Γερνάμε με χάρη;
Πριν από μερικές ημέρες πρότεινα, σε κυρία ηλικίας 75 ετών, να αρχίσει ινσουλίνη, σαν μόνο τρόπο για να ρυθμίσει το ζάχαρο της.
Της εξήγησα ότι επειδή έχει διαβήτη πάνω από 10 χρόνια έχουν εξαντληθεί τα δικά της αποθέματα σε ινσουλίνη, το ζάχαρο της είναι σταθερά υψηλό εδώ και αρκετό καιρό και θα μπορούσε να βοηθηθεί κάνοντας μια ένεση την ημέρα, σε συνδυασμό με τα χάπια.
Η αντίδραση τόσο από την ίδια όσο και την κόρη που την συνόδευε, ήταν αστραπιαία: «Θα πρέπει να τρυπιέται για όλη της τη ζωή;»
Τους είπα ότι οι ενέσεις ινσουλίνης δεν έχουν σχέση με τις άλλες, δεν πονάνε καθόλου και ότι, εν πάση περιπτώσει, οι πιθανότητες για ζωή σε καλή κατάσταση, αυξάνονται αν ρυθμιστεί ο διαβήτης.
Η απάντηση σε αυτό ήταν: «Δεν έχει βρει ακόμα τίποτα η Επιστήμη;»
Σκέφτηκα ότι η συνέχιση του διαλόγου σε αυτή τη βάση δεν θα οδηγούσε πουθενά.
Δεν θεωρούσαν την ανακάλυψη της ινσουλίνης επιστημονική πρόοδο, θεωρούσαν ότι στα 75 του κάποιος είναι κρίμα να ταλαιπωρείται, έστω και με ένα ανώδυνο τρύπημα την ημέρα και εξέπεμπαν δυσαρέσκεια προς εμένα, που τους πρότεινα την ινσουλίνη και δεν είχα καταφέρει, σαν εκπρόσωπος της Επιστήμης, να βρω κάτι καλύτερο.
Η κυρία που περιέγραψα δεν είναι μια γραφική εξαίρεση. Αν όχι ο κανόνας, πάντως οι περισσότεροι άνθρωποι δυσκολεύονται πάρα πολύ να αποδεχθούν ότι με την ηλικία έρχονται και τα νοσήματα φθοράς.
«Μα γιατί να με πονάνε τα γόνατα;» συχνά επαναλαμβανόμενο παράπονο. Το ότι αυτά τα γόνατα κουβαλάνε επί 40 χρόνια γύρω στα 80 κιλά βάρος, δεν μετράει.
Καθημερινή κατανάλωση βιταμινών και τονωτικών για να μην νοιώθουν κουρασμένοι έστω και μετά τα 80.
Μπορεί να μου πει κανείς: «Μα γιατί σε εκπλήσσει αυτό, δεν είναι ανθρώπινο και φυσικό να μην θέλει κανείς να συμφιλιωθεί με τα γηρατειά και την αρρώστια;
Δεν είναι μοιρολατρία να παραιτηθείς από το να διεκδικείς συνεχή βελτίωση της κατάστασης σου;»
Ε λοιπόν εγώ πιστεύω ότι ισχύει το αντίθετο! Αν δεν έχεις την «σοφία» να αποδεχθείς τους περιορισμούς που σου θέτει το σώμα σου, λόγω ηλικίας ή κάποιας άλλης κατάστασης, αν δεν μπορείς να «ακούς» τα μηνύματα που σου στέλνει κάθε μέλος του σώματος σου, τότε θα βρίσκεσαι σε συνεχή κατάσταση διαμαρτυρίας και γκρίνιας, αδύναμος να χαρείς αυτά που μπορείς να κάνεις.
Έχω την εντύπωση ότι η κατάσταση είναι χειρότερη στις γυναίκες από ότι στους άνδρες.
Οι περισσότερες, δύο τρία χρόνια αφότου μπουν στην εμμηνόπαυση, χάνουν το ανθρώπινο σχήμα. Αυτή καθεαυτή η εμμηνόπαυση συνεπάγεται μείωση του μεταβολισμού, αύξηση του σωματικού βάρους κατά 5-10 κιλά και ανακατανομή του λίπους (κοιλιακή παχυσαρκία, αύξηση στήθους μείωση της μάζας στα άκρα).
Πως αντιδρά η πλειοψηφία των Ελληνίδων σε αυτό;
Αντί να αρχίσει οποιαδήποτε μορφής άσκηση, να προσέξει ιδιαίτερα το διαιτολόγιο της, να φροντίσει το σώμα της πριν εμφανισθεί η υπέρταση, το ζάχαρο ή η οστεοπόρωση, δεν κάνει τίποτα για μια πενταετία και όταν αυτά προκύψουν, αρχίσει το αναθεμάτισμα.
Μου κάνει εντύπωση όταν ακούω στα συνέδρια στο εξωτερικό, τις Αγγλίδες ή Γερμανίδες συναδέλφους να συζητάνε μεταξύ τους για τις επιδόσεις που έχουν στα σπορ που κάνουν. Οι δικές μου συνήθως απαριθμούν τα προβλήματα υγείας, τα δικά τους ή της οικογένειάς τους.
Δεν θα πείραζε καθόλου να μπορούσαμε να γεράσουμε χωρίς καμία συνέπεια στις δυνάμεις μας, στο κορμί μας στο μυαλό μας, εξάλλου ο καθένας μας έχει διαφορετικές αντοχές.
Μακάρι στο μέλλον να μπορεί να αντικατασταθεί με τρόπο μηχανικό ή βιοτεχνολογικό, κάθε όργανο που παρουσιάζει φθορά.
Όμως έως ότου επιτευχθεί κάτι τέτοιο, μήπως θα είχε πιο θετική επίδραση η αποδοχή του γεγονότος ότι όσο γερνάμε αυξάνονται οι πιθανότητες να παρουσιάσουμε τα λεγόμενα νοσήματα φθοράς και το ενδεχόμενο να εμφανίσουμε κάποια σοβαρή πάθηση;
Αλλιώς εκτός από την φθορά της ηλικίας θα υποστούμε και την φθορά της μεμψιμοιρίας και δεν θα χαρούμε ακόμα και αυτά που θα μπορούσαμε
Έχω δε την εντύπωση ότι όσο λιγότερο ασχολούμεθα εμείς με τους γέροντες μας τόσο περισσότερο απαιτούμε από την Επιστήμη να τους απαλλάξει από τα προβλήματα υγείας που έχουν, έτσι ώστε να μην τα φορτωνόμαστε και εμείς.
Ανάμεσα στην παραίτηση του: «τι τα θέλεις πια, γεράσαμε» και την απαίτηση: «δεν υπάρχει τονωτικό για να μην νοιώθω κουρασμένος;» (έστω και στα 80+) υπάρχει μια τρίτη στάση ζωής. Αυτή που δίνει δύναμη να πάμε κόντρα στην φθορά ενσωματώνοντας τις απώλειες.
18 σχόλια:
Μόλις ανακάλυψα το συγκεκριμένο blog.
Σαν φοιτητής Ιατρικής, θα το διαβάζω συχνά καθότι με ενδιαφέρει η αντιμετώπιση ασθενούς προς την ασθένεια και γιατρού προς τον ασθενή.
Salut
βάζω κι εγώ το μπλογκ σου στ αγαπημένα μου.
είμαι 40 και την φοβάμαι πολύ την ασθένεια αυτή μιας και όλο το σόι του πατέρα μου έχει φύγει απ αυτήν.
ο ίδιος είναι 70 και δεν είναι ακόμα στο στάδιο της ινσουλίνης μιας και προσέχει.
πάντως η γνώση μπορεί να σώσει ζωές και είναι αξιέπαινη η πρωτοβουλία σου.
Στην Ελλάδα υπάρχει το σύνδρομο της γενιάς της Κατοχής και του Εμφύλιου.
Το σύνδρομο της ακόρεστης πείνας σε μια ολόκληρη γενιά που μεγάλωσε εκείνη την δεκαετία.
Τα χειρότερα πέρασαν οι κάτοικοι των αστικών κέντρων κατά την Γερμανική κατοχή και οι κάτοικοι της ύπαιθρου την διάρκεια του Εμφύλιου.
Η κυρία των 75 ήταν μόλις 9 χρονών όταν η μεγάλη πείνα του χειμώνα του 41 κτύπησε τις πόλεις.
Μαζί με το τσουχτερό κρύο και την έλειψη καυσίμων για ζέσταμα θέρισε πολλές χιλιάδες αμάχους, παιδιά και ηλικιωμένους.
Το φαγητό έγινε σκοπός ζωής για αυτή την γενιά των παιδιών που επέζησαν της πείνας και μεγάλωσαν τότε αλλά και τα παιδιά τους.
Δεν έτρωγαν για να ζήσουν αλλά ζούσαν για να τρώνε.
Να ικανοποιήσουν την παιδική πείνα του τότε, ακόμα και μετά απο 50 και βάλε χρόνια.
Ο λόγος που η Ελλάδα έχει τέτοιο μεγάλο ποσοστό παχυσαρκίας στους μεσήλικες, και ηλικιωμένους σε σύγκριση με άλλες χώρες.
Επίσης οι πιο πολύ υποφέρουν απο τα δόντια τους, ή τα οστά τους λόγω έλειψης ασβεστίου στην παιδική ηλικία.
Το φαγητό σε σημείο κορεσμού και "λίγο" πιο πέρα είναι τρόπος ζωής για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού.
Στην δεκαετία του 50 και 60 η παχυσαρκία ήταν δείγμα καλής υγίειας και οικονομικής κατάστασης σαν την Κίνα και Αλβανία (δύο άλλοι υποσιτισμένοι στο παρελθόν λαοί).
Η στοιχειώδη εκπαίδευση και η δημόσια Υγίεια αγνόησαν αυτό το πρόβλημα για πολλά χρόνια όπως αγνόησαν και τον κίνδυνο της νικοτίνης.
Δεν υπήρχε η επιμόρφωση που υπάρχει σε άλλες Δυτικές χώρες, όπου η παχυσαρκία σε όλες τις ηλικίες θεωρείται ανθυγιεινός τρόπος ζωής και ακόμα δείγμα προβλήματος σε κατωτέρα κοινωνικά στρώματα.
Βέβαια και εκείνες οι χώρες έχουν άλλα προβλήματα υγίειας όπως ο αλκοολισμός που ευτυχώς δεν είναι σε τέτοια μεγάλη έκταση στην Ελλάδα.
Ας έρθουμε τώρα στην ινσουλίνη που ήταν ένα άλμα της επιστήμης.
Δυστυχώς συνέβη πριν αρκετές δεκαετίες.
Ήταν θαύμα της Ιατρικής επιστήμης μια άλλης εποχής.
Μετά απ΄αυτό τα διαβητικά χάπια αλλά στον τομέα της χημικής σύνθεσης μιας νέας ουσίας με μεγαλύτερη θεραπευτική διάρκεια και εξίσου σημαντικό ο τρόπος αποδοχής της ινσουλίνης δεν έχουν εξελιχθεί απο τότε.
Είναι σαν να οδηγούμε ακόμη με συμπαγείς ελαστικές ρόδες χωρίς αέρα, της προπολεμικής περιόδου.
Αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία για να αρνηθεί μια ασθενής μια θεραπεία που θα την γλυτώσει απο ακρωτηριασμούς, τύφλωση, η ζημιές στα εσωτερικά όργανα.
Αν μπορέσουν οι διαβητικοί αυτής της ηλικίας να δουν φωτογραφίες με πόδια κατεστραμμένα απο τον διαβήτη θα έπαιρναν όχι μόνο μια ένεση την ημέρα αλλά τρεις.
Η διαβητική δίαιτα όμως για πολλούς είναι πιο δύσκολη απο το σταμάτημα του κάπνισματος.
Ας όψονται τα ψυχολογικά τραύματα που άφησε η μεγάλη πείνα της Κατοχής.
Μαριάννα, πολύ ενδιαφέρον το μπλογκ σου, και στους μη έχοντες ιατρική σχέση με το αντικείμενο.
Για το θέμα που θίγεις, νομίζω ότι η στάση ζωής που αναφέρεις δεν αφορά μόνο στα άτομο μεγάλης ηλικίας, αλλά είναι γενικότερος τρόπος ζωής του λαού μας. Η σχετική μιζέρια, η συνεχής γκρίνια. Το να δυσανασχετούμε με κάτι που μας συμβαίνει, χωρίς όμως να προσπαθούμε να το αντιμετωπίσουμε ουσιαστικά.
Θα συμφωνήσω εν μέρη με το σύνδρομο της κατοχής που αναφέρθηκε από σχολιαστή, όσον αφορά ηλικιωμένα άτομα που το έζησαν. Τα υπόλοιπα όμως είναι θέμα παιδείας ενός λαού. Ίσως η αναφορά στο σύνδρομο της κατοχής (και στο αντίστοιχο της χούντας και του Πολυτεχνείου της επόμενης γενιάς) να είναι τελικά ένα άλλοθι για την στασιμότητα της κοινωνίας μας ειδικά τις τελευταίες τρεις δεκαετίες.
Είναι συνηθισμένο, στην ερώτηση 'τί κάνεις' η απάντηση του Έλληνα να είναι μίζερη, γεμάτη γκρίνια. Και η αντίστοιχη ενός ξένου να είναι πιο θετική.
Το τί σημαίνει αυτό πραγματικά, είναι μάλλον θέμα κοινωνιολογικών μελετών και δεν είμαι καθόλου αρμόδιος να το σχολιάσω περαιτέρω.
Απλά, πιστεύω βαθιά ότι όλα αυτά είναι θέμα της έλλειψης παιδείας. Και θέμα σεβασμού προς τον εαυτό μας και τον πλησίον μας. Elementary.....
@wanderer
Η σχέση γιατρού- ασθενούς αποτελεί θεραπευτικό εργαλείο. Αυτό αν δεν ευαισθητοποιηθεί και εκπαιδευτεί κανείς όταν είναι ακόμα στο Πανεπιστήμιο,δύσκολα θα το κατακτήσει.
@mosaic said....
ο ίδιος είναι 70 και δεν είναι ακόμα στο στάδιο της ινσουλίνης μιας και προσέχει.
------------------
Η ινσουλίνη δεν αποτελεί τιμωρία ή κατάντια για όσους δεν πρόσεχαν. Δεν είναι ηπιότερος ο διαβήτης που αντιμετωπίζεται με χάπια σε σχέση με αυτον που χρειάζεται ινσουλίνη.
@etherovamon
Συμφωνώ απόλυτα ότι αυτή η στάση ζωής δεν αφορά αποκλειστικά τα ηλικιωμένα άτομα και δεν προκύπτει μόνο σαν αποτέλεσμα των γηρατειών.
Η συμπεριφορά σαν
"κακομαθημένο παιδί" που όλοι του χρωστάνε και τα πάντα του φταίνε, είναι κάτι συχνό στην συμπεριφορά μας.
Ο Έλληνας μπορεί να έχει γκρίνια αλλά τουλάχιστον γνωρίζεις που πονάει.
Θα ήθελες να ήσουν γιατρός σε μια απο τις Βόρειες Χώρες που πρέπει να βγάλεις το ιστορικό με το τσιγκέλι ή σαν την περίπτωση της πολικής Φινλανδίας που ο ασθενής προτιμά την αυτοκτονία από το να αποκαλύψει στον γιατρό τι τον πονάει?
(Φινλανδία, πρώτη χώρα στον κόσμο σε αυτοκτονίες ηλικιωμένων).
------------------
Ο Διαβήτης τύπου Β' δεν είναι τιμωρία αλλά στην πλειοψηφία των περιπτώσεων (διαιτητικός) μπορεί να προληφθεί στα προδιαβητικά στάδια με χάπια αλλά και με την σωστή δίαιτα.
Συνήθως στους διαβητικούς που έχουν φτάσει στο τελευταίο στάδιο της ινσουλίνης δεν ωφελεί να τους θυμίζεις τα διαιτητικα λάθη του απώτερου παρελθόντος αλλά η ταπεινή προσωπική μου γνώμη είναι ότι πρέπει να διορθώνεις όσο γίνεται δυνατόν και πιο γρήγορα τις καταστροφικές κακές διατροφικές συνήθειες του παρόντος.
Με την ίδια σοβαρότητα και αμεσότητα που ο ένας γιατρός συμβουλεύει έναν με έφραγμα ή εμφύσημα να κόψει το τσιγάρο.
It's called tough love, particularly useful for immature children-like patients.
Μαριάννα, θύμισε της τη γιαγιά μου που από νέα έκανε κάθε μέρα ένεση και δίαιτα και περασε τα 90. Κα μας άφησε ένα παράδειγμα φωτεινό για το πως πρέπει να αντιμετωπίζουμε τη ζωή και τις «κακοτυχίες» μας - με γέλιο, καλή διάθεση και επιμονή. Σίγουρα θα υπάρχουν μερικά τε΄τοια παραδείγματα να χρησιμοποιήσεις για την 75χρονη διαβητικό σου.
Έχω την εξής ένσταση:
το ότι οι Αγγλίδες και Γερμανίδες συνάδελφοί σας σάς παρουσιάζουν τα αθλητικά τους κατορθώματα στα συνέδρια που πηγαίνουν, αποτελεί σίγουρα μια μειοψηφία ανθρώπων, που έχει τη δουλειά τους να τούς τροφοδοτεί, και δεν παίρνουν το γήρας ελαφρά τη καρδία.
Αντίθετα, θα μου φαινόταν πιο λογικό για μια γυναίκα γύρω στα 55-60, που πλησιάζει η εθελούσια (ή μη) έξοδος από την αγορά εργασίας, να βλέπει τις 8 ώρες των τελευταίων της ετών δουλειάς ως ένα τεράστιο βάρος - και το βάρος αυτό να μετατρέπεται και σε σωματικό.
Συνελόντι ειπείν, οι συνάδελφοί σας έχουν πολλά περισσότερα ερεθίσματα για να μείνουν νέοι/ες -ή τουλάχιστον να προσαρμοστούν στη γήρανση, από τις γυναίκες του κυκλώματος καφές-ψώνια-διακόσμηση.
Αν φαίνομαι φαλλοκράτης, είναι εύκολο να φανταστεί κανείς το ανάλογο και στους άνδρες...
[ το παρόν δεν αποτελεί συμβουλή και προτροπή για άνοδο των ορίων συνταξιοδότησης. Για πιο ουσιαστική εργασία είναι. ]
Στο εξωτερικό Άγγλία, Γερμανία, Αμερική υπάρχουν περισσότερες μακρόχρονα δυστυχισμένες ηλικιωμένες απο την Ελλάδα που η δυστυχία τους είναι βραχυχρόνια.
Ο λόγος είναι τα διαζύγια πολλές φορές ακόμα και μετά 30 χρόνια γάμου και η μοναξιά.
Όταν διαλυθεί και σε μάς ο πυρήνας οικογένεια, υπάρχει μια τάση ήδη απο τα πρόσφατα, τότε θα δείτε πολύ περισσότερες δυστυχισμένες ηλικιωμένες.
Π.Χ. παράδειγμα Μαργαρίτα Παπανδρέου και τόσες άλλες.
Τότε θα δείτε και ηλικιωμένες να τρέχουν και να κάνουν δίαιτα, να "γερνάνε με χάρη", αλλά θα είναι ευτυχισμένες;
@antonios
Νομίζω ότι η ύπαρξη επαγγελματικής δραστηριότητας, πολύ δε περισσότερο αν έχει και ιδιαίτερο ενδιαφέρον, μπορεί να λειτουργήσει διττά. Από τη μια σε γεμίζει και από εκεί αντλείς τη δύναμη για να αντιμετωπίσεις τα δύσκολα, ΄οπως τα γηρατειά.
Από την άλλη όταν έχεις μια έντονη δραστηριότητα, νοιώθεις πολύ πιο έντονα τους περιορισμούς που σου επιβάλλονται π.χ μειωμένες αντοχές.
Αν έκανες πολλά πράγματα χρειάζεται να περιορίσεις εξισου πολλά.
@ σωστό:
Θεωρητικά θα συμφωνούσα μαζί σας, όμως η περιορισμένη μου εμπειρία είναι αντίθετη:
Στην πρώτη μου εξέταση ανθρώπου που παραπέμφθηκε για ψυχιατρική εξέταση (δεν λέω ψυχιατρικό ασθενή - είναι λάθος), ήταν μια γιαγιά γύρω στα 70κάτι, με πλήρη υποστήριξη από την οικογένειά της στην κάλυψη βασικών αναγκών - αλλά το σίγουρο είναι ότι η βασικότερη όλων ανάγκη, η ανάγκη να ζήσει, είχε φύγει από το σώμα της, και αυτό που εισέπραττα εγώ, με όλη μου την απειρία και την αδυναμία να διειδώ πέραν της επιφανείας, ήταν η άρνηση.
Αυτό είναι το ερώτημά μου: καλύπτουν οι ελληνικές οικογένειες, πέραν από τις βασικές ανάγκες, την ανάγκη προστασίας από ένα κυνικό κόσμο μέσα σε πλαίσια ελευθερίας; Ή είναι πιότερο κοντινή η κατάσταση σε αυτό που λέει καθηγητής μου, "τα παιδιά στην Ελλάδα είναι ιδιοκτησία των γονιών τους";
@marianna
Η αποδοχή πρέπει να υπάρχει, ούτως ή άλλως. Είναι ζήτημα φιλοσοφίας και παιδείας, και φυσικά του (υπο)στηρικτικού κοινωνικού ιστού που υπάρχει γύρω σου για να σε κρατήσει, αν όλα αποτύχουν.
Αν η εργασία αποτελεί μόνο σημείο αναφοράς, τότε δεν πρόκειται να συνθηκολογήσουμε με την έκπτωση δυνάμεων που αναφέρονται στη δουλειά...
"time held me green and dying
though I sang in my chains like the sea"
Αντώνιε,
νομίζω ότι συμβαίνει συνήθως, όχι πάντα, το αντίθετο σήμερα.
Τα "παιδιά" (και εδώ μιλάμε απο κούτσικα μέχρι μαντράχαλοι, ακόμη και με οικογένεια(!) είναι ιδιοκτήτες και πασάδες των γονιών τους.
Η γιαγιά για να πέσει σε κατάθλιψη και να χρειάζεται ψυχολογική θεραπεία πρέπει είτε να έφαγε ξαφνικά αστροπολέκι χωρίς το αλεξικέραυνο της ψυχικής υποστήριξης απο την ζωή είτε δεν κουνιέται φύλλο, απόλυτη νηνεμία, για πολύ καιρό.
Εσείς γνωρίζετε καλύτερα το ιστορικό της.
Εγώ βλέπω πολλές γιαγιάδες και παπούδες ιδίως στα χωριά, κωμοπόλεις και επαρχιακές πόλεις που τους ζηλεύω για την απλότητα της ζωής τους, την ευτυχία τους, την πίστη τους, παρά τα βάσανα που τράβηξαν στην νεώτερη ζωή τους.
Πρέπει ο καθαρός αέρας και η εργασία να ανανεώνουν σημαντικά θυμικά κύτταρα και να προσφέρουν ορμόνες "ευτυχίας". ΛΟΛ
Πολύ ενδυαφέρον το μπλογκ σας. Χαίρομαι όταν βλέπω γιατρούς να θέλουν να μεταδώσουν τη γνώση τους και την βοήθειά τους πέρα απο το ωράριό τους.
Καλησπέρα:)
κ.Μπενρουμπη,
Δυστυχώς εγώ προσωπικά δεν έχω ξαναδει ποτέ γιατρό που να τον απασχολεί τόσο πολύ η σχέση του ασθενή του με την ασθένεια και με την αντιμετώπισή της...Ο αδερφός μου πάσχει από το σύνδρομο Prader-Willi και ως επακόλουθο της παχυσαρκείας έχει εδώ και 15 περίπου χρόνια προβλήματα με το ζάχαρο,τα οποία αντιμετωπίζαμε ως τώρα με χάπια.Το πρόβλημα είναι όμως ότι τα τελευταία χρόνια δεν είναι συνεργάσιμος ως προς την θεραπευτική αγωγή(διατροφή και χάπια)και η κατάσταση έχει πλέον φύγει από τον έλεγχο.Είναι μια πολυσύνθετη κατάσταση και θα χρειαζόταν να σας γράφω για ώρες για να σας δώσω μια πλήρη εικόνα..
Τώρα είναι για άλλη μια φορά στο νοσοκομείο για να ρυθμιστεί το ζάχαρό του,γιατί έχουν αρχίσει να ανοίγουν πληγές σε όλο του το σώμα.Ενέσεις ινσουλίνης κάνει μόνο όταν είναι στο νοσοκομείο,δεν μας την έχουν δώσει ως τακτική αγωγή.Χθες,ενώ το πρωί είχε ζάχαρο 130,το απόγευμα είχε 300...Αν ήταν εκτός νοσοκομείου,δεν θα μου φαινόταν περίεργο γιατί το πιο πιθανό θα ήταν να είχε φάει κάτι που δεν έπρεπε,αλλά τώρα;;Θα ήθελα να σας ρωτήσω πολλά πράγματα,αλλά δεν ξέρω από που να αρχίσω...
@maria
Το πρόβλημα του αδελφού σας είναι π΄ραγματι πολύ σοβαρό. Δεν ξέρω σε ποιά κατάσταση βρίσκεται διανοητικά, αλλά η παχυσαρκία που συνοδεύει το σύνδρομο, είναι κάτι που ξεπερνάει τις δυνατότητες χειρισμού από το ίδιο το άτομο. Πρόκειται για διαταραχή στον υποθάλαμο ( τμήμα του εγκεφάλου) που έχει γενετικό υπόβαθρο. Οι διακυμάνσεις του σακχάρου είναι όπως τις αναφέρετε και δεν σχετίζονται κατ ανάγκη με την διατροφή.
Αχ,αυτη τη διαταραχη στον υποθαλαμο προσπαθουμε να εξηγησουμε σε ολα τα ινστιτουτα αδυνατισματος που τον σταματανε στο δρομο και μετα μας ζαλιζουνε στα τηλεφωνα αλλα...μαλλον δεν θελουν να καταλαβουν!Η διανοητικη του κατασταση ειναι παρα πολυ καλη,ειναι τετραπερατος και πολυ πονηρος,σε σημειο που ωρες ωρες μας αφηνει με ανοιχτο το στομα.Οι γονεις του συμπεριφερονται απο μικρο ως "φυσιολογικο" παιδι,και μπορει να κανει τα παντα μονος του. Αυτο βεβαια ειναι και καλο και κακο,γιατι την ανεξαρτησια του την απαιτει σε ολους τους τομεις,δεν θελει να του λενε οι αλλοι τι να κανει.Τον εχει κουρασει και το γεγονος οτι τοσα χρονια παιρνει χαπια,τα οποια τωρα εχουν πολλαπλασιαστει αφου εχει πλεον και χοληστερινη.
Πιστευετε οτι δεν μπορει να ρυθμιστει το ζαχαρο του με κανεναν τροπο;
@maria
Είναι σημαντικό ότι ο αδελφός σας έχει τόσο καλή διανοητική λειτουργία, δεν είναι πάντα έτσι στο Prader Willy. Το σάκχαρο μπορεί να ρυθμισθεί, τουλάχιστον σε κάποιο ικανοποιητικό βαθμό με συνδυασμό ινσουλ΄ινης και δισκίων
Δημοσίευση σχολίου