σε όσους κάνουν συστηματική χρήση και έχουν πρόβλημα από την εισπνοή καπνού, να δοκιμάσουν να το πίνουν σε ρόφημα. Την ακούς λίγο πιο αργά αλλά την ακούς ωραία!

2) Η αποποινικοποίηση των ναρκωτικών είναι ο μόνος τρόπος για να σπάσει το κακό στην ρίζα.

3)Αντί να ξοδεύονται άπειρα ποσά για την καταστολή, γιατί η έρευνα δεν κατευθύνεται προς την παραγωγή φιλικών προς τον χρήστη ουσιών; Προσέξτε: όχι μεθαδόνες και κουραφέξαλα αλλά σωστά ευφορικά ναρκωτικά που θα σου κάνουν τα εγκεφαλικά κέντρα ανταμοιβής να χτυπάνε κόκκινο από την χαρά τους και θα είναι και όλη η οικογένεια καλά και κυρίως η μαμά του χρήστη ( πιο αποενοχοποιημένη από ποτέ)!

:-)))

sadosadist είπε...

Η Κα Ανωτέρου σύζυγος Παμπλούτου που μόλις στέκεται στα πόδια της από τις πλαστικές και έχει καταπιεί μια ολόκληρη νταλίκα ψυχοχαπούρες στην κατά τα άλλα αδιάφορη ζωή της, είναι διαφορετικής ηθικής στάθμης ως γυναίκα από την πόρνη- πρεζόνι Ομονοίας;

Κατά την γνώμη μου όχι. Απλά, μερικά χρόνια διαφορά έχουν η μία από την άλλη.

tsatsar είπε...

Θα μπορούσε ίσως το κράτος να προμηθεύει δωρεαν ναρκωτικά σε όσους θέλουν.

Όποιος θέλει, πάει στην αντίστοιχη πτέρυγα του νοσοκομείου, κάνει την ένεση του, το τσιγάρο του, το χαπι του, ότι τελος πάντων θέλει, και φεύγει.

Η εγκληματικότητα που υπάρχει λόγο των ναρκωτικών είναι από τα παρελκόμενα της παράνομης εμπορίας του, και όχι από την χρήση αυτή καθ' εαυτή.

Αφού δεν μπορούμε να σώσουμε με τον στανιό κάποιον που θέλει σωνει και καλά να βλάψει τον εαυτό του, ας ελαχιστοποιήσουμε, για να μην πω μηδενίσουμε, την εγκληματικότητα που προέρχεται από την απαγόρευση της χρήσης και κατοχης ναρκωτικών.

Το κόστος παραγωγής και διάθεσης ναρκωτικών κατω από αυτές τις συνθήκες, δεν νομίζω πως είναι μεγάλο.

An-Lu είπε...

Με κάλυψε στα περισσότερα σημεία ο Λευτέρης. Εγώ δυστυχώς θα υπενθύμίσω μια βασική αρχή: "Δεν μπορείς να βοηθήσεις εκίνον που ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ να βοηθηθεί"...
...Δυστυχώς...

Giannis123 είπε...

Ο/Η DINOS TZORTZOGLOU είπε...
Μη γελιόμαστε...
Δεν υπάρχουν...99% (!!)
Καλά παιδιά από καλές, αγαπημένες οικογένειες, με καλή σχέση , κατανόηση κλπ κλπ έπεσαν στα σκληρά...

…………………………………………………………………….
Έχετε προσωπικά γνωρίσει μια τέτοια οικογένεια;
Ποιο είναι καλό παιδί;
Ποια οικογένεια θεωρείτε καλή;

Υπάρχει φίλε μου μία οικογένεια στις 100 που δεν επαληθεύει τον κανόνα.
Κι αυτό ίσως γιατί κάτι δεν δήλωσαν αληθώς.
Σχεδόν πάντα πίσω από τα ναρκωτικά βρίσκεται μια οικογένεια που η δομή της έχει τσακιστεί. Δεν μπορεί να στηρίξει τα μέλη της όταν χρειαστεί. Υπάρχει τουλάχιστον ένα μέλος της που δεν συμμετέχει στην οικογενειακή ζωή. Έχει άλλη παράλληλη ζωή και αδιαφορεί για τα μέλη της οικογένειας.

Giannis123 είπε...

Λευτέρη καλά τα λες αλλά νομίζω ότι το αμερικάνικο σύστημα σε ενσωμάτωσε πέραν του 100%
Μην υποτιμάς τον Έλληνα.
Νομίζω έχεις χάσει την επαφή με την Ελλάδα και τον μέσο Έλληνα, με αποτέλεσμα να μας θεωρείς άχρηστους.

s_pablo είπε...

@giannis123

Θα συμφωνήσω με το Ντίνο. Αυτά τα στερεότυπα των διαλυμένων οικογενειών μου δίνουν στα νεύρα. Έχω όχι ένα, αλλά τουλάχιστον 10 παραδείγματα να σας δώσω, παιδιων καλών οικογενειών που έμπλεξαν με τα ναρκωτικά.

Είναι περισσότερο θέμα χαρακτήρα και προσωπικών αντιστάσεων. Όλα τ' άλλα είναι φτηνές δικαιολογίες.

Marianna είπε...

@antonios

Πράγματι το ξέφτισμα των πολιτικών νεολαίων μπορεί για ορισμένους να είναι σημάδι ωριμότητας των νέων, τουλάχιστον έτσι όπως ήταν μέχρι τώρα, αλλά δημιούργησε σε πολλούς κενό που δεν ξέρουν πως να καλύψουν.
Η εναπόθεση του εαυτού τους σε κάποιο κόμμα ή σε θρησκευτική οργάνωση, έλυνε αυτό το πρόβλημα και έδινε ένα λόγο ύπαρξης.
Νομίζω ότιτώρα για το ρόλο αυτόν τον παίζουν οι ομάδες απεξάρτησης και κοινωνικής επανένταξης. Όμως οι άνθρωποι που τις διευθύνουν έχουν σαν στόχο να τους "ξαναστείλουν" στην κοινωνία. Εκεί φαίνεται η δυσκολία, μπορούν δηλαδή να εργάζονται να συμμετέχουν σε κοινά προγράμματα να έχουν κοινωνική δραστηριότητα, όσο βρίσκονται σε κλειστές μη επικοινωνούσες με το περιβάλλον, κοινότητες και μόλις αφεθούν ελεύθεροι, έρχεται η υποτροπή.

athanasia είπε...

Για τα "μαλακά" ναρκωτικά, νομίζω η αποποινικοποίηση είναι η μόνη οδός.

Για τα "σκληρά", νομίζω ότι πρέπει να υπάρχει ελεγχόμενη χορήγηση (με συνταγή γιατρού) σ' όποιον δεν θέλει ή δεν μπορεί να απεξαρτηθεί.

Και για όποιους θέλουν να προσπαθήσουν, χρειάζεται σοβαρή βοήθεια, δυσπιστώ στο καλοπροαίρετο μεν και πολιτικά και δημοσιοικονομικά βολικό "ταχύρρυθμο" (8μηνο?) σύστημα που καταλαβαίνω ότι κυριαρχεί (είναι δυνατόν τόσο σύντομα ν' αλλάξει κανείς τον τρόπο που ζει τη ζωή του? - λίγο σαν τις ταχύρρυθμες δίαιτες αδυνατίσματος μου φαίνεται, που συχνά καταλήγουν σε διπλασιασμό του βάρους μόλις πάψει να ακολουθείται το προσωρινά θαυματουργό "άνωθεν" διαιτολόγιο).

Τώρα, για τις αιτίες... Καθένας έχει εξαρτήσεις που δρουν αγχολυτικά ή παρηγορητικά (ανθρώπους, πράγματα, συνήθειες, ασχολίες, ουσίες). Επομένως, βρίσκω πουριτανική την συνήθη έμφαση στην "εξάρτηση" ή στα των "διαλυμένων" οικογενειών (όπου "διαλυμένες" σημαίνει "με χωρισμένους γονείς", σαν να ήταν όλες οι άλλες "ενωμένες").

Marianna είπε...

@giannis 123

Να επαναλάβω και εγώ το πόσο σηματικό είναι να εκφράζουμε την ικανοποίηση μας στα παιδιά , όχι μόνο για τις επιτυχίες τους αλλά και για την προσπάθεια που καταβάλουν.
Το βλέπω στο χώρο του διαβήτη. Σχεδόν ποτέ δεν λένε οι γονείς στο παιδί με διαβήτη, : μπράβο σου για το πόσο προσπαθείς, για το ότι κάνεις μια σειρά πραγμάτων που δεν χρειάζεται να κάνουν τα άλλα παιδιά της ηλικίας σου κ.τ.λ.
Αντίθετα συνεχώς υπάρχουν παρατηρήσεις για το τι έφαγες ενω δεν έπρεπε, γιατί είναι αυξημένο σήμερα το ζάχαρο κ.τλ.

Marianna είπε...

@ ολα θα πάνε καλά....

Νομίζω οτι θασ πρέπει να γίνει διαχωρισμός ανάμεσα στην έννοια εξάρτηση από φαρμακευτική ουσία και στην εξάρτηση από χρήση ουσιών όπως η κόκα και η ηρωϊνη.
Αν κάποιος παρουσιάσει ψυχωσική συνδρομή ή κατάθλιψη μπορει να χρειασθεί να παίρνει φάρμακα για όλη του τη ζωή. Αλλωστε γι αυτό άλλαξε η εικόνα και δεν υπάρχουν ψυχιατρεία- άσυλα όπως τον περασμένο αιώνα.
Εδώ η νόσος είναι το πρωτογενές αίτιο και δεν μπορεί να πεί κανείς ότι το άτομο λόγω εθισμού τα παίρνει. Δεν ξέρουμε που οφείλεται η νόσος του αλλά μπορούμε με φαρμακευτική αγωγή να την ελέγχουμε.
Η κατάσταση που αναφέρετε μπορεί να σχετίζεται με το ότι πολλοί γιατροί εύκολα συνταγογραφούν αγχολυτικά για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Εκεί πράγματι χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να σταθεί κανείς στα πόδια του από μόνος του.

Marianna είπε...

sadosadist said...
Η Κα Ανωτέρου σύζυγος Παμπλούτου που μόλις στέκεται στα πόδια της από τις πλαστικές και έχει καταπιεί μια ολόκληρη νταλίκα ψυχοχαπούρες στην κατά τα άλλα αδιάφορη ζωή της, είναι διαφορετικής ηθικής στάθμης ως γυναίκα από την πόρνη- πρεζόνι Ομονοίας;
----------------------

Δεν νομίζω οτι τίθεται θέμα "ηθικής στάθμης". Βεβαίως όσοιέχουν οικονομική δυνατότητα δεν χρειάζεται ούτε να σπάνε αυτοκίνητα για να πάρουν κασετοφωνα ούτε, αν είναι γυναίκες , να εκδίδονται.
Πιστεύω ότι είναι εξίσου δυστυχείς και σε αδιέξοδο και οι μεν και οι δε. Οι επώνυμοι καλλιτέχνες ή σταρ π.χ Μαραντόνα, μας το έχουν επιβεβαιώσει.

Maria Velliou είπε...

Κυρία Μαριάννα, θίξατε ένα θέμα που με απασχολεί πολύ, εδώ και χρόνια.
Η εικόνα που περιγράφετε είναι συστατικό της καθημερινότητας μου, διότι εργάζομαι ακριβώς απέναντι από τον ΟΚΑΝΑ, στην 3ης Σεπτεμβρίου.
Το κτήριο που αναφέρετε δημιουργήθηκε λίγα χρόνια μετά τη μεταφορά του ΟΚΑΝΑ στο πρώην "Πρώτων Βοηθειών" της 3ης Σεπτεμβρίου και απ' όσο ξέρω στεγάζει πράγματι μονάδα χορήγησης μεθαδόνης, μονάδα συμβουλευτικών υπηρεσιών και νομίζω επίσης παροχής υποστήριξης για διάφορα θέματα-έχει κάνει και ξενώνες ο ΟΚΑΝΑ, οι οποίοι βέβαια εξυπηρετούν ελάχιστους. Απ' όσο ξέρω διαθέτει και κάποιο εντευκτήριο.
Ο ΟΚΑΝΑ διαθέτει διάφορα κτήρια στην περιοχή, είτε νοικιασμένα είτε αγορασμένα-υπάρχει ένα κτήριο στην Αβέρωφ, ένας όροφος επί της 3ης Σεπτεμβρίου, ενώ φημολογείται ότι αγόρασε και το κτήριο απέναντι από αυτό που λέτε, επί της Καποδιστρίου, όπου στεγαζόταν παλιότερα το κατάστημα της Υαλοτεχνικής.
Έχω παρακολουθήσει την εγκατάσταση και την εξάπλωση του ΟΚΑΝΑ από την αρχή και βιώνω καθημερινα την εικόνα ανθρώπων που βρίσκονται σε άθλια κατάσταση-άνθρωποι που αναρωτιέσαι αν έχουν καν το κουράγιο να ασκήσουν κάποια παραβατικότητα αποτελεσματικά, αφού παραπατούν.
Μέσα στα χρόνια, σαν εκπαιδευτικός που ασχολείται με νέους μετεφηβικής ηλικίας, έτυχε να έρθω σε επαφή από κοντά με το πρόβλημα, ακόμη και να το διερευνήσω σε κάποιο βαθμό, επισκεπτόμενη κοινότητες και μιλώντας με διάφορους αρμόδιους για θέματα πρόληψης και θεραπείας.
Οι εντυπώσεις πολλές και οι παράμετροι του θέματος επίσης πολλές.
Θ' αρχίσω απ' την αρχή: όταν ανακοινώθηκε, πριν από πολλά χρόνια, η αρχική εγκατάσταση του ΟΚΑΝΑ στη γειτονιά μας, ήμουν ίσως η μόνη που το είδε θετικά. Πίστευα, η αφελής, ότι ο ΟΚΑΝΑ που καταβάλει υποτίθεται τέτοια προσπάθεια για την καταπολέμηση των ναρκωτικών και την απεξάρτηση των χρηστών, δεν θα επέτρεπε γύρω από τις εγκαταστάσεις του, όπου συχνάζουν ευάλωτοι χρήστες που καταβάλουν σημαντική προσπάθεια, να συντελείται εμπόριο και να προκαλειται έντονη κοινωνική όχληση. ΄΄ημουν βέβαιη ότι θα προσπαθούσε να ελέγξει την κατάσταση, προς όφελος και των εκαρτημένων προστατευομένων του. Διαψεύστηκα οικτρά.
Επί χρόνια, η κατάσταση στη περιοχή είναι αφόρητη. Οι χρήστες να συνωστίζονται στις γωνιές των δρόμων, έτσι ώστε να δυσκολεύεσαι αν περάσεις, να καταλαμβάνουν όλα τα γύρω καφενεία, να φωνάζουν και συχνά να τσακώνονται χωρίς να καταλαβαίνουν τι γίνεται γύρω, να σέρνονται συχνά στο πεζοδρόμιο, να ρυπαίνουν ασύστολα, να "πέφτουν" κυριολεκτικά επάνω στους περαστικούς ζητώντας χρήματα, να γίνονται εξαιρετικά φορτικοί στα γύρω μαγαζιά, να μπαίνουν μέσα στα κτήρια αναζητώντας απομωνομένες γωνιές για τη δόση τους, να επιδίδονται σε μικροκλοπές-δεν είναι ικανοί για κάτι σοβαρότερο στην κατάσταση που βρίσκονται, ούτως ή άλλως-το δε εμπόριο αλλά και η χρήση να γίνονται μπροστά στα μάτια μας διαρκώς.
Αφού άρχισα να έχω κατανόηση για τους κατοίκους των περιοχών που δεν δέχονταν την εγκατάσταση μονάδων απεξάρτησης, σε μια εποχή που το όλο κλίμα ήταν υπέρ της δημιουργίας κι άλλων τέτοιων μονάδων και όποιος αντιδρούσε βαφτιζόταν ρατσιστής και απάνθρωπος.
Κάποτε είχα γράψει και μια επιστολή σε εφημερίδα σχετικά, αλλά βέβαια πετσοκόφτηκε και διαστρεβλώθηκε εντελώς το νόημα των λεγομένων μου.
Το πρόβλημα το τελευταίο διάστημα έχει μειωθεί, ίσως σε συνεργασία και της αστυνομίας με τον ΟΚΑΝΑ, μετά από αντιδράσεις των κατοίκων.
Ευτυχώς, γιατί η χρόνια αδιαφορία του για το πρόβλημα που δημιουργήθηκε στην πόλη ήταν εξοργιστική.
Για τον ΟΚΑΝΑ δεν ξέρω τι να πω. Εξαπλώνεται κτηριακά, αλλά οι χρήστες που εξυπηρετεί παραμένουν λιγοστοί. Επίσης, μέχρι πριν λίγα χρόνια που το είχα ψάξει, δεν ασχολείτο καθόλου με το θέμα της πρόληψης.
Δυστυχώς, ακόμη και με το θέμα της παροχής ψυχολογικής και άλλης συμβουλευτική υποστήριξης, δεν ασχολήθηκε από την αρχή όσο θα έπρεπε.
Δεν ξέρω τι στοιχεία υπάρχουν για την αποτελεσματικότητα της δράσης του. Δεν ξέρω καν ποιός είναι τώρα Πρόεδρος. Θυμάμαι την κυρία Κοκκέβη πριν από λίγα χρόνια να ανακοινώνει με υπερηφάνεια στοιχεία για μείωση των θανάτων από χρήση. Στη συνέχεια, αυτό αμφισβητήθηκε.
Θυμάμαι τις ατέλιωτες αντεγκλήσεις μεταξύ Προέδρου ΟΚΑΝΑ και προέδρου ΚΕΘΕΑ επί χρόνια.
Το σίγουρο είναι ότι ο αριθμός των χρηστών δεν έχει μειωθεί. Ίσως το αντίθετο.
Η δε εικόνα τους στην πόλη ειναι τραγική. Όταν πήγαινα Γυμνάσιο στο Γαλάτσι, στα 1980, η περιοχή θεωρείτο ότι είχε αρκετού χρήστες. Κι αργότερα, το '85, ως φοιτήτρια στα Εξάρχεια. Ε, σας πληροφορώ, τέτοιες εικόνες σαν αυτές που ζω καθημερινά τα τελευταία χρόνια, δεν βλέπαμε. Που ήταν όλοι αυτοί; Πως κατάντησαν έτσι;
Δεν βλέπουν οι επιστήμονες και το κράτος πόσο λίγο έχει αποδώσει η πολιτική τους; Τους ενδιαφέρει μόνο να λένε ότι κάνουν τη δουλειά τους, να στοιβάζονται σε θέσεις και να απορροφούν κονδύλια, χωρίς να νοιάζονται για το τι γίνεται με όλ' αυτά και πόσο αποτελεσματικά είναι για την κοινωνία;
Έχω παρακολουθήσει υπεύθυνους του ΟΚΑΝΑ να μαζεύουν από το δρόμο ανθρώπους πεσμένους, να τοςυ κάνουν επί τόπου μια ένεση κι αφού συνέρχονται αυτοί να τους δίνουν ψυχρά κάποιες πρακτικές συμβουλές για την επόμενη φορά κι έξω απ' την πόρτα. Τόσο απλά. Ούτε μια παραπάνω κουβέντα για αν παροτρύνουν τον ασθενή αυτόν να κάνει κάτι για την κατάσταση του, αυτό που θα έκανε ο οποιοσδήποτε γιατρός βρε αδερφέ, να σε νουθετήσει, σου πει "κάνε κάτι για να μη ξαναβρεθείς εκεί, υπάρχει λύση". Τόση εξοικείωση κι αναισθησία;
Κάποτε είχα κάνει μια έρευνα σε διάφορους φορείς, ρωτώντας αν μπορούν να κάνουν μια παρουσίαση σε φοιτητές για το πρόβλημα των ναρκωτικών.Μου απάντησαν όλοι ότι δεν κάνουν αυτή τη δουλειά.Ακόμη κι κάποιο ενημερωτικό υλικό που υπήρχε παλιότερα και προβάλλονταν στα σχολεία, με αρκετά σκληρές εικόνες είναι η αλήθεια, μου είπαν ότι είχε αποσυρθεί "για να μη σοκάρονται τα παιδιά"(!). Αυτό μας μάρανε!
Τα πράγματα έχουν βελτιωθεί τα τελευταία χρόνια που υπάρχουν διάφορα κέντρα συμβουλευτικής υποστήριξης στα οποία μπορεί να προστρέξει κάθε εξαρτημένος, ανεξάρτητα αν είναι ενταγμένος σε πρόγραμμα, ή και η οικογένεια.(νομίζω ότι τα περισσότερα είναι του ΚΕΘΕΑ)
Αλλά οι χρήστες δεν μειώνονται.

Τελικό μου συμπέρασμα είναι ότι, αν η κοινωνία "δεν πρέπει να κρύβει τα προβλήματα της αλλά να τα δείχνει φανερά και να τα αντιμετωπίζει", όπως λένε πολλοί, τότε να παρέχονται τα υποκατάστατα στ νοσοκομεία και σε κέντρα υγείας στις γειτονιές, που θα παρέχουν επίσης συμβουλευτική υποστήριξη. Όχι να δημιουργούμε προβληματικές περιοχές κι οι άλλοι να σφυρίζουν αδιάφορα.
Αυτό που προτείνει περίπου ο "αρχαίος"
Κι επιτέλους, ας υπάρξει μια πιο δυναμική προσέγγιση. Το σκέτο χάιδεμα στην πλάτη του εξαρτημένου (που απ' την άλλη τον κυνηγάει η αστυνομία), φαίνεται πως δεν επαρκεί.
Μια στο καρφί και μια στο πέταλο χρειάζεται όπως με όλους τους ασθενείς που θέλουμε να τους βοηθήσουμε αλλά και να τους κρούσουμε τον κώδωνα για το πως θα βοηθήσουν τον εαυτό τους.
Ας το ψάξουν περισότερο οι υπεύθυνοι.

Τώρα,για το θέμα της ασθένειας, έχω καταλήξει κι εγώ ότι η εξάρτηση είναι μεγάλο και δύσκολο πράγμα.
Οι άνθρωποι που τελούν υπό την επήρεια της, πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν άρρωστοι.
Το αν "την έψαξαν" ή όχι, είναι δευτερεύον. Άπαξ και τον βρήκε, είναι αρρώστια πια.
Συμφωνώ με εκείνον που έγραψε ότι δεν μπορούμε να διαχωρίζουμε τους ασθενείς. Κι οι καπνιστές ευθύνονται για προβλήματα υγείας τους, κι οι αλκοολικοί, οι παχύσαρκοι, κι όλοι όσοι έχουν έν ασοβαρό νόσημα και δεν ακολουθούν κατά γράμμα τις οδηγίες των γιατρών. Η ζωή είναι δύσκολη και κάθε άνθρωπος βρίσκει ένα τρόπο να την αντιμετωπίζει, ανάλογα με την παιδεία, τις αντιστάσεις του, τις συνθήκες που προκύπτουν. Και τι θα γίνει αν κάποια στιγμή ανακαλυφθεί ότι κάποιο γονίδιο δημιουργεί μεγαλύτερη ροπή προς τα εξαρτησιογόνα ή ευκολότερη εξάρτηση;
Αυτά προς το παρόν, συγγνώμη για το σεντόνι, αλλά καταλαβαίνετε ότι έχω ασχοληθεί αρκετά για κάποιον που δεν είναι ειδικός.
Καλή δύναμη στο έργο σας, συγχαρητήρια για το θέμα σας κι εύχομαι να υπάρξει ευρύτερη ευαισθητοποίηση για καλυτέρευση της κατάστασης.

Το σωστό να λέγεται είπε...

Ωραίος ο τίτλος της Μαριάννας και το θέμα πολύ σημαντικό για τα νιάτα μας και την κοινωνία μας.

Σε post γνωστού blogger για τους νέους και τα προβλήματά τους κανείς από τους δεκάδες σχολιαστές δεν αναφέρθηκε στα ναρκωτικά ξεχωριστά σαν πρόβλημα, μη εξαιρουμένου του υποφαινόμενου.

Αυτό μάλλον συμβαίνει γιατί στην Ελλάδα δεν θεωρούμε τα ναρκωτικά, σκληρά και μαλακά, σαν τον μεγαλύτερο κίνδυνο για την νεολαία όπως στις άλλες δυτικές χώρες που νομίζουμε ότι "έχουν το πρόβλημα".

Υπάρχουν βέβαια και οι σίγουροι για τον εαυτό τους νέοι και όχι τόσο νέοι που έχουν καπνίσει το "χόρτο" και έχουν αποφασίσει ότι τα "μαλακά" ναρκωτικά είναι ακίνδυνα και τα "σκληρά" ναρκωτικά είναι πρόβλημα των "χαζών".
Αυτοί είναι υπεράνω.

Πολύ λίγοι καταλαβαίνουν την χημεία αυτών των εθιστικών ουσιών, φυσικών και χημικών, την αλληλεξάρτηση, σωματική ή ψυχική, φανερή ή κρυφή.

Είναι μια χημεία που κάτω από την επίδρασή της θα έκανε τον Νεύτωνα να φάει το μήλο αντί να μελετήσει την βαρύτητα και τον Μπιλ Γκέιτς χίππυ να μαζεύει μήλα για το χαρτζιλίκι και την δόση του στην πολιτεία της Ουάσιγκτον αντί να δημιουργεί εκεί μια νέα επιστήμη και μια εταιρεία δισεκατομμυρίων.

Νομιμοποίηση των μαλακών ναρκωτικών;
Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να πυροβολήσεις μια κοινωνία στον κρόταφο!

Πόσων χρονών κάνατε το πρώτο σας τσιγάρο;
Δέκα, δώδεκα, δεκατρία;
Ας ήταν και στα κρυφά από τα πακέτο του πατέρα ή του μεγάλου αδελφού.

Θυμάστε την ζαλάδα και την τάση για εμετό στο πρώτο γερό ρούφηγμα στα πνευμόνια;
Ήταν μόνα λίγα εκατοστά του γραμμαρίου νικοτίνης.

Ας αντικαταστήσουμε τώρα την νικοτίνη με μαριχουάνα, χασίσι, αμφεταμίνη, κοκαΐνη, και γιατί όχι λίγη ηρωίνη στην μύτη όπως ο καλλιτέχνης της γειτονιάς.

Ναι θα ρωτήσει κάποιος τουρίστας πήγα στην Ελβετία και στην Ολλανδία και μας είπαν τα ναρκωτικά είναι υπό έλεγχο;

Στις Ελβετικές πόλεις η μαριχουάνα που κάπνιζαν τα ζευγαράκια στο παγκάκι του πάρκου σε δύο χρόνια έγινε κατάχρηση ηρωίνης σε τέτοιο ελεεινό βαθμό που οι δήμαρχοι έστειλαν την αστυνομία με τις κλούβες και γέμισαν τα νοσοκομεία με την αφρόκρεμα, το επιχειρηματικό μέλλον των Ελβετικών τραπεζών.

Στην Ολλανδία που γνωρίζω πολύ καλά από τις συχνές επισκέψεις και τους γνωστούς μου εκεί υπάρχουν τα γκέττο γειτονιές που οι καθώς πρέπει πολίτες αποφεύγουν από τον φόβο μαχαιρώματος ενώ στο Άμστερνταμ η εφηβική πορνεία, κορίτσια και αγόρια, ακόμα και μέρα μεσημέρι στους πιο κεντρικούς δρόμους είναι γεγονός που οι Ολλανδοί προτιμούν να μην συζητούν μια και "χαλάει" τις μπίζνες.

Βλέπετε το κόστος των μαλακών ναρκωτικών μπορεί να έπεσε με την νομιμότητα αλλά ποιος πρεζάκιας θα μπορέσει να δουλέψει υπάλληλος σε γραφείο όταν η κυβέρνηση δίνει τόσο καλό επίδομα ανεργίας.
Ιδανική δουλειά βέβαια να γίνει πωλητής/χρήστης στα "καφενεία" με μέλλον μηδέν.

Η πορνεία και σωματεμπορία στο Άμστερνταμ είναι μια Λερναία Ύδρα "επιχείρηση" που απασχολεί χιλιάδες ναρκομανείς.

Ας έρθουμε τώρα στα δικά μας τα καλά.
Δεν ξέραμε ότι είχαμε πρόβλημα ηρωινομανών μέχρι αρχίσαμε να διαβάζουμε για τους καθημερινούς θανάτους από κακή δόση και για τα θύματα από το AIDS.

Η Ελλάδα της δεκαετίας του 70 με την ποινικοποίηση όλων των ναρκωτικών, έμποροι και χρήστες στο ίδιο ποινικό τσουβάλι.
Γνωστός τραγουδιστής ακόμα και σήμερα, τελείωσε το ίδιο δημοτικό σχολείο, καλό παιδί, αρκετούς μήνες φυλακή για κάπνισμα ναρκωτικών.

Η πρώτη φορά που είδα κάποιον να κάνει ναρκωτικά ήταν στην προβλήτα του Πειραιά, ένας πιτσιρικάς από την Σουηδία, δεν είχε ιδέα πόσο κοντά ήταν στα δύο χρονάκια φυλακή. Σώθηκε για καλή του τύχη την τελευταία στιγμή.

Αυτές ήταν οι εξαιρέσεις, καλλιτέχνες και τουρίστες.

Μετά στα μέσα της δεκαετίας του 80 με το προοδευτικό ΠΑΣΟΚ να έχει εξουδετερώσει την αποτελεσματικότητα του Λιμενικού και της Αστυνομίας εμφανίσθηκαν στα νησιά το καλοκαίρι τα πρώτα "σκληρά" ναρκωτικά με θύματα πιτσιρικάδες που σύχναζαν σε κλαμπ για να την βρουν και να χορέψουν.
Οι ιδιοκτήτες ή μπάρμαν είχαν προμηθευτές ξένους με γιώτ και αδίστακτα προωθούσαν το προϊόν στην ντόπια ή παραθερίζουσα νεολαία, παιδιά που είτε λόγω παρέας είτε λόγω διαλυμένης οικογένειας προσπαθούσαν να βρουν "θρησκεία" και ευτυχία στην ζωή μέσα σε τεχνητούς παράδεισους.

Μύκονος, Σκιάθος, Ρόδος, Κέρκυρα, Σαντορίνη, όλα τα κοσμοπολίτικα νησιά είχαν και τα στέκια-κλαμπ που πουλιόταν στα κρυφά η στα φανερά η πρέζα.
Γενικά όλα τα μικρά νησιά, λίγο πολύ είχαν ένα μικρο προμηθευτή.
Τα μεγαλύτερα ... μεγαλύτερο.
Ακόμα και η Σέριφος, νησί που παραθέριζαν οικογένειες των υψηλόβαθμων αστυνομικών είχε τα στέκια-σπίτια που τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, ξέφευγαν από την οικογενειακή πειθαρχία και κατέφευγαν στα ναρκωτικά.
Για κάποιους άγνωστους λόγους ορισμένα από τα παιδιά αστυνομικών, καθηγητών και ιερέων, είχαν τις πιο εξτρεμιστικές τάσεις και τους χειρότερους φίλους.

Στην Αθήνα και Θεσσαλονίκη υπήρχε το πρόβλημα των ναρκωτικών σε μπιλιάρδα και ντισκοτέκ αλλά σε μικρότερο βαθμό πιστεύω μια και οι χρήστες δεν είχαν προφτάνει ακόμη να γίνουν έμποροι και οι κομματικές νεολαίες απαγόρευαν αυστηρά τα ναρκωτικά γιατί θα έχαναν την αποτελεσματικότητά τους και την πειθαρχία των μελών.

Όταν αργότερα το πρόβλημα έφτασε στο σημείο που οι ναρκομανείς είχαν ξεπουλήσει την οικογενειακή περιουσία και χρειάζονταν χρήματα για την δόση τους τότε το εμπόριο πολλαπλασιάσθηκε μαζί με τους έμπορους και μαζί τα νέα θύματα.

Παρατήρησα την ταχύτατη εξάπλωση των ναρκωτικών στα νησιά το καλοκαίρι σε λίγα μόνα χρόνια, και τον χειμώνα τους νέους να κάνουν ταξιδάκια στο εξωτερικό για γερά μαστουρώματα που κρατούσαν μέρες.

Οι παλιοί αυτοί γνωστοί είτε σήμερα είναι στο νεκροταφείο (αιτία θανάτου: "πνευμονικό οίδημα", "αυτοκτονία", "άγνωστη αιτία"), είτε κατόρθωσαν να ξεφύγουν από τα ναρκωτικά γιατί πήγαν στρατό, άλλοι έπεσαν στο άλλο ναρκωτικό του χρήματος, άλλοι παντρεύτηκαν και βρήκαν αυτό που έψαχναν, την αγάπη, άλλοι βρήκαν τον Θεό που είναι η Αγάπη.

Δεν γνωρίζω πολλούς νέους που πήραν ναρκωτικά για να δυστυχήσουν.
Ήταν δυστυχισμένοι όταν τα πήραν ή πιέσθηκαν από φίλους και φίλες ή ήταν πολύ έξυπνοι και περίεργοι για το καλό τους.

Marianna είπε...

@maria velliou

Σας ευχαριστώ που κάνατε τον κόπο να μας δώσετε, με τόσο ζωντανό τρόπο,όλα αυτά τα στοιχεία. Πράγματι η κατάσταση είναι απογοητευτική και ως προς την πρόληψη αλλά και την αντιμετώπιση. Εχοντας παρακολουθήσει, μεσα από το πρόβλημα του γιού μιας φίλης μου,την δουλειά που κάνουν διάφορες κοινότητες π.χ 18 Ανω, νομίζω οτι αυτοί τουλάχιστον προσπαθούν. Τα αποτελέσματα είναι όμως απογοητευτικά

Το σωστό να λέγεται είπε...

Η απάντηση στο γιατί τα αποτελέσματα είναι απογοητευτικά είναι το περιβάλλον.
Μετά την αποτοξίνωση πρέπει ο πρωην τοξικομανής να απομακρυνθεί απο το περιβάλλον που έζησε σαν τοξινομανής.

Σ' ένα ντοκυμανταίρ που είδα οι ειδικοί ιατροί εξηγούσαν ότι οι ερεθισμοί απο το περιβάλλον, το σπίτι, το δωμάτιο που έπαιρνε τα ναρκωτικά, η γειτονιά, οι φίλοι, ακόμα οι ήχοι και οι μυρωδιές όλα αυτά ανακαλούν τέτοιες ισχυρές μνήμες της αίσθησης και ηδονής της προηγούμενης χρήσης των ναρκωιτκών που είναι σχεδόν αδύνατο ο ασθενής να αντισταθεί.
Οι συνεντεύξεις των ασθενών επιβεβαίωσαν αυτές τις ισχυροτατες μνήμες, και αισθήσεις ιδίως στα ενδοφλέφια ναρκωτικά αλλά και στην κοκαίνη.

Δηλαδή ο πρώην ναρκομανής χρειάζεται να αρχίσει πραγματικά μια νέα ζωή μακρυά απ' ότι του θυμίζει τα ναρκωτικά.

Το σωστό να λέγεται είπε...

Θα παρατηρήσετε το ίδιο φαινόμενο με άλλους ισχυρότατους εθισμούς, χρήσιμη γνώση στην εφαρμογή θεραπείας ασθενών όταν δεν υπάρχει συνέχεια στην θεραπεία.

Giannis123 είπε...

s_pablo είπε...
Έχω όχι ένα, αλλά τουλάχιστον 10 παραδείγματα να σας δώσω, παιδιων καλών οικογενειών που έμπλεξαν με τα ναρκωτικά.

Είναι περισσότερο θέμα χαρακτήρα και προσωπικών αντιστάσεων. Όλα τ' άλλα είναι φτηνές δικαιολογίες.

................................
Δικαιολογίες για πιο πράγμα;;;;;;;
Ποια είναι καλή οικογένεια;
Εγώ επιμένω.
Και οι 10 οικογένειες που μας λέτε είναι διαλυμένες!
Μπορείτε να μας δώσετε περισσότερα στοιχεία για κάποια απ' αυτές τις οικογένειες; Για την καλύτερη ας πούμε.

Το σωστό να λέγεται είπε...

Τα παιδιά καλών οικογενειών όταν είναι παιδιά δυστυχισμένα η αποπροσανατολισμένα θα μπλέξουν με τα ναρκωτικά ιδίως όταν τα ναρκωτικά χρησιμοποιούνται ελεύθερα ή σχεδόν ελεύθερα στο περιβάλλον τους και είναι αποδεκτός τρόπος ψυχαγωγίας.

Τα ναρκωτικά καταναλώνονται για 4 βασικούς λόγους κατά σειρά συχνότατος.

1) Δυστυχία του νέου είτε γιατί η οικογένεια είναι προβληματική είτε γιατί η νέα αισθάνεται μοναξιά και αποξένωση απο το περιβάλλον της στο σπίτι ή στο σχολείο.
"Νομίζει ότι έχει πέσει στα αζήτητα".

2) Ψυχολογική πίεση απο την παρέα ή τον σύντροφο να δοκιμάσει και φόβος να μην βρεθεί έξω απο τον "κύκλο".

3) Πειραματισμός και αίσθηση περιπέτειας, να ξεφύγει την "βαριεστιμάρα".

Στα τρία προαναφερόμενα η πίεση των ειδώλων, η "κουλτούρα" και η μουσική που εκθειάζει την χρήση των ναρκωτικών είναι ένας ισχυρός μοχλός πίεσης.

4) Ακούσια χρήση λόγω κάποιον ή κάποιας κάποια που θέλει να εκμεταλλευθεί το θύμα οικονομικά ή σεξουαλικά.


Όσο ο νέος συνεχίζει να βρίσκεται σε τέτοιο περιβάλλον τόσο μεγαλύτερος ο κίνδυνος να καταντήσει εθισμένος άβουλος χρήστης των ναρκωτικών.

Όσο πιο αποτελεσματικά γίνεται η εκπαίδευση εναντίον των ναρκωτικών από το σπίτι ή το σχολείο τόσο περισσότερο λιγοστεύει η πιθανότητα να γίνει κάποιος νέος χρήστης.
Είναι το ίδιο με το τσιγάρο.
Στις χώρες που οι κίνδυνοι της υγείας απο το κάπνισμα γίνονται γνωστοί στα παιδιά από το δημοτικό το ποσοστό καπνιστών ανάμεσα στην νεολαία ΑΛΛΑ και στους γονείς τους μειώνεται κάθε χρόνο.

Giannis123 είπε...

Ο/Η Το σωστό να λέγεται είπε...
Η απάντηση στο γιατί τα αποτελέσματα είναι απογοητευτικά είναι το περιβάλλον.
Μετά την αποτοξίνωση πρέπει ο πρωην τοξικομανής να απομακρυνθεί απο το περιβάλλον που έζησε σαν τοξινομανής.
…………………………………………….
Συμφωνώ απόλυτα με τον Άκη (Το σωστό να λέγεται).
Έχω έναν φίλο Αθηναίο που ήταν στην πρέζα ως τα 30 του. Του είπαν ότι πρέπει ν’ αλλάξει περιβάλλον. Το πήρε απόφαση. Μπήκε στη ΙΘΑΚΗ. Όταν βγήκε πούλησε το σπίτι του στην Αθήνα και εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη. Παντρεύτηκε, έχει και 2 παιδάκια. Πάνε πάνω από 10 χρόνια . Είναι καθαρός. Είναι από τους λίγους που αντέχουν ακόμη. Πράγματι λίγοι αντέχουν. Πηγαίνει αραιά και που στην Αθήνα. Κυρίως για δουλειά. Δεν φοβάσαι την παλιά σου παρέα τον ρωτάω. Την φοβάμαι μου λέει. Στην Ιθάκη έμαθα τα όριά μου λέει. Τους βλέπω κάποιες φορές που πάω κάτω ίσα – ίσα για να καταλάβω ότι δεν πρέπει να μένω πολύ μαζί τους.
Τον θαυμάζω το Γιώργο. Είναι λίγο περίεργο παιδί αλλά στα μάτια του βλέπεις τι σημαίνει Θέληση.
…………………………………………………….
Stavros Katsaris μήπως κάτι τέτοιο της είπαν της Θείας σου και απομόνωσε το Ξάδελφό σου στη Χαλκιδική;

DINOS TZORTZOGLOU είπε...

giannis123

Ένα φίλο είχα και είναι τέτοια περίπτωση.
Εν πάση περιπτώση δε θέλω να αντιδικώ μαζί σου (δυο γάιδαροι σε ξένο αχυρώνα)
Απλά δε μου αρέσουν οι τόσο απόλυτες θέσεις, οι κάθετες αντιλήψεις και δεν αναγνωρίζω σε κανέναν το "αλάθητο", πολύ περισσότερο στον εαυτό μου.
Δε μου αρέσει τέλος να γίνονται στατιστικές οι άνθρωποι και ο πόνος τους.
Δεν πιστεύω στα ...99%, γιατί απλά αν τύχει να είμαι το 1%, καμμιά παρηγοριά και καμμία βοήθεια δε θα μου δώσουν χοντροκέφαλοι .....ποσοστολόγοι..
Όσο για την ουσία των παρατηρήσεών σου ποιος μπορεί να διαφωνήσει στο να είναι οι γονείς κοντά στα παιδιά τους, να υπάρχει αρμονία κλπ κλπ στην οικογένεια κλπ κλπ...
Ποιος μπορεί να διαφωνήσει;
Άλλο αυτό και άλλο να στέκεσαι με την .... άσπρη κουκούλα και να κράζεις όποια οικογένεια έχει κάποιον "μπλεγμένο".
Τελος πάντων, sorry marian για την κατάχρηση της φιλοξενίας σου...

s_pablo είπε...

@giannis 123

Θέλετε ονοματεπώνυμα?

Τέλος πάντων. Οικογένεια με τρία παιδιά. Ο πατέρας έχει μια μικρή επιχείρηση που πάει καλά, η μητέρα ασχολείται με οικιακά και έχει τα παιδιά στα μαλακά.

Ο μεγαλύτερος γιος στο πανεπιστήμιο, πίνει κανένα ποτάκι που και που, ο μικρότερος ούτε καν καπνίζει και η μεγαλύτερη κατάχρηση του είναι η κοκα κόλα.

Και ο μεσαίος πέφτει στα ναρκωτικά. Τι τον οδήγησε εκεί? Η... διαλυμένη οικογένεια? Και τα άλλα δυο παιδιά ζούσαν σε άλλη οικογένεια?

Όχι φίλε μου. Απλώς είχε την τάση, την ευκαιρία και την αδυναμία να πει όχι.

Ξέρετε, έχω κι ανάποδες ιστορίες. Παιδί που το έδιωξαν οι γονείς του από το σπίτι στα 16 του γιατί ήθελαν να κάνουν τη ζωή τους και δεν άντεχαν το βάρος της ανατροφής του.

Δούλεψε σκληρά, πάλεψε και τώρα (με κάποια ψυχολογικά προβλήματα προφανώς) ζει μια φυσιολογική ζωή. Αυτός γιατί δεν έπεσε στα ναρκωτικά?

Θα σας πω γιατί. Είχε τα άντερα να αντιμετωπίσει τη ζωή. Αν θέλετε να προστατέψετε τα παιδιά σας, αυτό να τους μάθετε.

Marianna είπε...

@giannis 123

Στην εμμονή ότι τα ναρκωτικά αφορούν διαλυμένες οικογένειες, διαβλέπω την ανάγκη να προσδιορίσετε κάποια παράμετρο που ευθύνεται για το πρόβλημα.Αύτό είναι επικύνδυνο γιατί οδηγεί στον εφησυχασμό του τύπου : εφόσον εμείς είμαστε συγκροτημένη οικογένεια, συζητάμε τα προβλήματα μεταξύ μας κ.τ.λ δεν κινδυνεύουμε. Εκεί την πατάνε οι περισσότεροι. Επειδή ακριβώς πίστευαν ότι το καλό , (αλλά ίσως αδύναμο;)παιδί τους δεν μπορεί να είχε σχέση με "τέτοια πράγματα".

Σχετικά με το θέμα της απομάκρυνσης από παλία στέκια, συμφωνώ ότι είναι αναγκαία σε αρχικά στάδια, αλλά αν ο πρώην χρήστης πρέπει να αλλάξει τόπο για να μην παρασυρθεί, φοβάμαι ότι στη πρώτη μεγάλη δυσκολία, μπορεί να ξαναβρεί γνωστές δοκιμσμένες λύσεις. Και βέβαια αυτά βρίσκονται παντού, δεν χρειάζεται να είσαι δίπλα σε γνωστά λημέρια.

Ενας ασθενής μου είναι πρώην χρήστης, μετά την απεξάρτηση παρουσίασε διαβήτη τύπου 1 και πρέπει να κάνει 3 ενέσεις ινσουλίνης την ημέρα. Κάνει μόνο ινσουλίνη και τίποτε άλλο, παρά το ότι συνειρμικά βρίσκεται πολύ κοντά σε αυτό που έκανε πρίν.
Θεωρώ οτι αυτός πραγματικά έχει ξεφύγει.

Giannis123 είπε...

s_pablo
πρώτ’ απ’ όλα ηρέμησε και προσπάθησε να συζητάς και όχι απλά να κραυγάζεις.
Δεν κατάλαβα την επιθετική σου συμπεριφορά.
Εξέφρασα μια άποψη την οποία και υποστήριξα όταν αμφισβητήθηκε.
Δήλωσες εξ’ αρχής ότι: «Αυτά τα στερεότυπα των διαλυμένων οικογενειών μου δίνουν στα νεύρα».
Χωρίς επιχειρήματα, επειδή σου τη δίνουν στα νεύρα τα στερεότυπα των διαλυμένων οικογενειών, όπως λες, δεν μπορείς να αμφισβητήσεις άλλες απόψεις.
Είπες: «Όλα τ' άλλα είναι φτηνές δικαιολογίες.»
Τι εννοείς; Προσπαθώ εγώ να βρω φτηνές δικαιολογίες;
Για ποιο πράγμα. Έκανα κάτι και προσπαθώ να δικαιολογηθώ; Ή λες ασυρνατησίες; Μάλλον το δεύτερο.
Είπες: «Θέλετε ονοματεπώνυμα?»
Προς τι η ειρωνεία; Σου ζήτησε κανείς ονοματεπώνυμα; Την περίπτωση ζήτησα να αναφέρεις για να τη συζητήσουμε.
Είπες: «Οικογένεια με τρία παιδιά. Ο πατέρας έχει μια μικρή επιχείρηση που πάει καλά ………………….. Η... διαλυμένη οικογένεια? Και τα άλλα δυο παιδιά ζούσαν σε άλλη οικογένεια?»
Δεν έχεις γνωρίσει καμία οικογένεια με μέλος της στα ναρκωτικά.
Είναι τόσο κοινότυπο το παράδειγμά σου που ούτε σαν σενάριο εργασίας στέκει. Αν και από δω και πέρα δεν αξίζει ν ασχοληθώ μαζί σου θα σου πω μόνο ότι οι οικογένειες με δύο μέλη της στα ναρκωτικά είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Το παράδειγμά σου δεν θα το πίστευε ούτε παιδάκι του νηπιαγωγείου.
Αν έχεις να προσφέρεις κάτι στην κουβέντα, κατέθεσέ το.
Διαφορετικά αερολογίες και εξυπνάδες τύπου μπόμπου καλό θα ήταν να μην εμπλέκονται σε τόσα σοβαρά θέματα όπως η εξάρτηση από τα ναρκωτικά.

Μαριάννα συγνώμη για τους υψηλούς τόνους.

s_pablo είπε...

@giannis123

Δεν μπορώ να καταλάβω πως κατάλαβες ότι κραυγάζω. Κάμερες έχεις μέσα στο σπίτι μου?

Η ουσιαστική μας διαφορά, κύριε, είναι ότι μιλάς για άποψη ενώ εγώ μιλάω για γνώση. Εσύ έχεις κάποιον που σου είπε τι γίνεται, εγώ το έζησα.

Δυστυχώς για σένα υπάρχουν οι δυο περιπτώσεις που σου ανέφερα και αν θες σε προσωπικό επίπεδο σου δίνω και ονοματεπώνυμα με διευθύνσεις.

Ο ναρκομανής, της φυσιολογικής οικογένειας, είναι ο καλύτερος μου φίλος, παντρεμένος πλέον με ένα παιδάκι και μακρυά από τα ναρκωτικά. Αλλά αν θέλεις έχω κι άλλους.

Βλέπεις, έχω προσωπική εμπειρία από χρήση ναρκωτικών. Η παρέα που είχα στα 17 αποτελείτο σχεδόν αποκλειστικά από χρήστες (μαλακών ή σκληρών) και ξέρω πολύ καλά τι ωθεί κάποιον στην χρήση, τι τον κάνει να περνάει από τα μαλακά στα σκληρά και τι τον κάνει να σταματήσει.

Θέλεις να μείνεις με την εντύπωση ότι λέω ψέμματα (γιατί άραγε) και έβγαλα τα παραδείγματα μου από το μυαλό μου? Με γεια σου με χαρά σου.

Λες ότι έχεις 3 παιδιά και θέλεις να τα προφυλάξεις. Υπάρχουν λοιπόν δυο δρόμοι.

Ο ένας αυτός που σου είπαν οι επαϊοντες. Λέγε τους μπράβο και δίνε τους αγάπη.

Ο άλλος αυτός που προτείνω εγώ. Κάνε τα δυνατά. Δώσε τους να καταλάβουν την αξία και την ομορφιά της ζωής. Και πάνω απ' όλα ότι όσο δύσκολη κι αν είναι μπορούν να την αντιμετωπίσουν.

Αν μπορείς να πάρεις και τους δυο δρόμους κάνε το.

Υ.Γ.1 Ανάμεσα στους δεκάδες ναρκομανείς που γνώρισα στη ζωή μου, υπήρχαν παιδιά φτωχών και πλούσιων οικογενειών, διαλυμένων και φυσιολογικών οικογενειών, αδιάφορων και υπερπροστατευτικών γονιών, παιδιά σκληρά και ευαίσθητα, έξυπνα και χαζά κλπ. Δεν υπήρχε όμως ούτε ένας με ισχυρό, σωστά διαμορφωμένο χαρακτήρα.

Υ.Γ.2 Στο διαδίκτυο είναι δύσκολο να ξέρεις πότε σου λένε ψέμματα και πότε όχι. Όπως εσύ πιστεύεις ότι λέω ψέμματα, το ίδιο μπορώ να κάνω κι εγώ. Να πω ότι δεν έχεις 3 παιδιά και μας κοροιδεύεις. Μπορώ, όμως να σε εμπιστευτώ και αυτό κάνω. Κρίμα, για σένα, που για να στηρίξεις την άποψη σου αμφισβητείς ζωές ανθρώπων που δεν γνώρισες ποτέ.

Αυτά από έναν δόλιο ψεύτη που ούτε ένα προνήπιο δεν μπορεί να πείσει.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣ είπε...

Είχα την ευκαιρία να συζητήσω εκτενώς το πρόβλημα με την κ. Μάτσα (διευθύντρια του 18 ΑΝΩ).

Σαν σημαντικότερους παράγοντες κινδύνου για χρήση ναρκωτικών επεσήμανε την δυσλειτουργία της οικογένειας και την ανία.

Το σωστό να λέγεται είπε...

Το να κάνεις τα παιδιά "δυνατά" για να αποφύγουν τα ναρκωτικά χρειάζεται αρκετή επεξήγηση γιατί απο μόνο του σημαίνει σχεδόν τίποτα.
Κι ο Al Pacino στο "Scarface" ήταν πολύ "δυνατός".

Είναι σαν να λέμε η ντομάτα φτειάχνει ωραία μεσογειακά πιάτα.
Πως;
Τί είδος ντομάτας;
Στην σαλάτα; Χωριάτικη;
Σαν ντοματοπολτός; Με μελιτζάνες;
Σε τι ποσότητα; Μία ή δέκα;
Με ποιές αναλογίες άλλων υλικών;
Με ποιό τρόπο ψησίματος ή σερβιρίσματος;
Σέ ποιά θερμότητα;

Μία ατραπός στον χάρτη της "δύναμης":
Το να δίνεις τρομερή αυτοπεποίθηση στο παιδί αλλά χωρίς ηθική πυξίδα να μπορεί να ξεχωρίζει ό ίδιος από μόνος του τι τον κάνει καλύτερο άνθρωπο είναι μια "δύναμη" αυτοκαταστροφική.

Άκης

Υ.Γ.
Το να γνωρίζεις ότι μεγάλωσες σε οικογένεια με προβλήματα δεν είναι ντροπή.
Τέτοια εμπειρία είναι η πιο καλή μόρφωση για να μην επαναλάβεις τα ίδια ή χειρότερα λάθη σαν γονιός.
Με την φώτιση του Θεού να μην βρεις τον εαυτό σου στα άκρα.
Υπερβολικής αγάπης, υπερβολικής πειθαρχίας, υπερβολικής αδιαφορίας, υπερβολικής ...

Αρχαίος είπε...

Σήμερα πέρασα απο τα στενά της οδού Αθηνάς. Παντού ξένοι δραστήριοι να κουβαλάνε εμπορεύματα με κάθε μέσο. Οι μόνοι Έλληνες ήταν συνήθως νεαροί με χαμένο βλέμα, τρεμάμενα πόδια και έκφραση "αλλού". Μερικοί ήταν ντυμένοι περίεργα και πολύ πιο νηφάλιοι απο τοςυ άλλους μαλλον ήταν τα γωνστά "βαποράκια" γιατί οι άλλοι μαζευόντουσαν γύρω τους. Λυπήθηκα τα παιδιά αυτά αλλά σκέφτηκα όλοι οι ξένοι που γύρναγαν γύρω τους είχαν πολύ μεγαλύτερα προβλήματα και τα αντιμετώπισαν χωρίς υποκατάστατα αυτοί τι φταίει που έπεσαν έτσι χωρίς αντίσταση;.

Marianna είπε...

@αρχαίος

Την έχω κάνει και εγώ αυτή τη σκέψη βλέποντας τους μετανάστες να ξεθεώνονται στο κουβάλημα και να μπορούν να κάνουν πλάκα μεταξύ τους και να μοιάζουν τόσο ευχαριστημένοι επειδή έχουν έστω και αυτή τη δουλειά.

MIRACLE είπε...


Τα ναρκωτικά υπάρχουν από αρχαιοτάτων χρόνων ωστόσο η αλόγιστη χρήση τους τελευτά τα έχει μετατρέψει σε μάστιγα.

Εκείνο που προκαλούν στον χρήστη είναι κυρίως η αποσύνδεση από το περιβάλλον και τον πραγματικό κόσμο. Για λίγο χρόνο δίνουν την δυνατότητα της αποδέσμευσης από τις υποχρεώσεις και τα προβλήματα που υπάρχουν στην ζωή. Κατ’ επέκταση ο χρήστης για αυτό το μικρό χρονικό διάστημα ζει σε έναν δικό του φανταστικό κόσμο όπου οι καταστάσεις είναι όπως θα τις ήθελε αυτός.

Μέσα στην κοινωνία υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δεν αντέχουν τον τρόπο λειτουργίας της και αισθάνονται ένα αίσθημα αδιεξόδου και ασφυξίας. Αυτές είναι οι συνθήκες οι οποίες καθιστούν έναν άνθρωπο εν δυνάμει χρήστη. Από εκεί και έπειτα είναι θέμα τύχης το πότε και αν θα γίνει και εν ενεργεία χρήστης.

Το αίσθημα του αδιεξόδου εντείνεται από δύο παράγοντες. Από την κρισιμότητα των καταστάσεων που αισθάνεται ότι αντιμετωπίζει ο άνθρωπος για την μετέπειτα πορεία της ζωής τους αλλά και από την ένταση με την οποία προσπαθεί να τις αντιμετωπίσει. Γι’ αυτό και το φαινόμενο παρατηρείται σε μεγαλύτερο βαθμό στους νέους.

Δυστυχώς από αυτή την κατάσταση το σύστημα έχει βρει πόλους και διαφόρους τρόπου ώστε να ωφελείται.

Συνοπτικά μπορούμε να πούμε ότι μέσω της καταστολής διαιρεί αυτούς που έχουν σχέση με τα ναρκωτικά, σε θύτες και θύματα. Η κρίση που θα παραχθεί από την καταστολή στις τάξεις των ναρκομανών θα μετατραπεί σε προσφορά από την οποία, σε συνδυασμό με τον εθισμό, θα παραχθεί κέρδος. Το κέρδος θα φέρει ανταγωνισμό και ο ανταγωνισμός θα επεκτείνει το σύστημα.

Τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν από αυτή την επαναληπτική διαδικασία θα χρειαστεί να ξεπλυθούν. Κατά την διάρκεια αυτού του σταδίου το 90% θα περάσει μέσω των ελεγχόμενων μηχανισμών στο κράτος και θα χρησιμοποιηθεί με διάφορους τρόπους, από κρατικές επιχορηγήσεις έως προεκλογικές εκστρατείες. Το υπόλοιπο 10% είναι αυτό που θα αναδείξει τον πρώην έμπορο ως αυτοδημιούργητο που αν κάποια στιγμή φτιάξει και κανέναν εκκλησάκι θα χαρακτηριστεί και «φιλάνθρωπος».

Λύση δεν αποτελεί η αποποινικοποίηση διότι και από αυτή είναι απλά θέμα χρόνου να αποδειχθεί το άτοπο και να επιστρέψουμε στην καταστολή.

Η λύση σε μακροσκοπικό επίπεδο είναι συνδυασμός δύο συνιστωσών. Πρώτον να παραλύσει ο μηχανισμός ξεπλύματος των χρημάτων και ταυτόχρονα το σύστημα υγείας να αναλάβει να υποστηρίξει τους εξαρτημένους χρήστες. Έτσι σταματάει το κέρδος και εσωτερικά και εξωτερικά του φαινομένου.

Όσον αφορά σε ατομικό επίπεδο οτιδήποτε μειώνει το αίσθημα άγχους αποτελεί ευεργετικό παράγοντα. Ο Χριστιανισμός, η καλή υγεία, η ευρεία μόρφωση, οι καλοί φίλοι, το καλό περιβάλλον, το παιχνίδι, ο αθλητισμός είναι μερικά.

Unknown είπε...

Εκ του ασφαλούς όλοι έτσι ωραία τα γράφουμε... Κουκλίτσα η βίλλα στο ψυχικό!!! Δείχνει ακόμα πιο ωραία με τις εκάστοτε Porsche του συζύγου παρκαρισμένες απ'έξω. Και αχ... στεναχωριόμαστε που τα παιδάκια αυτά είχαν βρώμικα μαλλιά και ρούχα.... Μια χαρά πάμε....

Το σωστό να λέγεται είπε...

Πρός όλους τους "πληγωμένους" της φιλανθρωπικής ναυσιπλοίας που χάσαν την πυξίδα τους στην μαγνητική θύελλα της σημερινής κοινωνίας:

Στέφανε...και νά ξεραν πόσο κοντά είναι το "δίνω βοήθεια κάνοντας" απο το "δίνω βοήθεια λέγοντας".
Τι γλύκα στην ψυχή φέρνει μια τέτοια δράση και τι απογόητευση η αδράνεια!

Κάθε συνάνθρωπος που μας χρειάζεαι είναι μια ακόμη ευκαιρία για ενέργεια που μας δίνει ο Θεός ώστε να φτάσουμε στον προορισμό μας κοντά Του.
Ένα άστρο που μας οδηγά στο σκοτάδι.

antigony είπε...

γεια σας πολύ ενδιαφέρον το μπλόγκ σας.είμαι νοσηλεύτρια στο πρόγραμμα βοήθεια στο σπίτι του δήμου και αντιμετωπίζω περιστατικά σακχαρώδη διαβήτη .πραγματικά βρήκα πολλές απαντήσεις στα ερωτήματά μου που απ'ότι κατάλαβα απάσχολούν τουσ ανθρώπους που ασχολούνται με τον σακχαρώδη διαβήτη είτε ως επαγγελματίες υγείας είτε ως ασθενείςείτε ως συγγενείς ασθενών .Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση αυτό που γράψατε για το γουόρκσοπ στο οποίο είχατε συμμετάσχει με τα βιωματικά σεμινάρια σπασμένη αφροδίτη νομίζω λεγόταν.Ο λόγος που με παρότρυνε να σας γράψω ήταν η επιθυμία μου να συνομιλήσω μαζίσας και να ανταλλάσω τις σκέψεις μου και τις εμπειρίες.Ένα συγκεκριμένο περιστατικό που με έχει προβληματίσει και έχει θέσει σε αμφισβήτηση την ιδιότητά μου ως επαγγελματία υγείας είναι αυτό μίας κυρίας 55 ετών η οποία έχει παραιτηθεί απ'την ζωή και έχει σακχαρ.διαβήτη τύπου 2 καρδιακή ανεπάρκεια .Δεν ακολουθεί την φαρμακευτική αγωγή της.Δεν ακολουθεί πρόγραμμα διατροφής.κάνω συνεχείς προσπάθειες να βελτιώσω την κατάστασή της με μόνο αποτέλεσμα να διαπιστώνω κάθε φορά την ανεπάρκειά μου και τις ελλείψεις μου αλλά και την δυσκολία που έχει α΄'την φύση της αυτή η ασθένεια .Έχω μάθει τόσα πολλά διαβάζοντας το μπλόγκ σας και τα σχόλια των ανθρώπων που συμμετέχουν και ελπίζω να μέθω περισσότερα.Η εκπαίδευση και η ενημέρωση του διαβητικού είναι ένας τομέας τον οποίο αντιμετωπίζω πρώτη φορά και πραγματικά προσπαθώ να ανταπεξέλθω γιατί στην πράξη τα πράγματα είναι δύσκολα.θα ήθελα τα σχόλιά σας και τις συμβουλές σας καθώς και τη διαφώτισή σας για τις ευκαιρίες εκπαίδευσης επαγγελματιών υγείας που υπάρχουν. ευχαριστώ πολύ.

antigony είπε...

γεια σας πολύ ενδιαφέρον το μπλόγκ σας.είμαι νοσηλεύτρια στο πρόγραμμα βοήθεια στο σπίτι του δήμου και αντιμετωπίζω περιστατικά σακχαρώδη διαβήτη .πραγματικά βρήκα πολλές απαντήσεις στα ερωτήματά μου που απ'ότι κατάλαβα απάσχολούν τουσ ανθρώπους που ασχολούνται με τον σακχαρώδη διαβήτη είτε ως επαγγελματίες υγείας είτε ως ασθενείςείτε ως συγγενείς ασθενών .Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση αυτό που γράψατε για το γουόρκσοπ στο οποίο είχατε συμμετάσχει με τα βιωματικά σεμινάρια σπασμένη αφροδίτη νομίζω λεγόταν.Ο λόγος που με παρότρυνε να σας γράψω ήταν η επιθυμία μου να συνομιλήσω μαζίσας και να ανταλλάσω τις σκέψεις μου και τις εμπειρίες.Ένα συγκεκριμένο περιστατικό που με έχει προβληματίσει και έχει θέσει σε αμφισβήτηση την ιδιότητά μου ως επαγγελματία υγείας είναι αυτό μίας κυρίας 55 ετών η οποία έχει παραιτηθεί απ'την ζωή και έχει σακχαρ.διαβήτη τύπου 2 καρδιακή ανεπάρκεια .Δεν ακολουθεί την φαρμακευτική αγωγή της.Δεν ακολουθεί πρόγραμμα διατροφής.κάνω συνεχείς προσπάθειες να βελτιώσω την κατάστασή της με μόνο αποτέλεσμα να διαπιστώνω κάθε φορά την ανεπάρκειά μου και τις ελλείψεις μου αλλά και την δυσκολία που έχει α΄'την φύση της αυτή η ασθένεια .Έχω μάθει τόσα πολλά διαβάζοντας το μπλόγκ σας και τα σχόλια των ανθρώπων που συμμετέχουν και ελπίζω να μέθω περισσότερα.Η εκπαίδευση και η ενημέρωση του διαβητικού είναι ένας τομέας τον οποίο αντιμετωπίζω πρώτη φορά και πραγματικά προσπαθώ να ανταπεξέλθω γιατί στην πράξη τα πράγματα είναι δύσκολα.θα ήθελα τα σχόλιά σας και τις συμβουλές σας καθώς και τη διαφώτισή σας για τις ευκαιρίες εκπαίδευσης επαγγελματιών υγείας που υπάρχουν. ευχαριστώ πολύ.