tag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post128963903883734379..comments2023-07-11T12:03:26.834+03:00Comments on marian's diablog: Ακροαζόμαστε - αλλά ξέρουμε να ακούμε;Mariannahttp://www.blogger.com/profile/05508414521120346825noreply@blogger.comBlogger62125tag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-28647137112661393912007-03-08T11:00:00.000+02:002007-03-08T11:00:00.000+02:00Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.Bettyhttps://www.blogger.com/profile/10300337625291221883noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-5408546590007395542007-03-07T20:15:00.000+02:002007-03-07T20:15:00.000+02:00@georgia sandiΤο θέμα που θίγετε είναι πολύ ενδιαφ...@georgia sandi<BR/><BR/>Το θέμα που θίγετε είναι πολύ ενδιαφέρον, μια και αφορά τον βαθμό ειλικρίνειας ανάμεσα στον θεραπευτή και τον θεραπευόμενο. Πιστεύω ότι μπορεί να έχεις (σαν θεραπευτής)μια συναισθηματική σχέση με τον ασθενή σου, χωρίς να είσαι ούτε να δείχνεις απόλυτα ταυτισμένος με το πρόβλημα του. Δεν περιμένει άλλωστε κάτι τέτοιο. Αυτό που ίσως περιμένει από εμένα, είναι να νοιάζομαι πραγματικά για την έκβαση των πραγμάτων και για τις δυσκολίες που αυτός αντιμετωπίζει. Αυτό δεν χρειάζεται να προσποιηθώ, το νοιώθω.<BR/>Οι ψυχοθεραπευτές αποτελούν ιδιαίτερη κατηγορία γιατρών, η οποία απειλείται περισσότερο από όλους με το λεγόμενο burn out,δηλαδή την συναισθηματική εξόντωση.<BR/>Η εκπαίδευση τους, τους δίνει την δυνατότητα να διατηρούν την απόσταση που χρειάζεται για να είναι, ψυχοθεραπευτικά αποτελεσματικοί.<BR/>Αλλά και οι ηθοποιοί ( τουλάχιστον οι σημαντικοί) μπορεί να διακατέχονται από σύγχυση ταυτότητας, ΄σε περιόδους που ερμηνεύουν κάποιους ρόλους.<BR/>Θυμάμαι αυτό που είχε πεί ο Τάκης Χόρν, όταν τον είχα ρωτήσει πόσο δύσκολο είναι να είσαι "αληθινός" πάνω στην σκηνή.Μου είχε πεί τότε: Στην σκηνή είμαι αληθινός, στη ζωή υποδύωμαι.<BR/><BR/>Σχετικά με τον ενικό, συμφωνώ απόλυτα, αλλά όπως έγραψα σε κάποιο σχόλιο, υπάρχουν φορές που η χρήση του ρνει αμηχανία στον άλλον και τον κάνει να νοιώθει αποξενωμένος.Π.Χ Η γιαγιά από το χωριό που σου απευθύνεται σαν "κόρη μου", αν της πείς πέστε μου τι νοιώθετε , μπλοκάρει. Πιστεύω ότι ο σεβασμός και η ευγένεια, εκφράζονται με την χρήση του πληθυντικού, αλλά μπορεί και να τον ξεπερνάνε,το ύφος η όλη προσέγγιση κάνει τον συνομιλητή να καταλάβει αν πραγματικά τον σέβεσαι ή απλώς του μιλάς ευγενικά.Mariannahttps://www.blogger.com/profile/05508414521120346825noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-61052854532114945762007-03-07T15:47:00.000+02:002007-03-07T15:47:00.000+02:00Μαριάννα: "Αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε στα wor...Μαριάννα: "Αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε στα workshops της Ομάδας Θεραπευτικής Εκπάιδευσης, είναι , όχι να τους διδάξουμε πως να κάνουν αλλά να τους βοηθήσουμε, μέσα από πρακτικές εφαρμογές να "δουν" τι κάνουν.|<BR/> Σκέφτομαι πως θα ήταν ίσως χρήσιμο οι εκπαιδευόμενοι να μελετήσουν το «Παράδοξο του Ηθοποιού» του Ντιντερό. Ο γιατρός, κατά κάποιο τρόπο, παίζει (πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να παίζει) ένα ρόλο, στη σχέση του με τον ασθενή. Στα λεπτά που διαρκεί η συνάντηση ασθενούς-ιατρού, ο γιατρός θα πρέπει να δείχνει (όχι να είναι) απόλυτα εμπλεγμένος στο πρόβλημα του ασθενούς. Αυτό δεν σημαίνει καθόλου υποκρισία. (Σημ.: υποκριτής στην αρχαία ελληνική γλώσσα σήμαινε αποκριτής, αυτός που απαντά, και όχι βέβαια υποκριτής με τη σημερινή σημασία της λέξης. Εξ ου «υποκριτική» τέχνη.) Ο ηθοποιός αισθάνεται, ζει το ρόλο του την ώρα της παράστασης και συγχρόνως «βλέπει τι κάνει».. Με ειδική εκπαίδευση μαθαίνει να μην εμπλέκεται στο ρόλο, κατορθώνει δηλ. ένα είδος δυισμού. (Φαντάζεστε πόσες Έντες Γκάμπλερ θα είχαν αυτοκτονήσει;;;) Ρώτησα ψυχοθεραπευτή: «δεν επηρεάζεσαι από όλους αυτούς τους ψυχοπλακωμένους, από το πρωί ως το βράδυ;» «Έχω εκπαιδευτεί να μην επηρεάζομαι» απάντησε. Κι όμως, αυτός ο γιατρός, στη συνεδρία μαζί του, σου δίνει πλήρως την ΕΝΤΥΠΩΣΗ (και αυτό χρειάζεσαι, ως ασθενής, την εντύπωση) ότι μοιράζεται απολύτως το πρόβλημά σου, ότι σε σκέφτεται, ψάχνει μαζί σου λύσεις, λυπάται, χαίρεται, θυμώνει.<BR/>Είναι ένας θαυμάσιος ηθοποιός. Και συγχρόνως ένας εξαιρετικός γιατρός.<BR/>Υ.Γ. Και κάτι εκτός θέματος αλλά θα το θίξω: αυθεντίες ή όχι, κάποτε οι γιατροί μας θα πρέπει να μάθουν να απευθύνονται στους ασθενείς στον πληθυντικό. Άλλο πατερναλισμός και άλλο αγένεια.GEORGIA SANDIhttps://www.blogger.com/profile/03058973185105275249noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-27053350493411586922007-03-05T13:07:00.000+02:002007-03-05T13:07:00.000+02:00Αγαπητέ Antonios Liolios,Στο στάδιο αυτό, προτιμώ ...Αγαπητέ Antonios Liolios,<BR/><BR/>Στο στάδιο αυτό, προτιμώ να μην πω τί δουλειά κάνω (κυρίως γιατί σχετίζεται με την ανωνυμία μου).<BR/><BR/>Θα πω όμως ότι η δουλειά μου έχει τα εξής χαρακτηριστικά:<BR/><BR/>(α) έχω απέναντί μου (ως "αντιπάλους") τουλάχιστον δυό-τρεις ανθρώπους της ίδιας επιστήμης (καμιά φορά και περισσότερους, όταν έχουμε και ίδια επιστήμη αλλά άλλη ειδίκευση), οπότε πρέπει να ξέρω τί θέλω, να καταλαβαίνω τί θέλει ο "αντίπαλος" και να αναγνωρίζω ότι πρέπει να πείσω -επομένως, δεν αρκεί να έχω δίκιο, να έχω καλό όνομα στην αγορά, να ξέρω καλύτερα κλπ., άλλωστε καμιά φορά ο "αντίπαλος" ενδέχεται να είναι "ξερόλας" ή συγκρουσιακός ή να είναι και της "εναλλακτικής" (τηρουμένων των αναλογιών, ήτοι -στη δική μου δουλειά- "anything goes" αρκεί να "ευτυχούμε"), <BR/><BR/>(β) ο πελάτης ενδέχεται να έχει τις δικές του δυσκολίες (συχνά βιάζεται, θέτει μη ρεαλιστικά χρονοδιαγράμματα, δεν καταλαβαίνει γιατί υπάρχουν αβεβαιότητες, δεν θέλει να ακούει "όχι" αλλά μόνο "ναι" απ' το δικό του "στρατόπεδο", θέλει να γίνονται όλα όπως τα έχει φανταστεί κλπ.), άλλοτε πάλι έχει δει πολλούς σαν και μένα (επομένως έχει μέτρο σύγκρισης και δεν υπάρχει τρόπος να τον "θαμπώσω", υπάρχει όμως τρόπος να μ'εμπιστευτεί και να εκτιμήσει αυτό που κάνω), και μπορεί ως άνθρωπος να είναι συμπαθής ή λιγότερο συμπαθής, να σέβεται ή να μη σέβεται τον χρόνο μου, ενώ συχνά συμβαίνει να πιέζεται ο ίδιος πάρα πολύ και να θέλει να πετάξει σε άλλους το δικό του άγχος και να τους καταστήσει υπεύθυνους για τυχόν αποτυχία, <BR/><BR/>(γ) οι "αντίπαλοι" έχουν κι αυτοί τον δικό τους πελάτη, που έχει τις ίδιες ή ανάλογες αδυναμίες και ισχυρά σημεία με τον δικό μου (ή να έχει ακριβώς αντίθετα γνωρίσματα από τον δικό μου πελάτη), <BR/><BR/>(δ) τα δύο "στρατόπεδα" συχνά έχουν κι άλλες συμμετοχές (από άλλες επιστήμες ή άλλες ειδικότητες) και στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων απαρτίζονται από ανθρώπους διαφορετικών εθνικοτήτων (εκεί, η διαφορά γλώσσας, κουλτούρας, επιστήμης ή ειδίκευσης ενδέχεται να δημιουργήσει μεγάλες δυσκολίες επικοινωνίας, που είναι ανάγκη να γεφυρωθούν), <BR/><BR/>(ε) το ζητούμενο για όλους τους συμμάχους και "αντιπάλους" που περιέγραψα είναι να βγάλουν άκρη και να φέρουν ένα αποτέλεσμα που ικανοποιεί όλους (διαφορετικά, δεν θα υλοποιηθεί αυτό που τους έκανε να δουλέψουν μαζί ή "απέναντι", εξαρτάται πώς το βλέπει κανείς) - η "ικανοποίηση" αυτή δεν σημαίνει πάντοτε ότι το αποτέλεσμα είναι ακριβώς αυτό που είχε στο μυαλό του ο καθένας όταν ξεκίνησε, οπότε το ζητούμενο είναι το αποτέλεσμα να είναι το πλησιέστερο δυνατό στις προσδοκίες τους και το βέλτιστο υπό τις περιστάσεις (και να καταφέρουν να το δουν αυτό), και<BR/><BR/>(στ) όλοι αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να κατανοήσουν από νωρίς ότι η επιλογή της βέλτιστης λύσης εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τα συν και τα πλην κάθε εναλλακτικής λύσης, που περιλαμβάνουν και το βαθμό συνειδητοποίησης των συνεπειών και ιδιατεροτήτων στο "μετά", όχι μόνον στο τώρα).<BR/><BR/>Δεν ξέρω αν αυτά βοηθούν.athanasiahttps://www.blogger.com/profile/09348485145681108560noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-8022790739342260952007-03-03T23:28:00.000+02:002007-03-03T23:28:00.000+02:00Αγαπητή Αθανασίαπροσωπικά θάθελα να σ ευχαριστήσω ...Αγαπητή Αθανασία<BR/><BR/>προσωπικά θάθελα να σ ευχαριστήσω για το πλούσιο σχόλιο σου.<BR/><BR/>Νομίζω ότι θίγεις ακόμα ένα πρόβλημα της ιατρικής, τον συντηρητισμό και τον ερμητισμό της. Δεν έχουμε μάθει να εφαρμόζουμε, να "ακούμε" αν θέλετε τις πρακτικές των άλλων επιστημών και κλάδων (προσωπικές εκτιμήσεις παρακαλώ να μην παραδοθώ στην πυρά). Θυμάμαι ότι το καλύτερο μάθημα στην εκπαίδευση των ειδικευομένων μου μου το έδωσε ασθενής μου, υπεύθυνος προσωπικού μεγάλης εταιρείας.<BR/><BR/>Πριν σχολιάσω παραπέρα θα ήθελα να μας πεις εάν δεν έχεις αντίρρηση φυσικά ποιά ακριβώς είναι η δουλειά σου.ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣhttps://www.blogger.com/profile/14743684359177380131noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-30773075481036100942007-03-03T21:49:00.000+02:002007-03-03T21:49:00.000+02:00Για την εκπαίδευση,θα μεταφέρω τη δική μου, μη ιατ...Για την εκπαίδευση,θα μεταφέρω τη δική μου, μη ιατρική, εμπειρία ως προς την εκπαίδευση.<BR/><BR/>Στη δική μου δουλειά, ο νεότερος συνάδελφος συμμετέχει στην ομάδα μιας επαγγελματικής συνάντησης, όχι τόσο για να μάθει το τεχνικό μέρος, αλλά κυρίως για να καταλάβει το διαπροσωπικό μέρος της δουλειάς. Πώς ακούμε, τί και πώς το λέμε, πώς καταλαβαίνουμε τους σκοπέλους και πώς τους αντιμετωπίζουμε με σκοπό να μην φτιάξουμε τείχος ασυνεννοησίας. <BR/><BR/>Μετά ο εμπειρότερος εξηγεί τα κρίσιμα τεχνικά και διαπροσωπικά σημεία (για να βεβαιωθεί ότι έγιναν αντιληπτά από τον νεότερο) και γιατί ο ίδιος χειρίστηκε έτσι το άλφα ή το βήτα ζήτημα, γιατί ρώτησε κάτι που έμοιαζε small talk, γιατί απέφυγε να πιαστεί από μια λίγο επιθετική παρατήρηση, γιατί δεν απάντησε αμέσως στην α ή στην β ερώτηση (που ήταν τόσο απλή από τεχνική άποψη) αλλά περίμενε λίγο. <BR/><BR/>Με την ευκαιρία αυτή, ο εμπειρότερος μιλά ανοιχτά και για ό,τι του φάνηκε πολύ αρνητικό και τον δυσκόλεψε. Εκεί ο νεότερος καταλαβαίνει (συχνά προς μεγάλη του έκπληξη) ότι ο εμπειρότερος και πλήττει, και εκνευρίζεται, και απογοητεύεται, και ανησυχεί, και ανυπομονεί για τον χρόνο του και συχνά μετανιώνει που χειρίστηκε έτσι ή αλλιώς το Χ ζήτημα.<BR/><BR/>Ο νεότερος έχει παράλληλα ανάλογες ευκαιρίες και με άλλους εμπειρότερους συναδέλφους, ώστε σταδιακά ανιχνεύει τι ταιριάζει καλύτερα στη δική του ιδιοσυγκρασία αναφορικά με το διαπροσωπικό μέρος της δουλειάς.<BR/><BR/>Συγχρόνως, τόσο οι νεότεροι όσο και οι εμπειρότεροι βρίσκουμε ευκαιρίες να συμβουλευτούμε ο ένας τον άλλο, όχι μόνο για το τεχνικό μέρος αλλά και για το διαπροσωπικό. <BR/><BR/>Εκεί μπορούμε να πούμε "χύμα" μεταξύ μας τα δύσκολα. ΄Ετσι, όποιος άπό μας τα έχει βρει σκούρα κι αισθάνεται ότι δεν μπορεί να συνεννοηθεί με την "άλλη πλευρά", έχει το όφελος ότι παίρνει ενθάρρυνση, και -κυρίως- ακούει μια ενδιαφέρουσα ιδέα ή και κριτική από τους υπόλοιπους, που έχουν μεν το ένα πόδι έξω ως προς τη συγκεκριμένη δύσκολη περίπτωση, αλλά έχουν ξαναδεί το ίδιο έργο με άλλους συντελεστές. <BR/><BR/>Δεν ξέρω αν αυτά βοηθούν, και μην παρεξηγηθώ (δεν έχω καμιά διάθεση να πατρονάρω ή να κρικάρω), απλώς μου αρέσει πολύ αυτή η συζήτηση και οι συζητητές.<BR/><BR/>Καλό βράδυathanasiahttps://www.blogger.com/profile/09348485145681108560noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-32570132093692399232007-03-03T18:53:00.000+02:002007-03-03T18:53:00.000+02:00Marianna saidπιστεύω ότι χρειάζεται και κάτι πέρα ...<B>Marianna said<BR/><BR/>πιστεύω ότι χρειάζεται και κάτι πέρα από την εκπαίδευση, ενος βαθμού αυτογνωσία που θα του επιτρέψει (του γιατρού) να βλέπει και την εμπλοκή του στο πρόβλημα του ασθενούς.</B><BR/><BR/>Νομίζω ότι η βιντεοσκόπηση της αλληλεπίδρασης ασθενή - γιατρού και η μετέπειτα συζήτηση μπορούν να βοηθήσουν πολύ, ιδιαίτερα στην κατανόηση της μη λεκτικής επικοινωνίας.<BR/><BR/>Θα διαφωνήσω Μαριάννα, όλα θέμα μεθοδικής εκπαίδευσης πιστεύω ότι είναι.ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣhttps://www.blogger.com/profile/14743684359177380131noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-90601479919848057302007-03-03T18:49:00.000+02:002007-03-03T18:49:00.000+02:00Athansia was wondering...Μήπως λοιπόν καμιά φορά τ...<B>Athansia was wondering...<BR/><BR/>Μήπως λοιπόν καμιά φορά την συζήτηση που έχει σκοπό να πάνε καλύτερα τα πράγματα την εκλαμβάνουμε ως γκρίνια και έλλειψη εκτίμησης;</B> <BR/><BR/>Κι αυτό σωστό είναιΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣhttps://www.blogger.com/profile/14743684359177380131noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-70640284564359803852007-03-03T18:18:00.000+02:002007-03-03T18:18:00.000+02:00@antonios liolios said....εκπαίδευση εκπαίδευση εκ...@antonios liolios said....<BR/><BR/>εκπαίδευση εκπαίδευση εκπαίδευση.<BR/>---------------------<BR/><BR/>Αυτό αφορά τη θέση μου οτι ο γιατρός δεν ξέρει τι να κάνει με αυτά που θα ακούσει.<BR/>Χωρίς να θέλω να πω ότι πρέπει καθε γιατρός να έχει περάσει από συνεδρίες ψυχανάλυσης , πιστεύω ότι χρειάζεται και κάτι πέρα από την εκπαίδευση, ενος βαθμού αυτογνωσία που θα του επιτρέψει να βλέπει και την εμπλοκή του στο πρόβλημα του ασθενούς.<BR/>Αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε στα workshops της Ομάδας Θεραπευτικής Εκπάιδευσης, είναι , όχι να τους διδάξουμε πως να κάνουν αλλά να τους βοηθήσουμε, μέσα από πρακτικές εφαρμογές να "δουν" τι κάνουν.Mariannahttps://www.blogger.com/profile/05508414521120346825noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-44394792613091608432007-03-03T16:04:00.000+02:002007-03-03T16:04:00.000+02:00@Αntonios Liolios,Eυχαριστώ για την απάντηση.Το ζε...@Αntonios Liolios,<BR/><BR/>Eυχαριστώ για την απάντηση.<BR/><BR/>Το ζεστό χαμόγελο εκτίμησης που μου προτείνετε το έχω έτσι κι αλλιώς, όταν δεν μου βγαίνει απλώς δεν συζητώ (είτε με γιατρούς είτε με οποιονδήποτε άλλον). <BR/> <BR/>Μήπως λοιπόν καμιά φορά την συζήτηση που έχει σκοπό να πάνε καλύτερα τα πράγματα την εκλαμβάνουμε ως γκρίνια και έλλειψη εκτίμησης;athanasiahttps://www.blogger.com/profile/09348485145681108560noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-57545914814628061322007-03-03T14:50:00.000+02:002007-03-03T14:50:00.000+02:00Athanasia saidΝομίζω όλες οι επιστήμες έχουν πολύ ...<B>Athanasia said<BR/><BR/>Νομίζω όλες οι επιστήμες έχουν πολύ μεγάλη gray area</B><BR/><BR/>Στην ιατρική τα πράγματα γίνονται σχεδόν ενοχλητικά επειδή έχει να κάνει με βιολογικά συστήματα τα οποία εξ' ορισμού αλλάζουν συνεχώς και η λανθασμένη απόφαση μπορεί να οδηγήσει στο θάνατο ακόμα. <BR/><BR/>Η σοβαρότερη κριτική που δέχεται η evidence based medicine σήμερα (ένα χρονοβόρο, μη-ειδικό, εξαιρετικά δαπανηρό και υπόπτων χρηματοδοτήσεων σύστημα) είναι ότι χάνει το δένδρο μέσα στο δάσος. Το δεχόμαστε ελλείψει καλύτερου. Αν έχετε όρεξη για περισσότερα επισκεφτείτε <A HREF="http://doctor.medscape.com/viewarticle/455749" REL="nofollow">εδώ</A> και <A HREF="http://www.medscape.com/viewarticle/456081" REL="nofollow">εδώ</A> (το site θα σας ζητήσει free registration πρώτα).<BR/><BR/><BR/>Ο γιατρός στις παθολογικές ειδικότητες κυρίως δουλεύει με πιθανότητες. Όταν πηγαίνεις να δεις τον γιατρό σου επειδή έχεις "κρύωμα" η απόφαση του γιατρού να χορηγήσει ή όχι αντιβιωτικά είναι στις περισσότερες περιπτώσεις (όχι πάντα!)καθαρά <B><I>εμπειρική</B></I> (ακόμα δεν υπάρχει αξιόπιστη μέθοδος που να ξεχωρίζει την φλεγμονή, την ιογενή και την μικροβιακή λοίμωξη!)<BR/><BR/>Στην εντατικολογία τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα. Υπάρχουν περιστατικά όπου ο ασθενής κείται μπροστά σου με χαμηλή πίεση και ψηλό πυρετό και δεν έχεις ιδέα αν έχει μικροβιακή λοίμωξη ή όχι. Τι κάνεις; Καλύπτεις all bases όπως λεν οι αγγλοσάξωνες χορηγώντας συνήθως αντιβίωση.<BR/><BR/>Αλλά αυτό είναι περισσότερο τέχνη παρά επιστήμη.<BR/><BR/>Είναι δύσκολη η ιατρική. Δεν το λέω αυτό για να ανεβάσω το προσωπικό μου image αλλά για να σας προτείνω την επόμενη φορά που θα δείτε τον γιατρό σας να του χαρίσετε ένα ζεστό χαμόγελο εκτίμησης.ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣhttps://www.blogger.com/profile/14743684359177380131noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-90244312897806771532007-03-03T14:49:00.000+02:002007-03-03T14:49:00.000+02:00Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣhttps://www.blogger.com/profile/14743684359177380131noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-34981218516728519382007-03-03T14:11:00.000+02:002007-03-03T14:11:00.000+02:00Aγαπητέ Antonios Liolios,Ευχαριστώ πολύ για τις δι...Aγαπητέ Antonios Liolios,<BR/><BR/>Ευχαριστώ πολύ για τις διευκρινίσεις σας. <BR/><BR/>Νομίζω όλες οι επιστήμες έχουν πολύ μεγάλη gray area, για δύο λόγους: (α) τα πραγματικά δεδομένα που έχουμε να λυσουμε πολύ συχνά δεν ταιριάζουν γάντι μ' αυτά που ξέρουμε (όχι από δική μας άγνοια, αλλά επειδή τα πραγματικά δεδομένα δυστυχώς δεν υποτάσσονται πάντα στα μοντέλα που έχουμε στην επιστήμη μας), και (β) τα μοντέλα με τα οποία δουλεύουμε αλλάζουν (γιατί εξελίσσεται η επιστήμη μας) και πολύ συχνά ανακαλύπτουμε ότι οι ως τώρα βεβαιότητές μας πάνε περίπατο.<BR/><BR/>Εκεί που μάλλον διαφέρει η ιατρική δεν είναι στο πόση είναι η αβεβαιότητα σε σχέση με άλλες επιστήμες, είναι νομίζω στο ότι αυτός που πάσχει έχει μεγάλη δυσκολία να αντέξει αυτή την αβεβαιότητα, γιατί το πρόβλημά του είναι πρόβλημα ζωής και θανάτου ή σοβαρό πρόβλημα ποιότητας της ζωής του. <BR/><BR/>Θέλει λοιπόν λύση του προβλήματός του εδώ και τώρα, χωρίς αβεβαιότητες, πράγμα που πρέπει να είναι ιδιαίτερα αγχογόνο, όχι μόνο για τον άρρωστο αλλά και για το γιατρό (ποιός επιστήμονας δεν θέλει να λύσει ένα πρόβλημα, αντί να το βλέπει εκεί να επιμένει;) <BR/><BR/>Εδώ λοιπόν πιστεύω (εμπειρικά κι όχι ιδελογικά) ότι έχει δίκιο η Marianna, άλλοι γιατροί προτιμούν να μη βγεί αυτή η πίεση στην επιφάνεια (γιατί δεν ξέρουν τι να την κάνουν) κι άλλοι πιστεύουν ότι είναι χρήσιμο να βγεί στην επιφάνεια (επειδή θέλουν όχι απλώς ν' ακούσουν, αλλά να κάνουν κάτι μ' αυτό που ακούν).athanasiahttps://www.blogger.com/profile/09348485145681108560noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-43408683507328053782007-03-03T02:11:00.000+02:002007-03-03T02:11:00.000+02:00Marianna saidΤο δύσκολο είναι να μάθεις πως θα δια...<B>Marianna said<BR/><BR/>Το δύσκολο είναι να μάθεις πως θα διαχειρισθείς αυτά που άκουσες.</B><BR/><BR/><BR/>Εκπαίδευση, εκπαίδευση, εκπαίδευσηΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣhttps://www.blogger.com/profile/14743684359177380131noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-23342224950088397562007-03-03T01:58:00.000+02:002007-03-03T01:58:00.000+02:00Αγαπητή Αθανασία είπεΚαταλαβαίνω απ' αυτά που γράφ...<B>Αγαπητή Αθανασία είπε<BR/><BR/>Καταλαβαίνω απ' αυτά που γράφετε ότι το σύστημά σας με τους ασθενείς σας δουλεύει. Όπως λοιπόν κι αν ονομάζετε το σύστημά σας (πατερναλιστικό ή όχι), αφού το σύστημά σας δουλεύει, κανείς εδώ δεν ζητά από σας προσωπικά να το αλλάξετε.</B><BR/><BR/>Φυσικά, θάταν λάθος να εγκαταλείψει κανείς ένα αποτελεσματικό σύστημα. Μα φοβάμαι ότι έδωσα λάθος εντύπωση: Το ότι αναφέρω διάφορες προσεγγίσεις δεν σημαίνει ότι τις οικειοποιούμαι και τις εφαρμόζω προσωπικά. Δεν έχω κανένα "σύστημα", προσπαθώ να πλησιάσω τον ασθενή με τον ιδιαίτερο τρόπο που αυτός/η θέλει. Τις περισσότερες φορές το "σύστημα" αυτό δουλεύει.<BR/><BR/><B>Αυτό που με δυσκολεύει μ'αυτά που λέτε είτε ότι μοιάζει να θεωρητικοποιείτε την δική σας προσέγγιση, να την γενικεύετε δηλαδή και να τη συνδέετε με το ρόλο του γιατρού ως επιστήμονα.</B><BR/><BR/>Ακριβώς, μοιάζει αλλά δεν είναι έτσι. Κάθε προσέγγιση οφείλει να είναι διαφορετική επειδή διαφορετικοί είναι και οι ασθενείς. Η ιατρική είναι η κατ' εξοχήν χώρα της gray area.<BR/><BR/><B>Αν έχω καταλάβει καλά, πιστεύετε ότι το ερώτημα αν χρειάζεται ή όχι "ν' ακούν" οι γιατροί, είναι κατά κάποιο τρόπο ένα ερώτημα άσχετο με το ρόλο του γιατρού ως επιστήμονα και ενδεχομένως κατάλληλο για εναλλακτική ιατρική.</B><BR/><BR/>Φοβάμαι ότι δεν καταλάβατε καλά: Πιστεύω ότι μερικοί κλασικοί αξιολογότατοι γιατροί χάσαν την ικανότητα να ακούν (μερικοί δεν την είχαν ποτέ). Ο φόρτος σπουδών, το περιορισμένο του χρόνου, η κόπωση, η βαριά ευθύνη, όλα παίζουν τον ρόλο τους...Στην εναλλακτική ιατρική τα πράγματα είναι πιο απλά: Εκεί βασικά ο "θεραπευτής" ακούει. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι θα προσφέρει και σωστή θεραπεία.<BR/><BR/><B>Πώς παρηγορεί κανείς αν δεν ακούει;</B> <BR/><BR/>Παρηγόρια ζητάει κανείς όταν πάσχει από χρόνιο, ανίατο νόσημα. Αλλιώς ζητά θεραπεία έστω και από γιατρό μουρτζούφλη<BR/><BR/><B>Αν η ιατρική....στρέφει τον κόσμο σε θεραπείες είτε άσκοπες είτε επικίνδυνες, αυτό από μόνο του δεν πρέπει να είναι καμπανάκι για την ιατρική;</B><BR/><BR/>Φυσικά και είναι. Το θέμα είναι ποιός το ακούει<BR/><BR/><B>Και, τέλος, αν η θέση σας είναι ότι το "ν' ακούμε" δεν έχει σχέση με την ιατρική....</B><BR/><BR/>Δεν είναι αυτή η θέση μου.<BR/><BR/><B>Στο κάτω-κάτω, ο μηχανικός κι ο δικηγόρος έχουν πιό "πεζό" ρόλο, συνήθως τους ζητείται να φέρουν κάτι εις πέρας επιτυχώς, όχι να εξισορροπήσουν ή να παρηγορήσουν.</B><BR/><BR/>Το ίδιο ζητείται και από τους γιατρούς. Απλά το παλιό μηχάνημα που δεν επισκευάζεται το πετάς ενώ το σώμα σου το έχεις χρεωμένο. Και τότε μιά καλή κουβέντα και λίγη συμπάθεια goes a long wayΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣhttps://www.blogger.com/profile/14743684359177380131noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-56117150890133440302007-03-02T23:00:00.000+02:002007-03-02T23:00:00.000+02:00Δεν πιστεύω ότι υπάρχει δίλημμα του τύπου ή θα είσ...Δεν πιστεύω ότι υπάρχει δίλημμα του τύπου ή θα είσαι επιστημονικά κατηρτησμένος και απόμακρος ή προσηνής αλλά αμφιβόλου επιστημονικήε επάρκειας.<BR/>Υπάρχουν πολλοί, καλοί γιατροί,που έχουν ουσιαστική σχέση με τους ασθενείς τους.<BR/>Το δύσκολο δεν είναι τόσο στο να μάθεις να ακούς, αυτά που ο ασθενής σου θεωρεί σημαντικά, όχι αυτά που εσύ θέλεις να μάθεις.<BR/>Το δύσκολο είναι να μάθεις πως θα διαχειρισθείς αυτά που άκουσες.<BR/>Γιατί αυτα μπορεί να είναι οργή, παραίτηση, απόγνωση, αμφισβήτηση ή επιθετικότητα, συμβαίνει συχνά να μην καταλαβαίνεις για ποιό πράγμα σε χρεώνει ο άλλος.<BR/>Αν λοιπόν έχεις κάνει "τακτοποιήσεις" του τύπου αυτό θα του πώ εγώ σαν γιατρός και αυτό πρέπειο ασθενής να κάνει, κλονίζεται το σύστημα σου, γιατι δεν έχει προβλέψει αυτές τις ανάγκες του ασθενούς.<BR/>Γι αυτό και οι περισσότεροι γιατροί, φροντίζουν να μην δώσουν την δυνατότητα αυτές να εκφραστούν , οπότε είναι σαν να μην υπάρχουνMariannahttps://www.blogger.com/profile/05508414521120346825noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-56046109717381660192007-03-02T20:35:00.000+02:002007-03-02T20:35:00.000+02:00@ Antonios Liolios, Καταλαβαίνω απ' αυτά που γράφε...@ Antonios Liolios, <BR/><BR/>Καταλαβαίνω απ' αυτά που γράφετε ότι το σύστημά σας με τους ασθενείς σας δουλεύει. Όπως λοιπόν κι αν ονομάζετε το σύστημά σας (πατερναλιστικό ή όχι), αφού το σύστημά σας δουλεύει, κανείς εδώ δεν ζητά από σας προσωπικά να το αλλάξετε. <BR/><BR/>Αυτό που με δυσκολεύει μ'αυτά που λέτε είτε ότι μοιάζει να θεωρητικοποιείτε την δική σας προσέγγιση, να την γενικεύετε δηλαδή και να τη συνδέετε με το ρόλο του γιατρού ως επιστήμονα.<BR/><BR/>Αν έχω καταλάβει καλά, πιστεύετε ότι το ερώτημα αν χρειάζεται ή όχι "ν' ακούν" οι γιατροί, είναι κατά κάποιο τρόπο ένα ερώτημα άσχετο με το ρόλο του γιατρού ως επιστήμονα και ενδεχομένως κατάλληλο για εναλλακτική ιατρική.<BR/><BR/>Η πρώτη μου αντίρρηση είναι ότι δεν καταλαβαίνω γιατί το "ν' ακους" είναι άσχετο με την επίστήμη της ιατρικής (ή οποιαδήποτε άλλη), ιδίως μάλιστα επειδή γράφετε ότι στα χρόνια νοσήματα ο ρόλος του γιατρού είναι εξισορροπητικός για το νόσημα και και παρηγορητικός. Πώς παρηγορεί κανείς αν δεν ακούει; <BR/><BR/>Η δεύτερη αντίρρηση είναι ότι, αν κάποιοι ασθενείς στρέφονται στην εναλλακτική ιατρική για ν'ακούσουν διάφορα λίγο ή πολύ μεταφυσικά που τους παρηγορούν, αυτό από μόνο του δείχνει ότι υπάρχει πρόβλημα (αν όχι για τους δικούς σας ασθενείς, πάντως για άλλους); Αν η ιατρική πρέπει να χειρίζεται μια κατάσταση με τρόπο που σε πολλές περιπτώσεις(καλώς ή κακώς) στρέφει τον κόσμο σε θεραπείες είτε άσκοπες είτε επικίνδυνες, αυτό από μόνο του δεν πρέπει να είναι καμπανάκι για την ιατρική;<BR/><BR/>Και, τέλος, αν η θέση σας είναι ότι το "ν' ακούμε" δεν έχει σχέση με την ιατρική, αυτό ισχύει και για τις άλλες επιστήμες; <BR/><BR/>Aν ναι, καθώς δεν είμαι γιατρός, κρίνοντας από τη δική μου δουλειά, θα πω πως δεν συμφωνώ (εμπειρικά, όχι ιδεολογικά). Eξήγησα σε προηγούμενο σχόλιο στο ίδιο ποστ πώς δουλεύω στη δική μου δουλειά (πεζή, μη "εναλλακτική", υπό διαρκή εξέλιξη και με ανάγκη για συνεχή τεκμηρίωση και ενημέρωση). 'Ετσι δουλεύουν κι άλλοι συνάδελφοί μου και άλλοι επιστήμονες που συναντώ στη δουλειά μου (καθώς έχω την τύχη να δουλεύω πολλές φορές διεπιστημονικά). <BR/><BR/>Αν όχι, γιατί κατά τη γνώμη σας ο γιατρός που βλέπει τον ασθενή (ή πελάτη, όπως θέλετε) διαφέρει ας πούμε από τον μηχανικό που ακούει για να φτιάξει ή να διορθώσει σωστά, ή τον δικηγόρο που ακούει για να συμβουλεύσει σωστά; Στο κάτω-κάτω, ο μηχανικός κι ο δικηγόρος έχουν πιό "πεζό" ρόλο, συνήθως τους ζητείται να φέρουν κάτι εις πέρας επιτυχώς, όχι να εξισορροπήσουν ή να παρηγορήσουν.athanasiahttps://www.blogger.com/profile/09348485145681108560noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-51867931377353515612007-03-02T18:28:00.000+02:002007-03-02T18:28:00.000+02:00Chris saidΜη μπερδεύετε το γάλα με την καβάλα... Μ...<B>Chris said<BR/><BR/>Μη μπερδεύετε το γάλα με την καβάλα... Μπορεί ο ανδρέας να είναι το τέλειο σετ απ για την εναλλακτική ιατρική αλλά δεν είναι τόσο εκτός θέματος όσο εσείς!</B> <BR/><BR/>Noblesse oblige cher Chris, noblesse oblige!<BR/><BR/>Ελπίζω να μην παρεξήγησε και ο Ανδρέας τα γραφόμενα μου όπως εσείς.<BR/><BR/>Θα σας θυμήσω τον τίτλο του post "Ακροαζόμαστε - αλλά ξέρουμε να ακούμε;"<BR/><BR/>Δυστυχώς αυτά που εκφράζει ο Ανδρέας στο σχόλιο του είναι επαναλαμβανόμενο παράπονο ασθενών με χρόνια νοσήματα που επισκέφτονται ορθόδοξες ιατρικές "αυθεντίες". Αυτό που αρκετοί μου μεταφέρουν (και δεν αναφέρομαι στον Ανδρέα για να προλάβω κι άλλη παρεξήγηση) είναι το αίσθημα αποξένωσης και απογοήτευσης όταν καταλάβουν ότι τελικά η "αυθεντία" δεν έχει να τους προσφέρει ουσιαστικά τίποτε. Και το κυριότερο νοιώθουν ότι ο γιατρός <B><I>δεν τους ακούει</B></I>. Οι ασθενείς στοιβάζονται σε ένα ασφυκτικά γεμάτο ιατρείο και απολαμβάνουν της προσοχής του ιατρού τους για μερικά λεπτά.<BR/><BR/>Η κλασική θεραπευτική είναι περιορισμένη. Για τις περισσότερες χρόνιες νόσους είναι παρηγορητική. Αντίθετα στο μη ιατρικό χώρο κυριαρχεί η εντύπωση της παντοδυναμίας της σημερινής ιατρικής τεχνολογίας και φαρμακολογίας.<BR/><BR/>Και εκεί είναι το πρόβλημα: Οι ασθενείς απογοητευμένοι κατευθύνονται σε αυτόν που θα τους ακούσει και συμπαρασταθεί: Εκεί οι εναλλακτικοί είναι άπαιχτοι.ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣhttps://www.blogger.com/profile/14743684359177380131noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-73001774613556055332007-03-02T18:00:00.000+02:002007-03-02T18:00:00.000+02:00Antonios Liolios said... Παρεπιπτόντως αυτό που...Antonios Liolios said...<BR/><BR/> Παρεπιπτόντως αυτό που ξέρουνε να κάνουνε πολύ καλά οι εναλλακτικοί είναι ν' ακούνε <BR/>---<BR/>Μη μπερδεύετε το γάλα με την καβάλα... Μπορεί ο ανδρέας να είναι το τέλειο σετ απ για την εναλλακτική ιατρική αλλά δεν είναι τόσο εκτός θέματος όσο εσείς!christoforoshttps://www.blogger.com/profile/00286331143658286034noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-10077870544391120672007-03-02T17:17:00.000+02:002007-03-02T17:17:00.000+02:00Παρεπιπτόντως αυτό που ξέρουνε να κάνουνε πολύ καλ...Παρεπιπτόντως αυτό που ξέρουνε να κάνουνε πολύ καλά οι εναλλακτικοί είναι <I>ν' ακούνε</I>ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣhttps://www.blogger.com/profile/14743684359177380131noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-84764396611133869332007-03-02T16:55:00.000+02:002007-03-02T16:55:00.000+02:00andreas saidΕν ολίγοις απλά πιστεύω ότι θα πρέπει ...<B>andreas said<BR/><BR/>Εν ολίγοις απλά πιστεύω ότι θα πρέπει ακόμα και στον γιατρό να απαιτείς να λάβεις απαντήσεις, να ακουστείς και αν δεν πετύχεις αυτό που θες να πας γρήγορα σε κάποιον που θα σε σέβεται και θα είναι πιο κοντά στο πνεύμα του πρωτοετή φοιτητή και δεν θα έχει το μπαζέ υφάκι του φτασμένου, μεγαλογιατρού που σου κάνει και τι χάρη να σε εξετάσει....</B><BR/><BR/>Αγαπητέ Ανδρέα είσαι το τέλειο set up για ενναλακτική ιατρική.<BR/><BR/>Αυτό που σε ενοχλεί στην κλασική ιατρική είναι η μηχανιστική αντίληψη της, η αδυναμία της να δει ότι πέρα από την νόσο υπάρχει ο ασθενής. Επίσης το γεγονός ότι δεν παραδέχεται ανοικτά ότι σήμερα θεραπεύονται ελάχιστες παθολογικές καταστάσεις και ότι η θεραπευτική μας ουσιαστικά συνίσταται στην αγορά χρόνου ώστε ο οργανισμός να εξισορροπήσει και να αυτοιαθεί.<BR/><BR/>Οι εναλλακτικοί μιλάνε για αύρα, ζωτική ενέργεια και άλλα τραβηκτικά, ενδιαφέρονται γι αυτά που σε φοβίζουν και σε χαροποιούν και σου τονίζουν πόσο μοναδικός είναι γι αυτούς.<BR/><BR/>Θεραπεύουν; Καλό ερώτημα. Στο ψυχοσωματικό τομέα πολύ καλύτερα από τους κλασικούς. <BR/><BR/>Οι κλασικοί κατηγορούν τους εναλλακτικούς ότι δεν υπάρχουν (κλασικές, evidence based) μελέτες που να υποστηρίζουν τους ισχυρισμούς τους και οι εναλλακτικοί απαντάνε με την ικανοποίηση των ασθενών τους και τα γεμάτα τους ιατρεία.<BR/><BR/>Το θέμα είναι μεγάλο και ενδιαφέρον, αν θέλει η Μαριάννα κάνουμε ένα αφιέρωμα.ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣhttps://www.blogger.com/profile/14743684359177380131noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-46236253284000875642007-03-02T12:24:00.000+02:002007-03-02T12:24:00.000+02:00Πιστεύω ότι πολλές φορές, για να μην πώ όλες, αυτό...Πιστεύω ότι πολλές φορές, για να μην πώ όλες, αυτό που λείπει από τη συντρηπτική πλειοψηφία όσων επισκεύπτονται τον γιατρό είτε για ένα απλό συνάχι είτε για ένα έμφραγμα είναι θα έλεγα ο τσαμπουκάς. Και εξηγούμαι... Καταρχήν δεν θα αναφερθώ στους ιατρούς που εξετάζουν δεκάδες ασθενείς στις άθλιες συνθήκες που επικρατούν στα ελληνικά νοσοκομεία. Αν και εκεί πάλι ο τσαμπουκάς μας λείπει και αντί να έχουμε κατέβει στο δρόμο και να τους σταυρώσουμε στο σύνταγμα τους ξαναψηφίζουμε κάθε τέσσερα έτη. Γιατί λεφτά για κανόνια έχουμε. Για νοσοκομεία όμως γιοκ...Αλλά αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο ζήτημα....<BR/>Όταν λοιπόν πας όπως σωστά λέχθηκε να αγοράσεις κάτι, να επισκεφθείς τον δικηγόρο σου, τον μηχανικό στο συνεργείο, κλπ λες: "Κυριέ μου έχω αυτό το πρόβλημα, πως θα λυθεί?" κάνεις κουβέντα, επικοινωνείς μαζί του και στο τέλος αν δεις ότι σε έχει γράψει εκεί που δεν πιάνει μελάνι και δεν κάνεις την δουλεία σου, θα τσακωθείς, θα βριστείς και δεν θα ξαναπάς. Με τον γιατρό όμως ελάχιστοι φέρονται έτσι. Πας στο ιατρείο του με την ψυχολογία του ετοιμοθάνατου, πολλές φορές αντιμετωπίζεσαι σαν να είσαι ένας φοβησμένος, άσχετος, βλάχος που δεν ξέρει από τι πάσχει και θα σου το πουν για να το βάλεις καλά στο μυαλό σου, θα πληρώσεις μια κατοστάρα για ένα τεταρτάκι και θα πας σπιτάκι σου με μια συνταγή, ακόμα πιο μπερδεμένος από πριν και ικανοποιημένος που σε είδε ένας άριστος γιατρός! Γιατί αν δεν ήταν άριστος δεν θα έπαιρνε 100 ευρώ για δέκα λεπτα, έτσι δεν είναι?<BR/>Και μην μου πείτε ότι δεν ξέρεις τι σου γίνεται ή αν ο γιατρός έκανε καλά τη δουλειά του? Αυτό το διαπιστώνεις εύκολα από το αποτέλεσμα. Όμως συνεχίζεις όποτε έπισκέπτεσαι έναν γιατρό να συμπεριφέρεσαι γεμάτος ενοχές, να ακούς τον "μεγαλοεπιστήμονα" να μονολογεί, να σου γράφει ένα φαρμακάκι, να σε χτυπά φιλικά στην πλάτη και να σε στέλνει στο καλό της παναγίας.. Και καλά να μην το ανεχθείς όταν έχεις σπάσει το χέρι σου ή όταν πάθεις φαρυγγίτιδα. Όταν έχεις ένα χρόνιο νόσημα τι περιμένεις θα μου πείτε? Κάθε φορά που επισκέπτεσαι τον γιατρό να σε ακούει προσεκτικά για κάθε νέα φοβία σου και να επαναλαμβάνεις τις ίδιες βαρετές για αυτόν διηγήσεις? Ε λοιπόν ναι. Αλλιώς γιατί να χάνω χρόνο και χρήμα? Για να λαμβάνω αδιαφορία και να φεύγω το ίδιο φοβισμένος και μπλεγμένος όπως και πριν? Σίγουρα δεν είναι όλοι οι γιατροί έτσι. Απλά με τα χρόνια η επίσκεψη στον διαβητολόγο καταντά ρουτίνα, ο καθένας λέει τα δικά του, ελέγχεται η γλυκοζιομένη σου, σου λένε βάλε λίγο παραπάνω από αυτή την ινσουλίνη, κόψε αυτό, ράψε εκείνο και τα ξαναλέμε όποτε. Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο η γλυκοζιωμένη. Είναι η επαφή με κάποιον που γνωρίζει καλύτερα από σχεδόν οποιονδήποτε άλλο υγιές άτομο τα σκατά που έχεις πέσει. Και αν εξαρχής πας στον διαβητολόγο μόνο και μόνο για να μάθεις τη γλυκοζιομένη σου τότε καλύτερα να τα φας σοκολάτες γιατί θα σε γλυκάνουν περισσότερο. Εν ολίγοις απλά πιστεύω ότι θα πρέπει ακόμα και στον γιατρό να απαιτείς να λάβεις απαντήσεις, να ακουστείς και αν δεν πετύχεις αυτό που θες να πας γρήγορα σε κάποιον που θα σε σέβεται και θα είναι πιο κοντά στο πνεύμα του πρωτοετή φοιτητή και δεν θα έχει το μπαζέ υφάκι του φτασμένου, μεγαλογιατρού που σου κάνει και τι χάρη να σε εξετάσει....<BR/>Ελπίζω να μην παρεξηγήθηκα...Απλά ήθελα πω ότι καμιά φορά χρειάζεται να φωνάξεις για να ακουστείς...Andreashttps://www.blogger.com/profile/12895680059582908976noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-7615270807831231362007-03-01T22:42:00.000+02:002007-03-01T22:42:00.000+02:00@ναυαγόςΑπό μελέτη που έγινε σε πρωτοετείς φοιτητέ...@ναυαγός<BR/><BR/>Από μελέτη που έγινε σε πρωτοετείς φοιτητές ιατρικής, και αργότερα στους ίδιους όταν έκαναν ειδικότητα, προέκυψαν τα εξης στοιχεία.Οι πρωτοετείς φοιτήτές δηλώνουν ότι τους ενδιαφέρει πρωτίστως ο άνθρωπος και τους απασχολεί το αν θα μπορέσουν να προσφέρουν βοήθεια μεσω της Ιατρικής. Όταν μερικά χρόνια αργότερα, συμπλήρωσαν ερωτηματολόγιο ανάλογο αυτού που είχαν συμπληρώσει στις αρχές των σπουδών τους, από τις απαντήσεις τους προέκυπτε ότι οι βιολογικές παράμετροι, η αποτελεσματική χρήση της τεχνολογίας είχαν την υπ αριθμόν 1 θέση αξιολόγησης. Κάπου στα χρόνια των σπουδών και στα πρώτα χρόνια κλινικής εμπειρίας, χάθηκε ο ασθενής.<BR/><BR/>Θα ξαναναπώ ότι χωρίς απόλυτη γνώση των πιο πρόσφατων τεχνολογικών και φαρμακευτικών δυνατοτήτων που έχουμε στη διαθεσή μας, δεν μπορούμε να ισχυριζόμαστε ότι κάνουμε σωστή ιατρική. Η εποχή του καλού και συμπονετικού γιατρού, που όμως ήξερε ότι έμαθε στο Πανεπιστήμιο, έχει περάσει.<BR/>Σήμερα πορευόμαστε με ιατρική βασισμένη σε αποδείξεις ( evidence based medicine)και γι αυτό χρειάζεται συνεχής ενημέρωση.<BR/>Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο προβληματισμός για το πως θα πλησιάσουμε τον ασθενή και πως με απόλυτο σεβασμό(στην ιδιαιτερότητα του) θα προσπαθήσουμε να καταλάβουμε πως βιώνει το πρόβλημα υγείας του, είναι πιο επίκαιρος παρά ποτέ.Mariannahttps://www.blogger.com/profile/05508414521120346825noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-50296018678854926142007-03-01T20:51:00.000+02:002007-03-01T20:51:00.000+02:00Πρόσφατα έβλεπα μια υπέροχη ταινία Ιρανής σκηνοθέτ...Πρόσφατα έβλεπα μια υπέροχη ταινία Ιρανής σκηνοθέτιδας, της οποίας δε συγκράτησα το όνομα. Ούτε και το όνομα της ταινίας δυστυχώς. <BR/><BR/>Ήταν ένα οδοιπορικό της προς το Κανταχάρ. Ίσως κάποιοι να έχουν δει την ταινία. <BR/><BR/>Η πρωταγωνίστρια που αν θυμάμαι καλά ήταν η ίδια η σκηνοθέτιδα, αισθανόταν άρρωστη και επισκέφτηκε έναν γιατρό κάπου στα μισά του δρόμου. <BR/><BR/>Ανάμεσα στην εξεταζόμενη και στο γιατρό υπήρχε ένα σεντόνι. Η συνομιλία τους δε γινόταν απευθείας. Η ασθενής έλεγε τι αισθανόταν σε ένα παιδί και αυτό τα μετέφερε στο γιατρό. Ο γιατρός έκανε επίσης τις ερωτήσεις και έδινε τις εντολές του μέσω του παιδιού. <BR/><BR/>Μέσα από μια τρύπα στο σεντόνι εξέταζε το στόμα και τα μάτια της ασθενούς με φακό. Αν δεν το δείτε δε θα το πιστεύετε. <BR/><BR/>Ολόκληρη η ταινία θα έπρεπε να διδάσκεται στους πρωτοετείς της Ιατρικής, καθώς έχει και απίστευτες σκηνές με ακρωτηριασμένους ανθρώπους που αναζητούν τεχνητά μέλη.<BR/><BR/>Ίσως κάποιοι να συνειδητοποιήσουν ότι πρέπει να αφαιρέσουν το σεντόνι μεταξύ αυτών και των ασθενών και μιλώ βέβαια για το σεντόνι της αυθεντίας τους. <BR/><BR/>Τα ποστ και τα σχόλια αυτού του μπλογκ, είναι αν μη τι άλλο γεμάτα ανθρωπιά.Ναυαγόςhttps://www.blogger.com/profile/17436982706132718425noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-666062508965655596.post-35078844786128772402007-03-01T09:48:00.000+02:002007-03-01T09:48:00.000+02:00chris said....Αναμένουμε λοιπόν!------------------...chris said....<BR/>Αναμένουμε λοιπόν!<BR/>--------------------<BR/><BR/>Εγώ θα επανέλθω, μήπως όμως είναι πιο ενδιαφέρον να ακούσουμε και την άποψη κανενός άλλου, από αυτούς που συμμετέχουν;Mariannahttps://www.blogger.com/profile/05508414521120346825noreply@blogger.com